waarom wil ik haar helpen?
 

[Voorgeschiedenis...]
Vorrig jaar heb ik een meisje leren kennen van de camping, we trokken veel metelkaar op, ze vertelde mij dat ze erg veel gepest werd op camping. Daar schrok ik heel erg van, omdat ik het zelf nooit gezien heb dat het gebeurde...
Wel, ik heb zo veel mogelijk als dat ik kon met haar gepraat. Het einde van het jaar eindigde, we zijn een keer naar de bios gegaan, ik moet eerlijk toegeven dat het mij een heerlijk gevoel gaf over mij zelf. Ik was niet verliefd op haar, ik vond het gewoon heel erg fijn om er te zijn voor haar.
Na de vakantie was ineens al het contact verbroken, ik ging een tijd door een enorme hel heen omdat ik dacht dat ik iets fout had gedaan. Misschien had ik haar niet goed genoeg bijgestaan? Ik weet het niet precies, naar mijn idee heb ik ongeloofelijk mijn best gedaan om het haar naar haar zin te maken daar, maar, tevergeefs...
Tot aan het einde van het jaar, en zelfs daarna, heb ik mij enorm kl*te gevoeld.
[/Voorgeschiedenis...]


Ok, een maand of 3,5 geleden heb ik een meisje leren kennen via het internet...
Zij vertelde mij een hoop over haar zelf, leuke dingen, maar ook minder leuke dingen. Persoonlijke problemen waar ze ontzettend mee zit. Naarmate zij mij veel ging vertellen en hoe erg ze met bepaalde dingen zit, voelde ik me langzaam aan weer stukken beter. Ik weet niet precies hoe het kwam, maar ik ging mij beter voelen toen zij dingen vertelde en ik haar probeerde bij te staan.
Weken vlogen voorbij, we hebben ook erg veel met elkaar ge-smst. Ik denk dat ze dat erg fijn vind/vond allemaal. En het gaf mij zo'n ongeloofelijk goed gevoel...misschien wel omdat ik het idee had dat ze een beetje op mij leunen kon, en van mij op aan kan. Een paar vriendinnen hebben haar in de steek gelaten omdat het hen te veel werd allemaal. Ik moet zeggen dat het niet niets is wat ze mee maakt, en wat ze heeft meegemaakt. Maar vooralsnog deins ik niet terug voor wat zij is.
Zij is een heel erg leuk meisje, ik kan altijd goed met haar praten, en ik begrijp haar ook goed, wel, in iedergeval, voldoende, denk ik. Een week geleden hebben we elkaar voor het eerst in het echt gezien, en een week later weer.
Dat laatste kwam eigenlijk meer omdat ik deze week op vakantie ga. En we elkaar nog eens wilden ontmoeten. Zij wou graag een leuke dag hebben, ik ook natuurlijk. En ik krijg zo'n goed gevoel als ik bij haar in de buurt ben, nee, ik ben niet verliefd, dit is anders. We gingen daarom ook als vrienden elkaar ontmoeten, en niet met de bijbedoeling om verliefd te worden zoals een hoop mensen dat doen die elkaar willen ontmoeten. Ik wil haar gewoon leren kennen, hoe ze in het echt is, en het is mij geen seconde tegengevallen.
Nu denkt haar paps dat ik verliefd op haar ga worden :(
Ik zelf denk van niet overigens, we wonen én heel erg ver bij elkaar vandaan dat een relatie vrijwel onmogelijk is, én het leeftijdsverschil is ook iets dat we niet moeten vergeten.
Zij, en ik ook, vinden dit allemaal ok als we gewoon vrienden kunnen blijven.
Nu vroeg ze mij gisteren een paar lastige vragen waar ik niet echt een antwoord op heb kunnen geven...
Het ging om dit, ze zei:
"Als ik die problemen niet had? dan zou je niet zo snel zijn gekomen"
Dat gekomen slaat op naar gekomen zijn om weer te meeten. Ze zit in een heel moeilijke tijd nu, zal verder niet in detail gaan. Maar ik dacht dat ze wel wat gezelschap en afleiding kon gebruiken.
Ik denk zelf dat als zij die problemen niet had...dat we gewoon een andere keer weer hadden afgesproken. Wat later dus in het jaar dus.
Maar omdat ik ook niet de beroerdste ben, en haar niet zo kan laten wegzinken in haar eigen problemen en haar verdriet, ben ik dus naar haar toe gegaan. Natuurlijk deed ik het ook voor mijzelf, ik vind haar aardig, en ik zou er graag beter willen leren kennen, maar buiten dat geeft ze mij altijd een goed gevoel over mij zelf, nogmaals, hoe ze dat precies doet, weet ik niet. Daar heb ik ook nooit zo bij stil gestaan. Ik mag haar, zij mag mij [tenminste, dat is wel te hopen], dus waarom zouden we niet gewoon afpsreken dan als we dat beiden graag willen?
Maar als zij die problemen dus niet had, dan hadden we ook vast wel afgesproken. Misschien niet zo snel achterelkaar omdat ze dat dan misschien zelf ook 'te snel' had bevonden.
Maar, nu heb ik eens een meisje ontmoet die niet als doel heeft "verliefd te worden", maar gewoon gaat voor een leuke vriendschap, en dat vind ik juist hardstikke fijn.

