Plezier beleven aan een depressie.
 

Is dat raar? Ik kan er soms gewoon bijna van genieten...mezelf helemaal wentelen in m'n gevoelens van haat en verdriet. Wetende dat toch niemand er iets mee kan doen, lekker een beetje doen alsof er niets anders in de wereld is dan die verloren liefde waar ik verder niks meer mee kan, waar ik ook nog mee moet oppassen dat ik geen dingen zeg die me weer achtervolgen, waar ik later toch weer spijt van krijg. Is dat nu fout? Ik ga op zo'n moment lekker online, doe heel naar tegen mensen en kan dan echt plezier beleven aan de depressio uithangen....

Ik leef me soms ook nogal in :o van een klein dipje kan online zo een hele depressie worden, terwijl ik meestal gewoon grijnzend achter de PC zit en muziek luister :o

Het brengt me dan door de tijd ofzo .. ik vlucht dan voor het echte probleem en begin meestal over kleinere dingen die me wel eens irriteren of waar ik vroeger last van had; gewoon om erover te filosoferen en kijken wat mensen ervan vinden .. of gewoon uit verveling :d

Je beleeft plezier als je je kunt uiten. Dat kan je in een depressie net zo goed als in een gelukzalige periode, dus het is heel normaal. Ik heb ook wel eens gehad dat een semi-depressie van mij geweldig werd opgeblazen door m'n vrienden. Heb ik een maand of 2 volgehouden. :D

het is niet raar, naar mijn mening althans. Doe het soms ook weleens, soms minder plezant voor de mensen waarmee ik communiceer, maar deze doen het zelf ook, alleen mogelijkerwijs in mindere mate dan mij.

Als je plezier beleeft aan een depressie kan je toch niet meer spreken van een 'depressie'??
Soms vind ik het wel leuk om in een dipje te zitten, want dan voel je je veilig alleen, kan de rest de hel in, maar dat ik er lol aan heb, hmm nee toch niet..

Het is dan nog steeds een depressie, het ligt er meer aan uit welke gedachtengang je de situatie bekijkt. Je kan aan een depressie plezier beleven, of misschien is plezier niet de juiste benaming ervoor. Het is een soort voldoening, een gevoel dat de persoon in kwestie als een plezierig gevoel opvat.
Het ervaren van een depressie is per persoon verschillend, ook de omgang zal niet hetzelfde zijn.

Lullig doen tegen vervelende zusjes en vrienden lucht ook nog weleens op.
;)

Dingen in elkaar schoppen ook

Of twaalf flesjes bier drinken, en dan in het stromende onweer proberen een sigaret in één keer naar binnen te hijsen :)

Dingen zijn voor mij mensen...

En zijn momenten dat ik niets liever doe dan verdrinken in mijn verdriet. Lekker heel de dag niets doen, chago zijn, tv kijken en computeren en heel zielig doen. Ik heb ook wel eens momenten dat ik eigenlijk niets meer kan dan de hele dag (of meerdere dagen) huilen. Je gewoon door en door klote voelen. Maar nu is het meestal maar een dag. En idd ga ik dan lekker online, lekker negatief doen met iemand anders. De wereld negatief bekijken. Lekker heerlijk sarcastisch/cynisch doen...

Is wel raar, eerst kon ik er absoluut niet van genieten, maar als het af en toe is, is het wel eens lekker om lekker depressief te doen...

heu ..

.. misschien bij mensen die nogal wat depressief zijn, dat het een vertrouwd gevoel is geworden. Dat ze het gevoel hebben niet meer 'hunzelf' te zijn, als ze niet depri zijn. Misschien dat ze daarom er 'plezier' in hebben?

Ja, daar kan ik me wel in vinden ja...

Wat ik de laatste 2 maal had op de terugweg naar een meisje die ik heb leren kennen via 't i-net...
was dat ik eerst de leuke dingen van de dag ging beseffen, en daarna ineens dingen die ik anders zou hebben gedaan, grrr, das wel heel irritant...of dingen die ik nog had willen zeggen maar het moment er niet voor was...en dan voel ik mij weer schuldig en zwaar kl*te omdat ik het anders had gewild. Maar toch, nu, de volgende morgen ben ik weer heel tevreden over hoe het gelopen is...
Maar dan komen er later op de dag, of in de loop van de avond weer wat negatieve dingen naar boven waardoor ik mij weer helemaal rot voel...

