Overspannen?
 

Laat ik maar meteen met de deur is huis vallen.....

Mijn vader is soms nog wel eens snel geïrriteerd om de kleinste dingen. Hij kan echt om de kleinste dingen boos worden. Er is natuurlijk de laatste tijd wel veel gebeurd, bijv. zijn broer (mijn oom) heeft problemen, en wil nu geen contact meer met de familie incl. zijn bejaarde moeder. Mijn oma zit daar erg mee.
Verder is mijn vader's werk pas nog failliet gegaan, en moest hij ander werk zoeken. Dat heeft hij nu inmiddels gevonden. En hij zegt, dat hij het daar leuk vind. Maar echt veel verteld hij er niet over. Maar over zijn werk vertellen heeft hij nooit gedaan. (tenzij hij in de gevangenis mocht werken voor zijn beroep, dan kwam hij met verhalen).

Maar de laatste tijd is weer zo snel geïrriteerd over de kleinste dingen. Meestal scheld hij dan onze huisdieren uit als die iets verkeerd doen (of als ze naar hem toekomen) als mijn moeder weg is. Maar vanavond was echt raar. Ik kwam net thuis met de auto, en zetten hem zo op de oprit dat mijn broer er straks met fiets nog langs kon. Maar hij belde aan. En mijn vader zegt tegen mij dat de auto in de weg staat. Ik dacht dat mijn broer er wel langs kon toen ik dat ding neerzette. Dus is vroeg gewoon: "Hoezo kan hij er niet langs dan?" En vervolgens scheld mijjn vader tegen me: "OMDAT HIJ ER NIET LANGS KAN!" Ik vroeg alleen maar normaal iets. Vervolgens ben ik terug gaan schelden. (had ik achteraf niet moeten doen)
Maar hij scheld zo veel, en alles maakt hem geïrriteerd. Ik heb ook het gevoel dat mijn vader mij niet echt meer kent, en ik hem niet echt meer ken. Hij wil ook nergens over praten. En loopt verder alleen maar te mopperen over zijn broer.

Ik vind het af en toe zo irritant worden. Vanavond helemaal, hij scheld me uit zonder reden. :( Ik heb wel eens het idee dat hij overspannen is ofzo. Maar hoe kom je daar achter? (soms denk ik wel eens aan een depressie bij hem.....)

Daar kom je niet zomaar achter. Een fullblown diagnose stellen - wat bij depressie bijvoorbeeld het geval zou moeten zijn - moet een gekwalificeerd persoon doen. Het is niet een kwestie van een lijstje afstrepen of zo.

Maar de vraag is waarom je het gedrag van je vader een label wilt geven. Zou het je meer begrip kunnen opleveren? En wat zou dat dan oplossen.

Ik denk eerder dat je op een rustig moment moet aangeven wat voor effect dit soort gedrag op je heeft. Let wel, ik ga er van uit dat je zelf kunt inschatten of dit iets is wat je met je vader kunt bespreken.

Tips; feedback geven doe je volgens de 3 g's:
Gedrag: vertel kort welk gedrag je de ander ziet doen. Doe dat zo objectief mogelijk. Tip: begin de zin met 'Ik zie dat je X..." of "Ik hoor je vaak X".

Gevoel: beschrijf in duidelijk termen welk gevoel dat gedrag je geeft.

Gevolg: geef daarna aan welk gevolg het gedrag en gevoel hebben. Bijvoorbeeld dat je je vader niet meer durft te benaderen als je hem echt nodig hebt.

En belangrijk: hou dan je mond. Laat wat je gezegd hebt inwerken en geef de ander de ruimte om te reageren. Wees niet bang voor een rare reactie. Meestal werkt het goed. En zelfs al reageert een ander raar, dan weet je dat jij het in ieder geval netjes hebt aangegeven.