Maar waarom wil ik haar zo graag helpen? Kortsamengevat, ze kwam naar me toe via i-net, we praatten heel veel, en ik kreeg steeds een beter gevoel [maar waar kwam dat vandaan???] voor mijzelf doordat ze mij dingen vertelde...[kan dat wel??]


Ja, erg lang weer enzo. Maar de vraag blijft "Waarom wil ik haar helpen?".
Heeft iemand ook zo'n soort gevoel (gehad)?

Heu, hoe oud ben jij dan, en hoe oud is zij? Wat voor problemen zijn het precies? (Hoef geen details maar globaal een beetje.)

Wie zegt dat je niet zoekt naar liefde, toch, stiekem. Want jezelf goed voelen bij iemand, dat is toch iets wat je zoekt in een relatie. Zit je jezelf niet voor de gek te houden?

Of is het niet meer dat je, door het helpen van haar, je eigen wereld en problemen even kan vergeten?

het geeft iedreen wel een goed gevoel om te weten dat je iemand helpt
maar om het er echt van af te laten hangen of ik iemand ontmoet omdat ze problemen heeft of niet weet ik niet
en deels is het ook voor de wederzijdse steun die je dan verwacht
dus dit kan gewoon de basis worden van een goede vriendschap, of zelfs een relatie
en dan moet je je geen zorgen maken over de afstand of leeftijd
dat maakt allemaal niet uit dan

1a) ik ben 21, zij is 16
1b) Wel, ik wil er niet helemaal met details op in gaan ook, maar het zijn psychische problemen, heeft te maken met faalanst, en zelfacceptatie.

2) Ik zoek naar vriendschappelijke liefde, geen relationele. En dat zint mij prima.

3) Daar zit iets in, maar niet 'vergeten', ze verdrwijnen als sneeuw voor de zon. Vreemd om uit te leggen...als je het gevoel niet kent. Doordat ze met mij praat geeft ze mij een goed gevoel...:S :confused:

1) 21 en 16 is geen wereld verschil. Ik ben zelf 21 en mijn vriendin 17. Beetje vreemd van die vader. Is die een beetje conservatief aangelegd?

2) Dus je bent ook niet op zoek naar liefde? (of seks?)

3) Ik kan me wel voorstellen dat het een goed gevoel zou geven, als je iemand anders zijn/haar probleem voor die van jou stelt. Niet alleen kun je haar problemen beter aan, omdat je van een afstandje zit te kijken. Maar je hoeft niet telkens meer aan je eigen problemen te denken. Dat, gecombineerd met dat je jezelf nobel en aardig vind/voelt, omdat je iemand anders boven jezelf zet. (Hier is op zich niks mis mee hoor, alhoewel je je eigen problemen wel op de achtergrond schuift en die in de toekomst je misschien (on)verwachts in je schenen gaan bijten.)

Hoe zou het inderdaad gegaan zijn, als ze geen problemen had?

1) Eerlijk gezegd vind ik dit even het minst belangrijk. Ik doel immers niet op een relatie met haar.

2) Ik ben op zoek naar vriendschappelikje liefde, ook vriendschappelijk met elkaar uit eten, naar de bios, door de stad lopen. Gewoon het geen dat vrienden met elkaar doen is voor mij heel speciaal met haar.
Natuurlijk heb ik ook andere vrienden en vriendinnen met wie ik optrek, maar, anders. Bij haar is het 'dieper'.

3) Nee het is niet zo dat ik mijn problemen wegschuif of vergeet, ik heb ook weinig om over te klagen eerlijk gezegd, misschien heeft ze mij wel stiekum geleerd om tevreden te zijn met wat je hebt. Ook al zijn het maar kleine dingetjes. Kijk, zij is al blij met een dagje uit, voor mij stelde dat nooit echt veel voor omdat ik dat elke al zo'n beetje deed. Maar zij bijna niet nu in de vakantie omdat haar vriendinnen op vakantie zijn. Nu ben ik wel bang dat ik misschien 'tijdelijk' een tijdsverdrijf ben, dat ze strakkies dus echt niet meer wilt afspreken enzo...omdat ze dan weer betere dingen te doen heeft.

