Het Grote Lucht-je-Hart-topic nummer # 151!
 

De vorige http://forum.scholieren.com/showthread.php?t=1772474

Op naar de 200!

@ iedereen bedankt voor de reacties :).
en sorry als me vorige bericht triggerend was.
maar dat was niet me bedoeling want ik dacht er toen niet bij na.
dus sorry daarvoor.

@eend fijn weer wat van je te horen.
weet je hoelang je nog opgenomen moet blijven?.
of zie je nog geen vooruitzichten? *knuffel*.

ot.
ik ben vanochtend met me coordinator gaan praten.
en ik heb het haar laten zien.
en ze heeft er wat om gedaan.
en ik heb ook van me vader verteld.
en ze snapt wel dat ik het dan niet kan inhouden.
en dat het ook komt door de opmerking 'vissenlip'. die ik gisteren van iemand van de afdeling kreeg.
en ze vind dat ik een afspraak bij de psychiater moet maken.
om het tegen haar te zeggen dat ik het gedaan heb deze week.
en dat ga ik ook nog wel doen maar dan denk ik dat ik weer terug aan de lexapro moet ofzo.
en daar heb ik dus helemaal geen zin in.
maarja de afspraak moet ik toch nog maken.
en bij sociale vaardigheden moesten we omgaan met opmerkingen oefenen.
en me coordinator gaf toen een opmerking aan mij.
en toen moest ik gelijk aan die opmerking 'vissenlip' van gisteren denken.
en toen moest ik wel even huilen voor het eerst deze week.
en het eten met de vrouwen groep was wel gezellig.
okal kwam ik weer in discussie met die vrouw uit de groep.
en de film was heel saai een tekenfilm ik heb de hele film doorgeslapen.
daar kreeg ik wel commentaar op van een van de begeleiders.
zij vond dat ik daar niet zo blij mee mocht zijn.
en toen zei ik dat ik er niks aan kan doen dat ik in slaap viel.
en zij zei toen 'voor een gedeelte niet nee' en toen zei ik nee daar kan ik helemaal niks aan doen.
wanneer ik in slaap viel en toen ging ze er gelukkig niet verder op in.
maar ik heb wel lekker geslapen okal werd ik soms tussen door wakker :P.
door gelach om de film het ging over een vliegend huis.
en de voor stukjes zagen er al saai uit.
maar ik was gelukkig net op tijd bij de bus voor hij weg reed.
en ik was mooi een uur eerder thuis.
want ik had s'middag's de taxi afgebeld zodat ze me niet in boekel hoefden te komen halen.
dus dat was wel lekker een uur eerder thuis.
en nou probeer ik het verder rustig aan te doen vanavond.

@ Nijn: nee, geen ruzie, maar ze is telkens zó slecht bereikbaar en daar begin ik een beetje genoeg van te krijgen. Al het initiatief om af te spreken moet ook steeds van mij komen en dat vind ik nog niet eens zo erg, want ik weet hoe zij is, maar dan moet ze wel bereikbaar zijn.

Ik hoop dat het met je thuistentamen nog een beetje gelukt is. :)

OT: weer lekker gewerkt vanmiddag. Net gegeten en ik ging vis eten en dat lust de kat ook en die zat er echt naar te smachten, dus hem maar even op de gang gezet, zodat ik rustig kon eten :o Nu ga ik lekker helemaal niks doen...vriendje moet vanavond werken en ik heb vrij van de repetitie, dus ik ga denk ik lekker een film kijken ofzo. :)

Moe...

@ Mushu: Dat wisten wij toch allang? ;)
@ Nijn: Mijn baas is advocate, met ervaring in en verstand van huurzaken. Dat is al heel wat, alleen heeft zij het zo druk dat ze soms geen tijd heeft voor de mensen die betalen voor haar advies, dus die wil ik alleen aanspreken als de nood echt hoog is. Verder heb ik al wel ervaring met nare huisbazen, studeert een vriend van me rechten en is hij er erg op gebrand om huisjesmelkers een loer te draaien (door zijn eigen ervaringen op dat gebied), zijn er wooncommissies en denk ik er serieus over een rechtsbijstandverzekering af te sluiten voor het geval dat. Alleen werkt mijn moeder bij het assurantiekantoor via wie ik alle verzekeringen heb lopen, dat kan dus niet zonder haar medeweten, en wil ik mijn ouders niet alarmeren voordat er echt stront aan de knikker is.

