Mijn vader :( ...
 

Hallo.
Ik zit met een probleem.
This niet echt een probleem maar ik heb het wel moeilijk.
Zes en een half jaar geleden zijn mijn ouders gescheiden.
3 jaar lang ging het goed.
We gingen om de twee weken naar mijn vader een heel weekend.
Tot 3 half jaar geleden op mijn verjaardag.
Ik vierde dit keer mijn verjaardag bij mijn vader.
s'avonds werd ik opgebelt door mijn moeder we moesten meteen naar huis komen als het kon.
Mijn vader liet ons gaan dat vond ik al raar.
Meestal is mijn vader daar niet mee eens.

Wat blijkt mijn vader heeft een rechtzaak aangespannen.
Hij wil geen/minder aliminitatie over ons betalen.
Honderden euro's minder.
Dat kan niet.
Anders kan mijn moeder en mijn stiefvader niet voor ons zorgen. (mijn ouders verdienden toen nog niet veel)

Mijn broers geloofden hun ogen niet.
Ze wilden mijn vader niet meer spreken (was nog van alles tussengekomen)
Ik al 11 jarige wilde mijn vader niet missen en sprak hem via msn.
Een jaar later begon hij van van alles te beschuldigen.
Ik was het probleem!
Het was mijn schuld ik had tegen mijn moeder moeten zeggen dat ze akkoord moest gaan.
Hij noemde mij een klote dochter.
Toen was mijn hard gebroken.
Ik kreeg ruzie met hem.
Ik snapten niet waarom hij dat deed .
Bij de rechtzaken gaf hij mij ook vaak de schuld en begon mijn moeder een bedrieger en mishandelaar te noemen.
Dit was het ik kon het niet meer!
Ik heb de stekker er uitgetrokken.
Heb nieuw 06 aangevraagt zodat hij geen SMSjes meer kon sturen en nieuwe e-mail aangemaakt zodat hij mij niet meer kon spreken.

3 half jaar lang geen contact meer.

Tot op vorige maand.
Hij was achter mijn MSN gekomen geen idee hoe?!
Het speet hem en hij miste mij en mijn broers.
Hij zei dat hij ongelukkig was zonder ons.
Dat alles hem speet en dat die alles wilde doen om mij en mijn broers weer te zien.

Wat moet ik doen?!
Ik vind dit zo moeilijk.
Iemand tips...

(U)

Laat wel merken dat het niet zomaar met een "sorry" voorbij is. Maar het is natuurlijk wel je vader en ik denk dat er echt wel meer moet gebeuren om het contact voor altijd te verbreken. Jij zal die keuze moeten maken.

Jeetje, wat is dit moeilijk voor je (geweest). Ik denk dat je zelf de afweging moet maken of je nog contact wil met je vader of niet. En of je dit ook met moeder wil bespreken. Is er al een uitspraak gekomen van de rechter? Dat kan ook meewegen in je beslissing.

Schijnbaar mis je je vader nog wel. Als je hem nog een kans geeft, pas dan wel goed op je eigen hart en kies voor jezelf! :)

Hmm... Dit zijn keuzes die jij moet maken. Als het aan mij had gelegen dan had hij kunnen barsten, en had hij die 'spijt' maar 3,5 jaar eerder moeten bedenken, nu te laat...
Als mijn vader zoiets flikte had hij kunnen sterven om mijn part.

Wat heb je een verschikkelijke vader en wat heeft hij jou een nare dingen aangedaan. Ik kan begrijpen dat je niet weet wat je nu wilt, wel of géén contact. Misschien kun je hem een mail sturen waarin staat dat je voorlopig geen contact met hem wilt en dat hij voorlopig ook geen contact moet zoeken. Vertel hem dat je wilt nadenken en dat je pas contact met hem opneemt op het moment dat je hem kunt vergeven. Op deze manier stel je jezelf in de gelegenheid om na te denken over wat je wil. Zoek pas contact als je zeker weet dat je hem weer wilt spreken. Dat kan misschien over een paar weken, maanden of misschien wel jaren zijn of misschien wel helemaal nooit. Praat er ondertussen met andere mensen over die je kunt vertrouwen.