Dat doe ik ook weleens ja...dan heb ik er echt de pest over in op dat moment dat ik best naar uit de hoek kom...maar ik heb er achteraf nooit spijt van...

echt depressief kun je dat dan toch niet noemen denk ik... je slecht voelen voor een tijdje jah... maar om het direct een depressie te noemen... is denk ik overdreven

ik vind ook wel dat eens huilen goed kan opluchten, als het al te lang geleden is merkt ik dat echt wel.

je bent gewoon niet depressief punt. als je depressief bent beleef je daar echt geen plezier aan. je bent melancholiek, iemand die zwelgt in treurigheid. dat is absoluut geen depressie.

Ja dat dacht ik ook.
Ik ken iemand die zwaar depressief is, zij beleeft daar geen plezier aan, het is geen lachertje, zij gaat eraan kapot.

plezier is gewoon niet het juiste woord; het doet pijn en je gaat er aan kapot; maar Kazanka zei al "of misschien is plezier niet de juiste benaming ervoor. Het is een soort voldoening""; ik herken dat.

Ik herken het ook wel..

en dat het geen depressie is dan ben ik het niet mee eens.. Het is wel zo dat ik in de meest duistere periodes er echt niet van kon genieten ofzow, maar in de periodes dat het over het algemeen wat beter gaat wel.. Maar dat betekent niet dat de hele depressie over is of iets dergelijks.. Het gevoel van algehele neerslachtigheid overheerst dan nog steeds.. Het gevoel nergens zin in te hebben overheerst ook nog steeds.. En het heel depressief en onmogelijk doen op zo'n moment zijn geen gefakete gevoelens, maar gevoelens die naar boven komen en die je uit..

En es lekker niet redelijk zijn en alles is soms gewoon heerlijk, maar de gevoelens die je op dat moment uit zijn dan nog wel depressieve gevoelens..

En het is idd ook zo dat negatieve gevoelens wanneer je een depressie hebt veel vertrouwder zijn dan positieve gevoelens.. Daarom noem ik mijzelf nu niet meer depressief, ik weet hoe positief voelt, ik kan er mee omgaan, en het overheerst meer dan het negatieve.. maar dan nog steeds huil ik bijna elke dag etc.

Het is bij mij ook zo geweest dat ik een periode heb gehad waarin ik het negatieve gevoel opzocht.. Dit was echt niet omdat ik depressief wou blijven, maar omdat dat fijner leek dan positief omdat het zo vertrouwd was..

Het is toch ook gewoon niet zo dat wanneer je depressief bent je geen enkele vorm van positiviteit meer kunt voelen?

ben ik blij dat ik deze topic lees!
ik dacht al dat ik een probleem had...

nee het klopt echt allemaal wat er geschreven werd, soms kan het gewoon echt goed doen om pijn te hebben, om ongelukkig te zijn, om je te wentelen in zelfmedelijden en zieligheid. en dan onmogelijk doen tegen vrienden... ja heb ik ook allemaal.

volgens mij is het ook deels omdat ik soms echt het gevoel heb dat ik totaal saai ben, dat ik helemaal niks beteken enzo. en dan kan zo depressief doen goed voelen, omdat je dan het gevoel hebt dat je tenminste iets bént, omdat je dan tenminste nog pijn voelt, als je begrijpt wat ik bedoel...

want er is maar een ding erger dan pijn voelen, en dat is helemaal niets voelen. het gevoel hebben dat je geleefd wordt, willen schreeuwen naar de buitenwereld maar helemaal niets doen, omdat je gewoon zo gevoelloos bent. dan trek ik me vaak terug met wat depressieve muziek en gedachten, om me een beetje ongelukkig te gaan voelen. dat is toch iets. en dan uren huilen, jezelf kwetsen (mentaal he, geen automutilatie of zo), gewoon om de pijn te voelen en er ... tja... bijna van te genieten.

Ik heb dit inderdaad ook wel, alleen hou ik het altijd voor mijzelf.
Ik ga dan juist niet online, of zoek geen vrienden op, maar ga lekker voor mezelf op bed liggen ofzo.

Waarom het dan af en toe zo goed voelt? Ik denk inderdaad door het vertrouwde. Je echt een keertje goed voelen, voelt vreemd, onwennig en als ik dan weer op het punt sta om in te storten voelt dat bijna als opluchting. Als ik dan weer op een dieptepunt zit, voelt het helemaal niet meer zo en wil ik niks liever dan mij goed voelen.

