Naamloosje
 

Trillende vingers proberen te schrijven.
Trillende handen houden ze vast.
Ik voel een traan naar beneden glijden,
en trillende handen pakken mijn hoofd vast.

Ik hoor de klanken van een somber lied.
Probeer de text te verstaan maar ik luister niet.
Want ergens blijven jouw woorden steken,
en ze bonken en trillen, ze maken het lied.

Neem gewoon het laatste beetje, wat er over is van mij.
Zo zong het lied, zo klonken de klanken,
maar zo zal ik nooit zijn.
Laat me gewoon vrij...

Ik weet niet zo goed hoe ik dit nu moet uitleggen, maar ik zal het proberen.

Aan de ene kent denkt ik echt: wauw helemaal top
Maar er zit een klein stemmetje in mijn hoofd die roept, nee, het is wel leuk, maar niet meer....

Raar...

Ik vind het jammer dat je niet echt een vaste structuur hebt gekozen, ik denk dat het dan mooier wordt. Verder vind ik dat je naar mijn mening in de eerste strofe iets teveel trillend hebt gebruikt. Misschien was dat je bedoeling, maar ik vind het persoonlijk iets teveel. Of je had het juist door moeten zetten, dan was het misschien wel mooier geweest.

Liefs Kimry

Mijn doel lag in poezie en niet in het gedicht...Ik probeer hier enkel gevoel over te brengen, een situatie te omschrijven e.d., los van metrum rijm en ritme...Ik denk ook dat het je alleen kan aanspreken mits je er ook bent geweest...