@Ceneretola.
Ik praat er nu namenlijk veel met mijn vriendinnen over.
Zei zeggen dat ik mijn gevoel moet volgen.
Maarja, ik ben ook gewoon een beetje bang van hem geworden.
Gewoon om het gene wat hij allemaal over mij dacht enzo.
Dat hij dacht dat ik de fout was en dat alles door mij komt.
En dat gaat die zelf bij de rechter vertellen!

Uit jouw woorden klinkt door dat je liever geen contact met hem wilt. Maak dat hem duidelijk. Misschien denk je daar over een paar jaar wel weer anders over. Richt je nu op dingen die belangrijk voor je zijn, vriendinnen, school en je toekomst. Als je denkt dat hij jou niet meer kan kwetsen, waarschijnlijk als je wat ouder en zelfstandiger bent, misschien is dan het moment aangekomen om weer contact met hem te zoeken!

Oke dankjewel

graag gedaan, maar hoe dan ook, je moet het besluit zelf nemen. Ik geef slechts mijn mening.

Ik zocht geen contact met em. Voor hetzelfde geld kwetst hij je weer, net zoals hij dat jaren geleden kon. Dat zal de aard van het beestje wel zijn. Bescherm jezelf, geef em de zak.

Mijn vader deed eigenlijk hetzelfde. En nu ik heel wat jaartjes ouder ben, heb ik, op mijn voorwaarden weer een beetje contact met hem. Is heel veel tijd overheen gegaan. Denk er nog maar eens rustig over aan, en laat het in elk geval de rest van je leven ( de belangrijke dingen ) niet overheersen

sterkte, het is een moeilijke situatie

Ik zat in dezelfde situatie toen ik een jaar of 7-8 was. Alleen loog de mijne de hele boel bij elkaar en was mn moeder vooral de schuldige aan alles. Veel rechtzaken en uiteindelijk sinds mijn 12e definitief geen contact meer gehad (op officiele brieven eens in het half jaar over hoe het met me ging na). Tot mn 21e betaalde ie wel netjes allimentatie, dus ik stuurde eens in de zoveel tijd een briefje over hoe het ging. Maar meer contact is er ook niet geweest.
Op mn 21e is ie gelijk gestopt met allimentatie betalen, en hoewel hij niet meer verplicht is het te doen, weet ie wel dat ik nog een jaar moet studeren. Oftewel ik merk inmiddels op welke plaats ik sta, die is zn dochter dus definitief kwijt (Y)

Alimentatie. (N) Luie moeders die niet willen werken of per se drie keer per jaar op vakantie moeten van het geld van papa.

Mijn ouders zijn gescheiden en dat leverde eigenlijk geen noemenswaardige problemen op, waarschijnlijk juist omdat mijn moeder geen alimentatie vroeg aan mijn vader (in het begin woonde ik ook bij mijn vader, later ben ik bij mijn moeder gaan wonen maar ze hadden wel co-ouderschap).

Dus mijn advies aan de TS is om gewoon weer contact op te nemen met je vader. Als 11-jarige denk je vaak (zeker als meisje) dat het allemaal jouw schuld is, maar waarschijnlijk heeft hij dat helemaal niet zo bedoeld.

Alimentatie is in principe geld dat de ouder bij wie het kind niet woont, betaalt aan de ouder waar het kind wel woont, voor de verzorging (schoolgeld, kleding etc) van het kind. Ik zeg niet dat er geen moeders zijn die daar misbruik van maken, maar alimentatie is niet bedoeld zodat mannen hun exvrouw blijven onderhouden ofzo. Als jij bij je vader woonde is het dus ook niet zo raar dat hij geen geld aan je moeder gaat betalen.

