uurtje verdwaald
 

zomerherfstmiddag
van verguld blauw rood geel groen
op vlugge fluistervoeten en het kloppen van een hart
vliegen in stilte door de gangen
van dit huis, dit kasteel, deze tempel
vol schimmen van vergaarde kennis
en vergane leermomenten
een lege gang maakt stiller
een gaatje in de tijd.

Er komt in mij een heel gek idee op, maar misschien is dat wat jij bedoelde...
Ik zie hoe je door een gang loopt van een leeg gebouw dat mensen wel eens een school noemen, op een middag. Iedereen is verdwenen, naar buiten toe. Binnen valt de gloed van een late zomerzon door de ramen op de muren en de tegels. En ook op jou, de dichteres, levend in een klein gaatje in de tijd. Even vergetend dat je werkelijk op school bent, even denkend dat je daar alleen bent, als in een droom. Straks herbegint de werkelijkheid, het werken en leren.
Misschien geef ik er een te persoonlijke interpretatie aan, maar ja... da's toch één van de wonderen van poëzie http://forum.scholieren.com/smile.gif

Groetjes, Dreampoet

AH!
zo wás het!
het was PRECIES zo. en niet anders.
enig verschil is dat we Engels hadden en ik was opweg naar een stel mensen die op de gang zaten en met wie ik moest samenwerken. ik had een woordenboek gehaald. maar die gang was toevallig leeg, en door de ramen zag ik de blauwe lucht, en ik liep snel, en... nou ja! je hebt gewoon GELIJK!
Dreampoet, wij zitten op dezelfde golflengte.

Mij doet het juist denken aan de dag dat ik 21 zal worden... http://forum.scholieren.com/frown.gif

Dat de tijd wegtikt en dat ik weet dat hij zo snel tussen mijn vingers door wegglijd, terwijl ik er helemaal niks tegen kan doen... http://forum.scholieren.com/frown.gif