Jaloers op je vrienden omdat zij wel samenwonen
 

Hallo,
Mijn vriend en ik zijn al ongeveer 6 jaar samen. Aangezien we een stukje van elkaar wonen zien we elkaar enkel in het weekend. We zijn beiden in de 20 dus het begint toch wel serieus te kriebelen om te gaan samenwonen. Ik studeer echter nog ( nog 1.5 jaar) en mijn vriend wilt niet op 1 inkomen gaan samenwonen. Dus moeten we noodgedwongen nog maar wat wachten.
Nu gaan een goed bevriend koppel binnenkort, volgende maand, samenwonen. Daarboven gaan ze nog eens volgend jaar trouwen. Dus iedere keer als we samen weggaan gaat het over de bruiloft of het huis of de meubels enz.
Het maakt me echt zo stikjaloers. En zeer verdrietig. Ik gun dat koppel alle geluk van de wereld maar iedere keer wordt het zo in mijn gezicht gewreven en doet het me zo pijn. Voor ons duurt het al zo lang en nog staan we 'nergens'.
Mijn vriend wilt ook wel gaan samenwonen, maar hij heeft er blijkbaar geen erg in om het nog even uit te stellen en snapt niet waarom ik me dat zoveel aantrek.
Ik weet dat het niet mooi is van mij om zo jaloers te zijn maar ik kan er niks aan doen, zij doen wat ik al jaren ook wil doen.
Ik wil gewoon dat mijn vriend me begrijpt en ik heb het hem al proberen uit te leggen maar hij ziet echt niet verder dan dat ik gewoon jaloers ben.
Heeft iemand een idee over hoe ik hem dat kan uitleggen? Of wat ik kan doen om minder jaloers (en verdrietig) te zijn?

Je moet wel wat minder naar anderen kijken, het gaat erom of júllie er aan toe zijn om samen te wonen. Je moet niet willen samenwonen omdat anderen het doen. Cliche, maar waar.

Jullie gaan nu nog niet samen wonen, daar heb je 't mee te doen. Waarom moet 't van jou zo nodig nu gebeuren? Probeer 't inderdaad bij jezelf te houden ipv constant te vergelijken. Het lijkt wel alsof je zo gefocust bent op gaan samenwonen dat je niet meer geniet van de tijd waarin je nu samen bent maar niet samenwoont. (maar dat kan natuurlijk een verkeerde interpretatie zijn)

wel als je al 6 jaar op en af met je weekendtasje aan het lopen bent. Iedere keer meer als een uur onderweg dan begint dat toch door te wegen. Ook moeten we nog leven onder 'de ouders hun wetten' en soms zijn die een beetje absurd.

Ik heb nu ruim 3.5 jaar een weekend relatie, maar de enige manier waarop ik weet te leven met de onmogelijkheid om met mijn vriendin samen te wonen is door het simpelweg te accepteren. Het kan niet, dus het kan niet. Ik denk dat het eerder te maken heeft met jouw wens om samen te wonen, dan zijn 'tekortkomingen'. Ik denk dat hij het op dit moment wel kan accepteren en dat hij daarom moeite heeft met het snappen van jouw gevoelens.

Daarnaast moet je het hem gewoon vertellen. Als hij het bovenstaande kan accepteren, kan hij toch ook begrijpen dat jij iets moeilijk vind.

Verder moet je maken van de andere locatie wat je kan, denk ik. Ik heb gewoon schone kleren bij mijn vriendin liggen, en zij bij mij. Die gaan gewoon mee in mijn was. Ik heb er een leesboek, ik ken de omgeving, draai mee in het huishouden.

Maar vooral: Hou plezier in wat je WEL hebt. Vergeet nooit dat een relatie waard is wat je er wel uit haalt.

Bekijk het van de zonnige kant: veel mensen verbreken hun relatie wanneer ze even samenwonen. Dan leer je elkaar pas écht goed kennen.