4) Wel, als zij geen problemen zou hebben gehad, maar nog wel steeds dat lieve, aardige, gezellige en leuk meisje zou zijn, ik denk dat het dan iets langer had geduurd voor we iets gingen afspreken. Tevens denk ik dat ze dan allang een relatie zou hebben gehad, en niet eens de behoefte had om
1) met me te praten.
2) met me af te spreken.

1) ok. :} Maar haar vader denkt dus wel dat je achter haar aan zit.

2) Vriendschappelijke liefde? Wat is dat? Wat is het verschil met dat en een relatie? Bij haar zit het 'dieper', oftewel, het is 'intiemer'. Heb je die 'vriendschappelijke' liefde ook wel is bij jongens gehad dan?

Ik persoonlijk vind het best wel vreemd, dat je niet .. 'meer' .. wilt met haar. Liefde delen, elkaar koesteren enzo. Wil je niet verliefd worden? Ben je daar bang voor, of heb je er slechte ervaringen mee?

3) Maar met dat meisje op de camping; je had/wilde hetzelfde toch. En toch voelde je je enorm kut toen ze niks meer van haar liet horen. Voor een hele lange tijd. En toch zeg je niet verliefd op haar te zijn geweest. . . . weet je dat zeker. Want hoe zou het anders komen dat je je kut voelt voor maanden om iemand die je niet lief had; op wie je niet verliefd was? Ook omdat je zegt dat je weinig te klagen hebt.

Heeft dat meisje op de camping jou niet geleerd tevreden te zijn met kleine dingetjes?

Een andere naam hiervoor is platonische liefde. Een platonische liefdesrelatie is een relatie waarin geen sex voorkomt, maar die alleeen op vriendschap is gebaseerd.

1) ja, en dat is best jammer vind ik.

2a) Vriendschappelijke relatie, zo beter? Ik weet niet of ik het 'dieper' mág noemen, we hebben elkaar immers pas twee keer gezien. Maar het voelt gewoon heel erg goed.
Nee, dat soort vriendschappelijke liefde is niet te vergelijken met een dat ik bij een jongen zou kunnen hebben.
Toch een beetje oppassen met het woord 'liefde' dat kan gauw anders geïnterpreteerd worden...

2b) Kijk, het kán gewoon niet, of nog niet, het is maar net hoe je het ziet.
Zij is werkelijk waar een schat van een meid, dat meen ik serieus. Ondanks dat ze met problemen zit vind ik haar behoorlijk sterk in haar schoenen staan in bepaalde situaties, ze wil iets bereiken, en ze zal niet stoppen voordat ze het bereikt heeft, dat vind ik echt heel erg goed van haar. Een hoop van haar leeftijd zouden dat niet gedaan hebben, de meesten zullen ook alles voor hun blijven houden, maar zij wil er graag over praten. Dat vind ik echt zo ontzettend goed van haar. En buiten dat ze met bepaalde dingen zit, is ze echt een meisje met een hart van goud, ze wil het liefst heel de wereld helpen. Ondanks dat ze zelf ook met bepaalde dingen zit dus.
Dit alles bijelkaar maakt haar een fantastisch persoon. Een leuke vriendschap opbouwen met haar zou gewoon een hele eer zijn eigenlijk. Op dit moment wil ik niets meer dan vrienden zijn. Misschien wil ik niet verliefd worden op haar omdat het alles zou schaden, ze zou me niets meer vertellen, en we zouden nooit meer iets 'samen' kunnen doen. Tevens, als het wederzijds zou zijn dan zou ik de afstand zo ontzettend moeilijk vinden, we hebben het ook beide druk genoeg met school. En als er iets is kun je niet zo in een paar minuten bij haar aanwezig zijn. Vriendschappelijk is dus 'meer' 'oppervlakkiger' maar toch ook 'intiemer'.

3) bij dat meisje op de camping was het ongeveer hetzelfde, misschien voelt het hier wat beter omdat ik weet dat het van 2 kanten komt, bij dat meisje op de camping minder. Ze was wat terughoudend. Ik voelde k*t omdat ik het voor mijn gevoel beter had kunnen doen, meer aandacht aan haar had kunnen besteden. En dat vrat aan me.

Dus misschien is het meer dat je tegen haar op kijkt? Respect voor haar hebt, over hoe ze is? En dat je het een eer vind dat zo een iemand bij jou steun zoekt, waardoor je jezelf ook weer wat 'beterder' en 'verhevener' voelt?

