Hoe zie jij het verhaal in een boek voor je, in je hoofd?
 

Volg jij de beschrijvingen van de schrijfster over het uiterlijk van de hoofdpersonen en de omgeving, of lees je hier expres overheen? Of lees je ze wel, maar houd je aan je eigen decor vast? Of beinvloedt het je een beetje? Zijn de personen in je hoofd fictief, lijken ze op mensen die je in het echt wel eens ziet? Zien ze er altijd hetzelfde uit of is het verschillend per boek?
Komen de ruimten die je je voorstelt overeen met kamers waar je zelf al eens eerder bent geweest? Zijn dat dan locaties die je vaak ziet, of juist maar een keer bezocht hebt? Zie je ze in meerdere boeken op dezelfde manier? Zijn ze glashelder of juist erg vaag?

Heel persoonlijk, maar daarom ook heel interessant. Ik ben benieuwd!

Meestal lees ik gewoon alles dus ik ga niet expres beschrijvingen niet lezen ofzo, maar vaak onthoud ik het gewoon niet exact, tenzij het zo expliciet of vaak genoemd wordt dat je er niet onder uit kunt. Dus ik vorm een klein beetje zelf wat aan de hand van het gedrag en de acties van een personage. Ik relateer ze niet echt aan bestaande mensen uit mijn omgeving, soms gebeurd dat wel als iemand echt té erg op iemand lijkt die ik ken..maar sowieso zijn het meer een soort van schimmen dan dat ik echt complete mensen voor me zie..Alsof ik zelf in die persoon zit ofzo? Ik vind het bij boeken ook relevanter om mee te gaan met wat er beschreven wordt aan acties en gedachten dan hoe iets er uit ziet, hoewel het bij sommige boeken juist enorm belangrijk is en als beschrijvingen zo expliciet zijn roepen ze wel vaak ook juist beelden op natuurlijk.
Vaak heb ik wel dat ik qua ruimtes en omgeving iets helders creer, soms komen bepaalde ruimtes vaker terug in verschillende boeken in mijn hoofd, het ligt vooral heel erg aan de sfeer, en dan zoek ik op de een of andere manier in mn hoofd automatisch een plek die ik zelf ken die daarbij past ofzo. Soms bedenk ik zelf ook compleet iets nieuws aan de hand van de sfeer die het boek overbrengt bij een bepaalde ruimte ofzo, dat kan ook, maar merk dat het wel vaker ook wél bestaande plekken zijn.

Vaag verhaal geloof ik, eigenlijk best ingewikkeld als je er over na gaat denken. Wel een leuke vraag (Y).

Ik lees nooit expres ergens overheen, vaak wel zonder dat ik het door heb. Als ik lees dan vormen er vage beelden van de personages in mijn hoofd. Dan zijn het vooral fictieve beelden die ikzelf bedacht heb met een beetje hulp van de beschrijvingen, want als een personage blond haar heeft heeft mijn bedachte persoontje ook blond haar. De beelden zijn nooit echt helder, maar dat hoeft ook niet.

De ruimten zijn vaak een stuk helderder dan de personages. Ook de ruimten zijn vaak vooral fictief. Zelfs als ik in een dergelijke ruimte ben geweest komt dat bij me niet op als ik aan het lezen ben. Pas later denk ik dan 'hey, in zo'n ruimte ben ik wel es geweest.' Maar als ik aan het lezen ben rijzen er muren, bergen, rivieren en landschappen op in m'n hoofd en dan stel ik me voor dat wat ik aan het lezen ben daar gebeurt.

Lezen is zo leuk! :D

Schimmen is een goed woord. Misschien is schaduwen nog wel beter, daarbij kun je ook niet zien welke kleur haar het personage heeft ed. Dat is toch ook allemaal totaal niet relevant. Wel merk ik dat ik er moeite mee heb als ik weet dat een personage een donkere huid heeft, voor mij is iedereen blank, dat vind ik dan heel stom van mezelf;)

Ruimtes zijn soms wat duidelijk, bijvoorbeeld bij de boeken van Harry Potter, toen was ik erg geschokt over hoe de leerlingenkamer was, want die zag er in mijn hoofd heel anders uit, de trap zat niet op de goede plek en zo :D

Als ik een boek lees en een personage heeft blond haar, heeft dat personage ook blond haar. Maar ik heb ook wel eens gehad dat ik blijkbaar niet had geregistreerd dat een personage blond haar had en helemaal een eigen uiterlijk heb verzonnen met donker haar! Dat kan irritant zijn als er iets staat van 'hij wreef door zijn blonde haar', in mijn gedachten is dat haar dan donker. Het is wel zo dat als er later opeens iets extra's wordt verteld (bijv. dat hij/zij een litteken heeft) en ik vind dat bij het personage in mijn hoofd passen dat dat dan ook wordt toegevoegd. :P

Als een personage niet wordt beschreven maak ik vaak in mijn gedachten aan iemands naam (serieus) een uiterlijk aan. Dan hoef ik er nog geen bladzijde over gelezen te hebben of ik weet al hoe die persoon er uit ziet (voor mij tenminste). Vrouwen met een naam die begint met een E krijgen van mij bijna altijd blond haar. :)

Als ik me een personage voorstel is dat altijd heel vaag, en altijd zonder ogen. Daar kan ik niks aan doen, ik weet ook niet waarom het zo is. :D

Locaties doen me nooit denken aan iets waar ik al eens ben geweest.

