schrijfsel
 

Goeiendag,

Ik poot hier wat neer en zou het op prijs stellen moesten enkele goede zielen de moed vinden het te lezen en er eventueel op te reageren.
thanks

Theetijd
De dames lachen hun wangen aan flarden, en de theekopjes.
Rozige blosjes op porseleinen poederwangen.
Gerinkel als van een koebel in de bergen.
Sopranen stuiteren de kamer door, zigzaggen tusen keurige komkommerdriehoekjes met witte kaas. Soms lijkt enkel dit namiddaglawaai rust te herbergen.

Ochtend
Rozig licht bedekt de toppen van de stad. De ochtend doet de kasseien glanzen. Met zachte geluiden komt de mechaniek van de dag op gang. Bussen begroeten met sissende open deuren de eerste reizigers. Chauffeurs laten voorlopig het in het wilde weg klaxonneren achterwege. Aan keukentafels zweven gesprekken op fluisterdunne lucht als de dampende rook van een kop thee. Hoe de jongeren ontwaken: een roekeloos uit bed springen na het openen van de ogen. Hoe de ouderen ontwaken: nog even met hun blik langs het plafond, de scheuren tellen. Gedachtes aan verste toast krijgen hun uiteindelijk uit bed. Vroeger was het de geur die hen daarbij hielp, maar de jaren hebben hen mensen afgenomen bij de vleet. Nu maken zij zelf hun ontbijt.

De filatelist
Zijn haar is gekarteld. Zijn wangen plakken. In zijn pupillen wonen beroemdheden. Zijn tanden zijn monumenten. Zijn lippen, open, een O: de poststempel.

Trui
Zijn geur brengt haar tot bedaren. Wanneer zij haar snikkende gezicht in zijn te grote, willen trui heeft begraven, vindt zij meteen een soort rust. Hij weet niet goed wat zeggen en dit keer vindt ze dat prima zo: alleen zijn hand die een beetje door haar haren woelt. Ze laat de geur van zijn flatje diep tot haar doordringen. Oude kranten, vocht, een vleugje sigarettenrook. De eeuwige kruimels op de keukentafel. De kat, opgerold, daaronder. Ze voelt zich lichter. De holte van het huilen begint te dichten en vult zich met een bescheiden warmte. Wolletjes van de streepjestrui kriebelen in haar gezicht. Ze gaat een beetje zweven. Het schemert en gauw vindt zij zichzelf terug.

Leuke stukjes, heel lukraak.
Zit er een geheel in?

Je beschrijft mooi, maar het voelt afstandelijk. Dit komt door de korte zinnen met weinig komma's en veel punten. Je schrijft van een afstandje.

Wel leuk en origineel (Y)

Ik vind het heel leuk, je gebruikt leuke beelden.

willen -> wollen
De dames lachen hun wangen aan flarden, en de theekopjes -> zou het niet handiger, mooier zijn om die theekopjes na 'hun wangen' te zetten: De dames lachen hun wangen en theekopjes aan flarden?

Dat laatste stukje vind ik het minst, de filatelist en theetijd zijn stukken beter, origineler. Het zou leuk zijn als je de verschillende stukjes een geheel kon laten zijn.

De afstand die je creëert heeft iets rustgevends. Het slokt niet op, wat soms minder fijn is maar jij laat ook het fijne van de andere kant zien wat mij betreft.
De Ochtend vind ik nog wel het meest sterk. Om de omschrijvingen en metaforen die je gebruikt.

Je gebruikt, zoals flyaway zegt, te weinig komma's en te veel punten, en na die punt ga je verder met de vorige zin waardoor het een beetje verwarrend wordt. Bijv:

De eeuwige kruimels op de keukentafel. De kat, opgerold, daaronder.

De punt na 'keukentafel' hoort er eigenlijk niet.

Ik vind het stukje "Theetijd" het prettigst om te lezen.