Losgeklonken gevoel (ofte: Nieuwe Weg): opweg naar mezelf, mag ik schrijven
 

LOSGEKLONKEN GEVOEL (ofte: NIEUWE WEG)

Als zij mij aankeek dacht ik aan een lach
En hoe die langs plooitjes lippen stralen
Aan mijn diepgevroren winterwang voelt
En de gevangen ijsdruppel ongeluk kijkt

Hoe mijn wimpers opnieuw knipperen
Morgen wordt geboren en ik ontwaak
Als zij mij verwarmen kan, ploft leven
Over neergevallen schilfers grondvries
Op die weg waar mijn voet vastvroor

De winter is nog niet in zicht, maar ik heb mezelf als het ware ingevroren terug gevonden in de poëzie. En dat, die wonderlijke situatie waarin ik terecht kom, probeer ik te vereeuwigen in de woorden hierboven. Nu moet ik doorzetten, om voor het eerst in mijn leven mezelf te zijn, niet wat iedereen ziet, maar wat ik ben.
Groetjes, Dreampoet
------------------
Teo Torriatte Konomama Iko

[Dit bericht is aangepast door Dreampoet (07-09-2001).]

ik heb het al eens gezegd en ik zeg het nog een keer: hier spreekt de ware Oneindiger. Dreampoet, ik bewonder je meer dan ik zeggen kan.

als gedicht leuk gevonden woorden en zinnen, maar ik mis de samenhang, als het ware een vervolg tussen de srofen, een goed lopend iets zeg maar, dat is waar ik zelf erg mee zit als ik iets nieuws maak, ik vind het vaak net niet goed genoeg en dat heb ik hier ook mee, maar aan de andere kant kan het ook zo zijn, gezien mijn situatie, dat ik niet meer nadenken kan.......

wederom een mooi gedicht met leuke woordenschetsen, die voor mij overkomen als iets los, je moet het zien als een verpakking die net niet goed zit dichtgepakt http://forum.scholieren.com/smile.gif, ik hoop dat je me een beetje begrijpt, groetjes

Wel, ik kan begrijpen dat je de indruk hebt dat er ergens een nieuwe gedachte start in dit gedicht... want het is de bedoeling: op een bepaald moment ben ik ontdooid (en dus niet meer een klomp ijs). Op dat moment besef ik waar ik was (op een weg naar een bestemming waar ik eigenlijk niet af kon en ook niet op vooruit. (met andere woorden: wie ik was en wat ik deed was niet wat ik wou, maar iets hield me tegen om te veranderen). De weg is trouwens nog steeds bevroren, het gevaar is nog niet geweken (ik kan weer vast vriezen). Maar 1 glimlach van haar deed veel, maakte me even los. En net dat bedenk ik in dat laatste deel, dan besef ik dat zij mij kan bevrijden en toelaten te veranderen, terug mezelf te worden (vanaf: als zij mij verwarmen kan, ploft leven...).
Nog even iets bijgeworpen: eindelijk heb ik het weer over mezelf, maar meer hang ik niet aan jullie neusjes http://forum.scholieren.com/biggrin.gif

Groetjes, Dreampoet

Ben sprakeloos, ik zou graag op een poëtische manier reageren, maar kan op geen idee komen. Ik ben alleen blij dat ik soms eens mensen kan gelukkig maken door mijn gedichten http://forum.scholieren.com/smile.gif

Groetjes, Dreampoet