Mijn vader heeft zoveel energie en werk in deze woonruimte gestoken om het perfect voor me te maken, mijn ouders hebben me best wat geld geleend om meubels te kopen, mijn moeder is drie keer met me naar de IKEA geweest om te kijken en helpen met meubels kiezen... Ik wil ze echt niet ongerust maken voordat er iets loos is, dus heb ik nog niets gezegd. Toen mijn vader gisteren vroeg naar de wooncheck die ik gisteren heb gehad moest ik me echt inhouden om kortaf te zeggen dat alles wel goed was gegaan. :| Ik kijk het gewoon aan, ik heb een huisgenote die ook ouders heeft die haar steunen als het nodig is: die huisbaas moet niet denken dat hij ons torenhoge CV-rekeningen door de strot kan duwen oid.

Alleen: hij heeft het contract volgens mij goed dichtgetimmerd, de reacties van andere huurders van deze verhuurder in het Radar-topic liegen er niet om, en ik woon hier net zo leuk, ik heb echt geen zin in al dat gezeik, wil niet over korte tijd weer verhuizen. Maar ik moet mezelf ook niet gek denken voordat er echt iets aan de hand is. Dus laat ik maar positief blijven, al wil ik ook niet té optimistisch doen...

ik word gek van mezelf. Altijd zo bang zijn om me open te stellen, bang te zijn dat ik iets weer niet kan. Waarom kan ik niet eens normaal zijn, en gewoon vrolijk met andere mensen contact hebben?

O mijn God ik dacht dat ik sterker was, maar het valt me tegen. Blijkbaar zit ik er toch meer mee dat ik medicatie moet slikken dan ik had gedacht. Mijn medicijn was op (en de rest ligt bij mijn ouders; dit weekend ga ik op studieweekend dus kan ik niet naar huis), dus ik het Farmacotherapeutisch Kompas erop naslaan.. staat daarin dat plotseling afbreken van het medicijn voor o.a. erger(e) angina pectoris enzo kan zorgen. Aangezien mijn vader hartpatiënt is, leek me dat niet zo verstandig dus, ook al gebruik ik een lage dosering. Dus ik probeerde het te regelen, maar mijn huisarts is op vakantie (natuurlijk :rolleyes:) dus toen belde ik de vervanger (nadat ik de apotheek had gebeld). WAAROM is het altijd bij die vervanger dat je onaardige mensen aan de telefoon krijgt?! Ik wilde iets zeggen (want ik had namelijk al de apotheek gebeld), krijg ik voor mijn voeten gesmeten "Mag ik alsjeblieft even úitpraten?!" Ik dacht echt: ja maar ik weet wat je wilt gaan zeggen, en ik heb net anders gehoord. Eerst dus haar hele verhaal aangehoord (daar gaan mijn belminuten)... vervolgens mijn verhaal verteld en toen kon het natuurlijk wel gewoon op mijn manier (waarschijnlijk, want mevrouw moest eerst een handtekening van haar "baas" krijgen en ze wist niet zeker of dat wel mocht)... aaargh wat een ergernissen! Altijd bij deze mensen dat ik moeilijk moet doen, serieus hoezo?! Hoeveel moeite is het nou? Ik weet ook wel dat ze het druk hebben enzo, maar ik vind het al moeilijk genoeg dat ik überhaupt die fucking medicatie moet gebruiken als twintigjarige, gaan zij ook nog even moeilijk lopen doen. Ik moest eigenlijk gewoon huilen aan de telefoon omdat ze zo bitchy deed, maar ik heb het ingehouden en ze heeft het niet gemerkt. Godsamme.

ik voel me moe en huilerig.
en ik heb vanochtend alles verteld aan de creatieve therapeute.
en dan luchte wel even op.
en me taxi komt om 14:15 dus dan ben ik lekker op tijd thuis *afklopt*.
en om 15:40 moet ik bij de huisarts zijn.
en haar ga ik ook alles vertellen van deze week.
en ik ben wel duizelig maar iemand van de verpleging hier zei dat dat door me lexapro kan komen.
doordat me lichaam nou aan het ontwennen is.
dus dat zie ik maar een paar dagen aan.
en straks ga ik even onze hond uitlaten als ik thuis ben.

