besluiten bij je ouders weg te gaan
 

Wat drijft iemand zo ver om een punt te zetten achter de relatie met zijn of haar ouders?

Hoe pijnlijk is het om tot de conclusie te komen dat dat (weggaan of contact te verbreken) nog de enige oplossing is. Voel je je verraden of heb je het gevoel je ouders te verraden?

En hoe ziet je leven er uit als je al een tijdje zonder dat contact geleefd hebt? Gaapt de afgrond van de toekomst? Of loop je met rechtere rug door het leven?

Ik moet een item hierover schrijven maar kan me er niets bij voorstellen en ben benieuwd of iemand hier ervaringen mee heeft. Het lijkt mij behoorlijk pijnlijk.

(als het hier op de verkeerde plek staat moet de mod het maar even verplaatsen, pliese?)

Ik heb hier wel ervaring mee :) het is pijnlijk, maar uit zelfbescherming. Zowel mijn zussen als ik hebben bewust geen contact met onze moeder.

Zie je pm :)

Hoi Lydia,
het zijn pittige vragen die je stelt. Ik zal een poging wagen.

Ik heb vier jaar geleden het contact met mijn vader verbroken, maar hem in de tussentijd toch nog een aantal keer gezien (begrafenissen, een bruiloft, en toch nog af en toe thuis geweest. De afgelopen twee jaar heb ik hem echter helemaal niet meer gezien)
Mijn ouders zijn nog bij elkaar en ik heb wel contact met mijn moeder, dus dat maakt het ingewikkeld om het contact helemáál tot nul te beperken. Hij neemt af en toe de telefoon op als ik bel, bijvoorbeeld. En via haar hoor ik toch dingen over hem.

De gedachte om weg te gaan speelde al een hele tijd, maar ik ben pas gegaan toen ik een studentenkamer in een andere woonplaats had. Ik was een weekend thuis en hij zat weer aan me. Toen wist ik: dit was de laatste keer. Als ik het nog langer toesta, blijft er niets van me over. En nu kan het. Nu heb ik genoeg eigen benen om op te staan.
's Avonds heb ik mijn spullen gepakt toen mijn ouders een avondje weg waren, en is een vriendin me op komen halen. Ik vond het onwijs moeilijk om uit m'n ouderlijk huis weg te gaan en niet te weten of ik er ooit nog zou komen. Heb er snel wat foto's van gemaakt, wat dierbare spullen meegenomen. Het was zo verdrietig, maar ook zo krachtig. Ik koos éindelijk voor mijn eigen veiligheid, no matter what.

Ik voel me door mijn vader verraden, en tot op zekere hoogte ook door m'n moeder. Toch heb ik ook vaak het gevoel dat ik degene ben die de pijn veroorzaakt, omdat ik me als enige aan het "gelukkige" gezin onttrokken heb. Mijn broer woont nog thuis (hij is 27), dus zij spelen het spelletje gewoon door. Vanuit hun perspectief ben ik de verrader.
De enige manier om met mezelf te kunnen (gaan leren) leven, was door voor mezelf te kiezen. Weg uit de gekte van thuis. Ik weet dat ik mijn leven op een integere manier leef, en dat ik mijn keuze heb gemaakt uit zelfbehoud. De neiging om toch weer terug te gaan, sorry te zeggen en weer in te voegen in het mooie plaatje, was vooral in het begin heel groot. Het was zo eenzaam zonder thuis. Nu wil ik dat minder vaak. Ik weet dat het me zal verstikken, dat IK daar niet kan bestaan. Wel een slap aftreksel van mij, maar niet wie ik écht ben. Als ik aan de toekomst denk, word ik wel verdrietig. Vooral als ik aan de grote levensgebeurtenissen denk. Hoe zal dat gaan? En wat gebeurt er als een van mijn ouders ernstig ziek wordt? Zou ik mijn vader nog willen zien als hij bijna doodgaat? En hoe zou ik voor m'n moeder kunnen zorgen zonder dat ik contact met mijn vader hoef te hebben? Ik hoop voorlopig nog niet in die situatie terecht te komen...

De grote winst, is dat ik vrij ben. Ik hoef niet meer. Ik hoef niet meer te zijn wie zij willen dat ik ben. Ik mag een mening hebben, ik mag voor mezelf zorgen, ik mag zijn wie ik ben. Ik hoef hem nooit meer te zien als ik dat niet wil. Het is een opluchting, maar wel een schrijnende.

Hoop dat ik zo een beetje een antwoord op je vragen heb gegeven. Als je nog iets specifieks wilt weten, moet je het maar laten weten.
Groetjes,
Steleto

Grappig dat er juist nu hier een topic over opduikt, nu ik hier zelf zo veel over zit na te denken.

Ik woon nog bij mijn ouders, maar ik zou graag weg willen. Kort gezegd omdat ik me opgesloten voel in mijn thuissituatie en omdat mijn thuissituatie me ervan weerhoudt om gelukkig te zijn en om over mijn angsten heen te komen. Er heerst zo veel negativiteit in huis. En ik weet dat ik nooit uit mijn sociale isolement zal komen zolang ik hier woon, gewoon omdat er hier niets gaat veranderen. Dus ik moet zelf veranderen, want ik verdien het om gelukkig te zijn. Nu de stap nog durven zetten..