Wat is dit nu weer voor generaliserende kut opmerking man. Ga je inleven in de groep waar het om gaat. In plaats vanaf je hoge stoel allemaal kwetsende generaliserende onzin uit te kramen.
Dit soort praatjes verwachtte ik eerlijk gezegd eerder van tid, dan van jou:(

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was en ik ben bij mijn moeder gaan wonen toen ik naar de middelbare school ging. Mijn vader heeft daarna geen alimentatie betaald, wel was ik er nog iedere twee weken een weekend zoals de TS. Van minimumloon + kinderbijslag kun je heus wel de opvoeding van kinderen betalen, en de meeste mensen verdienen wel meer dan minimumloon. Alimentatie komt in meer dan 95% van de gevallen gewoon neer op een soort "straf" voor de man en wordt in die gevallen gebruikt voor luxegoederen voor de moeder. Volkomen onzin dus.

Ja want onze generatie moeders werkte ook allemaal fulltime toen ze gingen trouwen en kinderen krijgen. De meeste van die vrouwen bleven nog thuis of hadden een partime baan, dat is een beslissing die samen genomen werd. Het is dan niet zo makkelijk om van de een op de andere dag werk te vinden en je kinderen te onderhouden.

Daarnaast als man zijnde kies je ook bewust voor de kinderen (mag ik hopen), dan is het dus ook jouw verantwoordelijkheid om daar aan bij te dragen in de vorm van allimentatie.

Als je wil werken is er heus wel wat te vinden, en met een uitkering lukt het desnoods ook wel zonder alimentatie. Ik vind het prima als vaders na een scheiding bijdragen en ik ben het met je eens dat het ook hun verantwoordelijkheid is om bij te dragen. Maar dan wel vrijwillig.

mwa, ik vind dat vaders die eerst wel zorgden voor hun kind, niet ineens na een scheiding kunnen beslissen dat ze nu ineens niet meer voor dat kind willen zorgen. Die plicht ga je aan op het moment dat je het kind erkent, en het gaat aangeven bij de burgerlijke stand.

Mijn moeder kan nu niet werken omdat een half jaar geleden bij haar kanker is gevonden. Daarom hebben we de aliminitatie hard nodig!

Gosh Kazet, trek alsjeblieft niet zomaar je mond open als je niet precies weet waar het om gaat!
Ik zou er, als ik jou was, heel lang en goed over na moeten denken om hem te vergeven. Hij heeft echt erge dingen gezegd en nu is het opeens 'sorry'.
Mag jij ook in de rechtszaak spreken? (Goed, misschien domme vraag maar ik weet niet zo goed hoe dat zit...) Dan kan je alles misschien uitleggen hoe het voor jou is.

Pas als ik 16 ben mag het.
En ben nu 15..
En word pas in juli 16.

Naja, ik heb gewoon geen contact meer gezocht sinds hij het met mij wilde.
Ik ben hieruit weer wat wijzer geworden.
Hij verdient het nog niet.

maybe later.
We zullen zien!

Ik weet niet waar het over gaat terwijl ik zelf zeg dat mijn ouders ook gescheiden zijn. Maar natuurlijk! Als je de OP gelezen zou hebben zou je gezien hebben dat de TS al 3½ jaar geen contact heeft met haar vader. Het zou inderdaad wel netjes van de vader zijn om nu bij te dragen.

Lijkt mij dat je alimentatie betaald als dat nodig is; als de moeder gewoon werkt fulltime (of bijna fulltime) vind ik alimentatie onzin. Maar als de moeder parttime of helemaal niet werkt (om voor de kinderen te zorgen) is het natuurlijk raar om te zeggen dat ze dan geen alimentatie hoeft te krijgen of dat de vader het zelf mag beslissen.

Toen mijn ouders uit elkaar gingen wilde mijn moeder alles voor mijn zusje en mij regelen. Mijn vader wou alleen geld zien. Dan voel je je genaaid als kind. (Y).