Het is inderdaad ook beter als niks voelen. Ik heb momenten dat ik soms dagen of soms zelfs weken niks voel. Geen verdriet, maar ook geen plezier. Echt helemaal niks en dan is het lekker als je weer iets voelt.
Ik heb zelf heel veel moeite met huilen. Ik kan niet huilen als ik mij slecht voel, tenminste niet snel, alleen als ik echt heel diep zit. Als ik dan weer kan huilen, voelt ook als een opluchting en is dat ook als een plezierig gevoel op te vatten.

Cerr

Mmm...tgaat zelfs nog verder. Er zijn genoeg momenten waarop ik echt serieus 'depressief' (even in het midden latend of het nu echt een depressie is of niet) wil wórden. Ik zet gewoon een lekker triestig muziekje op en denk aan allerlei depri dingen. Gewoon jezelf zwaar op de hand maken, en dat ook welbewust doen, gewoon omdat het ook een bepaald gevoel is. Heel vaag eigenlijk. Ik weet niet of ik het doe omdat ik dat gevoel echt graag wíl hebben, of omdat ik er echt plezier aan beleef, maar misschien nog eerder omdat ik er verslaafd aan ben...zo lijkt het wel. Echt heel vaag. Gewoon alleen maar om te huilen, dat lucht dan ook echt op. Terwijl er echt (bijna) niks is wat me dwarszit en waar ik om zou kunnen huilen.

:(
kom dan even online:)

ja dat bedoel ik dus ook. depressief willen zijn om toch iets te zijn. en dan je ongelooflijk ergeren aan jezelf omdat je zo zielig zit te doen. die ergernis wordt dan bijna zelfhaat, en zo krijg je uiteindelijk toch nog een reden voor een depressie :D

Ja.. dat kan gewoon heerlijk zijn soms..

Huilen om het huilen.. Je ff flink zielig voelen en daar helemaal in verdrinken..

Doe ik dus vaak als ik ongesteld moet worden want dan voel ik me gewoon kut.. Kan dr helemaal niks meer aan doen dan wachten tot het over gaat want kut voel ik me gewoon.. elke keer weer.. Ben al naar de dokter geweest, tis op zich wel normaal alleen heb ik het wat extreem.. en dr valt niks tegen te doen..

Dus dan ga ik me ook maar ff heel erg depri voelen.. das dan lekkerder dan maar proberen gewoon door te gaan.. dus ik heb zo ongeveer een maandelijke depri-dag (was gister bij de weg.. zucht)

Even voor de duidelijk heid. We spreken te snel over ik ben depri.
Een dag medelijden met jezelf en jezelf door bijv. muziek nog meer down maken is geen depressie.
Een depressie is een lange periode waarin je jezelf rot voelt en zelfs geen contact met de buitenwereld wilt. Je leeft al een Zombie in je eigen depri wereldje en uit ervaring kan ik zeggen dat dit verre van leuk of lekker is.
Pas dus een beetje op met het woord depressief. De manier waarop het hier beschreven staat kan mensen die echt depri zijn alleen maar verder naar beneden trappen.

Depressie is idd een lange periode. En nee in die periode is er geen enkel moment dat je het klote gevoel kan waarderen. Ik denk dat ik wel mag zeggen dat ik depressief was, nu niet meer. Maar zoals iemand hiervoor al zei, soms voel je gewoon een lange tijd niet echt iets, en als je dan eindelijk iets voelt, al is het zo negatief, is dat bijna fijn. Ik kan het nu soms wel waarderen. Ik ben iemand die aan de oppervlakte gewoon neutraal overkom, en niet altijd mezelf de tijd gun om me wel degelijk klote voelen. Ik kan het uit zetten, of tijdelijk uitstellen, maar er zijn dan momenten dat alles eruit komt. En dat kan een dag zijn, of een week lang elke dag huilen. En op die momenten voel ik me 'heerlijk', ook omdat ik misschien weet dat het zo weer over is, of dat ik het een beetje kan controleren...

Misschien is dat een deel van het fijne, je weet dat het maar tijdelijk is, terwijl je in die depressie je constant klote voelt...

ja ik weet het. depressief wordt echt te snel gebruikt. maar als ik het zeg, bedoel ik dus gewoon een beetje melancholisch, verdrietig, ... dus eum... ik hoop dat niemand zich gekwetst voelt door mijn gebruik van het woord depressie.

ik krijg zelf ook stress van mensen die als ze zich een dag niet goed voelen onmiddellijk over een depressie praten.

