Spijtbetuigenis
 

Toen je vertrok, ik dacht voorgoed,
verwerd ik wars van hartezeer -
ik miste je geheel niet meer.
Ik voelde slechts mijn brandend bloed.

Mijn hart was leeg, de nachten wild,
maar half zo wild niet als met hem.
De kou, doch, en zijn warme stem,
die kregen mijn gemoed gestild.

Maar wat een weerzien, wat een spijt!
Wat ik uit wanhoop had gedaan,
mijn trouweloze eenzaamheid.

Je houdt je groot, je veegt een traan
van mijn gezicht en geeft me tijd -
en nog één kans. Die neem ik aan.

Ik krijg altijd de rillingen van jouw gedichten :hartje:

:bloos:

Ik las eerst de reactie van *Miekjuh* voordat ik je gedicht las. Ik dacht dat ze het figuurlijk bedoelde, maar ik kreeg, eerlijk waar, echt rillingen van de paar laatste regels! Geweldig leuk!

Btw, ik heb het me de hele tijd afgevraagd, kun je ergens leren dichten? Is daar een studie voor? Een cursus?

Oh, dankjewel!
En echt, je hebt óveral cursussen voor. Ik heb nergens leren dichten, ik lees gewoon veel, maar ik weet zeker dat je een heleboel schrijf- en dichtcursussen kan vinden. :)

Ik vind het eigenlijk niet heel boeiend, maar dat komt ook omdat het totaal mijn stijl niet is, dat archaïsche en sonnetachtige. Ik vind het gewoon een beetje ouderwets, geloof ik :bloos:

Ik ben juist heel erg van dat ouderwetse en de vorm draagt alleen maar bij aan de inhoud. :) Al die moderne troep :n

:p

Dat vind ik ook, hoor, dat vormen aan inhouden bij dragen! En ach, smaken verschillen? ;) Ik vind je gedicht niet slecht geschreven hoor, ik heb er alleen niet zoveel mee.

Nee, dat begreep ik al. Dat het vooral jouw stijl niet is. Maar mij hielp het gedicht wel met verwerken enzo :emo: (zo-kun-je-ook-emo-gedichten-schrijven)