Gebrek aan gevoel
 

Of emotie.
Ik denk dat ik hier misschien last van heb.
Ik word helemaal niet snel verdrietig, ik moet wel snel huilen, maar vooral als ik andere mensen zie huilen of verdrietig zijn, ook in films. Kopieergedrag dus.
Ik heb op het moment volgens mij een heel oppervlakkig gevoelsleven :o
Alles is zeg maar, een beetje neutraal, alsof dingen me niet veel kunnen schelen, heel oppervlakkig.
En misschien zit het gewoon in mijn persoonlijkheid ofzo, of ik heb het mezelf aangeleerd.
Ik weet nog wel dat ik vroeger wel eens ruzie had met mijn moeder, en dat ik op een gegeven moment heb gezegd, nou, dan zeg ik wel niks meer, ik word nergens verdrietig meer om en ik sluit me af vanaf nu.
Ik weet eigenlijk niet precies meer hoe dit is verder gegaan, maar ik weet nog wel dat dit een probleem werd.

Ik heb ook het laatste schooljaar heel weinig (sociaal) gedaan, en moest heel veel aan school doen. Ik zat echt onder de stress. Ik deed weinig echt leuke dingen meer, ook niet aan sport en is zat vooral thuis.

Ik dacht dat een oplossing misschien zou kunnen zijn, sporten, dingen ondernemen, naar buiten, actief zijn.

Maar ik wou jullie dus even om hulp vragen.
Hoe kan ik weer leren voelen?

Upje :o

Zoek iets waar je echt helemaal gepassioneerd over bent - gitaar spelen, bijvoorbeeld. Ik zeg maar wat. Als je daar dan zo mee bezig bent, voel je je ook vanzelf geweldig als iets goed gaat, en rot als iets slecht gaat..
Het is misschien geen langdurige oplossing, maar wel iets voor tijdelijk, een opstapje misschien.

Wat Alyssia zegt, maar probeer jezelf ook open te stellen door een echt leuke hobby of bezigheid te zoeken, zoals muziek of boeken of een leuke sport en ga je daar verbonden mee voelen, zodat je je gevoel daarin kan uiten. Je kan ook gewoon tegen jezelf zeggen: 'Ik mág blij zijn, en ik mág verdrietig zijn.' En probeer in de tijd die je na school overhoudt niet op de bank te liggen, maar te investeren in leuke, ontspannende dingen, zoals een goed boek lezen of een mooie film kijken of tekenen:)

Bedankt voor de antwoorden :)
Ik speel gitaar, ik teken veel en ik kijk veel films :P
(Dat helpt dus niet?)
Ik doe ook wel leuke dingen enzo. (sociaal gaat het ook prima, daar zit het probleem niet.)
Maar ik denk toch wel een beetje dat ik inderdaad meer fysiek moet gaan doen, sporten dus.
Ik heb ook ergens gelezen dat mensen depressief kunnen worden alleen al omdat ze niet of weinig bewegen, oa. in de tuin bezig zijn, werk(dat doe ik dan weer wel genoeg) of sporten.
Ik hoop in ieder geval dat dat het is, dan kan ik er snel vanaf zijn :)
(Ik doe trouwens niet aan drugs oid., maar ik drink wel. [16 jaar])

Drinken helpt wel hoor;) Merk het nu ook wel:) Maar ga gewoon met wat vrienden weg en vanzelf krijg je meer vrienden. Die vragen je vast wel eens om iets te gaan doen ofzo... Gewoon met vrieden op stap en alles komt goed;)

ik heb juist heel veel emoties alleen kan ik ze niet uiten,dus als ik moet huilen wacht ik altijd tot ik alleen ben.

Dat je moet huilen als je anderen ziet huilen betekent dat je je inleeft, meevoelt. Je voelt dan dus wel degelijk.

Ga naar de toneelschool :)

Ik heb dat ook, geen gevoel naar anderen toe. Geen energie, geen dingen die me energie geven. Interactie met andere mensen raakt me niet.
Veel dingen geprobeerd, maar gevoel blijft weg.
Ook schuldgevoel, voel ik niet of gevaarlijke dingen die kunnen gebeuren.
Het interesseert me gewoon niet en raakt me niet.
Totaal afgesloten leef ik nu, doe alles alleen.

Daar zit het probleem niet ;) maar toch bedankt.

Ik moest laatst wel huilen bij MTV True Life, toen twee tweelingzussen elkaar voor het eerst in twintig jaar zagen. :p
Was heel zielig.

Maar goed, nog steeds het zelfde probleem hier.
@ Hanc: Zoiets ja. Maar ik denk toch dat jij het misschien erger hebt dan ik :|

Ok, in elk geval iemand die het herkent. Ik ben al mijn hele leven zo. Is het bij jou alleen op dit moment, en niet altijd al?

Ik moet ook wel soms bij hele simpele dingen huilen, maar staat totaal niet in verhouding met echt verdriet. Ik ken dat niet eens.

Bij mij is het wel iets van de laatste tijd.. Ik weet niet precies wanneer het begonnen is, maar ik denk vorig schooljaar, toen ik heel veel stress had. (heel veel). Vooral op het eind van het schooljaar.
Echt extreme emoties heb ik idd sowieso niet meer :s
Lachen enzo dan weer wel.
En heel erg genieten (bv. in de zon liggen op het strand of hele warme douche)

Ok, ja ik voel me ook wel ok met aangename fysieke dingen. Maar dat duurt dan altijd maar heel even, en dan heb ik weer meer nodig (dat geld voor alle lichamelijke behoeften).

weetje, het zit met mijn sociale leven en alles prima, ik heb genoeg hobbies en genoeg te doen elke dag. Maar nog zijn mijn emoties flauwer dan normaal.

Het klinkt voor mij niet alsof het heel ernstig is of dat je er veel last van hebt.
Zo lang je nog mensen bij je kan houden.
Dat is bij mij al heel lang nu niet meer zo.
Omdat ik geen gevoel terug toon, gaan ze weg of worden ze (heel erg) boos op me. En het doet me erg weinig.
Maar ik doe wel alsof ik emoties heb, en dat maakt me heel zenuwachtig omdat het een soort facade is. Maar ik kan niet anders.
En dingen herhalen zich en gaan steeds mis en het wordt steeds erger.

Ik ken dit probleem. Alleen bij mij is het iets anders.
Ik doe alsof ik emotie toon omdat je anders onmenselijk overkomt.
Mijn grootmoeder was overleden die ik heel goed kenden, heb niet een keer gehuild of erover gepraat.
Met heel veel dingen kan het me eigenlijk niks schelen.
Alleen liefde wel , als ik een leuk meisje heb dan doe ik er alles voor en probeer zo lief mogelijk te zijn enzo.

Ok, maar doe je dat dan voor dat meisje omdat je om haar geeft, of om te krijgen wat je wil hebben?

Voor mij geldt dat laatste.