Het is idd zo dat in dit topic het niet helemaal duidelijk is of er nu over een echte depressie gesproken wordt of over je depressief voelen maar het niet perse echt zijn zeg maar..

Voor mij, zoals ik volgens mij al heb opgeschreven.. ik heb ook in een depressie gezeten, en neej.. toen was er echt absoluut niets leuks aan ofzow.. Maar wat ik hierin meer bedoel.. Toen ik die depressie had wist echt lang niet iedereen dit, omdat ik in mijn leven heel erg getraind ben geraakt in een maskertje dragen. Mn ouders wisten het wel, zoals mn moeder het noemde, liep ik als een zombie door het huis, of ik lag alleen maar te huilen of gilde alles bij elkaar.. Maar voor omstanders hield ik voortdurend dat maskertje voor, wat ontzettend vermoeiend en moeilijk is.. Voortdurend lachen terwijl je van binnen niet eens meer weet hoe dat voelt etc.

En dan kon het gewoon es lekker zijn om er scheit aan te hebben. Weg met dat masker.. weg met dat alsof doen.. maar gewoon het helemaal toelaten tegenover iedereen. Weg met redelijkheid (ik weet niet of anderen dit kennen, maar als ik es iets liet zien dan eindigde dan toch altijd weer met, maar het valt wel mee, maar het komt wel goed etc etc). En gewoon ff ontzettend onmogelijk zijn... Geen 'oplossingen' aan willen horen, niet alsof vrolijk doen etc.. En dat kon dan binnen die depressie wel es heerlijk zijn, maar dan niet in de zin dr plezier aan te beleven.. maar meer een opluchting, wat dan ff een positief gevoel binnen al het negatieve kan zijn...

ofzo

Kan ik me best in vinden, en nee ik vind het niet raar als je in een "depressie" zit en alles eens niet goed vind en niet aardig wil zijn en gewoon idd een beetje de depressio uithangen

dus plezier beleven aan een "depressie" (wat het dan ook niet echt meer is) is imo ok.

deej ik ook, helemaal er midden in zitten, en ik zoop me lam en sloeg me handen dr bij kapot tegen de muur..............

En draaide keiharde muziek en zo liep ik heen en weer een eerlijk gezegd ben ik via die weg me steeds beter gaan voelen en af en toen als ik me kut voel doek et weer..........tis niet raar, je moet jezelf kunnen voelen, daar heb je behoefte aan, laat het maar toe en stort je er helemaal in, mits je er weer uit weet te komen.

Ieder mens is op zoek naar geluk. Waarom zou iemand in een depressie dan niet proberen gelukkig te zijn?

Geluk kan zijn een gevoel dat je vrolijk bent. Iemand die bijvoorbeeld uit een depressie klimt komt in een overgangssituatie waarin hij/zij gelukkiger wordt. Ieder mens is op zoek naar geluk. Als je dan pogingen doet om uit je depressie te komen en in die overgang komt, maar dat toch niet lukt, en je blijft depressief. Dan heb je je wel gelukkig gevoeld.

(ik ben rosi)

Ik vind het niet verkeerd, maar wel als je mensen kwetst omdat je zo down doet. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die je "depressie" op dat moment dan te zwaar op vatten en zich zorgen gaan maken

Niet mee eens. Als je in een depressie zit (ik dan) wilde natuurlijk wel gelukkig zijn. Maar toch deed ik er eigenlijk niets aan om eruit te komen. Wel praten enz, maar ik wilde eigenlijk het 'vertrouwde' gevoel niet kwijt. Want zo gauw ik ook maar in de buurt kwam van wat geluk, sloot ik me ervoor af, want het deed pijn, ik wilde niet het risico lopen dat ik het weer kwijt kon raken. Er waren voor mij geen momenten dat ik even me gelukkig voelde. Want geluk deed pijn, omdat ik er niet mee om kon gaan. Mensen die om mij gaven, liet ik los, duwde ik weg, want ook dat deed pijn. Maar ja op een gegeven moment groei je erover heen, of wordt het langzaam minder. Dan kan je af en toe momenten voelen dat je gelukkig bent, maar naar mijn idee ben je dan niet meer depressief, maar ja de precieze eisen van depressief zijn ken ik niet uit mijn hoofd...

alcohol en depressie gaat toch niet samen ?
en hoe zit het dan met je medicijnen ?

