Liefde tussen broer en zus.
 

Ik zat net een serie te kijken (Private Practice s2e2) waarin een man en een vrouw al jaren een relatie hebben en zelfs getrouwd waren. Nu komen ze naar een praktijk om te kijken waarom ze geen kinderen kunnen krijgen en dan blijken ze broer en zus te zijn. Hun ouders hadden allebei toevallig dezelfde spermadonor gebruikt. Ze zijn dus totaal apart van elkaar opgegroeid. Eigenlijk stom toeval.
Nu mogen ze in Amerika dan blijkbaar geen seks hebben omdat ze dan kinderen kunnen krijgen waarbij de kans op een afwijking 300 keer groter is. Ze komen niet in aanmerking voor adoptie, want ze zijn broer en zus, evenals spermadonatie. Kortom: de mensen daar in die praktijk, keurden deze relatie totaal af, omdat ze broer en zus zijn. En dat vond ik zelf een beetje vreemd. Want liefde is liefde toch? Zelfs als het je eigen broer is.

Ik ben benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken. Liefde tussen broer en zus in eenzelfde gezin, liefde tussen half verwanten (zelfde moeder of vader) en liefde tussen zoiets als bovenstaande (stom toeval). :)

Ik snap het niet, dan zijn ze toch halfbroer en -zus, want alleen dezelfde vader? En het is een televisieserie, ik geloof niet dat zulk soort dingen vaak in het echt gebeuren;)

Verder vind ik ook: liefde is liefde. Zolang het maar met beider instemming gebeurt.

Romantische liefde? Nee, dat voelt verkeerd. Wel heel zuur en toevallig als je er dan zo achterkomt inderdaad, maar ik zou daar toch héél veel moeite mee hebben. Raarder vind ik het als je in het zelfde gezin bent opgegroeid, zelfs een beetje ziek. Het taboe op incest (binnen het gezin) wordt geloof ik in alle culturen gedeeld, en niet voor niets. Natuurlijk kun je heel veel van je broer of zus houden, maar op het moment dat je er seks mee gaat willen, is er naar mijn mening iets ernstig misgegaan.

Dan heb je natuurlijk het tegenargument dat ze er in principe niemand kwaad mee doen, en daar ben ik altijd wel gevoelig voor :D. Maar voor mezelf zou het te ver gaan. En ik heb alleen een zus.

Ja maar stél dat de vriend die je nu al 4 jaar hebt, je halfbroer blijkt te zijn..en jullie wisten het allebei niet. Ok het is vergezocht, maar dat is nu wel aan de hand. Ik vind het dan niet meteen een vies idee. Ja tuurlijk hetzelfde sperma is voor jullie beiden gebruikt, en wat er gebeurt nadat je zoiets weet, weet ik ook niet..kan goed zijn dat de relatie dan alsnog stuk loopt. Maar tot dat moment, totdat je het niet weet, vind ik niet dat er iets 'ernstig misgegaan' is. Je wist van niks, dus je kunt er niets aan doen tot op dat moment..misschien bedoelde je met dat ernstig misgegaan trouwens wel mensen die het van elkaar weten, dan ben ik het volledig met je eens :).

Ik zou het ook niet kunnen in dat geval! Halfzus niet en 'hele' zus niet :D.

Mensen die t wel kunnen moeten t vooral lekker doen, maar geen kinderen krijgen samen.

In de situatie zoals spekkie die beschrijft, lijkt me dat ontzettend frustrerend. Alles in je zegt: GETVER! Tis m'n broer, bah, dat hoort niet, maar dan heb je dat gevoel wat er bij komt kijken, je bent een tijd samen en wil kinderen. Raar. In zo'n soort situatie zou er wat mij betreft een uitzondering gemaakt mogen worden als het gaat om adoptie.