Yoo ik heb een kamer! *O* Pluspuntje! Lichtpuntje! Op 17 november kan ik er al in! Wat een blijdschap wat een hiephiephoeraverhaal!

Nouja. Zo heeft elke dag z'n positieve dingen. En die moet ik nu maar zien, anders schiet ik er sowieso geen fuck mee op. Owee, owee, mijn god het is voorbij... niet te geloven, het is over. Ik doe hard m'n best. Het komt wel. Ooit.

En @ ikweetnietmeerwievroegwaaromhetuitwas: omdat het niet meer ging. Ik snap het nog steeds niet. Ik heb een keertje gezegd dat ik me niet meer gezien & gewaardeerd voelde in onze relatie, en sindsdien is eigenlijk alles in één keer alleen maar bergafwaarts gegaan. Ik kan niet meer met hem leven maar zonder gaat ook niet. Ik hoop over een paar maanden een bevredigender antwoord te kunnen geven. ;)

Ik kan niet eens een bijna geschikte vacature vinden, laat staan een vacature waarbij ik kans zou maken. Pff, demotivatie alom. Eerst maar eens koken.

ik ben vanmiddag naar de huisarts geweest.
en ik heb haar alles verteld en de vrouw die bijna afgestudeerd voor dokter was en erbij zat alles verteld.
en ze hebben me been en me hand verbonden.
en de huisarts wil dat ik weer een afspraak bij de psychiater maak toen ik vertelde van me lexapro.
dat ik daar mee gestopt ben en dat ik dat nou in me lichaam voel en er best wel duizelig van ben enzo.
en ze heeft een brief voor haar geschreven met waar we het over hebben gehad.
die ik dan naar de volgende afspraak bij de psychiater mee neem daar naar toe.
en ik heb gevraagd aan de huisarts of ik voor een paar dagen oxazepam mag.
eigenlijk wou ze het niet geven maar ze heeft het me voor 5 dagen voorgeschreven.
en dat heeft ze ook in de brief geschreven voor me psychiater.
waarvan ik toen me oxazepam's moest inleveren op de afdeling.
maar ik ben blij dat ik bij de huisarts ben geweest en dat ik voor een paar dagen oxazepam's heb meegekregen.
en ze heeft me spul meegegeven waarmee ik zelf me arm en me been kan verbinden.
en daarna ben ik nog even naar de apotheek geweest om me spullen op te halen.
en toen had ik nog even onze hond uitgelaten en eten dat we over hadden naar me tante gebracht.
en toen heb ik haar het hele verhaal verteld.
en me moeder heb ik bijna alles verteld.
en morgen moet ik weer werken en hoe dat gaat zie ik morgen wel.

Roosje: ik vroeg het :)
Ik snap wat je bedoelt, ik herken het. Sterkte (})

Wie probeer ik nou voor de gek te houden? Nee, het gaat niet prima. Ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet hoe ik mijn emoties kwijt kan.
Nee, ik vind het niet fijn om hem nog elke week te moeten zien. Maar de gedachte om hem nooit meer te zien maakt het ook niet beter.
Het doet zo verdomd veel zeer.

Idem. Ik heb geconcludeerd dat er gewoon écht niks is momenteel. Ik mag blij zijn met m'n baantje, ook al ben ik het zat. Jij hebt nu toch ook wat meer uren werk?

OT: eindelijk een reactie en ze was de afgelopen dagen ziek. Dat was ook nog wel even door m'n hoofd gevlogen, maar ik zou in zo'n geval nog wel m'n telefoon aan hebben. Maar ach. We gaan nu volgende week bijkletsen. :)

Nee, van de zomervakantie kon ik nog wel wat leuke vacatures vinden, maar nu heb ik twee dagen internet afgestruind en gewoon NIETS gevonden. Of ik ben kritischer geworden omdat ik nu beter weet dat ik toch wel afgewezen word, dat kan ook. En die meer uren werk was dus maar tijdelijk, dus nu heb ik weer maar zeven uur werk per week en dat is gewoon niet genoeg. *zucht*

Ooh, ik heb echt zo'n fijne avond gehad gisteren. <3

En mijn verwarming staat al VIER UUR aan en hij doet het nu pas.

