Ben jij Gelukkig?
 

De Topic titel zegt genoeg denk ik. Wel graag onderbouwende argumenten bijvoegen, dus niet alleen maar: "Nee" of "Ja" posten.(y)

Wanneer je de vraag te lastig vindt, draai hem dan om: ben je Ongelukkig?

Ja, want ik ben gezond. Heb lieve mensen om me heen. Zit lekker in mijn vel. :)

Ja maar ook ontevreden...

uitleg: ik vind dat ik het relatief goed heb gedaan tot nu toe, ik ben alleen niet waar ik had willen zijn nu.

Ik ben verdomd gelukkig.

Er zijn een hoop dingen waarover ik in de war ben maar the good equals the bad of sterker nog: het goede is veel beter, veel meer dan al het slechte. Ik heb een hoop vriendinnetjes in Utrecht én in Enschede, ik ben zo gelukkig met mijn vriendje, ik maak van elke dag een feestje en ik heb honderd plannen voor later als ik groot ben.

Soms wel, soms niet. Geluk komt met momenten hè. Maar over het algemeen ben ik best tevreden over mijn leven op dit moment, ik ben wel uiterst ontevreden (en vooral: angstig) over de toekomst. Maar omdat ik het op dit moment allemaal best goed gaat, overheerst toch eerder het geluk.

nee ik ben niet gelukkig,
ik weet niet wie ik ben of wat ik wil. ik weet niet waar ik sta of waar ik heen ga.
plezier maken is een automatisme geworden maar ik voel het niet.. ik voel geen blijdschap.

Ja opzich wel :)
Ik zoek alleen nog te vaak naar zekerheid en het leven is nou eenmaal niet te voorspellen en te plannen.

Ja, ik ben best gelukkig. Ben alleen niet zo blij met hoe m'n familie in elkaar zit.

Ja ik ben gelukkig. Ik heb alles wat ik nodig heb om te leven en zelfs meer.

Ja, ik ben gelukkig. Ik weet namelijk wat het is om ongelukkig te zijn.

Moeilijke vraag, mijn stemming verandert zo vaak dat ik dat niet goed kan zeggen. Bovendien laat ik mijn geluk (te) veel van anderen afhangen. Ik denk dat ik redelijk wat gelukkige momenten heb, maar dat het negatieve toch overheerst. Aan de andere kant voel ik me beter dan ooit, al zegt dat misschien meer over hoe slecht ik me vroeger voelde. Ik houd het er op dat ik niet erg gelukkig ben, maar wel hoop heb dat ik ooit erg gelukkig ga worden. Dat in tenminste waar ik op probeer te vertrouwen.

Momenteel niet. Er speelt gewoon teveel in mijn leven, teveel niet leuke dingen. En daarbij ben ik gewoon niet tevreden met mezelf...

Ja, ik leef en vind geluk in vrijwel alles om me heen. Ik vind vooral geluk in het feit dat ik nog leef. Dat is voor mij het bewijs dat ik sterker ben dan alle negatieve dingen die ik heb meegemaakt. Op dit moment gaat het best slecht maar ik laat omstandigheden mijn geluk niet beperken.

Ja. Ik weet dat ik het allemaal niet weet, waardoor ik er iets aan kan doen. Ik heb de mogelijkheid iets te doen met mijn onmogelijkheden en minder goede kanten, dat heb ik geleerd. Ik kan toegeven dat ik dingen niet weet, en dat scheelt ontzettend veel. Ik praat over mijn diepste gevoel, waardoor mensen me beter snappen en ik mezelf beter snap. Ik heb heel lieve vriendinnetjes, ben verslaafd aan mijn beste vriendin en hou heel veel van mijn ouders. En mijn vriendje. Het leven is voor mij, op dit moment, goed.

Nee, omdat ondanks alle leuke momenten er toch iets van eenzaamheid is wat me ongelukkig maakt.

Ja, in z'n algemeenheid wel. Ik ben tevreden met mij, gelukkig met mezelf zijn, en wat er niet goed gaat in mijn leven stoot me niet zo uit mijn evenwicht dat het mijn algemene gevoel van gelukkig zijn verandert. Maar ik ben wel een stuk labieler dan ik vroeger was, mijn emoties schommelen veel meer, dat vind ik wel jammer... maar ook weer niet zo erg dat ik er ongelukkig van word :P

Eh nee, eigenlijk totaal niet.