Niet iedereen heeft medicijnen...

klopt, staat hier ook niet bij, maar dan nog is alcohol absoluut niet goed hoor.
dus geen gebrek aan serotonine

jeps

depressief zijn is nog altijd een ziekte en plezier, mja
ik ken het zelf niet of nauwelijks, ik doe maar wat zonder echte rechte lijnen te kennen (laatste tijd wel meer hoor).
maar het sluimerd gewoon te veel.

iedereen heeft weleens een baal of kutdag, maar dat is nog geen depressie in mijn ogen.

symptomen van depressie zijn nogal heftig kan ik zeggen.
dan heb je geen eens zin in bier lijkt me hoor :D
ik niet in ieder geval

kan me hier iets bij voorstellen. Als je dan graag depri wil zijn dan moet je dat voor jezelf houden en thuis op je eigen kamer maar een potje gaan janken. Als ik me rot voel en t is echt serieus en niet omdat k zin heb om gewoon heel even mezelf heeeeeeeeel zielig te vinden, dan pas bel ik iemand op of praat ik erover.

nou, aan een 'echte' depressie kan ik geen plezier beleven. Dan voel ik me alleen maar kut.
Maar als ik een gigantische huilbui heb, vind ik dat soms wel lekker, ja...

ben je dan depressief of ben je echt depressief.
m.a.w. ziek of een dipje, dat is een heel verschil

:confused: huh? dat zei ik toch juist? Met een echte depressie voel ik me alleen maar kut, maar als ik een "gewone" huilbui heb, kan dat heerlijk opluchten.

eeeeeehm
misschien ben ik wat onduidelijk geweest, maar je bent dus echt depressief (ziek dus) en je hebt en kent je betere momenten.
Dus over het algemeen ben je depressief en kan je je handhaven en heb je daarbij wel eens vette dippen.

volgens mij ben ik een beetje dom, ofzow.. :S Ik snappet nog steeds niet :o ik ben anderhalf jaar geleden depressief geweest (echt depressief, ben naar een psycholoog geweest etc.), en toen voelde ik me echt bijna nooit goed.
De laatste tijd moet ik gewoon veel huilen (heb daar dan ook een goede reden voor!), maar ik weet gewoon dat ik niet depressief ben. Maar als ik dan zo'n huilbui heb... kan dat nogal opluchten.

aha nee ik snap je wel, maar ik wist dat niet

Depressiviteit kan op een gegeven moment zo bij je leven horen, dat het een veilig gevoel wordt, wat je eigenlijk niet kwijt wilt. Je wilt wel geluk, maar je wil je wereldje eigenlijk toch ook niet loslaten. Ik had dat ook, was maar een heel normaal saai meisje. Maar doordat ik depressief was, voelde ik me toch ook iets bijzonders. Ik had iets, ik was iemand. Ik had een naam.
Mijn ogen werden in 1 klap geopend en ik kroop uit mijn veilige hokje naar de 'enge' buitenwereld. Met mij gaat het nu stukken beter en ik kan zeggen dat ik geen depressie meer heb, al ben ik een stuk minder naiëf en minder gewoon ongedwongen vrolijk als voorheen. Ik heb veel over mijzelf en mijn omgeving geleerd, en ik weet dat ik het gewoon red. Ik heb geen depressiviteit meer nodig uit angst voor de grote gelukkige wereld :).

Herkenning... :o

Ben het wel ook 100% met Myself eens... ;) :)

Overigens, sinds wanneer is de advocaat in spe depressief? :confused:

ga naar een voetbalwedstrijd en ga eens flink rellen dat is pas heerlijk inplaats van naar doen op internet

Irritant ventje...

ik kan wel genieten van fysieke belasting/afknijpen enz.

ofwel; tijdens militair kamp helemaal vastvriezen in je slaapzak enzo, hoe meer leed, des te meer plezier :p

Oja, dat ken ik wel nare man. Maar je moet t niet te lang doen want dan wordt je er ECHT depressief van en verveeld.

Bekend ja. :o

Lekker een lange nachtwandeling maken tijdens een keiharde sneeuwbui in de Alpen wanneer het -20 is midden in de nacht, je geen hand voor ogen ziet, je neus bevriest, je ogen bijna dichtvriezen en je alleen nog maar op adrenaline loopt.
:cool:

Maarre dit raakt off-topic. :o