Thuiskomst
 

Ik loop een polder, waar een huis opdoemt,
nu nog een stipje, ginder in de verte,
maar sneller, opgewekter klopt mijn herte,
want ginder heb ik ooit mijn thuis genoemd.

Waar deze netels groeien was mijn tuin,
en tussen deze muren was mijn woning.
En in de zomer droeg de Kers, als koning,
een krans van witte bloesem op zijn kruin.

En waar zijn deze vorsten heen, de
bloesemtijd is lang nog niet voorbij?
Wat is het dat mij van mijn thuis ontheemde?

Ik was ooit wild en jong en vocht me vrij,
ik wilde vluchten, dwepen met den vreemde,
en nu is het vertrouwde vreemd voor mij.

Dit gedicht heeft een strakker rijmschema en metrum dan dat andere dat je gepost hebt en hoewel ik dat 'herte' toch enigszins overdreven vind, vind ik dit gedicht wel beter dan dat andere, geloof ik. Originelere beelden en het loopt gewoon beter :)

En Utrecht is een lieve stad hoor! :)

Maar in Utrecht voel ik me niet thuis :(

Dankjewel. tenminste, ik denk dat dat een compliment was? Want je vergelijkt het alleen met mijn andere gedicht :p
En dat 'herte' was expres omdat het ouderwets is en de nostalgie en heimwee benadrukt. Bovendien klinkt het poetisch en dus melancholisch. Maar je mag het natuurlijk overdreven vinden!

Ik weet ook wel dat ik beter dicht als ik me aan een vaste vorm houd (meestal dus een sonnet), dat andere was een beetje experimenteel.

Nou ja, het was denk ik meer een constatering die je zelf blijkbaar ook al had gemaakt: dat jij beter dicht als je je aan een vaste vorm houdt. En ik vind het onderwerp van dit gedicht wel leuk, herkenbaar, al kan ik je verzekeren dat het wel zal wennen, uiteindelijk voel je je wel in Utrecht thuis hoor!

En ik juich het natuurlijk toe dat je ook andere soorten poëzie probeert, daar niet van:)

Ja precies ik schrijf alleen maar sonetten :D (maar dat kan ik blijkbaar, daar ga ik lekker mee door heur!)

En dankjewel voor je steun in mijn verhuizing ^-^