Ga eerst (allebei) eens op jezelf wonen! Dat scheelt weer het "ouderlijk gezag", en bovendien is het goed voor je. Misschien kun je dan ook wat dichter bij elkaar gaan wonen?

Je weet nog niet of ze allebei misschien al op zichzelf wonen.

Oo wacht ts heeft hier al iets over gezegd. Wonen jullie allebei bij de ouders?

Als je beiden al op kamers woont hoef je het voor het geld niet te laten, dan kan je zelfs goedkoper samenwonen als je een klein hok zoekt. Als je er zo mee zit, en jullie willen het echt allebei, probeer er gewoon voor te gaan. O wacht, jullie wonen nog bij de ouders. Maar dan moet het nog wel te doen zijn lijkt me, zijn loon + jouw uitwonende stufi en een bijbaantje, evt lening.

Het is best goed mogelijk om iets leuks te huren. Jij krijgt dan een uitwonende beurs en hij ook, of hij krijgt salaris. Met nog deeltijd daarnaast werken kan je goed rondkomen, je kan zelfs nog op vakantie. Stel dat gewoon eens voor als je graag wilt samenwonen.

Enigszins herkenbaar, al wil ik me niet "jaloers" noemen. Bij mij en mn vriend gaat het ook nog zeker 2, 3 jaar duren terwijl om me heen allerlei stelletjes al beginnen met huisje-boompje-beestje. Mijn vriend en ik zijn gisteren in de stad lekker gaan rondneuzen wat wij allemaal later in ons huisje willen.. wat voor apparatuur, wat voor meubels, wat vooral níet.. Best leuk, en ja dan kriebelt het hier ook heel erg. Maar het kan gewoon nog niet, en ik vind het ook prima (woon wel op mezelf). Time is right when time is right. En tot die tijd doen we het gewoon zoals we het al 3.5 jaar doen, en dat gaat prima. Samenwonen kunnen we nog ons hele leven.

Ja inderdaad, hoezo moet je wachten op samenwonen voor je uit huis kan en dus geen ouderlijke wetten aan hoeft te houden? Als je allebei een eigen kamer hebt is het al een stúk echter en leuker, dan kun je ook al flink met z'n tweeën huisje spelen, zij het dan niet elke dag van de week.

Jij moet noodgedwongen wachten zo te lezen, want zo te zien vindt hij het wel best dat jullie nog niet gaan samenwonen. En volgens mij wil hij nog niet eens samenwonen op dit moment? Want het is echt wel mogelijk!

Mijn vriendin woont samen met haar vriend, en allebei studeren ze nog. Hun huur is ook niet goedkoop (800 euro inclusief) en toch kunnen ze het betalen, want ze hebben allebei een bijbaantje (en stufi). Bovendien wonen ze in Delft, terwijl zij in Amsterdam naar school gaat en werkt (dus reistijd) en hij studeerde eerst nog in Eindhoven (nu wel in Delft). Dus zelfs als je ver van elkaar weg woont en verplichtingen hebt in beide steden, kun je toch iets in het midden zoeken! Als de wil er is, bij allebei, dan kun je er altijd wel iets van maken :)

Het lijkt me sowieso wel wenselijk om eerst op jezelf te hebben gewoond voordat je gaat samenwonen...

Precies. Zijn jullie trouwens ook gewend om langer dan een weekend bij elkaar te zijn? Want dat is namelijk ook wel belangrijk. Van twee dagen per week naar iedere dag samenzijn is een grote stap.

opzich wel... maar ik heb dat ook nooit gedaan en we redden ons uitstekend

Dat komt omdat jouw vriendje de huishouder van het stel is :D

qft!
OP ZICH is het allemaal wel handig ja, dat je ook alles in je eentje kan, dat je weet wat het is om een huishouden te runnen en om budgetten te moeten beheren en blaaaablabla, maar 't is nu eenmaal belachelijk om eerst drie jaar apart te gaan wonen om dàn samen te gaan wonen "omdat je dat ook in je ééntje allemaal moet kunnen", als je gewoon wil gaan sàmenwonen omdat je elkaar graag ziet en je nu eenmaal van plan bent om dat zo ongeveer wel de rest van je leven te doen. *zucht* altijd dat gezeur van [ridiculous voice]"je moet éééééérst op je eentje gaan wonen, want blaaaaablabla"[/ridiculous voice]
als je niét eerst op je eentje gaat wonen leer je óók wat het is om op je eigen benen te staan.