Mijn vader is ook overspannen geweest en ik herken wel veel wat je schrijft.
Gelukkig zag mijn vader ook in dat het niet langer kon en is hij naar de dokter gegaan.
Als ik jou was zou ik met enige regelmaat hem duidelijk maken dat het eigenlijk zo niet langer kan en dat je graag zou zien dat hij zich liet helpen. Kies daar wel goede momenten voor uit natuurlijk, in het heetst van de strijd denkt iemand niet redelijk en zal hij heus niet toegeven aan jou dat het hem inderdaad niet goed gaat.

Bedenk je daarnaast ook dat het voor een ouder lastig is zijn gevoel aan zijn kind te laten zien. Althans, voor sommige ouders. Staat hij daar niet open voor, probeer het dan dus via iemand anders te regelen.

Bij mijn vader is het eigenlijk ook zo dat hij nergens over wil praten met je. Ook als iemand van ons maar wat tegen hem zegt erover, (ook al is het 1 dag later) dat word hij alsnog geïrriteerd en/of loopt weg. Ik vertel meestal wel altijd alles tegen mijn moeder erover. En zij ziet ook dat hij in zijn gedrag veranderd. Dus zij probeert er ook nog wel eens een gesprek met hem over te voeren.

Maar eigenlijk valt er nauwelijks met hem te praten. Ik moet ook eerlijk bekennen dat we in hetzelfde huis wonen, maar echt praten met elkaar doen we nauwelijks/niet. De enige met wie hij veel praat is mijn broer. En die kan in zijn ogen serieus niets fout doen. (Ik daar in tegen wel.)

Maar mijn moeder gaat nu nog eens met hem praten.
Hoop dat dat weer een beetje helpt. :)

Het lijkt me vrij duidelijk dat als iemand dingen oppot en hij vervolgens infantiel om dingen die er niet toe doen gaat schreeuwen dat je dan kan stellen dat diegene aardig overspannen is.

ik scheld ook altijd huisdieren uit :o

Het heeft denk ik ook te maken met zijn plek in het leven. We hebben allemaal veel verwachtingen als we jong zijn. Als we op een gegeven moment een punt hebben bereikt waarvan we eerst dachten dat die er anders uit zou zien. Kan dat heel erg werken op je gemoedstoestand. Mijn pa had een soortgelijk iets. We zijn nu zover dat we er over kunnen praten en dat heeft me veel dingen duidelijk gemaakt. Mijn pa had in zijn periode een hoge druk op zijn schouders. We waren net uit rusland verhuisd naar nederland en mijn vader was degene die voor het brood op tafel moest zorgen. Hij was de nederlandse taal nog niet meester en vond het moeilijk zichzelf als een functionerend en gewaardeerd lid van de maatschappij te zien. Vaak was hij gedwongen om baantjes aan te nemen die nogal geestdodend waren en ver onder zijn niveau van kunnen lagen. Zonder perspectief op groei in zo een bedrijf raakte hij al snel in een sleur dat gevolgd werd door een depressie. Ik zag aan hem dat hij zeer vermoeid was en weinig aandacht aan mij en mijn zus gaf. Toen dachten we uit onbegrip ook dat het aan ons lag. Maar die man wou ons gewoon zijn toestand en problemen besparen, Veel drinken deed die toen ook. Vaak ruzies met ma. Nooit wanneer wij er bij waren maar in bed hoorde ik ze vaak brommen op elkaar. Hij heeft een hoop moeten slikken en ik ben hem dankbaar voor de opofferingen die hij voor ons heeft moeten maken. Ik kan nu pas begrijpen wat voor een last de verantwoordelijkheid van een kostwinner is. Na jaren zwoegen heeft hij niet alleen bereikt wat hij wou maar heeft hij ook ons meegetrokken. En voor dat eindeloos respect. Ik weet niet of ik dat aan zou kunnen in zijn plaats. Ik denk dat het beste is om begrip te tonen ook al is het niet met woorden. Vaak zien we als jong zijnde niet de problemen waarin onze ouders zich bevinden. En is het ook moeilijk om ze te begrijpen. Maar een gezin hoort mekaar te steunen door hel en hemel.