Hee buschauffeur
 

Ik stap vrolijk de bus in, en terwijl de buschauffeur goeienavond
zegt laat ik mijn OV-kaart zien.
De man kijkt glazig langs mij heen en ik wacht
tot een blik van goedkeuring mij bereikt.
Verschrikt roept hij dat het goed is, en
vangt mijn glimlach op.
De weerkaatsing maakt dat mij een sombere gedachte bekruipt,
terwijl ik op zoek ga naar een plek.

Dit is wel heel kort en niet zo krachtig . Dit is meer een fragment, misschien een begin van een column. Je witverdeling maakt het maar een klein beetje spannender, sorry.

Ik had niet de behoefte om veel te zeggen.
Dat heb ik dan ook niet gedaan.

Als het het begin van een column zou zijn zou ik daarna veel
kunnen gaan zeggen, en misschien is dat wat jij met krachtig bedoelt?

Hij zegt toch niet dat je veel moet zeggen?

Hij zegt sowieso niet dat ik iets moet in alle betekenissen van moeten.

Waar ik eigenlijk benieuwd naar ben is, naar zijn definitie van krachtig?

Ten eerste ben ik een 'zij', dingesen. En met krachtig bedoel ik iets dat je uit je stoel slaat, iets waarvan je WOW denkt. Ik kwam nu niet verder dan 'ja oké'. Het spettert niet, het is een situatieschets.

:bloos:

OK.

Ik zou daar 'hij' tussen zetten, omdat de buschauffeur niet 'verschrikt' de glimlach opvangt, neem ik aan. Het staat sowieso niet heel mooi als een onderwerp volgt op het werkwoord, en er in de bijzin een tweede werkwoord volgt zonder dat er weer naar het onderwerp gerefereerd wordt. Het haalt het tempo uit de zin, doordat je in gedachten nog het juiste onderwerp aan het werkwoord moet verbinden (vooral bij langere zinnen).

Met 'weerkaatsing' bedoel je de hele ontmoeting met de buschauffeur? Dus de conversatie, het glazig kijken etc?
Misschien kun je nog uitleggen waarom de sombere gedachte je bekruipt.

Waarom is hij verschrikt als hij zojuist "goeienavond" zei? Hij wist dus dat er mensen stonden.
Welke weerkaatsing? Van je lach? Van je gezicht? Van de buschauffeur? Op de voorruit? Op een zijruit? In de bril van de chauffeur? Zo zegt het niets en op gezichten weerkaatst sowieso niets.
Vanwaar verder die enjambementen? Het is vervreemdend en maakt het niet spannend noch vormt het een soort gedicht.

Hier heb je wel een punt ik weet eigenlijk niet waarom ik dat heb gedaan.
Ik heb hier wel eens wat gedichten gepost, en daarom heb ik de tekst misschien automatisch ingedeeld zoals ik dat met een gedicht zou doen.

Ik bleef staan en liep niet door.
Niet op gezichten nee tenzij je heel veel vaseline op je gezicht smeert
maar dat is een ander verhaal.
Ik bedoelde dat ik/mijn gezicht een glimlach stuurde-----> naar het gezicht van de chauffeur/hem.
En zijn reactie opgevangen door mijn netvlies------> maakte dat mij een sombere gedachte bekroop.

Ik krijg heel erg het gevoel dat dit stukje misschien beter tot zijn recht kan komen als een gedicht in plaats van een 'verhaaltje', zeker omdat de zinnen erg kort zijn.

Ik vind het als lezer eigenlijk maar verwarrend allemaal.

Het 'verschrikt roept hij dat het goed is' gedeelte klopt hier niet. Dat hij verschrikt op kijkt omdat hij je niet zag, kan ik me voorstellen. Maar verschrikt roepen dat het goed is... Ik maak me er als lezer een hele rare voorstelling van. Een buschauffeur die geschrokken door de bus heen krijst dat het goed is, ofzo.

Jouw glimlach is vervolgens al zeker geen logisch vervolg.

En daarna die weerkaatsing. Allereerst lijkt dit terug te slaan op jouw eigen glimlach, wat de sombere gedachte erg vreemd maakt. Maar ook als de weerkaatsing betrekking heeft op het hele gebeuren, dan is het nog raar. Het laatste wat ik gelezen heb is namelijk dat jij glimlacht. Dat ving de buschauffeur op na zijn geschreeuw. Blijkbaar vond je het toen de moeite waard om te glimlachen en vind je het vlak daarna genoeg voor een sombere gedachte.

Zie je, ik snap er niks van :o

Ik stap vrolijk de bus in, en terwijl de buschauffeur goeienavond
zegt laat ik mijn OV-kaart zien.
De man kijkt glazig langs mij heen en ik wacht
tot een blik van goedkeuring mij bereikt.
Als de man uit zijn apathie ontwaakt schrikt hij omdat ik niet ben doorgelopen.
Weemoedig roept hij mij toe dat het goed is, en
vangt mijn glimlach op.
De weerkaatsing maakt dat mij een sombere gedachte bekruipt,
terwijl ik op zoek ga naar een plek.

Ik heb em een beetje veranderd misschien is het nu wat duidelijker,
en wat meer een verhaaltje geworden.

Ik moet zeggen dat ik er nog steeds niet zo veel van snap, zeker omdat er een flink deel van de interpunctie op een hele vreemde manier is gedaan. Zo lees ik het stuk:

Als ik het stuk zo lees, reig je zinnen aan elkaar die beter los kunnen staan. "Ik stap vrolijk de bus in." is een prima zin. Het voorkomt daarnaast dat je het woordje 'terwijl' in de volgende zin moet zetten. ("De buschauffeur zegt: "Goedenavond" als ik mijn OV-kaart laat zien"). Op die manier wordt je tekst een stuk duidelijker, omdat de zinnen duidelijk zijn afgebakend.

Daarnaast is de zinafkapping vreemd. Ik zou het misschien in een gedicht verwachten, maar niet in een stuk proza. Waarom doe je het op die manier?

Misschien nog belangrijker, zie ik dat je veel gevoelens op een beetje rare manier in het verhaal verwerkt, waardoor ze 'onecht' aanvoelen. bv. "Weemoedig roept hij mij toe". Ik snap dit niet echt. Waarom zou hij je weemoedig toeroepen? En hoe zeg je iets weemoedig? Is dat zijn stemgeluid, of zijn manier van kijken? Probeer je vooral in dat soort details te verplaatsen, want het is van belang als je je boodschap wil overbrengen aan je lezer.