Van uitkering en kinderbijslag een kind onderhouden is echt niet zo makkelijk als jij denkt. En misschien wel onmogelijk als het om, zoals in TS geval, drie kinderen gaat! En al helemaaaaaal als het om kinderen gaat die naar school gaan of studeren.
Ik vind het niet meer als vanzelfsprekend dat wanneer je als vader bewust kiest voor kinderen en bewust de taak op je neemt ze te (helpen) onderhouden, je ook daarmee doorgaat als je gescheiden bent van de moeder. Ik denk niet dat de band ouder-kind op gelijke voet verbroken is zoals de band ouder-ouder. Ouders zijn altijd uiteindelijk nog vreemden van elkaar, maar kinderen zijn je eigen vlees en bloed, je familie, ik vind het dan wel echt heel vertieft als je doordat pa en ma niet overweg kunnen, de kinderen ook maar meteen n schop onder hun hol geeft terwijl ze allimentatie wel nodig hebben. (Als t gezin echt geen alimentatie nodig heeft omdat moeders een geslaagde zakenvrouw is, is het natuurlijk een andere situatie, maar ik denk een gemiddelde alleenstaande moeder met minimumloon/geen werk en 3 kinderen in puberjaren heus wel alimentatie kan gebruiken...) Tuurlijk zal een moeder haar kinderen in het allerergste geval wel onderhouden, wanneer ze t brood uit dr eigen mond moet sparen om ze vlees te laten kweken. Maar waarom is dat WEL rechtvaardig na n scheiding en komt dat op HAAR bord, terwijl de vader even 'schuldig' is aan het bestaan van die kinderen en om zijn beurt zich na n scheiding nergens meer zorgen over hoeft te maken behalve naar welke dierentuin ze volgende maand weer zullen gaan?
Al met al vind ik je beredenering erg narrow minded en kort door de bocht. Zeker in het geval van de TS.

Ik vind dit een moeilijke situatie. Mijn ouders zijn ook gescheiden, en mijn moeder heeft nooit alimentatie aan mijn vader gevraagd. Zij werkt gewoon in een fabriek, dus die verdient ook geen vetpot. Mijn vader heeft overigens wel altijd vrijwillig geholpen, bijvoorbeeld met schoolgeld enzo, maar dat was dus ZIJN keuze en niet gedwongen.

Ik vind wel dat kinderen beschermd moeten worden wanneer de ouders met elkaar overhoop liggen. Als de vader niet voor de luxe-artikelen van de moeder wil betalen (en dat is natuurlijk begrijpelijk) zou hij ook gewoon op een meer directere manier kunnen helpen, zoals mijn vader dat heeft gedaan (i.e. rekeningen betalen, een keertje de stad in om kleding te kopen, of schoolspullen, whatever). Zo maakt de moeder geen misbruik van zijn geld, maar worden de kinderen er niet de dupe van.

Ontopic:

Doe wat je zelf wilt. Als jij je niet fijn voelt bij contact met je vader, dan laat je hem dat weten. Het gaat om JOUW relatie met hem, verder is niemand van belang. Als je besluit contact met hem te hebben, dan mag je hem wel eens heel erg duidelijk maken wat je van zijn gedrag vindt en hoeveel pijn hij jou heeft gedaan. Maar vergeet niet dat je nog heel jong was toen het allemaal gebeurde, en het kan dus zo zijn dat je bepaalde dingen heel anders hebt opgevat dan hij het heeft bedoeld. Anyway: Doe wat goed voelt voor jou en laat je niet tegen je zin overhalen.

Ik wilde bíjna een opmerking maken over kazet's vriendin.


Ik vind het wel heftig en ik zou als ik jou was gewoon geen contact meer met mijn vader hebben, maar uiteraard moet je het zelf weten. Laat in elk geval niet over je heen lopen.

Wat heeft Kazet's vriendin hier nu weer mee te maken? :confused:

Or maybe it's none of my business. :o

Lisa is een beetje jaloers op mijn vriendin, denk ik. :)

Precies, zo zou het eigenlijk vaker moeten gaan.