Als het gebeurt dat broer en zus, opgegroeid in één gezin, verliefd op elkaar worden... Ik kan me er erg moeilijk iets bij voorstellen. Rationeel gezien vind ik zo'n relatie veroordelen te cru, liefde is liefde, maar gevoelsmatig zou ik er toch moeite mee hebben mocht dit in mijn omgeving voor komen. Het hangt er natuurlijk wel vanaf hoe close ik ben met de mensen waar het om gaat.
En inderdaad, kinderen krijgen moet je dan maar laten, wanneer zo'n kind met beperkingen geboren wordt, kan de maatschappij dat opvangen. Voorkomen is beter dan genezen.

Ik vraag me af of je wel echt zo'n getver gevoel krijgt als je er zo laat achter komt. Als je altijd al hebt geweten dat je broer en zus bent dan weet je niet anders, dan denk je idd getver omdat je je hele leven al 'weet' dat zoiets niet kan. Maar als je elkaar eerst hebt leren kennen als niet-gerelateerde persoon en een relatie hebt gekregen dan ken je elkaar dus zó, en dan lijkt het me sterk dat dat getver gevoel komt. Rationeel weet je dan natuurlijk dat het niet kan, maar ik denk dat je dan eerder gaat twijfelen of je dan wel echt broer en zus bent (gevoelsmatig dan) dan dat je getver denkt.

Wat een hoop getver :d

Ja ik denk ook wat Briseis zegt... als je niet samen opgegroeid bent en nooit geweten hebt dat de ander je broer/zus is, dan voelt dat daarna toch ook niet echt vies? Daarbij vind ik het in die situatie echt wel kunnen... niet slim om kinderen te krijgen, nee, maar adoptie zou zeker mogelijk moeten zijn.

Ik geloof dat het vooral het samen opgroeien, in de ról van broer/zus, is die zorgt dat je ook dat broer/zusgevoel hébt. Maar zelfs als je dan verliefd wordt, och ja, het zal mij een zorg zijn... maar erg veilig voor de kindertjes lijkt het me niet.

@Stout!: Volgens mij zijn er in alle culturen wel relaties die taboe zijn, maar dat geldt niet altijd voor familie. Bij verscheidene Noord-Amerikaanse indianenstammen bijvoorbeeld wordt(/werd, christelijke denkbeelden zijn er ondertussen overheen gegaan) de familie vanuit de moederskant bezien. Wat inhoudt dat jouw vader niet de rol van vader vervult, maar de broer van je moeder. En dat jouw opa de oom van je moeder is. Bij hen is het vaak zo dat relaties met alle verwanten van moederskant taboe zijn, ook met je achterachterneef, als het maar via de matriarchale lijn gaat. En andersom is dus een relatie met je oom, opa, neef of zelfs halfbroer, van je vaderskant, allemaal niet taboe.

Je hebt in het leven mensen die biologisch (half) broer of zus zijn, en mensen die dit psychologisch zijn. Ik kan me helemaal voorstellen dat als je apart van elkaar opgroeit, romantische liefde zoals die binnen de mens bestaat opbloeit als normaal. (Hoewel er duidelijke aanwijzingen zijn dat mensen meer aangetrokken zijn tot individuen die genetisch meer van hen verschillen).

Dan wordt dus de vraag: hoe moet je reageren? Ik denk ten eerste dat een romantische liefde tussen die twee geen probleem moet zijn, ondanks hun genetische verwantschap. Of je nog een normale relatie kan hebben na zo'n ontdekking is een ander onderwerp. Als dat wel mogelijk is, moet sterk afgeraden worden aan hen om de mogelijkheid tot conceptie open te houden tussen hen twee. (Hoewel zwarte kousen genetisch allemaal hetzelfde zijn en die maken ook steeds kindjes). Voor de rest moeten de opties voor het stichten van een gezin gewoon mogelijk zijn.

Als je echter al echt met elkaar bent opgegroeid, wordt de kans op een evenwichtige relatie verstoord. Dat is wel schadelijk en een van de redenen waarom ook pedofilie volledig wordt afgekeurd. (Hoe raar het ook klinkt, in onze definitie van pedofilie is het mogelijk dat er een stabiele relatie ontstaat, maar de kans daarop is miniem). Net zo goed vind ik dat in zo'n geval voortplanting moet worden voorkomen.

