Twijfels in lange relatie
 

Ik zit nu een tijdje met bepaalde gevoelens, en hoop dat iemand me ermee kan helpen.

Ik heb nu bijna 3 jaar een relatie met een jongen, waarmee ik nu ook alweer een jaar samenwoon. Alles is leuk en gezellig, maar sinds 2 maanden begin ik mij af te vragen of ik het allemaal nog wel de moeite waard vind. Ik heb nog nooit zulke twijfel gevoelens gehad en ik denk ook wel dat het gezond is na een lange tijd een relatie te hebben, maar ik weet alleen niet hoe lang ik zulke gevoelens aan moet kijken zegmaar.

Ik weet ook wel waar de problemen zitten. Mijn vriend is totaal niet ondernemend of attent. Als het aan hem ligt doen we nooit wat samen en het elkaar verrassen zit er ook niet meer in. Ik ben juist wel heel ondernemend en attent, maar na 3 jaar ben ik het zo zat dat ik altijd initiatief moet nemen dat ik gewoon maar wacht tot hij met een leuk idee komt. Verder ben ik van de zomer lang in mn eentje weg geweest en heb nogal wat aandacht gehad van andere mannen. Deze spanning van nieuwe mannen ontmoeten mis ik erg, merkte ik toen. De spanning in mn eigen relatie is gewoon ver te zoeken. Ik heb daardoor ook totaal geen zin meer in seks, terwijl ik voor deze gevoelens een hoger libido had dan mn vriend.
Deze problemen heb ik allemaal met hem al besproken en hij kent mn twijfels. Hij vindt het heel erg en wil niet dat onze relatie stukgaat, maar veel verandering zie ik ook niet. En buiten dat, stel dat hij opeens wel heel ondernemend gaat doen, dan weet ik niet of dat nu nog wel genoeg is. Mijn gevoel voor hem heeft zegmaar echt een nul-punt bereikt en ik weet niet in hoeverre dat nog terugkomt, of in hoeverre dat normaal is na een lange relatie. Hij is mijn eerste echte lange relatie, dus ik heb verder ook geen vergelijkingsmateriaal..

Ik heb het er ook veel over met vrienden, en uit die gesprekken blijkt dat twijfels er altijd bij horen. Een collega van me vertelde zelfs dat hij zijn hele relatie al twijfelt, 9 jaar lang!

Mijn vraag aan jullie is nu: in hoeverre moet ik mijn negatieve gevoelens nog afwachten? Ik vind mijn vriend een hele lieve leuke knappe jongen, maar ik weet gewoon even niet meer of ik dat genoeg vind.. Ik ben niet van 'we zien wel voor zolang het leuk is', als ik een relatie heb wil ik daar ook echt mee verder, een toekomst opbouwen. En op dit moment zie ik dat allemaal niet echt meer voor me met hem.. Herkennen mensen dit gevoel en kan het weer weggaan? Kan de relatie vanzelf weer opleven of wijzen zulke twijfels op een naderend einde? Ik ben zo ontzettend bang dat ik uiteindelijk spijt ga krijgen van de keuze om het uit te maken :-(
Ik hoop dat iemand hier wat zinnigs over te zeggen heeft..

Zeker als je al een lange relatie hebt, is het niet vreemd dat je af en toe van dat soort gevoelens hebt. De verschillen tussen jou en je vriend blijken groter te zijn dan je had gedacht.
Ik heb ook al lang een relatie en wij hebben ook periodes dat het minder goed gaat, gewoon omdat we druk zijn met andere dingen en weinig tijd voor elkaar hebben. Je praat er wel over met je vriend, dat is al heel wat! Probeer hem uit te leggen dat je juist dat stukje spanning mist en graag ook het gevoel wil krijgen dat je belangrijk bent en dat je zijn attentie verwacht.
Je kunt dit soort dingen op verschillende manieren oplossen. Je kan het zo laten en accepteren dat je vriend niet attent zal worden en je spanning zal geven. En ondertussen die spanning ergens anders zoeken (Dit betekent niet dat je vreemd moet gaan, maar je kan ook spanning zoeken door met vriendinnen gekke dingen te doen of iets dergelijks). Je kan er ook meteen een einde aan maken. Je kunt kijken of je vriend kan verbeteren en of dat misschien een manier oplevert die voor jou ook prettig is.
Ik vind dat mensen tegenwoordig te makkelijk opgeven aan hun relatie als het een periode niet goed gaat. Nu ben je nog jong en kan je moeilijk je hele leven ongelukkig blijven, maar relaties zijn nou eenmaal niet altijd leuk.
Blijf praten met je vriend over een oplossing. Als hij niet kan of wil veranderen, kan je je erbij neerleggen of weggaan. Maar die keuze kan jij alleen zelf maken.
Mocht je gevoelens voor een ander krijgen, is het wel raadzaam om bij jezelf na te gaan of die gevoelens komen omdat je echt verliefd bent, of omdat je graag gezien wil worden binnen je eigen relatie.

