diagnoses: wanneer maak je gebruik van zo'n "etiketje"
 

komt zij weer, zul je misschien denken, maar ik vind het psychologie forum toch best interessant, daar mijn interesse hier ook ligt.

ik zat zelf te denken over dit onderwerp, en heb het ook wel eens met een vriendin hier over gehad. de vraag/stelling:

diagnoses, of het geven van zogenaamde etiketjes (naam stoornis bijv.) kunnen toegang geven tot de juiste hulpverlening, behandeling of zonodig medicatie.

ze kunnen echter ook iemand stigmatiseren, iemand in een hokje stoppen, met de gevolgen van dien. iemands zelfvertrouwen kan beschadigen doordat iemand iets "mankeert" en als dat "mankement" dan ook nog een naam heeft, wordt extra bevestigd dat die persoon anders is.

wat vinden jullie er van? wanneer mag je iemand een etiketje op plakken, en wanneer juist niet of, nog niet? waar ligt de grens tussen het gezond zijn en het niet gezond zijn?
heb je zelf een diagnose/etiketje ? hoe ga je hier mee om? vind je het prettig of juist onnodig?

ruimte voor discussie, ik kom hier vanavond nog eens kijken om jullie reacties te lezen en zal dan ook weer reageren, ik ben benieuwd! mijn eigen mening hou ik nog even voor me, om de reacties niet te beinvloeden.

Stigmatisering is iets wat voortkomt uit de persoon en de maatschappij. Dit is een wisselwerking. De persoon kan zich gaan gedragen naar de stoornis en de maatschappij heeft een soms vooroordelen over bepaalde stoornissen. Daarnaast wordt er naar mijn idee teveel waarde gehecht aan een stoornis. Je bent namelijk de stoornis niet, je hebt het. En daar zit vaak waar het fout gaat in mijn ogen.
Daarnaast hangt het af van wat voor stoornis je hebt, een persoonlijkheidsstoornis is heel wat anders dan een angst stoornis om maar iets te nieuwen.

Een stoornis mag worden gediagnosticeerd wanneer die persoon voldoet aan de criterea van de DSM-IV en als dit is vast gesteld door een persoon die daar bevoegd voor is. Dus door een gz-psycholoog; klinische psycholoog of psychiater. De grens tussen gezond en ongezond is net zoals tussen normaal en abnormaal en vaag gebied. Zelf vind ik een punt van belang hierin of iemand zelf last heeft van de symptomen en of zijn of haar omgeving er last van heeft.
Zelf heb ik de nodige diagnoses. Maar ik maakt me niet uit, het is naam voor klachten die ik al lang heb en het meent niet weg dat ik er aan moet werken.

Een diagnose is hooguit een naam voor een verzameling specifieke klachten. Een diagnose kan uit de DSM komen, maar er zijn ook andere systemen in gebruik. Het betekent in elk geval niet dat er een specifieke behandeling bij een specifieke diagnose hoort. Als iemand een diagnose krijgt dan dient dat vooral voor de psycholoog/psychiater/professional zelf. Het geeft hem/haar een raamwerk om vanuit te denken. De individuele behandeling wordt altijd opgezet in overleg met de patient/client. Het lijkt mij dan ook niet dat een diagnose per definitie tot stigmatisering werkt, maar dat het de behandeling vereenvoudigt.

Het etiketjes plakken vind ik tot daar aan toe, maar de namen van die etiketjes irriteren mij voornamelijk. Vrijwel overal word er 'stoornis' achter geplakt, alsof er iets mis is, dat het niet klopt. Zou dat zo zijn, zou ik niet meer een mens kunnen genoemd worden zo ongeveer. Maar als je kijkt naar wat mijn eigen, en vele over het algemeen, 'stoornissen' werkelijk inhouden, kom je erachter dat het gewoon duidelijke trekken van iemand karakter zijn. Bijv: ik ben gediagnostiseerd met een 'afhankelijke hechtingsstoornis' wat in feite zoveel inhoud dat ik me aan vrijwel niemand hecht en dit proces ook heel lang duurt, maar zodra ik me aan diegene heb gehecht, betekend diegene ook echt heel erg veel voor me. Hardly een 'stoornis' lijkt me.

