.
 

Een klein krabbeltje van iets wat ik lang geleden heb geschreven.

--

Ze zeggen dat ik mijn vleugels moet uitslaan,

maar waarom zou ik willen vliegen?
Vogels leunen immers ook maar op de wind.
Ze zweven op de uitgeblazen adem van
ieder die naar boven staart,
die verlangt naar iets,
zoekt, vraagt, of snakt naar iets.

Niemand vertelde me dat de lucht een spiegel was,
Ik zag het pas toen ik er
- na al die jaren-
zelf in keek.
Klein, weerloos, smekend om vergiffenis lachte ik mezelf toe.

Ze zeggen dat ik mijn vleugels moet uitslaan.
Maar waarom zou ik willen vliegen?
Ik leun immers al op de wind.

--

Ik wil wel meer van je krabbeltjes lezen hoor. Want dit gedicht vind ik lekker lopen en ik kreeg er (fijne) rillingen van! Ontzettend fijn om te lezen.

Dankjewel. :)

Mooi gedichtje Roos! :)