De Kamer
 

DE KAMER

Ik brokkel door de kerkermuur
Niets toont me de weg naar jou
Het orkest wacht op onze dans
En alleen zijn valt uit de balans

Ik brokkel door de kerkermuur
De blauwe rotsen zijn als ogen
Die glimmen in een schittering
Als de kinderen rond jou en mij

Toch blijf ik krassen in het leven
Omdat tot waardeloos verstomt
De waard toont de kamer boven
Tot morgen ik jou opnieuw zoek

Groetjes, Dreampoet

Very mooi!!! Net als die andere. Ik vind dat je op een hele mooie mysterieuse wijze schrijft en dat maakt het spannend. Iedereen zou willen weten wat je ermee bedoeld en doordat je dat niet zegt kan iedereen zijn fantasie gebruiken. Heel mooi...

ik mis even de eenheid, komt een beetje opsommend over.
maar daarentegen vind ik het wel mooi geschreven / gemaakt

ik vraag me af waar jij je zo ongelukkig door voelt...

Vond vooral de laatste twee regels sterk:

"De waard toont de kamer boven
Tot morgen ik jou opnieuw zoek"

~ Crispijn

Ik denk dat het de stilte is in mijn leven, jammergenoeg vaak aangewakkerd door het schrijven, iets wat ik niet wil lossen, het is een groot stuk van mij. Het wordt vaak mij, en dat brengt de stilte met zich mee, en de eenzaamheid. Dat is een groot stuk van de waarheid, denk ik. Schrijven is een stuk ziel, maar het plaatst de ziel alleen.

Groetjes, Dreampoet
ps: nog een stukje waarheid erover: mensenschuwheid, en te weinig vragen zoals jouw bedenking: waarom...

Professioneel.

blijf schrijven, Dreampoet, ook al blijven de deuren dicht... je eigen weg kun je ook nooit goed genoeg kennen...
vast zal iemand ooit zijn of haar deur openen voor jou. dit is een mooi gedicht.