Ik zou het weldegelijk een stoornis noemen, aangezien de normale (en gezonde) manier van hechtingsgedrag verstoord is. Karaktertrekken zijn toch echt wat anders.
Jouw conclusie dat een stoornis ook direct in zou houden dat je niet meer een mens genoemd kan worden, vind ik overigens juist helemaal niet terecht. De naam stoornis geeft enkel aan dat er iets verstoord is; het deel wat nog meer bij de titel hoort (bij jou je hechting) geeft aan wélk deel verstoord is. Er wordt niet gezegd dat je een 'gehele lijf en brein stoornis' hebt ofzo ;)

Ik bedoelde ook niet dat je met een stoornis niet meer een mens genoemd kunt worden, maar doelde meer op mijn eigen situatie dat ik dusdanig veel 'stoornissen' heb, dat als je daar alleen naar kijkt, ontzettend veel 'normale' dingen weg vallen waardoor ik het idee heb dat ik dan in feite nauwelijks 'mens' genoemd zou kunnen worden. Maar ik voel me toch wel het meest mens van alle diersoorten! :D
(jeutje, wat een aanhalingstekens)

Etiketten alleen plakken als daardoor de persoon zut vergoed krijgt. Anders iemand helpen tot hij zelf om een etiket vraagt. Aldus mijn docent Psychodiagnostiek...

daar ben ik het absoluut niet mee in. Sowieso moeten er diagnoses worden gesteld voor vergoeding (diagnose behandelcombinaties) in Nederland.
Daarnaast geven diagnoses richting voor behandeling. Het kan wel zijn dat de diagnose niet word medegedeeld aan de cliënt tot dat hij er omvraagt. Maar om zonder diagnostiek iemand te gaan behandelen vind ik werken als kip zonder kop

Zoiets vind ik nu écht belachelijk. Blijkt dat je een diagnose krijgt opgeplakt, weet je er niets vanaf, tot je een jaar later een brief in de deur krijgt gegooid waar het allemaal haarfijn staat uitgelegd. Er mankeert echt heel wat hier in Nederland. :nono:

Dat is het punt juist, die brief krijg je niet, tenzij je er om vraagt. Bovendien lijkt het me niet erg logisch dat zoiets via een briefwisseling gaat.

Overigens stelt de TS dat het etiket mogelijk het zelfvertrouwen etc. negatief zou kunnen beïnvloeden. Wat mij betreft lijkt me dat onzin, dat doet de ziekte\stoornis zelf al wel.

sowieso, wat maakt het voor de patient uit welk etiketje de professional op jou plakt? Je vraagt de loodgieter toch ook niet hoe alle onderdelen heten voordat hij ze installeert? Je wilt toch gewoon van je lekkende kraan af?

De professional zal jou heus wel mededelen wat er volgens hem/haar met jou aan de hand is, maar hij zal wellicht niet precies dat ene labeltje noemen, bijvoorbeeld omdat de leken-betekenis verschilt van de professional-betekenis (zie bijvoorbeeld depressief; voor een leek betekent dat vaak hetzelfde als nogal somber. Een psycholoog bedoelt daar een bepaalde stoornis mee waarvan somberheid een onderdeel kan, maar niet hoeft te, zijn.)

Ik in in zoverre voor etiketjes dat het helpt een persoon de juiste kant (bv. juiste hulpverlening) op te sturen. Het moet geen omschrijving van een individu worden, maar 't moet worden gezien als onderdeel van het individu. Ik ben zelf in behandeling geweest voor een angststoornis en heb het als zeer prettig ervaren dat ik heel open werd behandeld; de diagnose werd heel duidelijk ingelegd en besproken en er werd ook gezegd dat een diagnose nooit zwart/wit is, dus mijn sociale angststoornis kon ook best een generaliserende angststoornis zijn. Vervolgens ben ik behandeld door iemand die veel werkt met mensen met angststoornissen, maar ik werd niet behandeld als 'angststoornis', maar als persoon. Als ik eens wilde praten over iets anders dan m'n sociale fobie, dan was daar ruimte voor. Het ging echt over míj.

Buiten de therapie en behandeling om gebruik(te) ik die term alleen wanneer het nodig was (bv. op de universiteit om uit te leggen waarom ik studievertraging op liep), verder eigenlijk niet.

