http://www.gentblogt.be/wp-content/u..._control01.jpg
http://janvancorrie.punt.nl/upload/F...TEN/vee800.jpg

:confused:

Kleine bergen van geluk

Het belooft een fantastische dag te worden. Ik ben ruim op tijd aangekomen op school en het is voor het eerst sinds dagen boven het vriespunt gekomen buiten. Mijn werkstuk heb ik slechts twee maanden te laat ingeleverd, en ik ben daarmee precies níet geschorst voor de rest van de handvaardigheidslessen dit jaar. Mijn fietsbanden zijn niet leeggelopen onderweg, ik ben niet onderuit gegaan op de dijk, mijn oordopjes hebben het niet begeven en mijn broek is niet uitgescheurd. Vol zelfvertrouwen stap ik de les binnen.
Plotseling overvalt mij het gevoel, dat er zich nu een probleem zal voordoen. Alles gaat zó ongebruikelijk voorspoedig, dat het niet anders kan dan dat alles nu in de soep loopt. Ik stel me in op de meest gênante vertoning van de eeuw.
Zorgvuldig stap ik over de drempel, zorg ik dat ik niet over mijn tas struikel, dat mijn boeken mijn banaan niet pletten en zichzelf insmeren met de daarbij vrijkomende smurrie. Al mijn handelingen gebeuren met uiterste zorg: ik ga precies op het midden van mijn stoelzitting zitten, leg mijn boeken zó op tafel dat ik niet mijn lunch door de klas lanceer. Ik graai naar mijn etui.
Geen etui. Met een zwiep draai ik me om naar een vriendin, om haar van een donkergroene fineliner te ontdoen. Er zit een rode vlek op mijn gele trui. Snel draai ik terug.
Ik heb in mijn draai de jongen naast mijn van een bloedneus voorzien, toen mijn elleboog snel en scherp contact maakte met zijn gezicht. Daar heb je het al! Snel trek ik een pakje zakdoekjes uit mijn tas, waarbij de gehele inhoud van mijn voorvakje zich over de vloer van het klaslokaal verspreidt. Mijn tampons, sleutels, mp3speler, lippenstift, klosje garen en haarspeldjes rollen alle kanten op. Waarom heb ik een klosje garen mee?
Mij verontschuldigend druk ik de zakdoekjes in de handen van de arme jongen, terwijl ik naar de kraan ren om mijn kuikentjesgele trui van doodbloeden te verhoeden. Onderweg probeer ik alles wat ik tot mijn eigendom reken en wat op de grond verspreid ligt, op te rapen en in mijn broekzak te steken.
Zie je wel! Het kan nooit langer dan een uur goed gaan, zonder dat ik alles kapotmaak en omstoot en iedereen invalide maak. Ik ben een wandelend rampscenario. De kuikentjesgele trui wordt kletsnat en ik trek hem uit, om hem op de verwarming te drogen.
Tot mijn grote verbazing lacht niemand me uit. Dat heeft er natuurlijk mee te maken dat er maar vier mensen in het lokaal aanwezig zijn, want zoals gezegd, was ik (erg) ruim op tijd op school. Juist van mijn vrienden had ik toch verwacht, dat ze me vierkant zouden uitlachen omdat ik altijd zo’n kluns ben. Onderweg naar mijn stoel trap ik op mijn tas. Een soppend geluid verraadt een banaan die zijn laatste levensadem uitblies. Ik plof neer en sorteer de spulletjes die ik in mijn broekzat had gestoken en die hun oorsprong vinden in het voorvak van mijn schooltas. Het is een wonder wat daar allemaal groeit.
De mensen, van wie verwacht wordt dat ze me uitlachen en rotopmerkingen maken, werpen enkel vriendelijke blikken en zijn hard bezig met hun eigen zaken. Mijn vriendin slijpt haar potloden, die al vlijmscherp waren, en legt de bergjes slijpsel in kleurverloop op tafel. Ik leg mijn bergjes vreemde voorwerpen ernaast, en een bebloede zakdoek landt op het bergje rood slijpsel.
Hier liggen zestien kleine bergjes. Bergjes willekeurige voorwerpen, die ons als vrienden zo goed schetsen. Mijn klunzige onbevangenheid, haar ordedrang en zijn stille rust. Kleine bergen die onze vriendschap dragen. Kleine bergen van geluk.