Verder heb ik een sollicitatiebrief, wil iemand hem voor me lezen en zeggen hoe al-dan-niet overtuigend ik ben?

Ja hoor. :)

Ok, dat ging niet goed. En ik wil dat het goed gaat, toch?
Ik moet eens keuzes gaan maken.
Maar het zijn er zoveel, en ik ben van zoveel factoren afhankelijk...

En ze heeft mooi praten.. dat ik daar ondersteuning bij nodig zou hebben bladibla. Maar ondertussen kómt die ondersteuning er niet omdat ik de hele tijd word afgebeld. Maar misschien moet ik ook stoppen met "wachten op", en het zelf doen. Want ik heb in mn leven nog nooit gesmeekt om hulp, en dat ga ik nu ook niet doen.

Oh oh oh, ik gooi net een "slok" ranja over mijn toetsenbord heen... Tel dat op bij beginnende hoofdpijn, stress, druk op het werk en file en je kunt je vast voorstellen hoe ik me voel. En dan moet ik vanavond nog zwemles geven en trainen ook. Ik zou het liefst nu al in bed gaan liggen. Pfff.

@ Blurred: Hmm, lastige situatie. Tuurlijk wil je niet meteen je ouders in paniek brengen maar het is natuurlijk wel belangrijk dat je jezelf zo goed mogelijk indekt. Misschien toch die rechtsbijstandsverzekering afsluiten zodat je dat in ieder geval zeker hebt, dat is ook niet meteen iets waardoor er alarmbellen bij je ouders af gaan toch? Meer gewoon een goede keuze voor de zekerheid.

OT: Ik ben echt gesloopt. Gisteren en vandaag alleen maar van hot naar her aan het rennen. Gisterochtend vroeg naar Amsterdam voor therapie, wat best fijn was maar ook naar want ik kreeg een beetje een angstaanval en vond het heel erg moeilijk om daar weer uit te komen. Alledaagse dingen die iedereen normaal doet jagen me nu ineens allerlei irrationele angsten aan. Vind het echt heel erg kut dat ik daar zo'n last van heb en als ik probeer toch de dingen te doen die ik wil doen, voel ik me zo angstig dat ik het liefst ergens onder een steen kruip.. *was er hier niet iemand die een tijd geleden ook veel last heeft gehad van angsten?*

Maarja. Toch doorgaan. Gisteren tot 17.30 aan de opdrachten zitten werken met mijn groepsgenootje waar ik normaal heel goed mee kan opschieten, maar zoveel tijd met elkaar doorbrengen zorgt er toch voor dat we elkaar een beetje op de zenuwen werken, gelukkig is het weekend. Daarna ook nog een cadeau moeten kopen voor een vriendin (gelukkig was die er wel heel blij mee) en vandaag weer hetzelfde verhaal. Halfuur verslapen dus halsoverkop vertrokken naar de uni, daar practicum, opdrachten doen, hoorcollege en toen meteen door naar m'n werk. Ik ben doodop, gelukkig hoef ik maar drie uurtjes vanavond. Al dat gehaast komt mijn eten ook niet echt ten goede, ik ben blij als het volgende week vrijdag 17.00 uur is, dan is de grootste stress even voorbij.. En ik zou zo graag nu al naar bed willen... :(