Ik word helemaal gek van die stage en heb daar ook geen één keer gelachen. Thuis doe ik dat ook bijna niet meer. Lijkt me wel een slecht teken. Voor de rest weet ik niet wat ik wil en heb ik nergens meer plezier in. Na 3 uur intensief fysiek werken kan ik niet meer (loop dan krom en kan niet meer op mijn benen staan, word soms ook duizelig)

Het is dubbel. Ik heb namelijk in principe maar 2 redenen om mij ongelukkig te voelen, tegenover een miljoen dingen om heel gelukkig mee te zijn. En toch kan af en toe dat ongelukkige gevoel vreselijk overheersen. Al ben ik al zo ver dat dat maar bij vlagen is.

Ik ben gelukkig met mijn studie. Ik denk dat ik een doel gevonden heb om voor te studeren, ondanks dat ik niet zo van de doelen ben. Ik doe iets wat ik leuk vind. Ik ben gelukkig met twee lieve ouders een moordwijf als zus. Ik ben gezegend met vrienden om me heen en door heel Nederland. Ik ben gelukkig met mensen die ik familie kan noemen in Peru, ik heb een petekindje van 4 waar ik trotser dan trots op ben, en sinds ik gemake-overd ben en 12 kilo ben afgevallen vind ik mezelf een stuk leuker om te zien. Mijn bijbaan vind ik nog steeds machtig, ik heb het er naar mijn zin en spreek mensen van over de hele wereld. Ik denk zelfs dat het met mijn collega's ook heel erg klikt. Een gezonde werkvloerrelatie dus, iets wat ik zo vreselijk nodig had. Ik ben weer lid van de sportschool en daar word ik helemaal gelukkig van.En ik ontdek dat ook ik wel talenten heb.

Maar: Ik vind studeren vreselijk. Ik kan de motivatie niet vasthouden. Soms stellen mijn vrienden mij teleur, en ben ik verdrietig over hoe we met elkaar omgaan. De dingen die ik in Peru meemaakte hebben me getekend, en er zijn dagen dat ik er alleen maar aan denk. Dat ik teruggegaan ben afgelopen kerst heeft rust gebracht. Ik mis het land, ik mis mijn mensen daar. Ik ben niet tevreden met 12 kilo minder, ik wil er nog 7. Ik kan af en toe echt niet snappen waarom mensen mij een leuk kind vinden en mooi vind ik mezelf ook niet. Al ben ik al wel in staat om mensen te bedanken voor een compliment zonder een compliment terug te geven. Ook talenten accepteer ik niet. En wat mn gezondheid betreft: het grootste punt waarom ik niet gelukkig kan zijn. Mijn lichamelijke klacht belemmert mij in het hebben van een relatie, beter gezegd: in het aangaan van een relatie. Ik durf het niet en ik kan het niet. En puntje bij paaltje: alleen is ook maar zo alleen. Daar kunnen geen duizend goede vrienden iets aan doen.

conclusie: Ik heb het op mijn weblog al eens geschreven: ik ben 75% gelukkig. Ik ben ervan overtuigd dat de andere 25% ook nog wel komen. Maar dan moet er wél iets gebeuren. En heel snel ook.

Ik ben gelukkig. Dingen gaan over het algemeen redelijk voorspoedig.
Heb alleen af en toe de 'is dit het nu?' 'Is dit waar ik nu had willen zijn en wat ik nu had willen doen?" gevoel.
Als ik daarover ga nadenken wordt ik niet ongelukkig, heb geen puinhoop van mn leven gemaakt, ben ontzettend blij en gelukkig met mijn vriend, heb leuk werk, gezellige vrienden enz.
Ik bedacht me wel dat ik vooral wil blijven reizen (kleine stedentrips, maar ook graag mooie rondreizen!) en ben dat ook zeker aan het uitvoeren.
Als ik mezelf vergelijk met 5/6 jaar geleden ben ik er ontzettend goed uitgekomen. Soms ben ik wel eens bang dat ik terugval, maar als ik realistisch kijk... Ik ben ontzettend gegroeid in mn puberteit, heb veel meegemaakt (en veel deed ik ook mezelf aan, lag niet eens altijd aan de situatie). Denk dat dat ook heeft meegeholpen om nu gelukkig te zijn :D

Ik merkte laatste tijd aan mezelf dat ik niet echt heel gelukkig was. Het 'is dit alles'-gevoel. Maar nu ik heb besloten om opnieuw te beginnen, relatie uitgemaakt, op zoek naar andere baan, voel ik me stuk happier. Heb het gevoel mijn leven weer in de hand te hebben, en dat ik ook nog eens zwaarverliefd ben helpt natuurlijk ook aan de vreugde mee;)

Op dit moment? Gelukkig? NEE!

