ouders
 

hallo mensen,

ik heb nu al 5 jaar een relatie met een jongen, waarvan 3,5 jaar stiekem.
ik heb besloten dat stiekem te doen nadat ik 1,5 jaar lang bijna elke dag wel ruzie met mijn ouders had over het feit dat ik een relatie met hem wilde terwijl zij hem eigenlijk niet in mijn leven wilden.

nu is het zo dat we eigenlijk weer de strijd aan willen gaan met mijn ouders ik ben nu ondertussen namelijk al 22. en voor jullie gaan roepen van maar dan hebben je ouders toch al niks meer te zeggen over je... hebben ze wel want ik kom uit een cultuur dat zolang je onder je ouders hun dak woont hun woord wet is.

ik heb nu met mijn vriendje ook de mogelijkheid besproken dat ze me mogelijk dan niet meer in huis willen hebben als ik zeg dat ik voor hem kies en dat ze dat maar moeten accepteren en mocht dat zover komen dan zullen we gaan samenwonen.
toch willen we beiden dat de band tussen mij en mijn familie goed blijft.

mijn vraag is dus eigenlijk als jullie in zo'n situatie zouden zitten hoe zouden jullie dat aanpakken....
ik heb zelf al een aantal scenario's bedacht maar misschien komen jullie met nieuwe ideeen.

Ik denk dat je altijd je eigen cultuur zal moeten bepalen. Het feit dat je graag een vriendje wil hebben als volwassen vrouw vind ik niet zo raar. Jouw ouders kunnen ook besluiten niet traditioneel te zijn, of jij kan besluiten hun woord niet als wet te beschouwen (wat je al duidelijk niet doet). Zoals ik het zie is er de keuze tussen liegen en eerlijk zijn. Ik denk dat je uiteindelijk meer opschiet met eerlijk zijn, zelfs al geeft dat problemen met je ouders.

sorry misschien was mijn vraag niet duidelijk...
ik wil eerlijk zijn en ben ook van plan om binnen nu en 2 weken mijn ouders te gaan vertellen dat ik een relatie met hem heb. mijn vraag is echter hoe dit aan te pakken met zo min mogelijk kans op met ruzie afscheid nemen van mijn ouders...

verder is het probleem niet dat ik een vriendje heb maar het feit dat ik met deze jongen een relatie wil...
het is uit voorgaande ruzies nooit duidelijk geworden waarom ze hem niet willen accepteren. terwijl als ik andere jongens mee naar huis neem( gewoon jongensvrienden) ze meteen vragen waarom ik geen relatie met die jongens aanga

Ik kan je alleen maar aanraden om het te vragen. Zeg desnoods dat het je dwars zit en wil weten wat zij belangrijk vinden.

Wil je nou een relatie met hem of heb je die al? Je spreekt jezelf af en toe tegen, maar misschien lees ik het wel gewoon verkeerd.
Verder snap ik niet zo goed dat je anderhalf jaar ruzie hebt gehad om die jongen, maar dat je nog niet weet waarom je niks met hem mag. Heb je hen dat al eens gevraagd? En wat zeiden ze dan?
Want de manier waarop je hen dit kan gaan vertellen en waarom je hen 'om kan praten' ligt natuurlijk ook aan de reden dat zij hem niet moeten.

Hm, je wordt verkeerd begrepen.
Ze heeft al 5 jaar een relatie. De eerste 1,5 jaar was er open over, maar toen had ze er steeds ruzie over met haar ouders (daarom heeft ze hen gezegd dat de relatie over was) maar nu 3,5 jaar later is ze nog steeds met hem samen. En ze wil het haar ouders vertellen.

Ben je van plan te vertellen dat jullie nooit uit elkaar zijn geweest? Aan de ene kant geeft dat wel aan hoe serieus het tussen jullie is, aan de andere kant weten ze dat je dan erg lang gelogen hebt.
Waarom mogen je ouders hem niet?
Zouden je ouders het misschien op prijs stellen als hij met ze gaat praten en vertelt hoe serieus hij is?

ik denk zelf niet dat het verstandig is ze te vertellen dat ik zolang tegen ze gelogen heb over onze relatie. ik was van plan te zeggen dat we nu net een jaar weer bij elkaar zijn...

en hij heeft ook wel met mijn ouders gesproken dus ze weten hoe hij over mij denkt en ook hoe hij de toekomst ziet( voor zover dat 3,5 jaar geleden mogelijk was)

ik weet niet waarom mijn ouders hem niet mogen. altijd als ik het vroeg kwamen ze met verschillende redenen en soms zelfs redenen die elkaar tegenspraken.

ik kan me herrineren dat ze eerst zeiden dat ze liever hadden dat ik iemand meenam naar huis die ik tijdens uitgaan had leren kennen. een paar weken later was het dat ik hem niet goed genoeg zou kennen.

weer later zou hij een loverboy zijn (wat hij niet is want anders hadden ze het hem nu erg gemakkelijk gemaakt)

weer wat later zou ik niet weten wat liefde was dus zou ik niet voor mezelf kunnen beslissen of ik nu wel of niet op hem verliefd was.

dus totaal geen duidelijkheid van hun kant af wat er 'mis' zou zijn met hem

Misschien zou je eerst eens even kunnen peilen wat ze nu denken. Vertel eens op een casual manier iets over wat hij zei of deed, zodra dat binnen een gesprek past. Dan kun je een beetje aan de reacties zien wat ze er nu van vinden.

