Leven als een Windmolen
 

LEVEN ALS EEN WINDMOLEN

Niet ergens, niet nergens, ik leefde overal
waar indrukken lintjes spiritualiteit werden
Die in mijn frisse ronde denkwereld vielen
Tussen grote wieken op een Hollands ansicht

Klievend in een prentje tijdens zijn jonge jaren
Toen hij leefde in de adem van zijn beste vriend
Die nu verslagen op het slagveld is gaan liggen

Vandaag deelt hij in mijn lot van de geflitste stilte
Weg van waar zowel hij als ik heen konden gaan
Noord en zuid, oost en west zonder stilstaan of beven
En niet beseffend: ooit missen we vrienden in het leven

(Ik heb je verloren in de wind; kan je niet missen, vrind)

Het gedicht waarin ik het meeste van mezelf geef, en waarvan ik het meeste gevoel kreeg, lezen jullie nu.
Groetjes, Dreampoet

Hallo Dreampoet,

Ja, ik geloof ook dat dit je beste gedicht tot dusver moet zijn!

Het begint al heel goed met:

"Niet ergens, niet nergens, ik leefde overal
waar indrukken lintjes spiritualiteit werden
Die in mijn frisse ronde denkwereld vielen
Tussen grote wieken op een Hollands ansicht"

En het eindigt op gelijk nivo:

"En niet beseffend: ooit missen we vrienden in het leven

(Ik heb je verloren in de wind; kan je niet missen, vrind)"

~ Crispijn

Weet je, ik had dringend eens zo'n opstoot aan inspiratie nodig. Het leek wel alsof ik leeggeschreven was, wat gelukkig niet het geval bleek. De eenzaamheid is een jas die ik maar niet kan uitdoen, omdat ze ook genegenheid en veiligheid brengt, hoe gek het ook mag klinken. Daardoor dringt het probleem van isolatie en verlangen naar andere tijden zo veel op in mijn gedichten, tot ik begon te geloven dat alles wat ik schreef herhaling werd. En dat moest veranderen, en dat zal veranderen, maar heel erg traag. De positieve noot in dit gedicht is: dat er eigenlijk nergens een echt negatief element in voorkomt denk ik, het is niet zo dat de 'ik' in dit gedicht vrienden van zich heeft afgestoten door onbegrijplijk te doen, nee er was gewoon geen besef dat zo'n leven kon veranderen; net zoals de windmolen nooit dacht dat hij op een goede dag niet meer zou worden gebruikt. Dat is nu zo, maar hij is nog steeds daar.

Groetjes, Dreampoet

je hebt je deur geopend!
en wij lopen een eindje jouw weg op
en wat we zien is... indrukwekkend
en het beter bekijken waard
doe je deur niet dicht, Dreampoet.

altijd als ik iets van jou lees, heb ik iets van:...
Hoe kom je erop...net zoals bij deze....
heel leuk gevonden en het gedicht is ook nog eens meer dan goed

Ik weet niet wat nu het sterkst leeft in mij: het gevoel dat uit al mijn woorden druipt, of de oprechte woorden die jij schrijft en waardoor ik even in mezelf geloof. Sorry, ik huil niet vaak meer... maar nu moet ik bekennen (en ik wil niet sentimenteler overkomen in mijn woorden dan ik ben in de werkelijkheid (als je mijn leven nog zo kan noemen)): ik heb gehuild bij het lezen van dit. Heb ik nu werkelijk de deur geopend? En kan deze dichter eindelijk eens gaan leven? Want hoe graag zou ik dat niet willen, en hoe moeilijk lijkt me dat... Ik heb de deur misschien opgesteld, maar de vraag blijft: zal ik dat ooit kunnen met gesproken woorden, in de wereld waarin ik elke dag rondloop en leef. Dit forum is onmisbaar, als ik daar ooit wil in slagen, en nog meer zijn de mensen dat die hier reageren en posten, bedankt voor de woorden, Woodstock maar ook de anderen die reageerden.
Elke dag neemt een stuk van mezelf weg, en laat niets in de plaats. Het enige dat ik wil, is dat ik eens niet hoef na te denken over wie ik ben, en wat ik moet doen. Dat ik eens lopen door de wind, en niet hoef te denken hoe de wereld daarop reageert.

Groetjes, Dreampoet

Lieve Dreampoet, als dit werkelijk de wereld is, waarin jij leeft, en het verlangen het jouwe is... dan heb je je opengesteld, misschien maar op een kier, maar de wind kan naar binnen
en het is duidelijk dat jij dat nodig hebt...
een prachtig gedicht
overweldigend!

Is er iets triester dan die vele (voor mij uiterst romantische) windmolens die niet meer werken, verlaten door hun molenaars, door het dorp, alleen nog meer een beeld op een oude ansichtkaart. Ik voelde hoe ze willen snijden door de wind, die hen rondraait, en besefte dat ze niet zonder elkaar konden bestaan, dat ze beide iets betekenden. Bedankt voor de reactie http://forum.scholieren.com/smile.gif

Groetjes, Dreampoet

Idd zoals gothic al zei een toppertje van je...Hij is prachtig, alweer die geweldige vergelijkingen, waar haal je ze toch vandaan?

Je zorgt dat ieder gedicht een hele andere sfeer schept en het wordt nooit saai of afgezaagd om te lezen, omdat je er iedere keer weer een verassende draai aan geeft...

Je bent en blijft mijn lievelingsdichter, echt waar..

^up^ http://forum.scholieren.com/smile.gif