Denk- en twijfelruimte binnen je religie
 

Hoeveel ruimte om over je religie na te denken en zelfs om bepaalde zaken in twijfel te trekken, geeft je religie je? En zou je dat anders willen zien? Vind je dat je meer of minder ruimte mag krijgen in deze?

Als je nadenkt over je religie en bepaalde zaken zeer kritisch bekijkt of zelfs in twijfel trekt, voel je je dan schuldig ten opzichte van jezelf, je god(en), je religieuze gemeenschap?

Ik ben zelf geen aanhanger van een bepaalde religie. Ik kom vaak bij de jongerenvereniging van de rooms katholieke basiliek in Haarlem en merk wel dat er ruimte is voor kritiek. De discussie wordt op een leuke manier gevoeld en ik voel me er ook niet schuldig over als ik een mening heb waar de rest het niet mee eens is.

Gaan die discussies dan ook heel diep? In rooms-katholieke discussies kan ik me dan voorstellen dat men gaat discussieren over "de rol van Maria Magdalena" of over "Maria als maagd zijnde".

Het is niet zo dat we alleen discussie voeren over de religie.

We snijden meer onderwerpen aan die spelen binnen de maatschappij en proberen daar een mening over te ontwikkelen. De een doet dat vanuit een religieuze visie en de ander vanuit een andere. Welke maakt allemaal niet uit zolang je maar respect toont voor elkaars overtuiging. Ook worden er op dezelfde manier avonden besteed aan het persoonlijke vlak (werk, school, relaties enzovoorts) en hoe je daar mee omgaat. We kennen elkaar ook buiten de kerk om als vriendengroep dus we weten veel van elkaar en kunnen elkaar daarom ook vaak goed helpen. Ook doen we regelmatig vrijwilligerswerk bij evenementen in de kerk.

Daarnaast zijn we sinds 2 maanden ook bezig met lezingen uit de bijbel. Dit gebeurt niet om mensen te overtuigen van het nut van de bijbel of de juistheid ervan maar uit interesse voor wat er geschreven staat. Je bent vrij om te komen, of niet.

Ik moet zeggen dat ik het zelf wel interessant vind. Ik ben agnostisch en vind het belangrijk me open te stellen voor de visie van een ander. Ik leer er veel over hoe de bijbel gelezen kan worden (iets wat ik altijd al gemist heb op school) en ga ook met plezier de discussie aan. Zo hebben we het gisteravond gehad over Johannes 6 waar een hele goede discussie uit voortkwam over leven na de dood.

Ik denk dat het heel belangrijk is voor een gelovige om zo nu en dan na te denken over je geloof en het eventueel in twijfel trekken.

Zoals een tijdje geleden had een jeugdleider bij mij in de kerk een doodgeboren babytje gekregen. Ik vroeg mij toen echt af wat Gods wil hiermee was en dat heb ik hem ook gevraagd. Ik heb niet een echt antwoord gekregen waarom?, maar wat ik wel heb gekregen (en de ouders van het kind ook) is troost en bemoediging.
Wij weten vaak niet waarom dingen gebeuren en als we dan steeds maar denken God heeft er een bedoeling mee dus dan is het goed, zal ons geloofsleven vanzelf afsterven, maar als we met God erover in discussie gaan en vragen of hij ons troost dan zullen we van deze gebeurtenissen alleen maar sterker worden in ons geloof.

Kortom: twijfel hoeft niet perse slecht te zijn, maar kan ook heel goed voor het geloofsleven zijn.

Hoe kun je met iemand in discussie gaan die niets terugzegt? Dat probeerde mijn moeder ook altijd met mij in de puberteit, maar echt een doorslaand succes zou ik dat ook niet willen noemen.

God antwoord altijd als je met hem in discussie wil of een gesprek wil, alleen niet met woorden. Vaak als ik iets aan God vraag en vlak daarna een stukje in de bijbel lees komt het antwoord. Ook vaak als ik iets aan God vraag schiet er opeens een bijbeltekst door mijn hoofd heen waar het antwoord in staat.

