Scheiding
 

Iets langer dan 2 weken geleden zag ik dat mijn moeder iets dwars zat.
Ik vroeg wat er was, maar ze kon er niet over praten. Ik wist het al, ik moest het alleen nog van haar horen.

Sinds kort zat ze dag in dag uit te facebooken met een collega van haar, tevens een vader van een klasgenoot van mij..
En terwijl mijn vader in Zwitserland was voor zijn werk (1 week) zat mijn moeder te lachen en te grinniken achter haar laptopje..

Nogmaals vroeg ik wat er was, ik mocht het aan nog niemand vertellen. Die meneer, waar ze de hele tijd mee chatte.. Ze was verliefd.

Die zaterdag spatte 22 jaar huwelijk uitelkaar. Die zaterdag veranderde mijn leven.
Die zaterdag zou ik een aantal weken heen en weer worden geslingerd tussen Hardegarijp en Leeuwarden.. Die dag zou ik een nieuwe vader, een nieuw huis, een broertje en een ander leven krijgen.

Mijn vader had er alles voor over.. Alles om het goed te maken.. Maar mijn moeder was blind, blind door iets wat dwars door een relatie heenbeukte.

En nu, vier weken later bijt ik onbewust mijn lip kapot, heb ik buikpijn van de stress, wachtend op de Maatschappelijk werker..

Zal ik ooit vrede hebben met dit dal in de lijn van mijn leven, zal ik ooit weer écht kunnen lachen?

"Zal ik ooit weer écht kunnen lachen?"...
Een scheiding is nooit leuk, maar zowat iedereen maakt het tegenwoordig mee.
Wat wil je anders, dat ze samen blijven voor jou?
Het is nu even lastig, nu je er middenin zit, maar dat waait wel over.
Gun je moeder haar geluk.

Ik weet dat dit heel kut gaat klinken maar ... je ouders zijn ook maar mensen. Ze zijn niet perfect. Ik weet dat je partij wil trekken, omdat je het oneerlijk vindt tegenover jezelf en je vader. Want HIJ wil wel werken aan de relatie en je moeder niet. Maar jij hebt verders niets te maken met hun relatie, ookal ben je geboren uit hun2en.

Oh maar partij wil ik niet trekken. Met beide heb ik lange gesprekken gehad, en de nieuwe vriend van mijn moeder is ook vet aardig. Maar ik zie mijn ouders nu van een kant,, Ik word een beetje heen en weer geslingerd nu. "Je bent bij mij woensdag hé?" Terwijl ik bij mijn vriendinnetje wil zijn..
Gewoon een kutsituatie.. Krijg een maatschappelijk werker.. Maar dat duurt nog 2 weken ofzo..
Ik heb nu al buikpijn van de stress, en ik bijt onbewust op mijn lip.. Ik loop mezelf nu in de weg.. Terwijl ik wel veel praat met vrienden enzo..

Tsja t voelt vast moeilijk en oneerlijk. Alsof je ouders je allebei opnieuw proberen te veroveren. Maak goede afspraken bij wie je wanneer bent maar vergeet ook je eigen leven niet. In het begin zal het misschien wat meer moeite kosten van alle kanten om te accepteren als je iemand niet zo vaak ziet omdat je bijv. bij een vriendin bent geweest.
Zit je nou ook in de stress omdat je die maatschappelijk werker "eng" vind? Daar zou ik me niet te veel zorgen om maken. Misschien is het wel fijn om behalve met je vrienden ook met zo iemand te praten. Beetje overzicht krijgen in de hele situatie en als het allemaal weer goed loopt ook thuis dan kan je dat ook weer afsluiten. Maar gun het een beetje tijd :) Succes ermee!

Nee, die werker heb ik zelf voor gekozen..
Ik weet dus niet waarom ik stress..
Maar mijn lichaam schreeuwt het.. Ik weet niet waarom..

Mijn ouders zijn ook gescheiden, maar ik geloof dat dat wat 'netter' ging dan bij jouw ouders.
Je leert uiteindelijk wel leven met de scheiding. Dat je opeens een heel nieuw gezin erbij krijgt is natuurlijk erg moeilijk en ze kunnen ook niet van je verwachten dat je altijd gezellig met ze loopt te doen. Je mag best je periode kut-voelen-en-nors-zijn claimen, vind ik.
Dat je in de stress zit is ook niet onnatuurlijk, trouwens. Je hebt een hele nieuwe situatie waar je opeens om mee moet leren gaan en dat kost moeite en vreet energie.
Ik zou op school je mentor laten weten dat je ouders in een scheiding liggen en dat dat nogal voor een gekke situatie thuis zorgt, zodat ze daar in elk geval rekening mee kunnen houden als je een dagje niet naar school wilt en je cijfers even inkakken of zo.

Veel succes. :) En als je wil, mag je me pm'en als je wil praten ofzo.

Op school heb ik het wel verteld. Als ik wou mocht ik zomaar naar huis.. Maar ik zit op een school.. Het werkt niet hetzelfde als andere scholen. We volgen 6 vakken, elk vak 1x per week. De rest van de tijd moeten we zélf verdelen. Elk vak geeft dus werk mee, met een deadline die je moet halen. Als ik dus naar huis ga heb ik daar alleen maar last van. Bovendien geeft school wat afleiding, dan heb ik niet zo'n buikpijn. School heeft ook een Maatschappelijk werker voor me ingeschakeld (op mijn verzoek), dus daar moet ik even op wachten..

Bedankt voor je behulpzaamheid Cherry Springs.

ja, hier zou ik ook dieptriest van worden :D