Agreed, maar je moet ook wel toegeven dat je als moeder echt wel een heel groot probleem hebt wanneer de vader systematisch weigert financieel te helpen met de kinderen. Mijn vader en moeder zijn als normale mensen uit elkaar gegaan en lagen ook niet met elkaar overhoop, dus die hebben meteen afspraken gemaakt. Mijn moeder heeft toen ook besloten geen alimentatie te vragen, omdat ze wist dat mijn vader wel over de balk zou komen met schoolgeld e.d. Maar als mijn vader dat had geweigerd, dan had mijn moeder het financieel nooit gered. Ze heeft namelijk een tweede hypotheek op het huis afgesloten toen ze mijn vader uit moest kopen en met haar 'magere' loontje had ze ons (mijn broertje en mij) nooit kunnen onderhouden zonder mijn vader's hulp. Dus als mijn vader zelf had geweigerd enige hulp te bieden, dan had mijn moeder misschien geen andere keuze gehad dan alimentatie eisen. Dat is misschien heel lullig, maar hij ging bij zijn vrouw weg; niet bij zijn kinderen. Ik kan me heel goed inleven in sommige vrouwen die het echt te moeilijk hebben zonder financial support van hun ex-man.

Oh well, ik prijs mezelf gelukkig dat mijn ouders ons nooit hebben laten 'lijden' vanwege hun eigen beslissingen, maar dit is niet bij ieder gezin zo. As I said, dit vind ik een moeilijk onderwerp..

/offtopic

Ik had al antwoord gegeven via pm aan siorin :)

En geloof me, ik ben niet jaloers.

Huurwoning?

Ja, dat is wel makkelijk gezegd, maar dat zou hebben betekend dat ze het hele vermogen op had moeten eten, waarvoor ze haar hele leven heeft gewerkt, en dat alleen maar omdat mijn vader opeens geen zin meer had gehad in het zorgen voor zijn kinderen? Lekker makkelijk, natuurlijk, maar geenzins eerlijk. Mijn vader was er dan lekker goed van geworden. Een uitkoopsom en geen kosten voor zijn eigen kinderen.

Nou is mijn vader gelukkig geen eikel en heeft-ie wel degelijk meegeholpen, maar niet iedere man is zich bewust van zijn verantwoordelijkheden en ook bereid daar naar te handelen. Als hij dit niet was geweest had ik het mijn moeder geenzins kwalijk kunnen nemen als ze alimentatie van hem had geëist.

Het is gewoon allemaal niet zo zwart-wit.

Was mijn vader maar gewoon zoals alle anderen hier (wat ik lees) Echt waar geef mijn vader maar is een voorbeeld. Ik heb het gevoel dat die namenlijk niet om mij geeft. En dat die het alleen maar voor het geld doet. Als hij om mij gaf en om mijn broers had die echt wel eerder contact gezocht met ons. Maar nee hij wil alleen aliminitatie en al die shit.

Het is natuurlijk niet ideaal, maar zo rampzalig is een huurwoning nu ook weer niet hè.

Lol, het gaat natuurlijk niet om de huurwoning an sich. Er is voor zover ik weet niets mis met huren (afgezien van het feit dat je dan in principe je geld weggooit; een koopwoning is ook een investering). Het gaat vooral om het principe.

Ik vind dat je, vooral als je bewust voor kinderen hebt gekozen, als ouder de verantwoordelijkheid hebt om voor je kinderen te zorgen. Je kunt niet na een tijdje denken: "Goh, nu heb ik er geen zin meer in," en weglopen. Zo werkt het gewoon niet (in een ideale wereld tenminste :P).

Dat klopt. Maar een koopwoning is nu juist het zorgen voor de móeder waar ik zo tegen ageer.

Dit topic gaat niet over wel of geen alimentatie betalen, dus graag weer ontopic :)

Ja klopt..

En is er al wat verbetering in de situatie??

Dat is echt heel naar zeg!
Had je vader bepaalde problemen destijds, psychologisch of misschien drugsgerelateerd?

laat je vader het niet merken datjij het net zovoelt misschien meent hij het niet echt

Ik heb bovenstaande reacties niet gelezen, dus excuus als het al genoemd is / beantwoord is.

Als ik het zo lees, lees ik wel grotendeels het verhaal van een 11-jarig meisje wat nog niet alles snapt en wat vermoedelijk ook maar beperkte informatie heeft verkregen en dan van 1 kant.
Ik kan me zo voorstellen dat jouw ouders jou niet alles hebben verteld. Je gaat een 11-jarig meisje ook niet met heel veel informatie opschepen over haar ouders waar het niks mee kan. Maar er is dus misschien ook wel een andere kant van het verhaal.

