Vuurtoren
 

Vertel je geliefde dat je naar huis gaat.
Ga naar huis Julia, kom naar huis;
kom naar mij.

Daar zaten we dan, aan het einde van de wereld
die we kenden. 'Licht is pas zichtbaar
als het ergens op valt,' schreef je me later.
'Zoals ik voor jou, maar er komt niets terug;
alles wat ik had verdween in jou.'

Een zwart gat zo groot als de zee waaraan we zaten,
maar zie: geen mens komt hier vandaan,
er is iets dat maakt dat je hier blijven wil.
Wie niets heeft, hoeft niets meer. Zie dan
meisje, mooie vrouw: je wil teveel om hier
bij mij te kunnen zijn.

Ik zal je schrijven, later als we oud zijn
geworden zonder te vergeten hoe het was,
toen het nog donker was 's nachts
en je stem zo zacht en brekend,
dat je nooit had gedacht
dat dít een thuis kon zijn.

Wat mooi Ave!! <3
Maar begrijp ik nou dat Julia al een andere geliefde heeft? En verliefd is op een ander?

Tranen in mijn ogen, je beschrijft ook mijn situatie heel mooi. Of het komt door de bril waarmee ik dit gedichtje lees..
Ik weet het niet.
Mooi, heel mooi.
Dankjewel :)

Ik snap de tweede strofe eigenlijk niet. Licht is zichtbaar als het ergens op valt/ weerkaatst, maar als het licht erin verdwijnt, is het toch juist niet zichtbaar? Tegelijkertijd vind ik dat wel het interessantste aspect aan dit gedicht, dat gedoe met dat licht, en de eerste zin van die strofe vind ik ook wel mooi.

Volgensmij is het: "als het ergens op valt - zoals ik op jou.
Maar er komt niks terug (dus de liefde wordt niet weerkaatst)"
toch?

Ja, maar dat is dan toch een beetje een rare vergelijking...

het gaat er om dat de liefde van haar vergelijkbaar is met dat licht. licht valt en zij ook, maar liefde en licht bestaan allebei pas als het weerkaatst wordt (licht bestaat pas als het ergens op valt.) en zij heeft wel liefde (zoals ik op jou) maar het raakt niets, er wordt niets weerkaatst. net zoals het licht van een vuurtoren dat de diepe nacht en donkere zee in schijnt en op een gegeven moment gewoon onzichtbaar wordt omdat het niet wordt weerkaatst.

Wat een trieste maar toch o zo mooie gedachte! (y)

Je gedicht is ook erg mooi! :y

Echt heel mooi. :o Ik heb er ook echt niets op aan te merken. Ik vind de beeldspraak echt heel mooi en die zonlicht-liefde vergelijking is echt geweldig gevonden!

Vind het zo prachtig dit.. wel triest, maar dan op zo'n mooie manier gebracht dat je dat eigenlijk even vergeet..

Super mooi, wow, meer heb ik niet eens te zeggen.
Behalve dat ik echt heel hard ga werken om net zo iets goeds te kunnen schrijven als dit.

Je hebt nog steeds mijn vraag niet beantwoord :( En ik had nog wel de eerste post.
Ik wil het heel graag weten!

Want ik snap helemaal niet van wie Julia nou is. Ze moet haar geliefde gedagzeggen om naar haar geliefde te gaan?

ik houd eigenlijk niet zo van uitleggen :o maar je hebt het goed, er zijn inderdaad twee personen die de titel 'geliefde' willen opeisen. één die officieel iets met julia heeft, één, de ik persoon, die wil dat julia naar hem toe gaat. haar vriend verlaat om naar hem te komen, waar het misschien wel moeilijk is, maar waar ze echt thuis hoort volgens hem. meer vragen? ;)

Dat vind ik heel akelig. Dat zijn heel moeilijke dingen.
Is het zomaar een spontane uitbarsting of zat je hiermee in de maag?

Spontane uitbarsting :) Mijn gedichten zijn zelden volledig autobiografisch, hoewel de ondertoon vaak wel 'van mij' is, alleen schrijf ik het heel anders op.

En het hoeft niet akelig te zijn natuurlijk. Julia en de ik-persoon kunnen ook gewoon trouwen, kindjes-krijgen en heel gelukkig worden ;)

Ik hoop het. Maar misschien weet Julia wel dat er heel erge dingen gaan gebeuren en houdt ze daarom afstand?

Prachtig Eef, heel heel mooi <3 Ik moet er stiekem zelfs een beetje van huilen. Je hebt in elk geval iets geraakt.
Vind je 't goed als ik 'm op m'n weblog zet?

Tuurlijk Roosje <3 Ik voel me vereerd en *dikke knuffel* voor jou. T komt écht wel goed met jou.