vraagje over lichamelijk gahandicapt
 

hallo,

ik ben lisa(19) en ik zit in de richting verzorging,in mijn 7de specialisatie jaar.
ik heb namelijk een opdracht gekregen van school uit over mensen met een fysieke handicap,

-hoe deze mensen dit aanvaarden
-wat hen het meest stoort in de maatschappij
-waar je moet op letten bij hen in de omgang
-en wat het ergste is dat ze al hebben mee gemaakt op sociaal vlak (en mss ev. aantal voorbeelden)

zou eventueel iemand mij kunnen helpen? zelf ken ik geen mensen met een handicap,en weet ik er niet veel over. ik hoop dat iemand over zijn ervaring wil praten,

of iemand die kent die er wil over praten hoe die dat aanvaart

zijn daar geen boeken over? Of interessant documentaires?
BNN-programma's zoals 'je zal het maar hebben' etc..

Misschien moet ze die mensen wel zelf interviewen?

Ik ken(de) 2 mensen met een lichamelijk handicap. De ene was mijn oom en die is ondertussen overleden. De andere was een goede vriend van mijn oom en moeder en hij komt nog regelmatig op bezoek bij ons.

Ik weet dat mijn oom het er soms heel erg moeilijk mee had, maar dat was misschien ook omdat hij wist dat hij jong ging sterven. Hij had namelijk myopathie. De dokters hadden 20 jaar voorspeld, maar uiteindelijk is hij pas op zijn 33ste gestorven.

Zijn vriend die we nog vaak zien, kan er veel beter mee om gaan. Hij heeft al zijn hele leven een probleem aan zijn benen en gaat nooit alleen kunnen rechtstaan. Hij heeft al tientallen operaties ondergaan om zijn benen langer te maken en "stapklaar" te maken en hoopt op een dag met hulpstukken te kunnen stappen. Hij is een echte optimist en heeft zijn eigen jobsite voor gehandicapten gecreeërd. (www.wheelit.be) Hij heeft ook enkele jaren een russische vriendin gehad, die hij via internet had ontmoet.

Wat hem het meeste soort is dat mensen hem zien als een "gehandicapte" en dat zo negatief klinkt. Hij haat het als mensen meedelijden met hem hebben of denken dat hij niets zelf kan en bij alles hulp nodig heeft. Dit is namelijk helemaal niet het geval. Hij woont op appartement en heeft ook een eigen handgestuurde auto. Hij is helemaal onafhankelijk.

Waar je op moet letten is de persoon niet aanzien als een gehandicapte, maar gewoon behandelen zoals je ieder ander mens zou behandelen en reageren zoals je bij ieder ander mens zou reageren.

Wat hij onlangs nog meemaakte en heel erg vond, was toen hij met kerst naar de kerk ging, dat hij zo weinig mogelijk wou opvallen, en bijgevolg helemaal vanachter bleef met zijn rolstoel. De priester had hem echter gezien en had in zijn preek gezegd dat men moest bidden voor armen, daklozen, zieken...en gehandicapten! Hierdoor is hij niet zijn hostie durven gaan halen omdat hij niet wou dat alle mensen meedelijden met hem gingen hebben. Maar het ergste is dat de priester dit opnieuw gemerkt had en speciaal naar hem toegelopen is om hem een hostie te geven. Uiteraard heeft dit het enkel nog erger gemaakt en heeft iedereen zich omgedraaid om te zien wat de priester ging doen.
Het was niet de eerste keer dat een dergelijk incident zich had voorgedaan in de kerk en dat is ook de reden dat hij amper nog naar de kerk gaat ;)

je mag mij wel PM'en, ik heb het afgelopen halfjaar stage gelopen met mensen met niet-aangeboren hersenletsel en/of een lichamelijke handicap.

Ik heb een aangeboren hartafwijking en daardoor beperkingen, je mag me pm'en als je wilt.

