Vriend in de gaten houden?
 

Ik heb nu meer dan 4 jaar een vriend, gaat allemaal goed en ik denk ook best in dat er een mooie toekomst in zit met hem. Maar toch ben ik altijd heel bang geweest dat hij vreemd gaat of gewoon weggaat ofzo. Vooral als we eens ruzie hebben en hij naar huis gaat, dan heb ik echt zoiets dat ik het eerst uit moet praten voordat hij kan gaan. Soms best vervelend voor hem omdat hij dan denkt dat ik hem geen vrijheid geef. Ook heb ik de tik om hem om de paar uur op te bellen als hij niet bij me is, gewoon even checken hoe het gaat en wat hij aan het doen is :o ook dit komt natuurlijk wel eens aan als hem in de gaten houden... Toch vertrouw ik hem wel, het is gewoon op die momenten dat ik zekerheid wil hebben. Herkent iemand zich hierin? En hoe ga je hiermee om?

'Gewoon op die momenten'? Maar 'die momenten', dat is dus iedere paar uur en al vier jaar lang?

Arme jongen.

Ja hoor ik herken het wel.

Alleen moet je er niet aan toe geven. Ik zou ook het liefst precies weten wat hij wanneer aan het doen is. Maar ik snap heel goed dat dat voor hem heel vervelend is dus bel ik hem niet steeds. Alleen s'avonds voor het slapen gaan. En dan gewoon vragen wat hij die dag gedaan heeft. Dan komt het geinteresseerd over en niet controlerend.

Oftewel, hou je een beetje in:) Zoek die zekerheid bij jezelf, niet bij hem.

Jouw 'gestalk' kan echt heel vervelend worden/zijn voor hem en voor jou. Jij wordt alleen maar onzekerder omdat hij niet altijd zal reageren zoals jij dat zou willen. En voor hem is het op een gegeven moment genoeg en zo jaag je hem juist weg.

Als je een eigen leven hebt naast dat van jullie samen, dan ben je zelf bezig met leuke dingen en dan draait niet je hele leven om een persoon. Natuurlijk wil je graag bij de ander zijn, maar het kan verstikkend zijn.

Het helpt ook wel om je onzekerheid uit te spreken en wat Love,SweetLove zei gewoon op een moment van de dag samen de dag doornemen uit interesse.

Ik kan me niet voorstellen hoe hij dat volhoudt, maar ook niet hoe jij dat volhoudt. Dit is toch niet grappig meer? Daarbij heeft het ook geen enkele zin. Hoe doen jullie dat als iemand op vakantie gaat en jullie elkaar langere tijd niet zien? Als je hem vertrouwt heb je toch de zekerheid die je wil? Jullie zijn al vier jaar samen, dan weet je toch wel dat het goed zit en dat je het aan zult voelen als het niet meer goed zit? Ik kan me er, zoals je ziet, niks bij voorstellen.

Nee, dat herken ik niet :| Alsof ik tijd heb om de hele dag me af te vragen wat hij aan het doen is en achter hem aan te bellen. Tjongejonge zeg. Dat die jongen dat al 4 jaar volhoudt vind ik ongelooflijk, dat moet haast wel ware liefde zijn. Behalve dan van jouw kant, want ware liefde houdt toch echt ook vertrouwen in. Ik zou er maar gauw mee op zien te houden voor hij het uiteindelijk niet meer trekt, want volgens mij houdt niemand dit vol..? Behalve dan als hij net zo onzeker is en het eigenlijk wel fijn vindt, dat weet ik natuurlijk niet.

Zo raar is het toch niet als je eerst een ruzie goed wil hebben uitgepraat voordat de ander naar huis gaat, logisch toch dat je anders doemgedachtes krijgt van: straks gaat hij weg, wat als hij vreemd gaat? Dat je hem voortdurend belt, lijkt me iets minder prettig voor hem, maar ik vind het op zich ook wel weer logisch dat je graag wilt weten hoe het met hem gaat. Wat vindt je vriend er zelf van dat je zo vaak belt, daar zal hij toch ook wel een mening over hebben? Het lijkt mij misschien handiger als je inderdaad alleen 's avonds even belt, om te vragen hoe zijn dag is geweest. En verder zou je jezelf kunnen voorhouden dat het onzin is om zo onzeker te zijn als het al vier jaar goed gaat tussen je vriend en jij. Het is lastig om onzekerheid te lijf te gaan, maar je kan je beter op positieve kenmerken concentreren dan proberen hem te controleren. Het is niet raar om onzeker te zijn, maar het is veel rustgevender als je bedenkt dat controle toch niet helpt en dat vertrouwen schenken beter is.

Je lijkt die vriendin van Stu van de hangover wel.

Dat jullie dit allebei volhouden is mij echt een raadsel. Ik vind dat je vriend een erg hoge grens heeft wat dit betreft. Heeft hij nooit uitgesproken tegenover jou wat hij hiervan vind?
Sorry dat ik het zeg, maar je komt op mij inderdaad over alsof je erg controlerend bent, zeker als je dit elke dag doet. Je geeft hem op deze manier geen vrijheid en op een gegeven moment zal hij denk ik die vrijheid gewoon pakken en dan sta jij met je mond vol tanden. Uit dit hele verhaal blijkt ook gewoon dat je niet echt vertrouwen in hem hebt.