Mushu zegt erg zinnige dingen. Ik heb tot nu toe twee lange relaties in mijn leven gehad. Bij beiden kwam op een gegeven moment wel "de sleur" erin. Het is dan erg leuk als je nieuwe mensen ontmoet en dat maakt je extra aan het twijfelen. In de tweede relatie heb ik het onder andere hierom uitgemaakt, mijn verhaal leek toen erg veel op wat jij nu vertelt. Ik had er snel genoeg spijt van, we zijn weer bij elkaar gekomen maar het is een paar maanden later fout gelopen, voornamelijk gewoon omdat er iets stuk is door het uitmaken, iets dat niet meer terug kan komen. Wees daar dus erg voorzichtig mee.

Een relatie is iets waar je aan moet werken. Het gaat niet altijd vanzelf. Je vriendje zou wellicht wat meer mogen doen om jou toch het gevoel te geven dat je speciaal bent, en jij moet wellicht proberen te accepteren dat het nu eenmaal nooit meer zo wordt als in het begin en dat hij nu eenmaal niet het ondernemende type is. Dus accepteren dat uitjes en weekendjes weg van jouw kant zullen moeten komen, in ieder geval het initiatief. Je kunt gerust vervolgens "eisen" dat hij het verder moet regelen nadat jullie samen een bestemming hebben uitgekozen ofzo, als hij je wilt behouden zal hij dat soort dingen graag doen en is het probleem waarschijnlijk dat het oprecht niet in hem opkomt om spontaan een reisje te boeken of een dagje uit of wat dan ook. En zoals Mushu zegt, wellicht proberen de spanning ergens anders te zoeken. Dat hoeven niet eens al te ver gezochte dingen te zijn. :)

Wat Mushu & Erthur zeggen :)

En verder zou ik er ook bij stil staan dat de dingen die je irriteren, soms ook de dingen zijn die je in het begin in hem aantrokken. Het zou maar zo kunnen dat je een relatie krijgt met iemand die wel heel ondernemend en avontuurlijk is en dat dan blijkt dat je dat eigenlijk helemaal niet wil. Neemt niet weg dat het heel begrijpelijk is dat je graag wil dat hij iets meer initiatief neemt, maar idealiseer 'de spanning&het avontuur' niet. Als ik naar mijn eigen situatie kijk: af en toe vind ik het strontvervelend dat mijn vriend zo'n rustig type is, dat veel initiatief van mij uit moet komen dan hij heel veel dingen 'wel best' vindt. ("Zullen we een weekendje weg gaan?" - Uh. Ja, kan. *zucht*) Maar ik ben er inmiddels wel achter dat zijn rust wel is wat ik nodig heb, dat hij me soms een beetje in kan tomen. Soms verlang ik wel naar iemand die totaal anders is dan hij wat dat betreft, maar ik ben er inmiddels ook wel achter dat dat echt geen combinatie is samen met mij :o

Anyway, ik zeg niet dat het bij jou ook zo is en als je vriend echt totáál geen initiatief neemt en je daar niet mee kan leven, dan houdt het een keer op, maar neem geen overhaaste beslissingen :)

Dit is voor een hele herkenbare situatie. Hoewel ik niet met mijn ex samenwoonde, ben ik wel drie jaar met hem geweest. Onze relatie was ook niet meer spannend en mijn gevoelens voor hem werden steeds minder. We hadden nooit ruzie, maar er waren wel een hoop irritaties. De situatie werd alleen maar erger, omdat we beide geen enkele moeite namen om de problemen op te lossen. Ik hoopte dat mijn irritaties en twijfels vanzelf zouden verdwijnen, maar dat gebeurde niet. Kortom, om je relatie te redden moet er iets veranderen en het probleem met hem bespreekbaar maken.

