Ik wil je voelen
 

Deze is eens een heel andere stijl dan mijn gewoonlijke strakke, metrumenrijmenvastevorm-gedichten en sonnetten. Ik vroeg me af wat men daarvan vond. (ik, als koffer van fizzle)

ik wil je voelen

Ik strek mijn vingers uit - ik wil je voelen.
Maar even, de kleinste beweging
van de lucht uit je longen. Je ademt.

Wat adem je mooi - ik kan je ruiken
omdat je je lucht mijn kant op blaast
en de wind in je haren streelt jou
en mij als gelijken.

Kon ik je maar aanraken.
Je hand aanraken - je mooie, blanke hand
met die slanke vingers die lange vingers
en die rozige vingertoppen ik wil ze
kussen heel zachtjes laat me je voelen.

Je lacht naar me - je ogen neergeslagen.
Je krullende mondhoeken - je krullende haren
je krullende wimpers - mijn kronkelende maag -
wat zijn we in harmonie al onze krullen.

Zeg maar niks, als je spreekt spat ik uit elkaar
mijn oren zullen opgewonden deinen en trillen
tot ik verdoofd word door je zoete stem
hou je mooie mond en je zachte woorden voor je
laat me je voelen.

Ik kus je vingertoppen ik kan je proeven.
Je vinger smaakt zout en voelt zacht en
is van jou die rozige vingers van je mooie handen
waarmee je me aanraakte ik voelde je.

Ik wil je kussen ik wil mijn mond op de jouwe duwen
ik wil je ziel uitzuigen je diepste gevoel weten
ik wil op je gezicht zitten je verblinden je verstikken je moet helemaal van mij zijn blijf bij me anders word ik gek
laat me je voelen!

Kippenvel voor het leven en wazig beeld :O. Maar heulheulheul teer, breekbaar, gevoelig gedicht. Ik mis alleen een paar kommaatjes hier en daar, waardoor ik het gevoel krijg dat het niet helemaal lekker loopt, maar dat kan ook aan mij liggen hoor!

Ik heb de komma's met opzet weggelaten, om het wat roekelozer te doen klinken. Wat tof dat het zo goed valt :bloos:

Oh, ik snap het. En als je het snapt is het nog gaver dan eerst :)

:bloos:

Ik krijg er een beetje tranen in mijn ogen van omdat ik me soms ook zo voel.