Schietpartij
 

Schietpartij

In de docentenkamer werd er niet over gepraat. Men verhaalde over zaken die minder mysterieus zijn dan je als leerling zou verwachten: internationale reizen, het rooster, de temperatuur van een kop koffie. Ik vroeg me af of het hier ging om een bewust zwijgen maar het leek onmogelijk om daar een antwoord op te vinden. Wanneer het wel besproken zou worden is het niet onwaarschijnlijk dat banaliteit de boventoon zou voeren met dooddoeners als “het is allemaal toch wat” en “hoe haalt iemand het in zijn hoofd”.

Die laatste overweging blijft toch nazeuren, we willen het allemaal weten. De lijken zijn nog niet geruimd of er wordt al gespeculeerd over mogelijke oorzaken. Dezelfde avond was er bij P&W een ietwat neurotische forensisch psychologe van stal gehaald om het onverklaarbare te verklaren. Ergens wel logisch dat ze daar zenuwachtig van werd. Ze had het over heel globale kenmerken waar de meeste daders aan voldoen. Naar mijn mening wees ze daarbij te weinig op het inductieprobleem dat daaraan ten grondslag ligt, want heel veel jongeren die geen behoefte hebben aan de hoofdrol in een zelfgeregisseerd bloedbad delen dezelfde kenmerken. En daarbij is het verleden als een louche beleggingsadviseur; het enige wat het nalaat is schijngaranties die versnipperen als je er aandachtig naar kijkt. Al met al zijn die waarschijnlijk niet veel beter dan de eeuwige cliché-oorzaken zoals een slechte opvoeding of videogames (het weerleggen ervan is zelf al een cliché geworden).

Het enige alternatief is de mogelijkheid op onverklaarbaarheid te onderkennen. Zelfs bij een buitenstaander kan dat beeld al angst opwekken; de mogelijkheid dat sommige drama's niet te vatten zijn in een fijnomkaderde theorie en dito oplossingen. Misschien ligt dat gevoel ook ergens verborgen tussen het geroezemoes in de lerarenkamer, ondergesneeuwd door stoïcijnse vastberadenheid.

Heel goed gedaan, ik zou graag columns als deze in een krant lezen. Het loopt prettig en je hebt een fijn woordgebruik. Ook wordt het interessant door opmerkingen als ' ietwat neurotische forensisch psychologe van stal gehaald om het onverklaarbare te verklaren' en 'het weerleggen ervan is zelf al een cliché geworden'. Het loopt. Zeer plezierig.

Wat ik iets minder vind is je laatste zin. De beginzin van de laatste alinea vind ik een mooie filosofie, deze column heeft me iets nieuws geleerd. Dit nieuwe 'inzicht', of deze nieuwe 'oplossing' (ik vind het moeilijk om te bewoorden) staat sterk. Helaas wordt dit wat afgezwakt door de laatste regel, het ziet er geforceerd uit, omdat het begin er weer in terugkomt en niet op een mooie manier, ik heb namelijk niet het idee dat de leraren daar ook zo over denken.
Daarentegen vind ik de vergelijking in het begin met de mysterie in de lerarenkamer juist weer prettig en het geeft het verhaal een kader. Je voelt je persoonlijk aangesproken doordat er een doelgroep wordt genoemd die je kent en dichtbij ligt.

Ik vind het goed. Je noemt het onderwerp niet rechtstreeks en toch is het duidelijk waar het over gaat. Ik vind wel nog steeds dat je soms net wat te lange zinnen maakt, bijvoorbeeld de laatste zin van de eerste alinea. Al die b's en 'niet onwaarschijnlijk' maken dat mijn aandacht al naar heel andere dingen is gegaan als ik aan het einde van de zin ben beland.

Het leest stevig, heel erg fijn. Alleen moet ik me wel aansluiten bij het commentaar op de laatste zin. Deze springt een beetje uit de toon. Het is geen mooie uitsmijter of eindzin.
Je vergelijking, het verleden als louche beleggingsadviseur, vind ik enorm sterk.

Meerdere korte grinnikmomentjes door rake beschrijvingen van bijvoorbeeld de sfeer in een lerarenkamer of experts in een praatprogramma.

Op een of andere manier doet echter slechts het noemen van clichés (niet verholpen door een poging tot zelfreferentie tussen haakjes trouwens) afbreuk aan het geheel.

Taalfoutje: de mogelijkheid van onverklaarbaarheid

Dank, allen. Misschien heb je wel gelijk Not for Sale, ik had die zin best weg kunnen laten.

Ik vind het een beetje zure ondertoon hebben, maar dat lees ik er misschien wel in zonder dat het er is. Ook vind ik dat de cirkel niet echt perfect sluit, de docentenkamer komt niet meer zo sterk terug in de laatste alinea. Wel vind ik dat je een hele andere schrijfstijl biedt dan wat hier (allemaal) langskomt.