Misschien is het raadzaam om tijd voor elkaar vrij te maken. Jij lijkt dat wel voldoende te doen door het voortouw te nemen in de organisatie van activiteiten. Jij mag van hem ook wat meer inzet eisen. Meer aandacht voor jou zou een mooi begin zijn. Probeer ook rust te creëren, want uit eten en leuke uitstapjes zijn geen garanties voor een goede relatie. Blijf eens een avondje thuis, ga samen koken en eten, doe de tv uit, wijntje er bij en kruip lekker tegen elkaar aan op de bank!(y)

Klinkt wijs en ik geloof dat ik het er mee eens ben (Y)

Wat Freya zegt.

Daarnaast kan het ook helpen om de minpunten van de partner te accepteren en er het meest uit te halen. Jij zegt dat je vriend weinig initiatief toont om leuke dingen te doen, is het wel mogelijk dat jij iets leuks (cursus/vakantie/dagje weg) verzint en hem meeneemt? Dan moet je misschien even over je weerzin heenstappen dat hij het niet doet, maar als jullie vaker (en structureel) dingen samen doen kan dat wel bijdragen aan positieve gevoelens voor elkaar. Als je je er alleen maar aan ergert en en spanningen ontstaan werkt het op geen enkele manier positief uit (aangezien hij zijn gedrag toch niet aanpast). Samen nieuwe/spannende dingen ondernemen kan erg goed werken als je even op elkaar uit gekeken bent. Zoek naar dingen die hij ook wel zou willen (en verwacht niet teveel, als hij mee wil is dat in principe genoeg). Daarnaast lijkt me de opmerking van Freya dat je spanning ergens anders moet zoeken ook een oplossing. Ik doe veel dingen met andere mensen en dat maakt dat ik niet alle verantwoordelijkheid voor mijn eigen vermaak op zijn bord neerleg. Als je vaker zelf dingen onderneemt los van elkaar heb je elkaar meer vertellen en maak je niet alleen afhankelijk van hem. Waardering door vrienden is voor mij even belangrijk gebleken als waardering door mijn vriend.

Succes ermee iig :)

Bedankt voor alle reacties. Ik heb er in ieder geval heel wat aan!

Dit probleem is bij ons ook echt bespreekbaar, we hebben het er regelmatig over. Ook ik wil niet te snel opgeven, maar aan de andere kant wil ik een relatie waar verder geen toekomst in zit niet verder door laten sudderen.. De tijd zal het leren. En inderdaad, bij het te snel uitmaken bestaat het risico dat ik spijt krijg, omdat ik het gewoon allemaal even niet meer weet.

Wel vertelde iemand mij laatst dat de periode die ik in het buitenland heb gezeten, mn ogen hebben open gedaan. Het is niet zozeer de aandacht van andere mannen die ik dus zo heb gemist (al speelt dit natuurlijk ook wel), maar het ritme waar wij in zaten begon mij na het buitenland gewoon te irriteren. Gewoon omdat ik daar heb gezien dat het ook anders kan, zegmaar.

Nouja, ik wacht de hele situatie wel af. Ik zal zoals jullie zeggen inderdaad meer tijd in proberen te plannen voor ons samen voor leuke dingen. Als het niet uit hem komt moet het maar vanaf mijn zijde.

Meer reacties zijn welkom!

Wat is nou precies je probleem? Je saaie vriend of de dagelijkse sleur van je leven in Nederland? Als je de sleur wilt doorbreken dan moet je een leuke hobby zoeken, maar dan lijkt het me een beetje overbodig om het uit te maken met je vriend.

(Omg dat ik het nog eens met je eens ben ook :bloos: haha)

Dit dus heh, natuurlijk kan het een flinke downer zijn om na het buiten land terug te komen naar je gewone leven... In lange relaties gaat het met ups en downs. Dus waar ligt het aan? Is het alleen je relatie, of is het buitenland sowieso anders, spannender, en maakt dat het nog moeilijker om terug te komen naar je normale leven. Ik zou niet beslist zeggen dat je ogen zijn open gegaan.... voor de rest wat Ertur en Mushu al hebben gepost . (y)

Investering in een bepaald persoon geeft je de nodige gebondenheid, logisch ja. Maar je hebt je ingezet voor een doel, dat doel was een laagje dieper gaan tot je uiteindelijke doel in je leven. Maar het is nu tijd om je volgend doel te zoeken en nog een laagje dieper te gaan tot je uiteindelijke ware doel hier op aarde.

