De stille getuige
 

De stille getuige


Ik verloop het zand onder mijn voeten
tot het grommen van het verleden verstomd,
als echo’s verloren gegaan tussen muren
en uren van daadloos gewroet en geboet en
mijn nagels geknaagd, mijn tenen gekromd
zijn en niet zijn, dat is de vraag

Vroeger is een mythe, een labyrint en ik
ben het kind zonder draad, zonder licht
aan het eind, zonder gister en vandaag
dat heimelijk verdwijnt en wordt verrekend
gezicht afgewend, een andere kant gekeken
en gewacht tot de dagen vervaagden

Te lang geleden, te lang geléden
en ik heb niets gezegd, heb het gevecht
niet gestreden, het monster niet verslagen
en ik heb haar niet gered

Achter mij slechts duisternis,
daar rest een kind dat niet meer is


Twee jaar geleden dat ik voor het laatst iets heb gedicht en ineens was dit er.

Bij vlagen leuk, maar helaas ook stukken die het opgebouwde weer afbreken.
De eerste 'zin' loopt in het begin wel, maar tegen het einde van die alinea ben ik de draad kwijt. Verder vind ik 'zijn en niet zijn, dat is de vraag' genept.
Tweede alinea heeft een fijn ritme, maar aan het einde zwakt dat af. Als ik het in mijn hoofd voorlees, remt het bij 'gezicht afgewend'. Maar de inhoud vind ik niet heel bijzonder.
Derde alinea valt uit de toon met de rest, loopt het beste, maar ik vind het cliche.
Laatste alinea komt onverwacht, ik vind 'duisternis' erg mooi en de laatste regel bindt het toch nog een beetje bij elkaar.
Wat meer structuur zou prettig zijn :)