Vijf jaar geleden was je zeventien, nu ben je tweeëntwintig. Ik kan me voorstellen dat je ouders er nu heel anders over denken, je bent nu geen tiener meer. Mijn ouders waren ook veel beschermender toen ik zeventien was, en mijn eerste vriendje mochten ze ook bij voorbaat niet (goed, achteraf terecht, maar dat wisten zij ook niet meteen). Misschien ligt het nu wel heel anders.
Ik vraag me overigens wel af wat die cultuur is; je zegt dat je ouders liever wilden dat je een vriendje tijdens het uitgaan oppikte, dus ik ga er niet vanuit dat het streng religieus is.

Je moet doen wat je hart je ingeeft, kies je voor hem? Dan zullen je ouders dan moeten accepteren. Desnoods ga je uit huis.

Nona,
dat heb ik ook overwogen maar weer verworpen omdat ik geen contact met hem mag hebben dus op het moment dat ik over hem begin is het eigenlijk gelijk alweer duidelijk.
en de strengehid is niet op religie gebasseerd.

remy, ik ben ook wel van plan om voor hem te kiezen ik wil alleen wel ondanks dat ik voor hem kies een (goede) band houden met mijn familie.
ik kan dus zeggen van pa, ma dit is mijn keuze accepteer t of ik ben weg maar ik denk niet dat dat goed uitpakt gezien dat ik wil proberen een band te houden met mijn ouders

Ik ben het eens met Nona, wat betreft eerste vriendjes zijn ouders gewoon bevooroordeeld (most of them). En nu je 22 bent zou het kunnen dat je ouders anders reageren (als in; positief). Dat je normaal 'zomaar' over m begint en ze reageren negatief, komt waarschijnlijk omdat zij in de veronderstelling zijn dat jij hem 'afgeschreven' hebt, of in ieder geval geen relatie meer met hem wilt. Wanneer blijkt dat dat wel zo is en dat je gevoelens nog hetzelfde zijn na vijf jaar, kunnen ze misschien heel anders reageren. En zien ze in dat het je ernst is.
Ik zou zeggen; probeer het gewoon. Ga om de tafel zitten met je ouders, laat ze desnoods een dag van tevoren ofzo weten dat je iets serieus wilt bespreken. En vertel ze de hele waarheid en wat er gaande is en wat je dwars zit; dat je dus bij elkaar wilt blijven maar ook je band met je ouders wilt houden. Ik zou ook niet het verhaal vervormen dat je pas 1 jaar bij elkaar bent; stel dat je ouders er wel 'normaal' op reageren, dan zit je al meteen weer met een nieuwe leugen, dat voelt ook niet lekker lijkt me.
En je hoeft ook niet meer te liegen, je bent 22. Laat ze gewoon duideljk merken dat het jou als persoon niet veranderd heeft en dat je niet met ruzie uit elkaar wilt, zoals je al zei.
succes drmee ;)

bedankt allemaal voor jullie reacties tot nu toe...:)

misschien inderdaad verstandig om vooraf te vermelden dat ik een serieus gesprek met ze wil...
mijn vriend heeft vanaf volgende week vrijdag een week vrij van zijn werk en kan dan paraat staan terwijl ik mijn ouders ga vertellen over onze relatie zodat als het nodig is ik in 1 keer weg kan met mijn spullen. mochten mijn ouders het nu wel accepteren is hij ook gelijk in de buurt om een gesprek met z'n 4en aan te gaan over hoe we het nu verder gaan doen...
als er tegen die tijd nog geen slotje op deze topic zit zal ik laten weten hoe het is afgelopen. in de tussentijd zijn andere tips altijd welkom;)

Wat goed, dat je besloten hebt om je ouders te vertellen over je relatie. Hun reactie zal misschien niet positief zijn, maar je moet je geen zorgen maken. Als ze echt van je houden en jou willen blijven zien, dan zit er voor hen niets anders op om jouw relatie te accepteren. Als je standvastig blijft, dan zullen jouw ouders op een gegeven moment wel bijdraaien. Je moet de situatie niet onderschatten, maar ik denk dat je meer invloed kan uitoefenen dan je denkt. Jouw ouders hebben simpelweg geen keus. Als zij lastig gaan doen, kun je altijd het huis uitgaan of met je vriend gaan samen wonen. Ik denk zelf dat het niet zo ver hoeft te komen, misschien is het al voldoende om er mee te dreigen!