De bereidheid om uit elkaar te gaan is een grote stap, maar de relatie is al lang voorbij schat! Lees wat je zonet vertelde... Doe dit jezelf niet aan en zeg vaarwel. de energie en emoties die vrijkomen in het maken van zo een beslissing pompen je op voor je volgende uitdaging, zijnde het werk, studies, een andere relatie of iets spiritueels, zolang je maar op een pad zit, je leeft maar zo lang, en voor een vrouw zijn de jongere jaren het belangrijkste, de biologische klok tikt verder en verder weg.

Veel succes.
( beslissen om nog even te zien hoe het verder gaat is WRONG ) elke seconde langer is een seconde teveel. Je hebt nieuwe energie nodig xD )

:confused::confused:

^ Ja, hij is echt 'on a roll.' Moet je al zijn andere posts maar eens zien. :D

wat een idioot zeg

Mja, ik had toen ik bijna 21 was een relatie van bijna 4 jaar. En ik zag hem steeds meer als een gewone vriend en de sex ging om bepaalde redenen (problemen van mijn kant die niets methem te maken hadden) ook niet meer goed. En ik was verliefd geworden/geweest op iemand anders en uiteindelijk hebben we gepraat en het uitgemaakt. Voor mij was dat een opluchting, voor hem was het een maand van 'ik-wil-haar-terug' tot hij met een ander zoende. En die heeft hem toen voor de keuze gesteld, of je gaat verder met sobben om haar of je gaat voor mij en hij heeft voor haar gekozen. En nu zijn ze alweer 1 jaar getrouwd en zij is zwanger :) en ze zijn hele goede vrienden van mij.

Je moet goed voor jezelf uitmaken of de sleur van het leven hier je tegensteekt, of gewoon het leven met hem. Alle relaties hebben hun ups en downs, zeggen ze, maar ik heb in die 4 jaar geen down meegemaakt tot op het einde. En in een relatie van een jaar, ook geen down, behalve aanvallen van jaloezie van mijn kant, maar ik heb nooit getwijfeld aan de relatie. Ik heb het misschien te snel opgegeven na die 4 jaar, maar aan de andere kant voel je dan ook geen opluchting dat het uit is. Daarbij waren we misschien wat jong (16 en 17) toen we ermee begonnen, al kan dat voor anderen ook prima gaan hoor.

Dus zoek een toffe hobby enzo, doe iets spannends, probeer je leven wat op te peppen en als je dan nog steeds het gevoel hebt dat je met hem niet verder wil, praat met hem erover en als dat niks verandert, maak het dan uit. Het is ook niet eerlijk tov hem dat hij denkt dat alles prima is terwijl het voor jou niet zo is.

:confused: Nee want het ging telkens uit als je in een down zat? (Sowieso, in het eerste jaar echte downs krijgen, is er iemand die dat voor elkaar krijgt als er geen problemen van buitenaf zijn). Relaties kunnen helemaal geen downs hebben als je er zo mee omgaat. Wat geen probleem hoeft te zijn, op deze leeftijd of op welke leeftijd dan ook, maar als je ooit langer bij iemand wil blijven dan die paar jaar, zul je toch echt ook door zulke periodes heen moeten gaan.... Zelfs de leukste mensen ben je af en toe zat. Dat heb je net zo goed in bijvoorbeeld lange vriendschappen, dan zijn er ook periodes waarin je minder tijd voor elkaar hebt, iemand anders even leuker vindt, de sleur er in kan komen.

En dat van die opluchting, huh? Alsof uit elkaar gaan altijd maar met één emotie verbonden is en de een de ander uitsluit? En alsof opluchting voelen betekent dat je niet verder had kunnen gaan of dat het dan nooit weer goed was gekomen? Ik weet niet hoe het met jouw gevoelens zit, maar die van mij zijn heel wat gecompliceerder dan dat.

Niet dat ik wil zeggen dat de TS per se bij deze moet blijven hoor, dat moet ze zelf bepalen. Maar ik vind jouw post ronduit naief klinken, alsof relaties nooit zulke gevoelens zouden moeten oproepen en anders is het gewoon fout. Had ik niet verwacht van iemand van 27.

Daarbij moet ik overigens wel zeggen dat ik over een dingetje in de post van de TS toch struikel: Dat geheel gebrek aan libido. Kijk, dat je op een gegeven moment niet meer verliefd bent, okee, dat de sleur erin komt, soms onvermijdelijk en ook zeker op te lossen, maar je seksleven is wel een van de dingen die het ook spannend máákt. In dit geval heb ik zelf geen ervaring, want met de ex-van-3-jaar bleef het libido onverminderd ookal was de verliefdheid over. En misschien klink ik nu zelf naief, maar is dat ook niet een vereiste? Ik bedoel mijn ouders (en nee dit wilde ik niet per se weten :P) zijn meer dan 30 jaar getrouwd en ik weet dat die het ook nog steeds leuk hebben in bed. Als je dat al geen 4 jaar volhoudt, lijkt er mij wel echt iets scheef te zitten? Aan de andere kant weet ik van vriendinnen dat dat ook wel weer opgebouwd kan worden, als het tijdelijk op een laag pitje staat...

