Nulnegen-sonnet
 

Nulnegen is een heuse dirigent.
Je bent cultuurbarbaars als je'm niet kent.
Hij bespeelt zijn orkest zeer gepassioneerd,
en wordt door alle musici begeerd.

Een tweede violiste werd zo eerste,
omdat zij ook het blazen goed beheerste.
En ook heeft nulnegen wel wat over voor
de gouden keeltjes uit het dameskoor.

Maar 't allermeest voelt toch nulnegen
voor de leden die hem werkelijk bewegen,
Zonder lust en puur lichamelijk genot.

Voor de strijkers die de snaren van zijn ziel bespelen,
voor het slagwerk dat ook daverend kan strelen,
voor het tedere gekweel van een fagot.

__

Het is een beetje een lang verhaal om nulnegen uit te leggen maar het is iets tussen Flyaway en mij. Het begon als grappige, korte gedichtjes maar ik heb besloten om het moeilijker te maken en lipogrammen en sonnets te schrijven enzo. Nog steeds grappig en over nulnegen wel. Maar het zijn ook een soort oefeningen met schrijven en dichten, en nulnegen is een handig figuur omdat je meteen een hoofdpersoon hebt. Ik ben dus wel echt op zoek naar serieuze kritiek enzo. En ik weet dat het rijmschema niet klassiek sonnets is maar dat vond ik hier niet het belangrijkste.

Ik weet verder niet waar het over gaat of zo, maar ik zou doen: "omdat ook zij het blazen goed beheerste", dat klopt volgens mij beter met het metrum.

Maar dat is een heel andere betekenis dan. Ik bedoel dat ze, behalve vioolspelen, ook goed kon blazen.

O, oké:)

Toch bedankt :)

Het klinkt niet zo goed, vind ik. Het blijft ook niet hangen. Nochtans vind ik het een vrij sterk woorgebruik (misschien iets té muzikaal gericht) en heel knap dat je in zo'n gestructeerde vorm hebt kunnen dichten. Ik heb enorm moeite met haiku's, sonetten, en alles waarbij bepaalde regels gelden. Daarom vind ik het heel knap om te zien dat andere mensen dat wél kunnen.

Wat vind je eigenlijk zelf van je gedicht?

Meestal vind ik niet zo veel van mijn eigen gedichten. Als ik in een structuur dicht, gaat het juist beter dan zonder structuur; ik zoek langer naar formuleringen en dat geeft creatiever taalgebruik. Ik vind het wel een leuk gedicht. Maar flyaway zei dat het potentie had en ik het hier maar moest posten. :)

Dit doet me denken aan het volgende gedicht van Hans Favery:

[Als uit het rechteroog]

Als uit het rechteroog

een mollesnoet komt kijken,



moet uit het linkeroog ook

een specht kunnen opvliegen.

Nog nooit was zulk licht

minder zonachtig dan



toen zich het hoofd

door de schoot viel.



Soms lukt het nog iemand,

omstreeks zonsondergang,

om de dingen te bedenken

die hij zich indachtig

moest zijn, alvorens



zijn schildpad te gaan

tuchtigen, of zijn horloge

te willen vermorzelen.

Ben jij nou serieus, hans, of ben je een uc? Je hebt altijd van die gekke associaties. Maar misschien ben ik nu wel bekrompen hoor. Kun je uitleggen waarom mijn sonnet je aan dat gedicht doet denken?

Ik kan er niet precies de vinger op leggen, maar beide gedichten riepen bij mij een eenzelfde gevoel op. Daarom zou ik je een groot compliment willen geven!! Ik vind je gedicht echt heel mooi! En ik ben een groot fan van Hans Favery, en als jouw gedicht een zelfde gevoel opwekt vind ik dat echt heel erg knap. Dichten is toch een vage bedoeling, het speelt echt in op je gevoelsleven, het is echt iets wat je niet kan verklaren, het hecht zich direct aan je ziel, vooral in hele speculatieve gedichten, ze zijn voor zo veel verklaringen vatbaar, dat je er alles in kan zien, je kan er uren over nadenken, je kunt er echt je leven mee verrijken, je kunt jezelf erin herkennen, maar het kan ook op een aparte manier afstotelijk zijn, terwijl het prachtig geforumuleerd is. Af en toe drukt het je echt met de neus op de feiten en het is echt een ontsnapping aan het dagelijkse leven, waarin alles zo vast staat en overal regels voor zijn. Dan is het echt lekker om aan het eind van de dag lekkere vage gedichten te schrijven en je uren lang op te sluiten om er over na te denken en er met je geestesoog over te glijden en zo in bijna hoger sferen te geraken. Jouw gedicht deed me echt huiveren van verrukking, ik lees niet vaak gedichten waarin dit het gevolg is. Het deed me weer nadenken aan het eerste gedicht dat ik ooit las, waarin ik mijn passie gevonden heb, waarin ik vele dingen ontmoet heb die je nooit zou kunnen vinden zonder de uitvinding van poezie. Ik heb een paar keer vastgezeten, dan ga je echt nadenken over de kracht van poezie, wordt echt gedwongen de gedichten lang te overdenken en de kracht hiervan te voelen, te weinig mensen doen dit echt, als je bijvoorbeeld leest:

De krochten van stoelen te roepen in
lage rachten gezwollen in triatlons der verzwachtering

Hier kun je zo lang over nadenken, want wat betekent het? Geen idee. Dat is toch geweldig, waarom moet alles altijd betekenis hebben? Kunst is toch zonder bedoeling. Kant zei het al wanneer hij sprak over een "belangeloos welbehagen". Dit is precies wat ik belangrijk vind in gedichten, en wat me ook zo aansprak aan jouw gedicht. Een oerkracht die je pas kunt vinden nadat je duizenden gedichten gelezen hebt.
Maar goed ik moet mezelf afkappen want anders zou ik uren kunnen lullen over de zin en onzin der schone letteren en dat zou toch niet goed zijn, iedereen moet voor zichzelf weten wat hij/zij belangrijk vind aan de kunst en dan vooral aan poëzie. De oude grieken hadden het al over de hoogste aller kunsten wanneer ze over poëzie spraken. Hier kan ik echt volmondig in meegaan. Het is echt waar, poëzie opent deuren die voor niet poëzie lezers gesloten blijven en dan ook echt niet denkbaar zijn voor lieden die hier op een bepaalde manier niet van gediend zijn, er ook maar kennis van te nemen, of ook zelfs maar er over te denken, laat staan de complete gedichten te analyseren. Dit is een punt om over na te denken, hoe kan het dat veel mensen niet van poëzie houden, of hun ziel er niet in kunnen spiegelen? Het is toch een bepaalde vraag die veel mensen op de lippen brandt. Je kunt het ook omdraaien, waarom houden veel mensen niet van (concrete) poëzie, en kunnen ze het niet begrijpen en willen niet weten wat er leuk aan is, omdat ze niet weten wat ze erin moeten zien? Ik weet het niet, en misschien wil ik het ook wel niet weten, het is te belangrijk om over na te denken, het gaat te diep, veel mensen zullen dit kunnen beamen, maar weten het ook niet/ of wel maar ze hebben niet te tijd hier tijd aan te besteden. Zijn jullie het met me eens of is dit te vergezocht?

Dat vind ik wel een groot compliment, HansBerger. Het gedicht was helemaal niet zo serieus bedoeld en het gaat ook eigenlijk helemaal nergens over. Maar ik vind het fijn dat het jou zo raakt :)