Kan best zijn, maar ik hoef echt geen vriendje die niet op zichzelf woont hoor :P

nee oké, ik ook niet, maar in de situatie van TS gaat het daar toch helemaal niet om :p ze zijn al zes jaar samen en willen gaan samenwonen - het enige punt dat ik wil maken is dat het dan uiterst debiel zou zijn om dan alsnog eerst apart te gaan wonen, als dat helemaal niet is wat je WIL :p

Als ze vanaf hun vijftiende al bij elkaar zijn moet het misschien sowieso maar es uit :o:evil:

Ja dathoor ik die mensen altijd zeggen. Alleen een als ze dan een tijd samenwonen krijgt degene die wel opzich zelf woont toch wel wat problemen met degene die dat niet heeft gedaan, en dat zijn dan puur dingen als zelfstandigheid, taakverdelingen, etc.

Tuurlijk kan je op je eigen benen staan. Ik kon ook al op mijn eigenlijk benen staan voordat ik het huis uit ging. Maar het heeft me och wel een heel andere kijk op de wereld gegeven en ik heb er heel veel van geleerd wat ik als ik meteen was gaan samenwonen niet had gehad.

Ik woon overigens niet samen ofzo. Heb wel een tijd gehad dat we elke nacht bij elkaar waren, dan in mijn kamer, dan in zijne. Maar we hadden wel allebei een plek om ons terug te trekken. Vanuit zo'n situatie lijkt t me ook een minder grote stap om te gaan samenwonen.

Dat hoeft helemaal niet

Vast niet, ik zei alleen dat ik dat vaak hoor.

Ik nam aan dat je dat bedoelde, maar dat staat er niet ;)

/muggenzifter

/flauw

Volgens mij begint de zin toch echt met 'Ja dat hoor ik"

Maakt niet uit ook

'... die mensen altijd zeggen'


Maar goed, het maakt ook verder niet uit. Ben gewoon een beetje flauw

Ach, in dit soort situaties beroep ik me er dan altijd op dat ik niet nederlands ben ;)

Dit hoeft inderdaad niet. Veel mensen leven als ze nog thuis wonen al erg zelfstandig. En je leert dingen ook ergens anders, op school, bij een bijbaantje, van vrienden, verenigingen.

Ik woon zelf nog thuis, maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik dingen niet zou kunnen als ik op mezelf of samen zou wonen. Een beetje normaal mens past zich snel aan aan nieuwe omstandigheden.
Bij het samenwonen heeft het er natuurlijk mee te maken hoe goed je uberhaupt met elkaar om kan gaan.

Jah maar het valt toch vaak op dat mensen onderschatten hoeveel je precies moet doen in je huishouden - ik vind het zelf wel zo fijn als een jongen dat al doorheeft, dat ik niet degene hoef te zijn die uit moet leggen hoe je alles aanpakt :P

Tenzij je thuis al een keer een half jaar alles in het huis zelf hebt moeten doen denk ik dat je het nog flink onderschat (dat doen echt de meesten). Het gaat niet zozeer om dingen niet kunnen, maar om ALLES zelf moeten doen, en ook inzien dat die dingen gedaan moeten worden, in welke volgorde en hoe vaak.

Het klinkt meer alsof je vriend niet wíl samenwonen, want hij geeft wel een debiele reden om dat niet te willen.

Je maakt het alleen maar erger voor jezelf door je zo met anderen te vergelijken. Ik begrijp je gevoel wel hoor, maar je schiet er niets mee op door afgunstig te zijn t.o.v. anderen. Probeer leuke dingen te doen die eigenlijk alleen maar leuk zijn als je nog niet samenwoont, probeer het om te draaien, geniet van je leven nu in zijn huidige vorm!

probeer btw wel wat concreter te krijgen waarom het samenwonen nog niet kan op dit moment, want zoals eerder aangegeven klinken redenen een beetje vaag.

