Ik voel me schuldig
 

Hallo
2 maand geleden is er iets gebeurt
een auto ongeluk
in dat auto ongeluk is mijn vriendin omgekomen en ik zwaar gewond geraakt(onder tussen bijna geen last meer van)
maar na 2 maand zit ik er nog mee dus wil ik mijn hart even luchten

Hoe het begon:
ik en mijn vriendin L zatten op de bus vrolijk te praten over jongens enzo :P
we stapte af en keken om over te steken het regende pijpenstelen dus zoveel zag je
nu ook weer niet
ik stak net over toen L mijn naam riep ik wist niet wat er gebeurde tot ik links van me kijk ik zie een zwarte gedaante op me afstormen(een auto) maar kon echt niet meer bewegen maar hoorde mijn vriendin nog schreeuwen ....


dit is wat mij verteld werd door iemand die het heeft zien gebeuren van de bus :
ik bleef staan en verroerde geen vin L wou mij van straat halen (ze had ook wel door dat ik niet echt ging bewegen) maar net als ze bij mij toekomt wordt ik opgeschept door de auto waardoor zij dus ook

na dat ik wakker werd in het ziekenhuis
ik had een schedelbreuk maar L was doodt

nu heb ik heel de tijd het gevoel dat het mijn schuld was waarom keek ik niet beter waarom holde ik de straat niet af ik had nog zeker 20 sec tijd(tis lang dradig geschreven maar voor dit alles kan soms eeen fractie van een seconde voorbij zijn)
is het normaal dat ik me zo schuldig voel

Normaal? Och ja, ik denk zeker dat het normaal is dat je erover nadenkt of je schuld hebt hierin. En dat je na zo'n traumatische gebeurtenis (een deel van) de schuld bij jezelf legt is volgens mij ook niet ongewoon. Maar ik denk niet dat je dit zou posten als je niet ergens zou weten dat jij geen schuld hebt. Natuurlijk ben jij niet schuldig aan het ongeluk, daarom noemen we het ook een ongeluk. Daarbij heb jij ook geen onnodige risico's genomen waardoor het ongeluk gebeurd is (de straat oversteken kan niet gezien worden als een onnodig risico). In andere woorden: je schuldgevoel is normaal, maar niet terecht.
De vraag voor jou is hoe je van dat schuldgevoel afkomt en kunt beginnen dit te verwerken. Het is heel wat om mee te maken, en je mag er best de nodige tijd en aandacht aan besteden. Hulp kun je daarbij ook wel gebruiken. Misschien red je het met de hulp van je vrienden en familie, maar professionele hulp is ook iets wat je kunt overwegen; iemand die gespecialiseerd is in trauma's kan je waarschijnlijk een stuk efficiënter helpen. (Overigens ben ik niet degene die bij het eerste de beste pijntje een psycholoog aanraadt, maar dit lijkt me gewoon typisch een situatie waarvoor dit soort zorg aangesproken kan worden.)

Voor jou zou het denk ik heel fijn zijn om er over te praten, bijvoorbeeld bij het riagg.
Het is natuurlijk een schokkende gebeurtenis en het is logisch dat je je schuldig voelt.
Maar je kan beter terug denken, aan hoe lief ze altijd voor je was en wat jullie allemaal hebben meegemaakt. Hou in je hart altijd een plekje voor haar, en beschouw haar als een held.
Sterke!