Eh. Dat zijn gewoon cognitieve associatieprocessen. Als je heel intensief met een bepaald thema bezig bent ben je zo op daaraan gerelateerde zaken gefocust dat je dingen ziet die je normaal enkel vluchtig zou bemerken. Hetzelfde als met mensen die heel serieus aan een (on)geluksgetal hechten. Die zien het ook opeens veel vaker en zien kennen er een betekenis aan toe. Hetzelfde geldt voor mensen die spreuken van waarzeggers, fortune cookies of heilige boeken voor waar aannemen. Die zijn meestal op zoveel manieren te interpreteren dat je er altijd wel één vindt die precies lijkt te passen voor je gesteldheid/vraag/onzekerheid op dat moment.

Hoe leg je het dan uit dat wanneer iemand God om genezing vraag, omdat hij bijvoorbeeld al jaren niet meer kan lopen en zodra hij het gevraag heeft hernieuwde kracht door zijn benen voelt gaan en weer kan lopen?

Je snapt toch ook wel dat het alleen de enkele gevallen zijn die toevallig na zo'n ritueel of smeekbede genezen die in de publiciteit komen en dat je van de duizenden mensen die niet beter worden helemaal niks hoort. Die paar gevallen van genezing kun je met een gerust hart toeschrijven aan plotseling veranderingen in het ziekteproces (het ziekteverloop valt immer nooit met zekerheid te voorspellen) en in bepaalde conditie is de psychologische opsteker 'o, ik word beter' ook een uitwerking hebben op het lichaam. Fijn hoor, statistiek.

Er zijn hier al genoeg topics en posts geweest over zogenaamde gebedsgenezers en de vermeende kracht van bidden. Lees die eens door als je de behoefte voelt.

Veel religie's geven net zoveel ruimte als dat zij zouden willen hebben om lekker te kunnen doen wat zij willen.
Andere religie's houden zich aan strikte regels, en hanteren de "10 geboden", die zijn dan weer bekrompen.

Positieve assumptie, het maakt niet zo zeer uit waardoor jij een positieve instelling heb, de positieve instelling verhoogd in zichzelf overlevingskansen/kansen op herstel etc.

Overigens lijkt het me heel deprimerend om in een 'goede god' te geloven en dan een dood kindje te krijgen in de veronderstelling dat daar een 'bedoeling mee is'.

Alle ruimte.

heb soms wel behoefte aan iets meer kaders, maar uit ervaring weet ik dat ik tegen alle opgelegde grenzen aanschop, dus het wegnemen ervan is wel een goede training.

Zie boven. Iets minder ruimte mag wel.

Nee. Voel me weleens schuldig als ik anderen met dezelfde twijfels opzadel, maar dan moeten ze maar niet doen alsof ze zekerheid hebben. :p

Dat heeft anders nog nooit plaatsgevonden. Alle zaken zijn te herleiden op bedrog of macht der suggestie.

Ikzelf ben genezen van het syndroom van Marfan (genetisch, aangeboren en ongeneselijk) door een christelijke gebedsgenezer... Hmm, tja, laat het nu net zo zijn dat ik die man in een val aan het lokken was. De symptomen daarvan, die paar die ik vertoon, bestaan uit je lichaamsbouw. Mijn armen krompen niet, en toch vond de man dat ik genezen was.. :D
Hier trouwens een voorbeeld van de macht der suggestie. Wat je beschrijft doe je volledig zelf. Maar vervolgens schrijf je het toe aan een niet-bestaande godheid.

Maar heb je dan nooit aan het bestaan van God getwijfeld in zo'n geval?

Ik volg je niet helemaal. Wat zijn die opgelegde grenzen dan en wie heeft ze er neer gezet? En waarom wil je wel grenzen, maar dan dus niet die opgelegde? Door wie worden die grenzen dan aangegeven?