Iemand door en door kennen
 

Is dat fijn? Of: wat heb je liever? Dat iemand (bv je beste vriend) je door en door kent, vrijwel alle aspecten van je karakter heeft meegemaakt en je dus altijd aanvoelt? Of hul je je liever in de anonimiteit van je geest...zodat je, wanneer iemand iets negatiefs tegen je zegt, altijd kunt zeggen: 'lul maar raak...je kent me toch niet'. Een soort beschermingsmechanisme. Als mensen je niet kennen, kun je je daar altijd achter verschuilen...het heeft iets heel geruststellends. 'Wie ben jij om me te veroordelen, je kent me niet eens'.

Ik merk bij mezelf dat ik hier heel erg last van heb...nog meer mensen?

Ik heb beide. Hangt van het gezelschap af :)

Er zijn mensen, met name mijn familie, waarbij ik het liefste heb dat ze mij door en door kennen. Mensen die ik zo tegen kom, op mijn werk / sport / internet, order ik in onder 'kennissen' .. en die zullen voornamelijk een presentatie van mij zien, maar mij nooit door en door kennen. Daar zit idd een soort beschermingsmechanisme in, in die zin dat ik mij met opzet 'open' presenteer, terwijl hetgene wat ik schrijf / vertel voor mij persoonlijk nooit echt moeilijk is. Je komt dus als 'kennis' nooit bij de kern, omdat je altijd denkt alles van mij te weten. Ik bepaal echter wat jij weet.

Misschien dat ik sommige mensen dieper toelaat op een gegeven moment, maar het zullen er weinig zijn.

ja.. ik ken het heel goed..

Het is zo veel makkelijker je af te sluiten van anderen in je eigen geest en alles voor je te houden.. Maar uiteindelijk is laten zien wel beter.. maar bij vriendinnen kan ik dat gewoon echt niet!

Bij mn ex kon ik het.. dan was ik echt helemaal mezelf.. en hij kende me ook echt door en door.. hij kende mij beter dan ik hem denk ik, hij hield toch dingen binnen volgens mij.. Maar kben tegenover hem nog steeds wel open enzow.. maar toch al minder..

Bij mn ouders doe ik het ook.. af en toe stel ik me wel open, maar op een veilige manier, dak me elk moment weer kan afsluiten..

nja.. kben eraan aant werken

Sinds wanneer hebben wij een ander MSN-adres?

Ik heb sowieso graag dat een paar mensen me écht kennen, van binnen en van buiten (niet té letterlijk, graag). Dan heb ik tenminste het gevoel dat ik begrepen wordt en dat er mensen zijn die zich helemaal kunnen inleven in mijn wereld. Ook geeft het een beetje het gevoel iemand te zijn. Je bent niet anoniem. Je bent jezelf. Óók voor anderen!

*Uch*. Wat is er toch zo geweldig aan agenten en Trix?!

Ik ben niet online :p

*logt ff in*

Komt bekend voor. Ik probeer iedereen zoveel mogelijk te vertellen. Dat zijn dan vooral dingen die belangrijk lijken voor mij, maar dus niet zijn. Op die manier kent eigenlijk niemand mij echt. Heeft eigenlijk vooral voordelen. M'n ouders weten een hoop dingen niet van mij. M'n vrienden weten ook een hoop niet. Dat zijn dan ook vooral dingen die ik niet wil dat ze weten.
Het hoort bij mij dus vind ik ook niet dat zij mij op die manier moeten kennen.
Als ik het zo bekijk kent maar 1 iemand mij beter dan de rest. Alleen weet diegene het zelf niet en gaat er dus ook niet op die manier mee om.
Tja, veel mensen zouden niet van mij zeggen dat ik een gesloten typje ben, maar dat ben ik dus wel :)
Eigenlijk wel cool!!!

Kuzzz

Alles laten zien is zeker niet altijd beter. Om echt mezelf te zijn zal ik iemand moeten vertrouwen, aangezien ik dan kwetsbaar ben. In verband met dingen uit mijn verleden hou ik dus veel dingen voor me..

Ik heb overigens al 1 keer iemand van internet verteld hoe ik echt in elkaar zit :o dat moest ik toen gewoon kwijt, omdat ik me schuldig begon te voelen (zij vertelde mij namelijk best veel).

Ken ik die persoon?


Ik denk dat er misschien 2 personen zijn geweest die mijn echt kenden. Eentje is (was) mijn beste vriend. Wij hadden aan een half woord genoeg en wisten altijd eigenlijk alles al meteen. Als iemand verliefd was, wist de ander het meteen eigenlijk. Heerlijk konden we praten over alles. Toen was het misschien minder diep, dan dat het nu zal zijn, maar het was toen behoorlijk bijzonder vonden we...

Verder twijfel ik nog over andere mensen, of die mijn door en door kennen/kenden. Een jongen had gewoon veel mensenkennis dus die zal mij redelijk doorzien hebben, een meisje heb ik de kans gegeven mij helemaal te kennen, en ik denk dat dat redelijk was gelukt...

