China belooft meer milieumaatregelen
Shanghai, 23 sept. Voor het eerst heeft een Chinese president en partijleider op een internationaal forum toegezegd dat China de uitstoot van broeikasgassen gaat afremmen.
http://www.nrc.nl/multimedia/dynamic...ao_250590d.jpg
De sleutelzin in president Hu jintao's korte toespraak tot de VN- klimaatconferentie in New York was: ,,China zal zich inspannen om de uitstoot van kooldioxide per eenheid brutonationaalprodukt in 2020 met een betekenisvolle marge te verminderen vanaf het peil van 2005’’.
De toezegging werd in New York verwelkomd door, onder andere Greenpeace China en oud-vicepresident Al Gore, als een teken van ,,indrukwekkend leiderschap’’.
Daaruit sprak vooral opluchting dat de leider van de grootste vervuiler ter wereld eindelijk erkent dat er een klimaatprobleem is en dat zijn land daar mede veantwoordelijk voor is. Ook voor de oplossingen. Zonder China, de derde economie van de wereld en volgend jaar de tweede, hebben de inspanningen in andere delen van de wereld om minder CO2 uit te stoten weinig zin.
Vijf jaar geleden zou Hu er inderdaad niet over gepeinsd hebben om een klimaatconferentie toe te spreken. ‘Kyoto’ werd destijds in Peking beschouwd als een zaak van het rijke Westen en misschien ook wel een list om China er als opkomende supermacht onder te houden. Dat is niet langer het geval. Hu ’s aanwezigheid en toezegging passen in het veranderde denken in China over de kwaliteit en de duurzaamheid van de industriële ontwikkeling.
Er is sprake van toenemend milieubewustzijn in de politieke en bestuurlijke top. In de meerjarenplannen figureert de overschakeling naar schone energiebronnen prominent. In China wordt ook kernenergie tot deze categorie gerekend.. Eerder deze maand is begonnen met de aanleg van gigantische windmolen- en zonnepanelenparken in de woestijnprovincies. Fietsen worden massaal ingeruild voor leuk geprijsde elektrische scooters en hybride auto’s. De bouw van kerncentrales is in de hoogste versnelling gezet, net als de omschakeling van oude naar nieuwe kolencentrales.
In de staatsmedia wordt uitvoerig bericht over schone projecten, groene industrieën en ook over milieuschandalen. Het aantal demonstraties tegen smerige fabrieken, kankerverwekkende rivieren en regels ontduikende ondernemers neemt toe. Het besef dat China niet alleen medeveroorzaker is van de klimaatverandering, maar ook ,,slachtoffer’’ zal worden, is inmiddels wijdverbreid. En uiteraard hebben de autoriteiten in Peking en het bedrijfsleven in Shanghai begrepen dat er in een „Groen China” kapitalen zijn te verdienen. Duizend miljard per jaar zelfs, denken Chinese en Amerikaanse bedrijven.
Dat alles neemt niet weg dat China -net als de Verenigde Staten en India- niet bereid is concrete, verdragsmatige afspraken te maken om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen. Concrete doelstellingen op nationaal, provinciaal en stedelijk niveau zijn als gevolg van het nieuwe denken bespreekbaar, maar internationale, bindende afspraken zijn dat zeker niet.
Daar zijn verschillende redenen voor. Zolang de VS en India zich niet verdragsmatig binden, voelt China geen enkele aandrang dat wel te doen. Daarnaast wordt een bindende doelstelling beschouwd als een aantasting van de Chinese soevereiniteit, als een vorm van buitenlandse inmenging.
En tenslotte –en dat is het doorslaggevende argument- vrezen de Chinese autoriteiten dat de economische en politieke bewegingsvrijheid in de toekomst wordt ingeperkt. Hu zei het met zoveel woorden toen hij sprak over ,,gedifferentieerde verantwoordelijkheden’’ die de internationale consensus schragen.
Bindende afspraken om de uitstoot te verminderen zouden China dwingen de energie-intensieve economie ingrijpend te hervormen. Dat is een politiek moeizame en sociaal riskante onderneming, getuige de demonstraties tegen privatisering van staatsbedrijven en verhogingen van de benzineprijzen. En zolang kolen goedkoper blijven dan de elektriciteit van windmolens en zonnepanelen is er geen economische stimulans, zeker nu niet.
Een verdragsmatig doel zou, zo vrezen de Chinezen, toch een rem kunnen zetten op de industrialisatie. Die economische ontwikkeling van west, noord en delen van midden China wordt als gevolg van de economische crisis op kolossale schaal extra gestimuleerd.
Provincies als Sichuan, Liaoning, Gansu, Qinghai en Xinjiang zijn bezaaid met bouwplaatsen waar nieuwe steden, nieuwe vliegvelden, havens en spoorlijnen verrijzen. Hier bevinden zich de nieuwe afzetmarkten van Europese en Amerikaanse producenten, onder andere van auto’s. Terwijl Hu sprak kondigde Ford America de bouw van nieuwe fabrieken aan in Chongqing, de grootste en snelst groeiende stad van de wereld.
Door de industrialisatie zal de uitstoot van broeikasgassen in China zeker tot 2030 en mogelijk zelfs tot 2050 blijven stijgen, verwachten de Chinese experts van het Ministerie van Milieu. Pas na 2050 zal er als gevolg van een overschakeling van zware naar lichte industrie mogelijk sprake zijn van vermindering van CO2-uitstoot.
Anders gezegd: China onder president Hu ondergaat een groene revolutie en blijft tegelijkertijd grootverbruiker van zwarte kolen en olie. Er ontwikkelt zich als het ware een ‘groen’ China naast het ‘zwarte’ China.
Hoe in dat land de huidige en toekomstige generaties leiders de toezegging van president Hu Jintao daadwerkelijk gaan waarmaken, bleef gisteren in New York daarom in het midden.
--------------------------
Goede ontwikkeling of niet? Ik vind het persoonlijk wel goed dat ze in ieder geval met concrete maatregelen komen om vervuiling tegen te gaan.