Ik heb een aantal jaar terug bewust het contact met mijn vader verbroken. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 14 was. Ik ben toen bij mijn moeder gaan wonen maar had in de beginjaren nog wel goed contact met mijn vader, ging er vaak het weekend heen enzo. Dat veranderde toen ik achttien werd en zelf moest gaan strijden voor de alimentatie (voor die tijd ging het naar m'n moeder en regelde zij het). M'n vader heeft namelijk altijd geweigerd om te betalen en het is zelfs tot hoger beroep gekomen. De relatie met m'n vader heeft daar zo onder te lijden gehad dat ik op een gegeven moment heb besloten om er een punt achter te zetten, om te kiezen voor mezelf. Het is niet definitief maar ik heb toen besloten voor rust voor mezelf. Tuurlijk is het moeilijk, het is toch je vader en zeker met momenten als afstuderen en straks misschien wel trouwen en kinderen krijgen is het gewoon ontzettend raar. Ik zie mijn vader zo af en toe nog met familiefeesten (ik heb wel nog goed contact met de familie van m'n vaders kant maar hij zelf niet zo goed) maar dat is dan heel oppervlakkig en vaag. Hij weet misschien net dat ik afgestudeerd ben, werk en een eigen huisje heb maar wat er precies in me omgaat zo ver komt het niet meer. Misschien dat het in de toekomst ook nog veranderd als ik echt helemaal op mijn eigen pootjes sta en niet meer afhankelijk ben van mijn ouders maar dat laat ik helemaal open, ik verwacht er ook niets van.

Het was een moeilijke beslissing die ik ook echt niet zomaar van de een op de andere dag gemaakt heb en waar heel veel tranen bij zijn komen kijken maar ik sta er nog steeds wel achter en vind nog steeds wel dat het een goede beslissing geweest is. Het heeft zoveel rust in mijn leven gegeven.

Hoi,

ik ben verrast door de reacties die ik kreeg, hier maar ook per PM! Het is zo ontzettend moeilijk om uiteindelijk die stap te zetten en toch zijn er mensen dapper genoeg om weg te gaan. Ik vind het super dat iedereen zo eerlijk is geweest. Maar vooral vind ik het jammer dat je als kind zulke beslissingen moet nemen.

Ik heb na de scheiding van mijn ouders, nog heel even contact gehad met mijn pa, en toen van mijn 14e tot mijn 25e niet meer. Er was gewoon teveel pijn geweest. Nu heel langzaam proberen of er iets op te bouwen valt. We zijn beiden iets veranderd in de tussentijd.

Met mijn ma probeer ik plichtsgetrouw wel iets contact te hebben, maar om de een of andere reden voel ik me daar ook niet echt lekker bij.

Mijn ouders zijn gewoon mensen waar ik me niet heel erg bij thuis voel. Ze doen hun best, maar om de een of andere reden mis ik de klik een beetje of zo.

Ach wellicht kom ik nog eens de perfecte schoonouders tegen ;)

Gewoon van een toekomstig vriendinnetje eisen dat je éérst met haar ouders een date mag doen, en als haar ouders niet goedgekeurd zijn heeft ze pech;)

Ik heb het contact met mijn moeder van mijn kant verbroken maar neem wel op als ze mij belt. Het laat me meer en meer koud. Met mijn vader heb ik nu redelijk goed contact maar die heb ik eens 2 jaar genegeerd.

pm

mijn ouders zijn 9 jaar geleden gescheiden, in het begin had ik nog wel contact met mijn vader, maar dan verbrak hij dat contact weer en dan wilde hij weer contact. nu heb ik sinds een aantal jaar helemaal geen contact meer met hem. hij is hertrouwd en ik heb dus een stiefmoeder en iets van een stiefbroer/zus die ik helemaal niet ken. Gelukkig is mij meoder hertrouwd waardoor ik nu dus een stiefvader heb die ik meer als me vader beschouw dan me biologische vader.

Het zou best kunnen hoor. Ik kan heel goed met m'n schoonouders opschieten, vind het ook niet erg om daar te zijn als m'n vriend er niet is, ben er graag en voel me er ook echt wel thuis. Al is en blijft het altijd anders dan je echte ouders omdat die je door en door kennen, je daar bent opgegroeid enzo. Je schoonouders blijven altijd een deel van je leven missen. Ik vind het ook wel heel moeilijk om nou in te schatten wat voor band ik met m'n schoonvader zou moeten hebben omdat m'n vader er eigenlijk nooit zo voor ons was en ik nooit echt een vader gehad heb. Daarom weet ik ook niet zo goed wat ik met een schoonvader aan moet maar het gaat best redelijk. Geloof dat hij het ook wel begrijpt dat ik nou eenmaal beter met m'n schoonmoeder overweg kan omdat moeders ergens toch altijd wel hetzelfde zijn vind ik.