Wat je vader richting jou heeft gedaan op msn (toen je 11 was) is sowieso sneu, maar ik zou persoonlijk geïnteresseerd zijn in het verhaal erachter. Ik kan me voorstellen dat een vader doordraait als hij zijn kinderen lange tijd niet mag zien. Mogelijk is er nog veel meer aan de hand geweest.

Om een goede beslissing te kunnen maken zou ik dus meer willen weten. Ik zou mijn vader in zo'n geval toch ontmoeten of, als ik dat niet kon, een brief laten schrijven. Dan zou ik hem vragen wat hem spijt en wat hem bewoog zich zo te gedragen. Daarnaast zou ik zijn kant willen horen van de scheiding en willen horen wat hij nu van mij verwacht.

Het is je vader, dus je moet bijna wel, probeer gewoon hem 1x in de maand te zien in een weekend, en kijkt hoe hij reageert enzo, hij reageerde mogelijk zo omdat hij een zware tijd had, bijvoorbeeld problemen op het werk, vraag dus wat er aan de hand was toen, en probeer je daar in te vinden. Je vader heeft nu waarschijnlijk die problemen niet meer en probeert hij zijn schuld aan te bieden.

Ik heb geprobeert contact op te nemen via msn (dat is het enigste wat ik nog van hem heb) maar hij reageerd nooit. Ik weet niet of die nou niet wil reageren of dat ik gewoon telkens pech heb en dat die MSN gewoon heeft aanstaan. Maarja, dan kan hij toch wel een oflin berichtje sturen?!

Dan kun je beter een mailtje sturen, want persoonlijk gebruik ik Pidgin voor MSn (gotta love Linux) en ik kan dus ook geen offline messages ontvangen of verzenden.
Met een mailtje weet je zeker dat hij het ontvangt.

Is er ook geen manier waarop je aan zijn telefoonnummer kan komen? Via familie ofzo?

Ik weet niet of ik dat kan bellen.. (bedoel dus voor mijn gevoel enzo)

Als hij niets terug zegt op msn, dan zou ik geen moeite meer nemen om contact te leggen.

Ik heb alleen de eerste post gelezen even en daar wil ik meteen op reageren, dus mijn excuses als dingen dubbel gezegd worden of niet meer van toepassing zijn. Ik ken de situatie heel goed. Mijn biologische vader (hij is mijn vader niet, ik heb maar 1 vader en dat is mijn stiefvader!), gaf mij op 11 jaar de schuld dat zijn vorige relatie kapot was gegaan. Ik hielp niet mee in het huishouden, ik maakte ruzie met haar zoon (eerder andersom maar goed, hij liet ons ook allebei op 1 kamer slapen en dat voor een meisje dat in de puberteit komt en borsten begint te krijgen :confused:), kortom het was allemaal mijn schuld dat zijn relatie kapot was. Op mijn verjaardag belde hij om uiteindelijk aan de telefoon ruzie te maken met mijn moeder, terwijl hij niet eens mij feliciteerde. 1 jaar later heb ik het voor gezien gehouden en besloten dat ik hem niet meer wou zien. Nooit meer. Hij heeft zich daar natuurlijk niet bij neergelegd en heeft voor onze deur staan schelden en dreigen totdat de politie erbij kwam. Die hebben op mij in willen praten en zorgen dat ik hem te woord stond, maar ik heb mijn poot stijf gehouden en geweigerd.

Toen kwamen de brieven en de kaartjes, soms smekend, soms dreigend. Van hem en van de grootouders van zijn kant. En vaak werden daarin beschuldigingen geuit tegenover mijn ouders: zij hielden mij van hem weg, zij maakten hem zwart,... Terwijl het echt mijn eigen beslissing was. Mijn ouders hebben vaak genoeg gezegd dat ik toch maar weer eens contact moest zoeken, dat ik misschien spijt zou krijgen... Maar ik heb altijd geweigerd.