Ik hoor van veel mensen verhalen dat ze echt als 'stoornis' behandeld worden ipv als individu met stoornis. Ik ben heel blij dat ik dat gevoel nooit heb gehad, ik kan me heel goed voorstellen dat je dan snel genoeg hebt van dat etiketje omdat mensen niet verder lijken te kijken dan dat.

Hoho ik zeg helemaal nergens dat dat gebeurt. Maar ik weet dat ik diagnoses heb waar ik niks van weet. Als ik er om vraag aan m'n behandelaar krijg ik waarschijnlijk prima uitleg maar ik hoef toch niet alles te weten?

Dat had ik dus :rolleyes:

Voor een diagnose ben je doorgaans ergens aangemeld voor onderzoek. Dan heb je gewoon recht op inzage in je eigen dossier. Dus ik snap ook niet zo goed hoe je het zelf zo ver kunt laten komen dat je je wél laat onderzoeken (of in behandeling gaat), maar dat je nooit eens vraagt wat je eigenlijk hebt.

Nou ja, ik wíst dus wel dat ik één bepaalde diagnose zou krijgen, die ik ook had gekregen, maar had nooit verwacht dat er nog meerdere bij zouden komen.

Ik krijg het gevoel dat we hier iemands huiswerk aan het maken zijn...

Maar goed, diagnose stellen is geen probleem. De vraag is alleen of je die diagnose met de client moet communiceren. Ik zou dat alleen doen als de patient hierbij gebaad is en dan alleen zonder het 'etiket' te noemen. Ik zou als het even kan alleen de verstoorde gedragingen doornemen.

Vergeet niet dat de diagnoses niet op wetenschappelijke inzichten stoelen. De indeling is natuurlijk niet volledig arbitrair, maar wel alleen op basis van conventies geschapen, dus op inzichten uit de dagelijkse praktijk. Vandaar dat de DSM zo wiebelig in elkaar steekt. Zo is het soms moeilijk om het onderscheid tussen stoornissen te ontdekken, en een andere keer is een diagnoselabel niet meer dan een ander woord voor 'we weten het niet'.

Ik bedoel: wanneer heeft iemand schizofrenie met kenmerken van stemmingsstoornissen? En wanneer een stemmingsstoornis met schizofrene trekken? Dat onderscheid vind alleen plaats op basis van afspraken over kenmerken, niet op basis van wetenschappelijke inzichten.

Het gaat dus om het vaststellen van dysfunctionele gedragingen (sociaal of persoonlijk ervaren). Het label of etiket is niet van belang.

Op het internet vond ik http://www.zielenknijper.info
Ik heb een deel van de docu bekeken.:evil:
De advertenties die op de site staan zijn heel erg :cool:

De docu is mn vader aan het downloaden geloof ik, lijkt me wel 'apart' gezien ik wel in die richting wil gaan werken later :D

OMG wat een bizarre gezichtshoek :P. Hoe zwart/wit kun je het maken :P. Hilarisch bijna :P. Really, en maar claimen dat de Psychiatrie geen goede wetenschappelijke bewijzen heeft. Ben benieuwd of ze zelf bewijzen hebben voor hun claims :D.

Dat weet ik ook allemaal niet.
Ik heb in ieder geval weer een goed onderwerp voor mjn volgende spreek beurt.
De vorige was over communisme. De leraar vond het allemaal te (n). Een 5.
We weet krijg ik op deze wel een 4. :D

Ken die docu niet maar ik heb zo'n idee dat het allemaal geblaat in de trant van dat verschillende diagnostici een verschillende de diagnose aan de zelfde casus gaven. En de eventuele invloeden van de farmaceutische industrieen.
Het eerste is niet heel gek vind ik zelf ook een groot minpunt aan het dsm dat het zo arbitriar is maar goed zeer waarschijnlijk wordt de dsm-v anders in dat opzicht.
Het laatste vind ik net zo kwalijk als de verzekeringsmaatschappijen in Nederland die eisen dat er met diagnose-behandel-combinaties wordt gewerkt.

een goede diagnose is best belangrijk. ik heb bijv. ooit de diagnose autisme gekregen, terwijl ik bordeline heb en de behandelingen voor die stoornissen zijn erg verschillend. een verkeerde behandeling kan zelfs averechts werken.