Ziekenhuizen.
 

Speciaal voor Lisaaah.

Wat vind jij van ziekenhuizen? Kom je er vaak? Heb je er ooit gelegen terwijl niemand wist wat je had waardoor er grote paniek ontstond? Kom je er alleen om bekenden te bezoeken, of heb je zo'n hekel aan ziekenhuizen dat je zelfs dan niet komt?
Kortom, spui hier al je ziekenhuisverhalen. :y

Ohhhh het is ook echt een missytopic :D (Y)


Ik kom er vrijwel nooit, ik was er vorige week en toen kreeg ik een naar gevoel. Ik kan me herinneren van toen mijn opa 12 jaar geleden in het zieknhuis lag dat ik niet zo graag ernaartoe ging.

Ik heb geen specifieke hekel aan ziekenhuizen maar ik hou er ook niet van. De meeste keren dat ik er was was het om een bekende op te zoeken, namelijk mijn oma's, mijn oom, en toen ik klein was een keer mijn vader. Ik ben er wel eens geweest voor de eerste hulp omdat ik hete thee over mijn schoot had gekregen (eigen schuld dikke blaar. :() en meeging met mijn moeder enzo.

ik ben er alleen maar twee keer voor mezelf geweest, bij mijn geboorte en een keer om een bult uit mijn lip te laten snijden.

En drie keer op bezoek geweest, toen mijn pa zijn galblaas had laten verwijderen, toen mijn ma haar amandelen had laten weghalen en nog een keer op de intensive care.

Ik kom er zo'n 5x per week :eek:. Voor studie dus.

Maar ik heb er wel's gelegen en toen wist niemand wat ik had. Duizend onderzoeken, paniek en 2 wekenopname, mja, verder nu geen grote verhalen.

Ik ben er één keer voor mezelf geweest en ik bleef daar drie/vier dagen voor een operatie. De andere keren dat ik in een ziekenhuis ben geweest was het een kutziekenhuis in Irak voor mijn tante.

Ohja studie :')

Vorig jaar kwam ik er ook af en toe voor mijn studie.

Ik kom er elke 3 weken voor infusen omdat ik een chronische afwijking heb aan mijn afweer. Verder moet ik eens in het jaar een botbiobt en een beenmergpunctie om te kijken of het niet achteruitgaat en dergelijke. Mijn opa en oma liggen er gemiddeld ieder 1 keer per jaar en dan ga ik natuurlijk op bezoek. Kortom het ziekenhuis is niet uit mijn leven weg te denken.

Ik kom regelmatig in ziekenhuis ivm m'n studie. Voor mezelf ben ik er een paar keer geweest, maar nooit voor langer dan een dag.
Ik vind het altijd wel leuk om er te komen.

Ik kom er nooit.

Ik ben er twee keer voor mezelf geweest, beide keren vanwege iets niet-ernstigs. En vroeger ook een of twee keer voor mijn opa, maar daar staat me weinig van bij. Ik heb er gelukkig weinig ervaring mee.

Ik vind ziekenhuizen boeiend. Ik kom er dagelijks voor mijn stage. Ik heb er nooit voor vreemde redenen gelegen, alleen maar voor kleine ingreepjes. Ik vind het prettig om in het ziekenhuis te werken; het geeft voldoening en ik vind het oprecht interessant. Soms misschien te interessant. :o Ook als patiënt vind ik het niet erg om in het ziekenhuis te zijn, ik weet dat ik er ben om "beter te worden", dus ik blijf optimistisch.
In mijn werk met patiënten probeer ik ook zo optimistisch mogelijk te blijven; ik benader mensen met een glimlach, probeer evt. een gesprekje aan te knopen en optimistisch te blijven. Soms is dat wel moeilijk als ik bijvoorbeeld op de scan zie dat het er niet goed uitziet en dat voor de patiënt ook moeilijk is, maar een zuur of droef gezicht trekken helpt niet, dus ik probeer een goede houding aan te nemen.
Af en toe komen er patiënten die je heel erg raken, die bijvoorbeeld erg verdrietig zijn of veel last of pijn hebben door hun ziekte. Ik ben daar echt vatbaar voor, dus voor mij is dat ook vervelend. Toch probeer ik die patienten ook goed te begeleiden ze met wat meer goede moed de afdeling te laten verlaten dan toen ze kwamen. Dan voel ik me nog steeds rot voor die patiënt omdat het zo slecht gaat, maar ik ben wel blij dat ik hem/haar een beetje beter heb kunnen laten voelen.

:D

Ik heb (bijna) geen ervaringen met ziekenhuizen. Gelukkig. Alleen dat ik een keer op mijn kop kreeg, omdat ik aan mijn zieke zusje in het ziekenhuis vroeg of ze mee naar huis kwam.

Ik heb toen ik 3 was ooit in het ziekenhuis gelegen. Weet er niet veel meer van maar vind het wel interessant allemaal eigenlijk :o En nu doe ik een medische laboratorium opleiding en vind dat echt super en interessant incl. alle ziektenbeelden en het ziekenhuis enzo vind ik ook wel leuk. Maar er veranderd natuurlijk een hele hoop als je er zelf echt heel ziek ligt/op bezoek bent bij iemand.

Tot m'n 17e kwam ik maandelijks in 't ziekenhuis voor mezelf (ter controle van m'n te hoge cholesterolgehalte, overgewicht en kinderstaar), vorig jaar wekelijks voor m'n oma (spoedopnames, maar vooral chemokuren en bestralingen) en dit jaar dagelijk voor m'n opa (sinds zijn beroerte).

Ik heb er 3 keer gelegen: 1 keer voor 'n volledige 'body check' en 2 keer voor 'n staaroperatie (linker- en toen rechteroog).

Ik heb 't helemaal gehad met ziekenhuizen (N).

Ik word vaak voor gek verklaard omdat ik ziekenhuizen wel tof vind. Ik heb er zelf nauwelijks slechte ervaringen mee, namelijk één keer een operatie en één keer m'n arm gebroken. Maar dat deed over het algemeen geen pijn en dan geniet ik juist van de aandacht die ik krijg. Verder ben ik twee keer mee geweest met m'n moeder die bestraald werd, dat is wel raar maar je weet dat het goed komt.
Met wachten in ziekenhuizen heb ik ook geen probleem, omdat ik dan gewoon rond ga lopen (als dat kan) en mensen kijken. Dan bedenk ik wat ze hebben en soms ga ik met oude mensen praten. Wat oude mensen kunnen altijd zo leuk verhalen vertellen. <3

met periodes kwam ik regelmatig in het ziekenhuis, maar het grootste gedeelte gelukkig niet :)
Voor mezelf ben ik er nauwelijks geweest. Voor mijzelf ben ik er alleen geweest voor het knippen van mn amandelen (toen ik 4 was ofzo) om bloed te prikken (verschillende keren) omdat ik TBC bleek te hebben en dus naar de longarts (toen was ik 13) en omdat ik dagelijks bloedneuzen had en niks leek te helpen dus toen moest ik een kleine operatie (toen was ik 18 of 19). En verder ben ik er alleen geweest omdat familie of een vriendin in het ziekenhuis lag.
Ik heb geen hekel aan ziekenhuizen, kan er best goed tegen, maar weet ook wel leukere dingen om te doen.