Het is duidelijk hier dat elke vrouw haar relatie hier wilt behouden, waarom is dat? vrouwen zijn eenmaal zwaarder afhankelijk van een relatie, zeker in de toekomst wanneer ze kinderen krijgen. Vandaar dat mijn mening is om uiteen te gaan en die van de vrouwen om samen te blijven. Dit is psychologie. Jullie reacties zijn volstrekt normaal.

Nu is het natuurlijk zo dat een lange relatie ook mindere periodes heeft, maar er zijn een paar dingen waar ik hier over struikel.
Vooral dit stukje:
Het eerste komt op mij over alsof hij het eigenlijk niet zo belangrijk vindt. Natuurlijk vind hij het erg, anders zou hij een robot zijn, maar hij vindt het nou ook weer niet zó erg dat hij er moeite voor wil doen, kennelijk.
En het tweede hieruit is dat je gevoel voor hem een nulpunt heeft bereikt. In een lange relatie is het zo dat je niet altijd razend verliefd bent. Maar ook als je even niet verliefd bent, vind je de ander nog wel leuk, lief, vertederend, aantrekkelijk, etc. Een nulpunt is wel heel laag.
Afgaand op deze topic zou ik denken: als jij je al twee maanden zo voelt, dan komt dat niet meer zomaar goed. En als hij er ook geen moeite in steekt, dan komt het ook niet on-zomaar goed.
Maar aan de andere kant vind ik je ook overkomen alsof je nog wel heel graag wil dat het goedkomt. En zo lang dat zo is, is dat een reden om het niet uit te maken. Maar ik denk niet dat het vanzelf gaat.

Hm, ik geloof dat verschillende vrouwen in dit topic aangeven het nog eens te proberen en daarna een keuze te maken. Ik vind dat het idee dat vrouwen afhankelijk zijn van een relatie achterhaald.

Anyway, ik sluit me aan bij het merendeel: probeer je leven spannend te maken, probeer wat nieuws. Dat geldt ook voor je seksleven, ook daarin kunnen nieuwe dingen (weet ik veel, speeltjes, rollenspellen etc.) je helpen. In de Cosmo (:D) las ik laatst een artikel dat een maand lang elke dag seks hebben ook effectief kan zijn, omdat je dan weer intiem met elkaar wordt... En nee, je mag dan ook echt geen dag overslaan, al ben je moe, gaar, laat, vroeg, whatever.

De relatie van 1 jaar heb ik zelf niet beëindigd overigens, dus daar kan ik niet oordelen over het uitmaken in een down. Maar het was zeker niet mijn bedoeling om te doen voorkomen dat er nooit downs zijn, ik bedoelde eerder dat ik het niet kan beoordelen of downs te overkomen zijn, omdat ik er zelf nooit last van heb gehad. Ja die ene, toen we het samen hebben uitgemaakt. Dus het was niet zo bedoeld als het op jou is overgekomen.

Ik zeg niet dat het nooit meer goed had kunnen komen, maar ik was gewoon totaal niet meer verliefd op hem, dus vandaar zal die opluchting wel gekomen zijn. Ok het is veel gecompliceerder, want ik was toch wel jaloers toen hij iets met zijn huidige vriendin kreeg, maar ik heb nooit spijt gehad van de beslissing (en ook dat ligt weer iets gecompliceerder, tuurlijk was er spijt, tuurlijk miste ik hem en wat we hebben gehad en tuurlijk vergeleek ik relaties die erna kwamen met hem).

Vandaar ook dat ik het vanuit mijn standpunt heb geschreven en ook niet heb gezegd dat ze het moest uitmaken. IK kan alleen maar vanuit mijn ervaring schrijven en die was eigenlijk niet naïef bedoeld.

Ik ben geen deskundige. Heb wel een lange relatie achter de rug, een jongen met wie ik samenwoonde. En ja, hij was leuk. En knap. En de sex was great. Maar het was het gewoon niet. Precies wat jij omschrijft: hoelang blijf je twijfelen?