Leuk topic!

Maar dat je in je hoofd bij personages niet meteen aan het uiterlijk denkt, is toch eigenlijk heel logisch? Als jij met iemand praat over iemand, of aan iemand denkt, denk je toch ook niet aan hoe diegen eruit ziet? Het lijkt me eerder dat je in je hoofd een soort concept hebt op basis van de belangrijkste kenmerken, wat vaak niet het uiterlijk is. Terwijl bij locaties juist wel van belang is hoe alles eruit ziet, of op zijn minst waar het ligt, want dat is nu eenmaal de functie van een locatie, dat het een plaatsbepaling is.

Als ik een goed boek (of een slecht boek, het maakt eigenlijk niks uit) zie ik alles gebeuren, alles. De beschrijvingen van personen, plaatsen en huizen beïnvloeden het geheel, en maakt het net een film. Daarom houd ik ook meer van boeken dan van films; bij boeken maak je de film zelf!

Ik heb vaak wel echt een persoon in m'n gedachten met een bepaalde haarkleur/stijl enzo. Als die persoon dan in het boek beschreve wordt, dan past dat beeld wat ik van die persoon heb zich iets aan, maar vaak niet helemaal. Soms wordt iemand pas na een tijdje beschreven, en die tijd heb ik vaak al echt een beeld gevormd van een personage, dan is het moeilijk om dat beeld weer aan te passen. Het komt dus ook wel eens voor dat ik een personage voor me zie met blond haar, dat dat personage even later wordt beschreven met zwart haar en dat ik dat niet echt verwerk in mijn concept van dat personage. Als er dan ooit weer een verwijzing naar die haarkleur komt, dan moet ik dat even verwerken :P

Sommige boeken zijn heel expliciet in het beschrijven van personages en omgeving, vaak neem ik daar niet alles van op (ik lees het wel, maar sommige dingen pas ik onbewust aan). In andere boeken is het veel minder expliciet en dan maak ik dat soort dingen gewoon zelf; ik zie echt de personages en omgeving voor me, niet alleen als een soort schimmen, maar echt als personen en kamers met meubels. Goede boeken sleuren me meer mee in die filmachtige wereld.

Personages verschillen wel duidelijk per boek; geen idee hoe zich dat precies vormt, maar de toon en stijl van het verhaal hebben er veel mee te maken. Kamers zijn ook zelden hetzelfde en zijn ook eigenlijk nooit kamers die ik zelf ken.

Verfilmingen vind ik daardoor ook altijd erg lastig; personen zien er soms zó anders uit en de omgeving ook. Een enkele keer is het bijna eng hoe erg mijn idee overeenkomt me de verfilming. Ik weet niet meer bij welke film het was, maar ik had van te voren precies een slaapkamer voor me gezien die niet in het boek werd beschreven, in de film was het echt précies zo ingedeeld als ik me had voorgesteld, dat vond ik toch wel een beetje eng :D
Harry Potter is ook wel een goed voorbeeld; Harry zag er voor mij héél anders uit, minder slungelig/sullig, maar Ron en zijn broers waren gewoon echt precies zoals ik me had voorgesteld (en misschien nog wel beter!). Kamers waren ook anders, maar op een acceptabele manier; ik heb me nooit gestoord aan verschillen in mijn concept en in de verfilming.

Ik merk vooral dat ik een bepaald beeld van een personage heb als er opeens iets is waardoor dat beeld niet meer klopt - of een beschrijving in het boek, of een illustratie of verfilming. Ik had bijvoorbeeld nooit 'bewuste' beelden bij LotR, maar toen de films uitkwamen merkte ik dat ik het idioot vond dat Legolas blond was, dat Aragorn en Boromir van geen kanten klopten, en de hobbits haar op de ónderkant van hun voeten moesten hebben en geen puntoren :P

Oh Harry Potter is ook een mooie vergelijking: in mijn hoofd is hij véél smaller en spichtiger dan in de film. Puntiger gezicht ook.

Over het algemeen lees ik 'oplettend' en klopt mijn beeld dus ook met de beschrijvingen, dus ik geef ze niet snel een andere haarkleur oid. Ze lijken ook niet op mensen die ik ken. Hetzelfde geldt voor plaatsen, hoewel die misschien soms wel gebaseerd zijn op plekken die ik ken.

Wat ik trouwens wel 2x heb gemerkt, niet met andermans personages maar met die van mezelf - dat ik een meisje zag in de trein en dacht "verdomd, die lijkt precíes op Gwendolyn :eek:" Dus blijkbaar heb ik vagelijk ergens toch zo'n specifiek beeld dat het matcht met maar héél weinig mensen.

Ik kan we wel vaak goed voorstelling hoe die situaties in boeken er dan uitzien.

Ik zie decors altijd heel goed voor me, maar personages bijna nooit. Ik kan me bijna geen voorstelling maken van een persoon.

Toch, toen ik vorige week Harry Potter keek, kon ik zweren dat ik dat stuk waarin ze in de trein zitten al eens had gezien.