Over een meisje dat het leven liet - voor wat het was.
 

“Niet het doel, maar de weg erheen is belangrijk”
- ik weet het als geen ander.
Dus ik ga niet dood:

ik sterf af.

Het resultaat mag er wezen, maar hoeft er niet te zijn,
als ik maar op weg ben, als ik maar dichtbij kom.

Zul je ze vertellen hoe het was?
Van die dag aan zee, hoe ik met mijn armen in de lucht
ronddraaide en schaterlachend het strand af rende -
dat je bang was dat ik niet terug zou komen
en dat ik dat eigenlijk ook nooit heb gedaan;
van die nacht dat ik niet wilde slapen, om te kijken
naar de maan en hoe ver ik kon gaan
en dat ik altijd verder ging dan dat;

van alles waar ik mee speelde en mijn missie
om alles te breken voor het barst;
van de keren dat ik opgaf en me overgaf
aan jou en we beiden wisten: je bent gewoon
het zoveelste waaraan ik me verlies?

Vertel ze dat het me niet is gelukt.
Ik heb me niet aan je verloren,

ik ben niet afgestorven,

ik ben er nog.

Ik blijf.

Mooi:) Net als: "het resultaat mag er wezen, maar hoeft er niet te zijn", maar de zin daarna vind ik dan weer een beetje dubbel, je hebt hetzelfde al gezegd in de eerste strofe. Er zitten mooie dingen in dit gedicht, maar als geheel vind ik het soms iets te herhalend of beschrijvend.

Deze vind ik vet:

De titel vind ik super. En verder ziet het er leuk uit, dat stukje van het strand vind ik mooi verhalend, maar ik zie de lijn niet helemaal van het gehele gedicht.