Kort verhaaltje
 

Hallo allemaal! Ik heb hier nog niet eerder gepost. Ik heb een kort verhaaltje geschreven en ik vroeg me af wat jullie ervan vinden. :) Het is een los stukje dat verder nergens bijhoort. Geschreven voor m'n plezier. *O*





'Waar denk je aan?', vroeg ze. We konden goed met elkaar praten, en deden dat dan ook vaak, maar deze vraag had ze nog nooit gesteld. Het overrompelde me een beetje en ik wist niet zo gauw wat ik moest zeggen. Waar dacht ik aan op het moment dat ze die vraag stelde? Ik probeerde het me weer voor de geest te halen, maar dat lukte niet. Ik heb dat altijd al vreemd gevonden. Je kunt je de domste dingen van jaren geleden herinneren, dingen die je het liefst zo snel mogelijk wil vergeten, maar een gedachte van een moment geleden verdwijnt meedogenloos in de vergetelheid. Laatst realiseerde ik me dat het bewust proberen te vergeten van een bepaalde herinnering juist averechts werkt. Je herinnert het je daarna alleen maar langer.

Wat bedoelde ze eigenlijk met die vraag? Wat verwachtte ze dat ik zou zeggen? Ik wist het niet. Zonder het te laten merken keek ik over mijn krantje heen naar haar. Ze staarde naar buiten, naar het voorbijrazende landschap. Naar de boerderijen, de landweggetjes, de weilanden, de bomen en de hoogspanningskabels. Ik staarde naar haar. Mooie glanzende weelderige bruine krullen deinden zachtjes mee op de bewegingen van de schommelende trein.

Ik vroeg me af hoelang we elkaar eigenlijk al kenden. Ik beredeneerde dat dat ongeveer sinds mijn laatste verjaardag moest zijn geweest, al bijna een jaar geleden. Een jaar was veel langer dan ik had verwacht. Ik herinnerde me onze eerste ontmoeting als de dag van gisteren. Vanaf dat moment had ik haar leuk gevonden, en sindsdien alleen maar leuker. Maar om de een of andere reden was het er nooit van gekomen om tegen haar te zeggen wat ik voor haar voelde. Uit angst voor afwijzing, waarschijnlijk.

Soms dacht ik na over de dingen in mijn leven, waar ik spijt van had. Meestal waren dat de dingen die ik niet had gedaan. Ik kon me eigenlijk geen vervelender gevoel voorstellen dan het 'wat als?'-gevoel. Dingen die je had willen doen, maar waar je de moed niet voor had. Of de motivatie. Ik ben nooit echt een initiatief tonend persoon geweest. Vroeger probeerde ik me daar voor te verontschuldigen en het te veranderen, maar sinds kort ben ik het gaan accepteren. Ik denk dat dat de beste oplossing is. Je kunt maar beter accepteren en koesteren wat je hebt, er volop van genieten en je niet druk maken over hoe het anders had kunnen zijn, dan constant verlangen naar andere keuzes en veranderingen waarvan je weet dat ze toch onbereikbaar blijven.

Aan de andere kant moet je altijd keuzes maken in je leven. Elke keer dat ik haar zie maak ik de keuze haar niet te vertellen wat ik voel. 'Zal ik het haar nu gewoon vertellen? Op dit moment?', twijfelde ik, 'Maar dan?'. Ik wist het niet. Zoals ik het iedere keer niet wist. In gedachte was alles zo makkelijk.

Ze draaide haar hoofd naar mij en keek me recht aan met die mooie ogen van haar. 'Waar denk je aan?', vroeg ze nogmaals, op dezelfde geduldige toon als de eerste keer. 'Hgrmbl...', stamelde ik, 'Huhm... nergens aan. En jij?'.

up -O-

Misschien zou je zelf ook op anderen kunnen reageren.

Je reageert nu principieel niet op mijn stukje omdat je vindt dat ik eerst op andere mensen moet reageeren?

Dat staat er niet hoor.

Als het er stond had ik het ook niet gevraagd.

Daarom is het ook vreemd dat je het wel vraagt wanneer het er niet staat.

Het is nu eenmaal zo dat je meer reacties krijgt als je zelf ook reacties geeft. Logisch toch, hoe kun jij nu van mensen verwachten dat ze op je reageren als jij dat zelf ook niet doet?

Maar goed, je stukje is eigenlijk wat je zelf al zegt: een los stukje wat verder nergens bij hoort, geschreven voor jouw plezier.

Waarom zou ik naar dingen vragen die er al staan?

Jeetje, ik dacht, leuk, ik heb iets geschreven, kijken wat men ervan vindt. Ik heb niet op andere mensen gereageerd nee, daar ben ik niet zo aan toegekomen. Dat doe ik waarschijnlijk nog wel. Maar als dit de algehele sfeer hier is..

Op het huiswerkforum hoef je toch niet eerst andere mensen te helpen voordat ze jouw vraag beantwoorden? Op het liefdesforum hoef je toch ook niet eerst andere mensen advies te geven voordat ze naar jou luisteren?

Ik vraag gewoon jullie mening over een verhaaltje. Pfff.

Maar dan heb je vaak echt een probleem, dus dat is wel anders. Maar ook daar wordt het wel gewaardeerd als je andere mensen ook probeert te helpen, hoor.

En ik heb mijn mening toch gegeven nu? :)

''Make love, not war!''

Ik vind dat jullie je wel erg koel - om niet te zeggen vijandig -opstellen hoor, Reynaert en Vogelvrij, zeker richting een nieuweling op het forum.

Je woord en taalgebruik zijn prima hoewel niet uitgesproken boeiend. De gedachte over de vreemdheid van geheugen in het begin is leuk om te lezen, het stukje zelfreflectie in het midden vind ik daarentegen wat saai. Vooral de 'dingen waar ik spijt van heb' alinea. Het zijn levenslessen, ervaringen, maar wel heel voor de hand liggende en nogal droog gebracht. Het eind, over het niet durven uitspreken van gevoelens, weet bij mij wel herkenning en sympathie voor de ik-persoon op te wekken en dat is goed :)

Sja, als je topic per se bovenaan moet staan en je daarna direct in de verdediging schiet als ik suggereer om ook op anderen te reageren dan hoef je van mij geen goed-onderbouwde kritiek te verwachten.

Je kunt van een nieuweling niet verwachten dat hij/zij de plaatselijke mores kent. En eenmaal uppen na 3 dagen geen enkele reactie kan ik ook nauwelijks zien als ongeduld of irritant spamgedrag.