Opzich is het heel fijn als iemand je door en door kent, maar het doet zoooooooo ontzettend veel pijn als het dan fout loopt. Ik weet eigenlijk niet of die pijn het wel waard is altijd.
Op school is ook wel iemand die mij redelijk kent, weet iig heel snel of ik het echt meen of niet. Als ik zeg, ach ik vind het niet erg, zal hij eigenlijk meteen wel weten dat ik het wel erg vind, maar dat is verder niet heel diep contact. Misschien op internet iemand die mij ook wel redelijk kent, maar ja IRL dingen, zal hij niet van mij kennen...

Mijn beschermingsmechanisme is supersterk. Verder heb ik redelijke mensenkennis en ik denk dat ik meeste mensen redelijk kan inschatten... Ik moet iig nog steeds tegen mijn gevoel ingaan, wil ik dat mensen mij echt leren kennen en wil ik iemand anders vertrouwen...

Ja :p dat sloeg dus op mijn mailtje wat ik ooit stuurde :)

Er zijn op zich wel meerderen die veel van me weten, maar niet hoe het samenhangt. Iedereen weet maar een stukje. Als het goed is, begrijp je mij beter inmiddels en prik je ook door mijn replies heen (ik ben zo verdomd eenvoudig als je het eenmaal doorhebt :p ).

ik denk dat niemand mij door en door kent(alle aspecten van mij,ik kan bv. heel hysterisch doen en dat weten alleen mijn ouders en broer,ik heb nog nooit zulke 'aanvallen' gehad in het bijzin van vriendinnen).Dus ik kan mij nog altijd 'verschuilen' :D

het voelt veiliger aan dat niemand me door en door kent. ik vind het niet leuk als ze reacties van mij gewoon kunnen voorspellen. maar gelukkig kan niemand dat. zit nogal ingewikkeld in mekaar :)

Ik vertel aan de 1 meer dan aan de ander, maar vaak wel weer andere dingen.
Maar nooit echt alles tot in de details...

Alles laten zien zou ook te naïef zijn want dan stel je je idd veel te kwetsbaar op.. Ik was vroeger zo, ik was heel verlegen maar goudeerlijk, behulpzaam en heel erg open.. Nouw ja.. dat heb ik geweten.. Daardoor was ik namelijk een hele makkelijke prooi voor 2 jaar van pesterijen.. zo ben ik dus niet meer..

ik wil dat er 1 of 2 mensen zijn die me door en door kennen omdat die gewoon het recht hebben ongelooflijk kwaad op je te worden als je jezelf weer eens voor de gek probeert te houden... maar verder wil ik eigenlijk liever dat de mensen zo min mogelijk van me weten. ind om te kunnen zeggen 'wat weet jij nou helemaal van mij, je kent me toch niet...'

nare man, ik benoem je bij deze tot mijn soulmate :)

ja ik hou altijd mijn vrienden een beetje op een afstand, dat ze me toch niet helemaal kennen... die geheimzinnigheid, dat heb ik echt wel nodig, anders zou ik me nog slechter voelen.

Ik denk ook dat die bescherming vooral in werking treedt bij mensen die ik niet helemaal vertrouw...ik vertrouw eigenlijk helemaal niemand, alleen m'n beste vriendin. En zélfs bij haar merk ik nog dat als we bepaalde gesprekken hebben, dat ik dan ook in m'n achterhoofd al zoiets merk van 'dat zeg je nu wel, maar je kent me eigenlijk helemaal niet'. Terwijl ze dat volgens mij wel behoorlijk goed doet, in ieder geval beter dan wie dan ook. Maar er is niemand die mij écht helemaal kent (ja, ik ken mezelf wel goed). En dat hou ik ook liever zo.

Eigenlijk is dat een kenmerk van schizofrenie: eerst een fusiewens hebben, namelijk jezelf zo veel mogelijk aan iemand geven, intensief met iemand omgaan, maar op het 'moment supreme' om maar even een vergelijking te trekken toch terug te trekken, omdat je bang bent om jezelf te verliezen (fusie-angst). Ik merk dat toch wel bij mezelf, dat ik gewoon liever niet heb dat mensen me kennen. Ik wil wel heel graag met mensen omgaan, heb behoefte om over mezelf te praten, maar aan de andere kant wil ik toch niet dat ze me té goed kennen...dan word ik bang dat ze met m'n gevoelsleven dingen doen die niet goed voor me zijn, m'n vertrouwen beschamen en me weer klote laten voelen...ik vraag me dan alleen af waar die bescherming voor dient, wát ik wil beschermen, en waarom...zou het dan toch alleen verlatingsangst zijn? Een soort van alvast vantevoren afhaken, omdat je al aan voelt komen dat het in een later stadium mis zou kúnnen gaan?