Zie je jezelf op gelijke hoogte met haar?

Wel, het is zo dat ik tegen haar op kijk, maar anders dat je bij bijvoorbeeld je vader of je idool doet natuurlijk he :)

Ik waardeer en accepteer haar zoals ze is. De problemen erbij, en met haar vele goede en leuke eigenschappen maakt haar gewoon een heel leuk meisje. Ik vind het heel goed zoals ze met de problemen omgaat, dáár kijk ik tegenop.
Ik vind het heel fijn dat zij bij mij steun 'wil' zoeken, dat is zeer zeker waar. En nog fijner vind ik het dat er geen verliefdheids gevoel aan te pas komt.

Wel, op gelijke hoogte, ik bedoel, we kunnen het heel leuk met elkaar vinden, hebben de zelfde gevoel voor humor zover ik dat kan bepalen tot nu toe. Dus dat zit wel 'goed'.

Misschien verwacht je inderdaad teveel. Bij vriendschap behoor je toch iemand niet alsmaar te .. te .. claimen .. ? Niet zoveel tenminste?

Wat verwacht jij van vriendschap dan?

Ik bedoel; als ze niet een smsje stuurt, ben jij ineens sip?

.. heu . .waar ga je eigenlijk heen? En waar je heengaat; je neemt je foon toch mee, kunnen jullie dan niet smsen?

1) Ik claim haar ook niet, ik laat haar vrij in al haar keuses

2) ´zekerheid´, vertrouwen, wederzijdse vriendschappelijke liefde, acceptatie, dat soort ´dingen´.

3) nee, maar het was me laatste dag in het bewolkte Nederland. En ik wou graag nog eens met haar msn-en, is dat zo raar?

4) Canarische Eilanden, waar ik nu nog steeds zit :) en nee, daar kan ik niet sms-en :(

1&2)´zekerheid´, vertrouwen, wederzijdse vriendschappelijke liefde, acceptatie, dat soort ´dingen´. Dat wil je toch van haar? Dan laat je haar toch niet vrij in die keuzes. Ik wil niet zeggen, dat vriendschap uit minder dan dat bestaat; maar er is een verschil dat je die dingen iemand oplegt, of gewoon kijkt of die dingen er zelf komen, met de tijd.

Ik bedoel hiermee te zeggen, dat als ze is niet smst, dat een vriendschap dan niet minder zou hoeven te zijn, tenzij je teveel van de vriendschap wil .. heu .. forceren? snap je?

3) Nee hoor. :)

4) Canarische Eilanden! Lekker! Zat ik daar maar; hoewel het wel warm is in Nederland nu, lijkt het me daar toch lekkerder! Hoop dat je een beetje geniet. Probeer te genieten en zet je problemen even van je af. Lekker ff uitrusten! Veel plezier.

Sommige mensen vinden het heerlijk om iemand 'op te vangen', iemand te helpen, iemand liefde te geven (dus op vriendschappelijke basis), een beetje verantwoordelijkheidsgevoel komt daarbij kijken denk ik. Bovendien kan iemand die jouw hulp aanneemt, zelf in de put zit, moeilijk 'boven' jou gaan staan, jij bent dus veilig, de ander zal je niet zo snel aanvallen maar juist naar je toe trekken.

Ik vind het ook altijd fijn om iemand te helpen als iemand problemen heeft, maar ik kijk er nu wel meer mee uit. Ik bind me niet zo snel, ben bang dat iemand meer van me verlangd dan ik kan geven. Als ik echt van iemand hou is dat geen probleem.. als ik van iemand hou (wel of niet vriendschappelijk) dan ben ik tot veel in staat om iemand te helpen.

Ik snap wel wat je bedoeld met je stukje en ik snap ook dat verliefdheid, seks enzovoorts weinig te maken hebben met 'dat goeie gevoel'. :)

1) Dat zou ik graag willen van haar ja, ik verwacht het niet meteen, maar ik hoop/we hopen toch wel een leuke vriendschap te kunnen opbouwen.

2) Nee, maar ik had het wel leuk gevonden als ze even zou smsen om te laten weten dat ze óf wat later komt, óf helemaal niet komt. maar dat is toch best logisch, of heb ik nou echt een zonne(n?)steek opgelopen :p

3) Haha ok :)

4) Ik geniet ook, en drink met mate enzo :D Oew, was heerlijk weer op het eiland zeg! Alleen vanmorgen weer vroeg eruit, half 6 :/ ben nu weer thuis.