Ik heb toen lange tijd geen relatie gehad en toen ontmoette ik mijn huidige vriendje. En hij was het. Dat voelde ik, dat merkte ik, het was er gewoon, 'it was like magic'.

Twijfel is niet slecht maar durf ook voor jezelf te kiezen.

Lydia

P.s. je vraagt of gevoelens van twijfel weggaan en het antwoord is nee. Als je nu twijfelt blijf je twijfelen.

Ik heb ook wel eens getwijfeld aan mijn relatie, maar inmiddels niet meer. Dus daar ben ik het niet mee eens.

Nee, het ligt echt aan mn relatie. Ik mis het hele buitenland niet. Ik weet wel zeker dat dit een eye opener is geweest, want waar ik daarvoor in een ritme zat wat ik voor lief nam, ben ik nu helemaal uit dat ritme en vind ik het niet meer zo leuk. Ik vind het 'normale leven' hier verder geweldig, ik denk helemaal niet met weemoed terug aan die periode. Alleen mn relatie mist iets op dit moment.

Klopt, dit is precies hoe ik er over denk. En toch heb ik het gevoel dat dit een beetje mannen-eigen is, of tenminste, ik heb dit vaker meegemaakt. Mijn vriend zegt hierover dat dit nu eenmaal in zn karakter zit, wat niet (makkelijk) veranderd kan worden. Hoe vaak ik al wel niet heb gezegd dat het totaal geen moeite kost om me eens te verrassen, ergens naartoe te nemen, het dringt gewoon niet tot hem door helaas..

En verder, ik heb hele leuke hobby's en heb veel vrienden. Ik verveel me geen moment. Het is meer dat ik nou niet sta te springen om iedere keer weer terug te gaan naar huis, naar mn vriend. De spanning vind ik dus wel ergens anders, maar ik mis het alsnog bij hem.

Nougoed, ik begrijp als sommige mensen nu denken dat 'ze weet eigenlijk zelf het antwoord al', maar dat is niet zo. Hij is nu een weekend weg, en ik mis hem zowaar een beetje. Ik heb gewoon geen vergelijkingsmateriaal met een andere relatie. Ik weet wel dat elke relatie anders is, maar misschien had het me toch wat meer geholpen om deze gevoelens beter in te schatten.

Hallo meneer de amateur psycholoog, doe niet alsof je alles van vrouwen weet wanneer je er twee kent.

Niet om vervelend te zijn, maar ik snap 't niet helemaal... Je bent 19 en hebt een lange relatie achter de rug waarin je samenwoonde, daarna ben je lange tijd alleen geweest en nu heb je je huidige vriendje ontmoet. 2 jaar lijkt me ongeveer het minimum van wat je een lange tijd noemt dus je woonde van je 15e tot je 17e samen?

"het tegenovergestelde van liefde is niet haat, maar onverschilligheid"


persoonlijk denk ik dat als je zegt dat je gevoel een nulpunt heeft bereikt, het kalf toch écht al wel verdronken is. dat is niet gewoon "een dipje in je relatie" waarin het nog de moeite is om ervoor te vechten - hij is je kwijt maar weet het alleen nog niet.

(y)

Dat zou ik ook zeggen, maar met de ex had hij op een gegeven moment dus ook het idee dat het gevoel weg was, en na een tijdje kwam hij er wel achter dat dat dus toch niet zo was. Maar in ons geval moest het dus uit voor hij dat doorhad, en je kan wel raden dat dat een grote reden was waarom het uiteindelijk wéér is misgelopen. (Nu overigens zonder dat hij gevoel kwijt was ofzo :D) Wat denk ik deels ook de reden is waarom ik eerder zeg dat je het beter nog even kunt proberen, want het kan dus best terugkomen (of het is tijdelijk naar de achtergrond gedrongen door omstandigheden), en als je het dan uitmaakt, sloop je vaak meer dan wenselijk is mocht je later nog weer door willen gaan.

Maar goed, in het geval van de andere ex wist ik dus ook wel dat dat gevoel niet goed zat... maar dat is dan weer een ander geval, omdat ik altijd wel geweten heb dat die jongen en ik niet lange tijd bij elkaar zouden blijven. Dusja. *schouderophaal*

Ben benieuwd wat je doet, TS.

Ha, dan vatte ik het gewoon anders op :)

Vooralsnog kijk ik het aan, en hoop ik dat het gevoel vanzelf terugkomt. We gaan de komende periode wat meer tijd in elkaar steken dan we voorheen deden, wie weet helpt het.. Hope so :(