als zelfs de spiegel liegt...
 

Ik kijk in de spiegel,
en zie helemaal niets,
niets van het meisje dat ik hoor te zijn.
Haar handen grijpen naar haar gezicht,
haar tong proeft het zout van haar tranen,
maar dat alles ben ik niet.
Dan zie ik haar ogen,
en schrik van de herkenning,
en even,heel even,kijk ik recht in haar ziel.
Meteen verdwijnt het beeld weer,
net zo vlug als het gekomen was.
En zij,zij blijft achter,
in de leegte van haar lichaam.


kleine toelichting:
ik was een beetje overstuur en zag niets meer zitte,en toen ging ik dit gedichtje schrijven,vorig jaar.
gelukkig herken ik mezelf weer! http://forum.scholieren.com/smile.gif

[Dit bericht is aangepast door SuperNyn (15-09-2001).]

ben blij dat het weer wat beter gaat!
want ken het gevoel heb ik ook wel eens..
mooi geschreven trouwens, echt geuit wat er in je zat..

heel aangrijpend
geweldig omschreven!

tnx,het is een beetje een warrig gedichtje vinnik,maar goed.

ik ben sprakeloos, prachtig!