Liefde is liefde, maar alles is relatief.

Iedere cultuur kent idd een taboe op incest (een relatie tussen twee mensen die te dicht bij elkaar staan). Soms geld dat voor de hele familie (zoals bij ons), soms voor meer dan familie, soms maar voor heel weinig, maar er is geen cultuur die geen verbod op een relatie tussen broer en zus kent (nouja, wij zouden als uitzondering de Egyptische farao's kunnen noemen, die júist met hun broer of zus trouwden, maar dat is eigenlijk niet zo omdat zij werden gezien als goden en niet als mensen).
Overigens is het in de meeste matrilinische samenlevingen zo dat alleen het erven via de lijn van de moeder gaat, dat wil niet zeggen dat familie van je vaders kant niet als familie gezien wordt, of dat je er een andere speciale band mee hebt. In veel van die samenlevingen is het idd de broer van de moeder die de 'rol' van vader speelt, maar dat is alleen datgene wat wíj als de rol van de vader zien.

Ik bedoel ook meer dat je rationeel 'getver' denkt, omdat je, zoals je al aangeeft, 'weet' dat zoiets niet klopt, zelfs als je elkaar pas veel later leert kennen. Aan de andere kant geloof ik ook wel dat je twijfelt of je wel broer en zus bent. Verwarring alom in elk geval.

Mja college van een Choctaw/Cheyenne vrouw en zij gaf aan dat er bij haar stammen van oudsher geen probleem was met relaties tussen mensen die via vaderskant verwant waren, zelfs niet bij directe verwantschap. Ondertussen dus wel, maar dat is door westerse invloed. Voor zover ik weet was er bij de Hidatsa zelfs helemaal geen taboe op incest (ook niet tussen vader/dochter of broer/zus), maar dat heb ik uit literatuur en kan het dus niet wetenschappelijk verantwoord aantonen.

Mijn wetenschappelijk verantwoorde bron is Lévi-Strauss, maar die is ook oud en niet helemaal onomstreden en hij kan natuurlijk nooit álle samenlevingen op aarde onderzocht hebben dus ik geloof je wel :p

Mja misschien heeft die vrouw heel andere ideeën dan de rest van de stam, je weet het niet :D Maar goed, tot ik andere dingen hoor over hen neem ik maar gewoon aan dat ze de waarheid spreekt. Zegt Lévi-Strauss ook iets over de Hidatsa/Mandan? Want ik ben er wel nieuwsgierig naar of dat klopt of niet. Kon op het internet wel artikelen vinden die mogelijk interessant zijn (o.a. over afwijkingen die voorkwamen bij de Hidatsa die naar ik kon opmaken uit de korte googlesamenvatting ws. veroorzaakt zijn door incest), maar je moet er geld voor betalen >_>

Dat zou ik niet weten, ik heb maar één boek van m gelezen.

Oh wacht, dat boek móest ik lezen, maar het zit nog steeds in het plastic :D
Achja, met samenvattingen lezen en colleges volgen heb ik toch een 7,5 gehaald voor dat vak :p

Nee dat bedoelde ik idd ook voor de mensen die wél samen opgegroeid zijn.
Ik vind het moeilijk voor te stellen hoe ik zou reageren als ik er nu zou achterkomen dat mijn vriend mijn (half)broer zou zijn. Ik denk dat ik daar toch niet mee zou kunnen leven, uiteindelijk. Maar wie weet.
En @ Morgan & Briseïs; studeren jullie culturele antropologie? Superinteressant, had ik er graag naast gedaan.

Hm prima. Zelfs al waren ze met elkaar opgegroeid 'mag' het van mij, ik zie niet in waarom niet. Ikzelf zie er weinig in, maargoed, dat doet er totaal niet toe. Zij wel, dus waarom niet?