In ieder geval jezelf niet vergelijken met anderen. Dat is de meest vage reden die er is om tot een bepaalde beslissing te komen. Samen willen wonen omdat je vrienden dat doen is natuurlijk geen reden. Tsja, en eerlijk is eerlijk, een "kriebel" is ook nog wat vaag.

Dat je nergens staat is natuurlijk ook onzin. Er zijn genoeg mensen van onze leeftijd die uberhaupt geen verkering hebben, die kunnen dus nog niet eens gaan nadenken over samenwonen.

Verder is er in een relatie natuurlijk tweerichtingsverkeer. Begrijp je ook goed waarom hij het nog niet wil? Zijn antwoord daarop is ook nog niet erg concreet. Als de reden geld is, zul je zelf naar een betaalbare manier moeten zoeken om te kunnen samenwonen, want dan heeft hij geen reden meer om te weigeren. Daarin kun je best ver gaan, uitzoeken wat huurkosten zouden kunnen zijn, wat zaken als elektriciteit, gas en water zouden kosten, en ook zoeken naar goedkopere opties als je eenmaal iets hebt. Verder kijk je natuurlijk ook naar de inkomsten, je maakt een soort begroting. Daaruit zou moeten blijken of het idee financieel haalbaar is. Als dat zo is, en hij dan nog niet akkoord gaat is er een andere reden dat hij nog niet wil samenwonen. In dat geval: doorvragen en zijn argumenten opnieuw tot op de bodem uitzoeken. Maar goed, hoe ver je daar in wil gaan hangt natuurlijk ook af van hoe sterk je "kriebel" is.

Ik begrijp precies wat je bedoelt. Als je nu eenmaal graag samen zou willen wonen is het echt niet leuk om stellen om je heen stuk voor stuk wel mogelijkheden te zien hebben en zelf maar niet te kunnen. Ik zit zelf een beetje in dezelfde situatie; ik woon ruim twee uur reizen bij mijn vriend vandaan en studeer nog. Bij hem intrekken is geen optie in verband met de reistijd, samenwonen zou eventueel kunnen via heel veel omwegen (hij moet in zijn regio blijven wonen om zijn baan te kunnen behouden, en met een vast contract is een andere baan zoeken geen beste overweging). Zijn (stief)broers en zussen gaan stuk voor stuk samenwonen, trouwen, aan kinderen denken, een eigen leventje opbouwen en hebben gewoon alle vrijheid. Nee, dat is soms even niet leuk, hoe blij je ook voor hen bent dat hun leven op rolletjes loopt.
Ik heb nu het vooruitzicht dat ik binnen een paar maanden afstudeer. Als het zover is en ik heb een contract, gaan we meteen een huisje samen zoeken en werken geleidelijk aan naar de situatie toe die we al heel lang in de planning hebben. Dat vooruitzicht is ook een hele geruststelling, het gaat nu eindelijk ergens heen. Die reistijden hangen me soms de keel uit, maar ik kan me er wel mee redden.

Met nog meer dan een jaar te gaan is je situatie anders, dan kun je er niet alvast naartoe leven. Maar als je slechts een uur uit elkaar woont is samenwonen misschien juist wel een optie. Beiden een half uur moeten reizen naar werk of studie is bepaald niet veel. En op een volledig inkomen, stufi en een bijbaantje kun je echt wel samenwonen. Sterker nog: ik ken iemand die daar een hypotheek voor heeft gekregen (al is de hypotheekmarkt nu wel anders, dat zal niet meer lukken).
Vertel hem gewoon eens hoe je erover denkt en stel wat mogelijkheden voor. Dan weet je meteen hoe hij er tegenover staat en of hij wel dezelfde verwachtingen heeft (en op dezelfde termijn) als jij.