Staat al in een ander topic, maar sommige mensen kunnen zich beter niet met het leven van anderen bemoeien, laat ik het zo zeggen.

Ja. En dat bedoel ik niet precies op dit moment, maar wel nu in deze fase in mijn leven.

Nu, op dit moment zit ik eigenlijk alleen maar te wachten tot mijn vlucht terug naar Beijing morgen om 10:10 vertrekt. Mijn reisgenote kreeg diarree en is een paar dagen eerder teruggegaan. Daarom heb ik de reis zelf afgemaakt en dat ging goed, alleen ben ik deze avond een beetje alleen en voel ik me eenzaam. En ik had een e-mail van m'n vriendje verwacht, maar heeft hij niks gestuurd. :(

Maar in het algemeen ben ik dolgelukkig. Ik heb een lieve vriend, lieve ouders, een lief zusje, een broer met een (lichte) psychische stoornis die wat roet in het eten gooit op geluk-gebied, maar een mens kan niet alles hebben. Daarnaast studeer ik een jaar op kosten van de overheid in China, ontmoet ik hier genoeg leuke mensen (alleen vanavond dus even niet) en geniet ik daar met volle teugen van. Dat ik de meeste mensen gewoon niet kan begrijpen, dat ik soms vind dat ik niet genoeg echte vriendschappen heb en dat ik mezelf vaak gewoon niet mooi vind zijn daaraan onderschikt. Niemand is perfect en geen enkel leven verloopt perfect. Met wat ik heb mag ik mezelf heel gelukkig prijzen.

Ik ben redelijk gelukkig, en dat is heel wat vergelen met een jaar geleden.

Naar Zweden gaan is echt het beste wat ik ooit gedaan heb. Ik heb het ontzettend naar mn zin hier, ik heb leuke vrienden, ontmoet altijd weer leuke nieuwe mensen en ik heb ontzettend veel plezier. Ik heb nu eindelijk het idee dat mijn leven een beetje is begonnen, iets waar ik jaren op heb zitten wachten. Af en toe steekt mijn onzekerheid de kop op, maar ik merk dat dat steeds minder wordt en dat ik er steeds beter mee om kan gaan.

Het enige waar ik mee zit, waardoor ik me af en toe flink ongelukkig voel en waarom ik mezelf redelijk en niet gewoon gelukkig noem, zijn (de afwezigheid van) mannen. Dat hangt toch altijd een beetje als een donkere wolk over alles heen, soms heel dichtbij en soms wat verder weg maar altijd aanwezig. Het feit dat geen enkele jongen mij leuk schijnt te vinden doet pijn, en het is ontzettend slecht voor mijn onzekere ik. Het is een vicieuze cirkel: doordat ik nauwelijks ervaring heb met mannen heb ik geen idee hoe ik er mee om moet gaan, en dat helpt natuurlijk weer niet echt bij het krijgen van een vent. Het is gewoon kut :(

Maat over het algemeen toch wel :)

@Briseïs: Natuurlijk is er heus wel een jongen die jou leuk vindt.:) Ik weet dat het heel erg afgezaagd klinkt, maar het is echt zo. Bij mezelf kwam ik pas een leuke jongen tegen toen ik er juist helemaal niet op zat te wachten. Inmiddels ben ik nog steeds samen met hem(tussendoor wel 2x uit geweest, maarja).;)

Een vriend van mij dacht dat hij nooit een vriendin zou krijgen. Hij kreeg volgensmij op z'n 20e ofzo voor het eerst een vriendin (kan ook wat later of eerder zijn geweest), maar dat ging uit. Toen dacht hij dus dat hij nooit meer een vriendin zou krijgen. Inmiddels heeft hij al iets van 1,5/2 jaar een vriendin.:)

Kortom: Uiteindelijk vind je echt wel iemand die bij je past.:)

Sorry voor de off-topicheid.

Ik denk dat ik bepaald niet ontevreden mag zijn.