3tal jaar geleden kwamen ze mij op het spoor via Livejournal en probeerden ze opnieuw contact te leggen, maar ik heb mijn LJ privé gemaakt en de hele poging genegeerd. (Intussen probeerden mijn ouders mij tenminste kerstkaarten naar de grootouders te laten sturen maar ik weigerde). Toen kreeg ik een mailtje van mijn vader, de inhoud weet ik niet eens meer, ik heb het gewoon gewist.

Een jaar geleden kregen mijn ouders een telefoontje, dat mijn grootmoeder van die kant in het ziekenhuis lag, op intensieve, met bezoekuren. Ik heb toen besloten dat ik haar wou bezoeken, maar zeker niet iemand van die familie wou tegenkomen, en heb dus het ziekenhuis gebeld om een afspraak te maken buiten de bezoekuren om. Toen heb ik een brief geschreven en die daar afgegeven waarin ik duidelijk heb gesteld dat het altijd míjn beslissing is geweest om géén contact met hen te hebben. Een week later kreeg ik een doodsbrief en ik vond wel dat ik daar naartoe moest. Ik heb daar mijn biologische vader een hand gegeven, maar geweigerd om hem aan te kijken.

Een half jaar later krijg ik een email van mijn biologische vader. Dat hij nog steeds een spaarboekje op mijn naam had en dat ik moest zorgen dat dat geld van die rekening af kwam (destijds met de hele Fortis-impasse, niet te druk om maken, doet er niet toe). Ik weet nog steeds niet of het een poging was tot opnieuw contact leggen of een poging om het goed te maken was, ik heb geen idee, ik ben het geld gaan halen en ik heb een mailtje gestuurd met 'Geregeld, bedankt.'. Tot nog toe niks meer gehoord.

Waarom ik nu dit hele verhaal schrijf? Ik heb gigantische problemen gehad met mijn biologische vader, die mij als kind dingen in de schoenen probeerde te schuiven waar ik als kind natuurlijk geen zak mee te maken had. Die alles probeerde om mijn moeder zwart te maken. Die alles probeerde om mijn moeder haar leven ondraaglijk te maken, via mij. Dikke, vieze ellende dus. Ik heb op mijn 12e (gerechtigde leeftijd om te beslissen of je nog naar je 'andere' ouder wilt gaan) besloten dat zo'n man mijn leven niet waard is, mijn aandacht niet, mijn liefde niet. Ik heb dat volgehouden omdat ik op latere leeftijd ben gaan nadenken en steeds beter kon inzien dat mijn biologische vader zijn acties gewoon kinderachtig en vreselijk waren. Ik heb volgehouden omdat ik een hele lieve vader heb gekregen op mijn 8e. Ik heb volgehouden omdat, nu ik volwassen ben, heb besloten dat een man die dit gedrag ten toon spreidt, mijn aandacht niet waard is en opnieuw, zeker mijn liefde niet.
Hij kan spijt hebben, maar dat rechtvaardigt zijn gedrag niet. En ik betwijfel ten zeerste of hij 'echt' veranderd is, om het heel even grof te zeggen.... Gif haal je er niet uit.

En intussen heb ik een stukje teruggelezen en gelezen dat hij je niet eens antwoordt op msn. Meisje, ik weet niet hoe oud je bent, maar beslis voor jezelf, is deze man het überhaupt waard om aandacht te geven?


En dat wil niet zeggen dat het geen pijn doet, en dat je niet zou willen dat het anders was... Waar ik momenteel mee zit is dat ik me afvraag of ik halfbroertjes of -zusjes heb en of hij die beter behandelt... Maar ik ben 27 nu, ik leef al 15 jaar zonder hem en ik heb besloten dat minstens de volgende 15 jaar ook best zonder hem (of die familie) kunnen. Misschien krijg ik spijt als ik 45 ben ofzo, maar dan heb ik tot die tijd, zonder spijt daarover geleefd (en dit klinkt misschien heel belerend, maar het is niet zo bedoeld...)




Sorry voor het hele verhaal, maar ik hoop dat je er iets aan hebt.