Hou het op 'savonds bellen om de dag te bespreken en laat hem overdag gewoon met rust tenzij het dringend is. En als jullie al 4 jaar hebben gaat hij heus niet vreemd. De enigste reden waarom hij misschien vreemd zou gaan of bij je weg zou gaan is dat hij dit gedrag zat wordt.

om de paar uur bellen..!? Hahah sister, nog geen dag

Hmm.... ik herken bepaalde dingen wel. Al ben ik er zelf wel achter dat het allemaal voort komt uit mijn eigen onzekerheid! En ik weet ook dat dat gedrag wat jij beschrijft, juist dingen kapot maakt.... terwijl dat het gene is wat je zelf niet wil!! Dus alsjeblieft, probeer er mee te stoppen. Hij is niet voor niks al 4 jaar bij jou. En trouwens, wat mij ook altijd helpt is mezelf bepaalde vragen te stellen waardoor ik het een beetje kan relativeren.
Wat gebeurt er nou met mij als ik hem een halve dag niet spreek? Waarom voel ik me daar rot over? En wat maakt het dat ik me daar rot over voel?
En, wat ALS hij iets doet waar jij bang voor bent..... vergaat dan de wereld?

Anderen advies geven is altijd makkelijker dan jezelf, dat weet ik ook heel goed :) Ik moet nog 1,5 week wachten en dan zie ik m'n Oostenrijker weer. Heb hem dan in totaal een maand niet gezien, en ik maak mezelf ook helemaal gek hier met het idee dat hij daar alleen is en kan doen wat hij wil zonder dat ik er achter kan komen. Maar ik moet me erbij neerleggen en vertrouwen hebben :) Ik spreek hem maar eens in de 3 dagen ongeveer, en voor mijn doen is dat erg lang want in mijn vorige relatie had ik ook elke dag een aantal keer contact. Maarrrrr... we komen er wel!

Mijn vriend en ik hebben nog niet echt ruzie gehad, maar wel een woordewisseling zeg maar, maar we kunnen dan allebei niet naar huis gaan want dan voelen we ons allebei rot en we hebben wel eens gehad dat we 10 minuten ofzo niks zeggen tegen elkaar, maar dan praten we het uit en is het weer goed. In het begin kan ik me voorstellen dat je onzeker bent maar na 4 jaar toch niet meer?:| Dan vertrouw je hem echt niet in mijn ogen, zeker niet als je hem vaak belt. Mijn vriend heeft nu al 3 weken ofzo zijn telefoon stuk, in het begin erg lastig want hij kon ook niet op internet ( 1 of ander iets wat met zijn telefoon te maken heeft ), en was bang dat ik hem lang niet meer sprak, maar zijn vader maakt er verder geen probleem van als ik op zijn mobiel bel ( geen vaste telefoon ) en dan via zijn telefoon met mijn vriend bel.

Maar na 4 jaar nog zo onzeker en bang lijkt me niet best!

wooow shit, om de paar uur bellen :D

Ik heb een vraagje.. Waarom heb je het idee dat hij vreemd zou gaan als je hem niet belt? Want als je hem vertrouwt, en hem gewoon de liefde geeft die hij nodig heeft, is er weinig reden om vreemd te gaan. Ik denk dat als je zo doorgaat, het niet positief af gaat lopen in jullie relatie. Je zegt zelf dat je een mooie toekomst ziet in jullie relatie. Het lijkt me niet prettig over 40 jaar hem nog om de paar uur op te moeten bellen. Stop daar dus mee, en gun hem ook zijn vrijheid. Als deze relatie stand houd, kun je nog lang genoeg van hem genieten ;)

volgens mij bestaat er ook niks ergers dan dat:P

Ik zou het om de paar uur bellen niet volhouden iig.

Dingen uitpraten is niet meer dan logisch.

Eigenlijk is het pas zo sinds een paar maanden, dat had ik er wel bij moeten zeggen! En wat de reden zou kunnen zijn is dat we elkaar eerst juist nooit belden, we zagen elkaar vanzelf wel elke dag eigenlijk. Maar wat er veranderd is, is dat hij veel met andere mensen is gaan afspreken omdat ik het steeds drukker kreeg met mijn baan (waarbij ik nu redelijk mijn eigen tijden kan indelen). En dat zette me ertoe aan om hem steeds vaker te bellen om af te spreken, waar ik tot nu toe dus niet meer van af ben gekomen, ook al is het nu een stuk rustiger. Ik begrijp best dat het juist averechts tegenover hem werkt, soms zet hij ook wel eens zijn telefoon uit als hij een dagje weg is :o wat ik dan doe is nog erger, hem smsjes sturen dat ik zo vreselijk bezorgd ben... en als ik hem dan zie schaam ik me eigenlijk dood :o

als je snapt dat het zo niet werkt en je je ervoor schaamt, moet je er niet over zeuren maar ermee stoppen (y)

Probeer je is meer met jezelf bezig te houden in plaats van met hem. Als hij zijn telefoon op z'n tijd uitzet als hij een dagje weggaat hoort de boodschap voor jou al meer dan duidelijk te zijn. Gewoon niet doen, punt.

Desnoods kun je je eigen telefoon misschien op sommige momenten uitzetten of ergens wegleggen, dat je niet in de gelegenheid wordt gebracht om hem te bellen? En misschien in je vrije tijd dan ook wat meer afspreken met vriendinnen, dat je wat afleiding hebt.

Zo snel mogelijk weer ontwennen, net zoals je jezelf hebt laten aanwennen steeds te bellen. Uitgebreider advies moet je niet nodig hebben.

In het kader van een richtlijn voor minder wanhopig gedrag: Spreek met jezelf af dat je 'm alleen 's avonds mag bellen na het avondeten, een uur of 7. En maar twee smsjes per dag, een tijdens de lunch en een voor het slapengaan, behalve als hij jou uit zichzelf smst.