Ik ben het er wel mee eens dat ze niet zomaar kinderen moeten kunnen krijgen, als de kans op ziektes e.d. groter is. Het kan wel opgelost worden door te checken op genetische afwijkingen en dat soort zaken, of desnoods adoptie. Ook dan vind ik het prima, zolang de kinderen maar geen afwijkingen krijgen. De biologen mogen verder uitzoeken hoe dat wel/niet mogelijk is, maar hoofdzaak is de gezondheid van de kindjes.

Ik heb een bachelor in antropologie, doe nu een andere master. Morgan doet naar mijn weten iets met taal, Engels geloof ik? Ehhh Freyja bedoel ik natuurlijk :p

Dat is toch ook waarom zaaddonoren in Nederland niet al te vaak mogen doneren? Ik vind het voorbeeld van spekkie op zich nog wel kunnen. Als ik er nu achter zou komen dat mijn vriend mijn broer was (erg onwaarschijnlijk), weet ik overigens niet wat ik zou doen. gevoelsmatig zou ik dan zoiets hebben van: ja, maar ik hou van hem... Maar aan de andere kant zou ik het misschien ook wel zo vreemd vinden dat het onze relatie behoorlijk zou beinvloeden.

Er is niets mis mee en het is achterlijk dat er zo moeilijk over gedaan wordt.

Dat de kans op kinderen met een afwijking 300 keer zo groot zou zijn klopt ook niet, volgens mij is het meer richting de 3%.

Volgens mij zou die 300 keer best kunnen, maar een kans van 0,001% wordt keer 300 0,3 dus dat is nog belachelijk klein :p
Dit is trouwens alleen maar wat ik denk en op generlei wijze wetenschappelijk onderbouwd.

Engels met een aantal vakken bij Amerikanistiek en die hebben bij tijd en wijle een vrij sociologische/antropologische inslag :)

Ja dat was nogal een lastige situatie.. Zal ik maar even voor iedereen hier opmerken dat het heel handig was opgelost?:P De 'broer' bleek het namelijk al een flinke tijd te weten en het niet gezegd te hebben tegen zijn 'zus', dus toen moest ze sowieso niets meer van hem hebben.

Verder heb ik er niks interessants over te zeggen, naast alles wat al gezegd is.

Zulke dingen zullen in het echt niet zo snel gebeuren, omdat familieleden elkaar doorgaans vinden stinken en daardoor niet tot elkaar aangetrokken zijn.

En toch bestaat het. Nieuwsbericht van vorig jaar:

Stel ontdekt pas na huwelijk dat het een tweeling is
Een Britse man en vrouw hebben na hun huwelijk een onthutsende ontdekking gedaan. Ze blijken niet alleen broer en zus te zijn, ze vormen zelfs een tweeling. Een rechter zal er nu voor zorgen dat hun huwelijk geannuleerd kan worden, schrijft The Daily Mail. Tweelingen zijn vaak onafscheidelijk, maar deze twee Britten werden na hun geboorte gescheiden. Uiteindelijk vonden ze elkaar toch terug. Ze werden verliefd en trouwden met elkaar zonder dat ze wisten dat ze eigenlijk een tweeling zijn. Meer details over hoe ze elkaar leerden kennen, werden geheim gehouden, net als hun identiteit. De zaak vormt in Groot-Brittannië aanleiding om de wetgeving opnieuw te bekijken. Specialisten zeggen dat kinderen het recht hebben om te weten wie hun ouders zijn. In Groot-Brittannië kunnen huwelijken geannuleerd worden als één van de partners al getrouwd blijkt, jonger is dan zestien jaar of als beide partijen verwant blijken. In 2005 werden 251 huwelijken om één van die redenen ontbonden.

Zoals anderen eerder al gezegd hebben lijkt het mij ook fris idee om iets met je zus of broer te beginnen. Dit kan zal zijn omdat je met elkander opgroeit en je dan een heel andere band hebt dan met iemand die je ooit eens ontmoet hebt in de stad o.i.d. Natuurlijk kan diegene uit de stad ook je eigen broer/zus zijn, maar dan kijk je er toch even anders tegenaan, dunkt mij. :D

Hier nog zo'n verhaaltje over een Duitse broer en zus die incestverbod aanvechten.