Lopend over het kiezelpad
 

Op blote voeten loop ik
dromend over het kiezelpad
vechtend tegen mijn demonen
zij verschuilen zich voor jou

Op blote voeten loop ik
prachtig over het kiezelpad
hopend dat ik in jouw ogen
de mooiste ben die jij ooit zag

Op blote voeten loop ik
verlegen over het kiezelpad
gelovend in een ander
die mij zou willen zien

Maar ik wil je niet loslaten
kan je niet laten gaan
jij bent mijn nieuwe slachtoffer
van het hart dat ik wil delen

Van de pijn in mijn ziel
van de steken in mijn longen
van de pijn in mijn benen
als ik weer eens weg ren

Ik hoop dat je mij zal zien
zoals ik hoop te zijn
zoals zij weten dat ik ben
zoals ik geloof te weten

De lay-out van het gedicht irriteert me al bij voorbaat. Waarom gebruik je veel leestekens? Ze kunnen zoveel veranderen aan het ritme. Nu lijkt het zo monotoon, al zeker omdat je alles in korte regels wil gieten en daarbij de gekste regelafbrekingen maakt. Natuurlijk is dat de dichterlijke vrijheid, maar je moet dit soort keuzes juist maken in functie van het gedicht.

Verder is het niet mooi hoe je 'op blote voeten loop ik/op het kiezelpad' uitkauwt. Als je minder zou herhalen maar door je woordgebruik de sfeer zou kunnen weten te weergeven hoe het voelt, op dat kiezelpad lopen, is het ook nog duidelijk.

Probeer wat aparter uit de hoek te komen. In hoeveel gedichten hebben we ondertussen 'de pijn in mijn ziel' immers wel al niet gelezen?