Mijn tante is gehandicapt (al sinds haar geboorte na ontsteking van de hersenen). Ik denk dat waar zij zich het meest aan stoort is, dat mensen zodra ze iemand in een rolstoel zien ze denken dat diegene niet voor zichzelf kan denken.
VB: Mijn moeder is wel eens met mijn tante wat gaan drinken, gewoon op een terras ergens. Mijn tante zit in een rolstoel, maar kan prima zelf denken en praten. Toen de serveerster kwam vroeg zij aan mijn moeder wat ze wou drinken, en vroeg ze vervolgens, ook aan mijn moeder, wat mijn tante wou drinken. Persoonlijk zou ik dat ontzettend erg vinden, want ook al ben je lichamelijk gehandicapt, dan betekent dat niet dat je niet normaal kan denken en praten.
Ook stoort ze zich redelijk vaak aan het vervoer. Als zij iets wil gaan doen dan moet ze daarvoor zo'n speciaal busje hebben. Deze moeten (volgens mij) een maand (!) van tevoren worden aangevraagd. Vervolgens gebeurt het regelmatig dat ze te laat komen, dat het lang duurt, of dat er zelfs een verkeerde taxi aankomt, namelijk een gewone auto. Dat is voor hen zeer storend. Mijn tante woont in Nieuw Unicum, (een soort opvanghuis iets. Er wonen veel mensen, ook mensen met slechts een kleine lichamelijke beperking die gewoon een baan hebben, tot mensen die niks meer zelf kunnen, en dag en nacht begeleiding nodig hebben) en ze kan niet vaak ergens naartoe. Maar als ze ergens naartoe wil, bijvoorbeeld een voorstelling, schopt het vervoer dat vaak in de war. Ik kan wel meer voorbeelden geven, maar dan moet je maar even een berichtje sturen ;) anders word het ook zo'n lang verhaal. Ik hoop dat het wat helpt!

Toen ik 11/12 was heb ik twee jaar in een rolstoel gezeten.

-hoe deze mensen dit aanvaarden
Niet ervaren in mijn geval. Steeds voor ogen houden dat het voor mij maar tijdelijk zou zijn. Verder zoveel mogelijk afleiding zoeken.

-wat hen het meest stoort in de maatschappij
Scheve stoepen, taxi's die te laat komen. (ik ging met taxi naar school) drempels, openbare gebouwen waar netjes een helling voor is gemaakt maar waar de deur naar buiten open gaat. ( maw grote kans dat je weer naar onder rolt als je de deur open wilt maken)

-waar je moet op letten bij hen in de omgang
Mensen met een lichamelijke handicap zijn wat betreft verstand helemaal normaal.
Dus gewoon tegen doen. Niet overal mee willen helpen om het helpen. Het voelt heel eng als iemand je stoel vast pakt en een andere kant op stuurt dan je zelf wilt. Ook lichamelijke beperkte mensen hebben een mond om hulp mee te vragen!
Zoals interglot al zei; niet tegen begeleider gaan praten over de persoon in de rolstoel. Dit voelt zo denegerend.

-en wat het ergste is dat ze al hebben mee gemaakt op sociaal vlak (en mss ev. aantal voorbeelden)
- Mensen die je aanstaren als je opstaat uit de stoel om een boek in de bieb te kunnen pakken (ik had wel steunfunctie in 1 been)
- Kinderen die je aanstaren en moeders die dan heel overdreven zeggen dat ze de andere kant op moeten kijken. Ik zou liever hebben dat ze vragen wat aan de hand is. Negeren voelt net zo stom als aangestaard worden.
- "gedwongen geholpen worden" terwijl je iets goed zelf kunt.

je mag me n pm sturen voor meer verhalen ;)
Gelukkig is alles goed gekomen :)

Ik weet niet wat voor handicap je tante heeft, maar als zij in een normale rolstoeltaxi (zo'n busje dus) vervoerd kan worden hoeft dat echt geen maand van te voren aangevraagd te worden. Meestal een paar uur, anders hooguit een dag.

Dat van die vertragingen etc. is wel een vaak gehoord probleem, heel irritant.