Ik weet dat het lief bedoeld is en dat waardeer ik ook wel hoor, maar ik word af en toe een beetje moe van dit soort uitspraken. Ik weet dat de kans klein is dat ik mijn hele leven alleen blijf, maar ik heb de afgelopen 8 jaar (als je de leeftijd neemt waarop je zo ongeveer geïnteresseerd raakt in die dingen) zo ongeveer niemand ontmoet, waarom zou dat de volgende 8 jaar opeens beter zijn? En dan nog, het feit dat er nog nooit echt iemand is geweest is al deprimerend genoeg.
Af en toe komen hier op het forum ook van die topics voorbij van mensen van 17 die ermee zitten dat ze nog nooit iemand hebben gehad, en dan denk ik 'niet zeuren, wacht maar tot je 22 bent!' maar als ik op mn 17e had geweten dat ik op mn 22e nog niks had dan had ik echt zelfmoord gepleegd ofzo.

En iemand van 28 zegt: 'wacht maar tot je 28 bent!'
Het is niet het belangrijkste in de wereld. Probeer jezelf niet te dwingen, ook niet na acht jaar. En ik weet niet, maar op men veertiende was ik er nog niet serieus mee bezig hoor ;).

Daarom open ik er ook geen topics over. Het is op zichzelf niet het belangrijkste in de wereld, maar het beïnvloed een hoop. Dat beseffen mensen die er geen ervaring mee hebben vaak niet. En mezelf dwingen, tot wat? Ik wou dat ik het kon afdwingen!
Oh en ik had het over enigszins geïnteresseerd, niet serieus.

Het feit dat je de afgelopen 8 jaar niemand bent tegen gekomen zegt niks over wat je in de toekomst tegen kan komen. Dat is gewoon kansberekening ;) Daarnaast is het inderdaad niet het ergste in de wereld maar volgens mij kan je het wel redelijk in perspectief plaatsen. Je kan je daarnaast ook afvragen in hoeverre jij er zelf een rol in speelt. Kom je ze echt niet tegen, of ben je (onbewust) te kritisch, sta je niet open voor een relatie etc. Hoe was de relatie tussen je ouders, wat heb je daarvan meegekregen? Hoe sta je zelf in het leven, er heeft zoveel mee te maken. Jongens/mannen pakken onbewust ook wel eens wat op dus pas op met wat je uitstraalt ;)

Je spreekt jezelf een beetje tegen. Eerst zeg je dat het kansberekening is en daarna dat ik er zelf ook een rol in speel.
En verder ben ik het nu zat. Leuk hoor, al die goedbedoelde adviezen en pogingen aardig te zijn, maar ik leef hier al langer dan vandaag mee dus alles wat je kunt zeggen heb ik zelf ook al allemaal bedacht. En er is geen oplossing, dus kunnen we nu allemaal weer gezellig ontopic zijn? Mooi.

Oke. OT: Ik ben best gelukkig. Er zouden altijd dingen beter kunnen natuurlijk, maar dat zou waarschijnlijk weer ten koste gaan van andere dingen. Ik voel dat ik ergens wel aan verandering toe ben, maar dat komt met de tijd wel. Zolang de leuke dingen maar blijven.

Godgodgod het is toch ook wel dramatisch als je geluk afhangt van het feit of je wel of niet een vriendje hebt :| Ik denk dat ik ook maar van het dak spring nu.

:nono: ontopic

Ik ben momenteel niet gelukkig. Ik heb een hekel aan mijn lichaam (en aan mijn eetstoornis), ik kan niet snappen dat er mensen bij me blijven (en ben daarom ook altijd bang dat goede contacten toch niet eeuwigdurend zijn), voel me vaak eenzaam en weet "gewoon" niet wat ik wil. Ik zie "mijn plekje" in deze maatschappij gewoon nog niet voor me.. niet wat ik doe voor werk, niet wat ik doe met de rest van mn leven. Aan alles wat ik wil zit een negatieve kant gekoppeld, niets lijkt ooit gewoon makkelijk te gaan. Ik kan vreselijk depressief zijn (en nee, dan is dat niet "zomaar een dipje") bij tijd en wijle. Maar tóch houd ik wel hoop dat het beter kán gaan dat dit.

