Scholieren.com forum - Johan en de Duisterwereld (kort verhaal in delen)

Hieronder heb ik een stukje gepost van een kort verhaal dat ik laatst heb geschreven. De vervolgdelen moeten nog worden verbeterd en komen later.

Alle witregels is even omdat de opmaak anders van geen kant klopt.

Citaat:

Johan en de Duisterwereld

De kinderen keken met gespannen ogen naar hem. Buiten had het onweer zijn climax bereikt. Sommige van de kinderen wierpen angstige blikken op de kieren in de grote legertent. De regen hamerde als honderden pistoolschoten op het dak. In de achtergrond was een van zijn mede kampleiding bezig om de gaslamp te repareren. Het ding was net met een kletterend geraas naar beneden gekomen, maar was wonder boven wonder helemaal heel gebleven.

“Lang vocht onze koene ridder tegen de wezens van her duister. Met lange nagels en grote klauwen maaide ze naar hem, hun grote tanden beten zich vast in zijn harnas en met hun volle gewicht leunde ze op hem om hem neer te halen,” vertelde hij. “Toen zag hij hoe de eerste stralen van de zon boven de horizon uitkwamen en de beesten die zich om hem heen drukte verbrandde. Langzaam stond hij op en liep naar zijn geliefde toe. Langzaam boog hij zich over haar heen en haalde het haar uit haar gezicht. Haar adem was gestopt en haar gezicht was bleker dan ooit.

Terwijl de tranen over zijn wangen liepen, hield hij haar ranke gelaat in zijn handen. In zijn overwinning op de schaduwen was hij haar verloren die hij het meeste liefhad. Zachtjes hield hij haar tegen zijn borst terwijl hij weende. Teder kuste hij haar lippen en wenste dat hij alles mocht geven om haar weer terug te halen. Met een laatste duistere daad voldeden de schaduwwezens aan zijn verzoek en zijn geliefde opende haar ogen, maar wat zij zag was dat haar geliefde voor haar ogen verschrompelde tot een oude man, zijn kracht en zijn jeugd verdwenen als sneeuw voor de zon.”

“En toen?” vroeg een van de kinderen, een meisje van een jaar of twaalf met twee sierlijke vlechten. In beide vlechten staken madeliefjes, die nu aardig waren verwelkt.

“Ze nam hem mee naar het kasteel, trouwde met hem en leefde zijn laatste jaren met de dankbaarheid van zijn edelmoedigheid. Hoewel ze nog eens trouwde na zijn dood, werd ze nooit echt gelukkig en klaagde tot in het einde van haar dagen hoe ze had geleden aan de schaduwwezens.”

“Johan? Ben je nooit bang voor het donker als je dit verhaal verteld?” vroeg een ander meisje.

“Nee hoor,” zei Johan en knipte zijn zaklamp aan. “Ik heb een beter zwaard dan de ridder.”

“Jongens,” brak Astrid in terwijl ze de tent binnen stapte en haar capuchon af deed. “Het is nu even droog, dus jullie gaan nu allemaal snel je tanden poetsen en je bed in!”

De kinderen keken kort naar elkaar en stonden toen stilletjes op. Zodra ze de tent uit waren, leunde Johan naar achteren. Zijn keel was helemaal rauw geworden van het praten. Vanuit het donker van de tent werd hem een dampende kop thee aangereikt. Hij blies zachtjes op de thee, terwijl hij voelde hoe twee warme handen hem masseerde.

“Je weet ze wel te boeien,” zei Marijke’s stem zachtjes van achter hem. Ze was met haar vijftien jaar nauwelijks ouder dan de kinderen en het was soms wel raar om haar als leiding in plaats van kampkind te zien. Met haar behendige vingers, duwde ze hard in zijn linker schouder. Die deed al dagen pijn sinds hij tijdens het inhameren van de haringen te ver had door geslagen. “Ik doe het je niet na.”

“Je moet gewoon het goede verhaal vertellen,” antwoordde Johan. “En rustig aan doen. Je leert het vanzelf een keer, denk ik.”

Marijke had niet geantwoord en zachtjes doorgekneed. Zijn verhaal had zijn medeleiding een avond rust gegeven. Morgen zou hij de avond vrij hebben om rustig het eiland te gaan bekijken. Hij was blij dat hij deze avond had gekozen, want het was enorm slecht weer geweest. Een groot onweersfront passeerde op het moment en zijn medeleiding had nergens heen gekund. Hij kon zich rustig voorbereiden op morgen.