Er zijn wel moménten van geluk, vaak samenhangend met mijn vriend. Ik kan me tegenwoordig af en toe iets beter voelen en iets minder somberen. Daar put ik kracht uit. Net zoals ik me blijf voorhouden dat dit niet eeuwigdurend hoeft te zijn, dat dit niet mijn leven hoeft te zijn. Dat vind ik moeilijk, ik ben toch vaak bang dat "dit het is" en dat het nooit mooier, beter, fijner gaat zijn. Ik duw die gedachtes zoveel mogelijk de kop in - uiteindelijk heeft het toch geen zin om nu al te zeggen dat het nooit beter zal worden- maar als ik soms zie hoe hardnekkig bepaalde overtuigingen zijn ("Ik ben nooit goed genoeg") dan vraag ik me oprecht af of ik daar ooit vanaf kom. Maar zoals ik al zei, ik houd hoop. Dat moet wel, want het opgeven betekent me er bij neerleggen dat het "zo" is.. en dat weiger ik.

het kan een heel groot deel van iemands geluk zijn, ja. En het is fijn voor jou dat dat in jouw geval niet zo is:) Ik zou ook best een vriend willen hebben, maar wegens redenen houd ik het af. Niet kunnen toegeven aan emoties is inderdaad iets wat best ongelukkig kan maken.

Heb je mn eerste post helemaal niet gelezen of doe je gewoon expres vervelend :confused:
Ik zei daar toch juist dat ik over het algemeen wel gelukkig ben?

En ik zou eigenlijk nog wel in willen gaan op het feit dat het niet alleen het wel of niet een vriendje hebben is maar aangezien ik begon over ontopic zijn ga ik me heel erg hard proberen in te houden.

"maar als ik op mn 17e had geweten dat ik op mn 22e nog niks had dan had ik echt zelfmoord gepleegd ofzo."

Maar okee, laat maar hangen.

ja of nee.... per dag heb ik goeie en mindere momenten.

goeie momenten als ik het gevoel heb dat ik de dingen kan, dat ik mee tel, dat ik het goed heb gedaan.
ongelukkig als ik onzekere momenten heb, twijfel aan mezelf.

Nee.

Neen
Teveel meegemaakt in mijn jeugdig leventje om gelukkig te zijn.

Ja, Ik denk dat ik wel gelukkig ben. Ook al lopen mijn angsten soms nog wel uit te hand en beletten mij in mijn geluk. Denk ik dat ik wel gelukkig ben. Ik moet gewoon niet gaan twijfelen en de dingen wel uiten, dan ben ik gelukkig.

Dit is wel een ingewikkelde vraag moet ik eerlijk bekennen.
Ben ik gelukkig? Ja, ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik gelukkig ben. Maar aan de andere kant, ben ik ook ontzettend vaak niet gelukkig. Het gaat op verschillende vlakken niet goed op dit moment. Maar er zijn ook zoveel dingen die juist welgoed gaan op dit moment. Ik heb goede vrienden, en heb geen geldzorgen. Ik heb op dit moment vakantie en dat is wel even genieten. Dus ja, op dit moment ben ik wel gelukkig denk ik.

jah... ik heb een leuke dag treinen en winkelen erop zitten! :D

Nee,
Me liefde van mijn leven heeft op valentijns dag met een ander wijf afgesproken...

Ik ben heel gelukkig en ook heel tevreden.

Ik heb een prachtige zoon, hele lieve vrienden & familie, een mooi/fijn woonhuis, een superleuke baan met goede toekomstperspectieven, enzovoorts. Eigenlijk heb ik me in geen jaren zo goed, lekker in mijn vel en rustig gevoeld.

Na mijn relatiebreuk (nu 7 weken geleden) ben ik er alleen maar op vooruit gegaan. Ik besef des te meer dat ik geweldig lieve ouders & familie heb, en vooral een paar onvoorwaardelijke vriendschappen mag koesteren... Mensen die dagelijks bellen/langskomen en die zelfs midden in de nacht paraat staan. Verzorging en opvoeding van mijn zoontje gaat me uitstekend alleen af, enkele zeer leuke mannen/jongens leren kennen, huisje grotendeels vernieuwd en opgeknapt... Net promotie gemaakt en een erg leuke baan binnen een erg leuk bedrijf rijker. Talentvol paard op stal staan die op de zeer korte termijn een leuk bedrag in het laadje gaat brengen, en... en... Nee opvallend positief allemaal, heerlijk :D

Nee, ik ben niet gelukkig. Dit komt vooral omdat ik absoluut niet weet wat ik met mijn leven wil, en omdat ik de wereld een vreselijke plek vind.

Nee, want ik ben God, alleen niemand deelt die mening dat feit.

Haha, met zo'n instelling begrijp ik waarom mannen met een grote boog om je heen lopen (y)
OT: Ik ben erg gelukkig op dit moment. :)

Op dit moment ben ik niet gelukkig, maar ook niet bijzonder ongelukkig.
Er is gewoon veel aan de hand in mijn leven en er zijn goede en slechte momenten/dingen.

Ik heb niets te klagen.