mijn dag was wel ok.
maar net kwam ik voor me moeder terug van de apotheek en van de winkel.
en toen hoorde ik iets wat ik liever niet wou horen want nou ben ik er helemaal angstig en paniekerig en van slag door.
ik hoorde mijn moeder tegen mijn tante aan de telefoon zeggen.
dat er ooit is gezegd dat ze een man zou krijgen die frank heet en dat klopt ook en dat ze op haar 47 zou overlijden.
en ik naderhand of ze dat geloofde en ze geloofde het en volgens mij had ze er vrede mee.
dat maakte ik er teminste op uit ik weet niet of het zo is.
en ik ben nou zo bang dat dat nog gaat gebeuren ook.
want ze word over 2 weken 47.
en eerst ontkende ze het toen ik er na vroeg.
maar daarna gaf ze het toe.
:'(:'(ik ben zo bang dat het echt gaat gebeuren:'(:'(.
maar ik hoop dat het niet zo is.
en toen begonnen ze over de hartaanval van me oom en daar moet ik nou ook constant aan denken.
en nou is ze naar een groepje vrouwen waarmee ze sport toe.
en toen zei ze pas goed op jezelf en dat zegt ze normaal nooit als ze even weggaat.
maar ik vind het wel aardig en toen zei ik dat ze ook goed op zichzelf moest passen en ze zei dat doe ik.
mischien moet ik niet geloven wat ze tegen me moeder gezegd hebben.
maar ik ben nou bang en weet even niet hoe en wat nou.
want ik wil haar echt niet verliezen en zit hier met de tranen in me ogen.
en de tante van me moeder die nog geen jaar geleden is overleden die is volgende week woensdag jarig.
en daar denk ik nou ook constant aan want zei woonde net als haar man en zoon bij ons in de straat.
ik voel me best wel kut nou.
en hoe me vader het dit weekend doet dat zie ik wel.
en anders zeg ik gewoon weinig tegen hem.
en ik hoop dat ik me morgen kan inhouden als ik alleen thuis ben overdag.
gelukkig heb ik oxazepam's voor een paar dagen.
maar die probeer ik nou ook niet te pakken.
nou maar even een spelletje doen op de computer.
maar gelukkig kon in wel me ei kwijt aan de leiding op het werk aan eentje heb ik het verteld.
sorry voor dit verwarrend verhaal en zinnen die door elkaar staan.
maar ik moest het even kwijt.
en ik krijg de tijd rare smsjes.
en in een van de laatste smsjes bleek hij/zij me naam te kennen.
maar ik ken het nummer niet en toen begon hij/zei erover dat degene morgen mischien wel hier naar toe kwam en of ik al verder ben gegaan dan zoenen.
en dingen als ik hou van je xx in het berichtje.
ik zou niet weten wie het is.
want eerst begonnen de berichten rond 0:30 s'nacht's.
met wie ben jij enzo echt raar vind ik dat.
maarja ik hoop maar dat er hier morgen niemand voor de deur staat *afklopt*
en nou ga ik maar even afleiding op te computer zoeken een spelletje of muziek ofzo.

Ik vind het leven hard. Maar ik vind ook dat ik mezelf aanstel. Ik weet niet of mijn baas te veeleisend is of dat ik gewoon niks kan. Ze wil dat ik van alles doe en ik wil best van alles doen, maar soms toetert m'n hoofd echt van alle nieuwe informatie. Gekke klanten, alles in het Chinees, ik maak bijna alles voor het eerst mee, heb nog zoveel te leren, alleen al op het gebied van migratierecht.

Zij wil dat ik daarnaast bijvoorbeeld ook de website opzet en dat kan best, alleen is het programma waarmee we daarvoor moeten werken zo verschrikkelijk onhandig. Alles staat door elkaar, het is enorm veel werk om alles te kopiëren, er opnieuw in te zetten, de teksten willen dan weer net niet goed: het gaat kortom niet vloeiend zoals het zou moeten gaan. En degene die mij dat uit moet leggen weet zelf amper hoe het werkt, dat moet allemaal via de telefoon, en ik moet het kortom voor het grootste deel zelf uitzoeken.

Daarnaast wil ze een handelsdelegatie naar Nederland halen, terwijl dat helemaal niet tot het beroepsveld of terrein van ons kantoor hoort. Ik moet dat dan opzetten, maar zo gemakkelijk gaat dat niet. Instanties als de EVD en NFIA (die regelmatig handelsmissies organiseren) vinden het maar een vaag verhaal of verwijzen door naar bedrijven in de betreffende branche. Die bedrijven verwijzen ons op hun beurt weer door naar instanties als de EVD... Niemand zit dus op zo'n delegatie te wachten, wat ik al wel vermoedde. Maar concrete antwoorden krijg ik niet snel, en mijn baas wil juist snel een concreet antwoord omdat ze het weer door moet communiceren aan degene die haar om hulp heeft gevraagd. Ik vind dat je iemand zonder ervaring niet zomaar klakkeloos op zo'n project kunt zetten en verwachten dat alles goed komt. Niemand binnen het bedrijf heeft daar verder iets mee te maken, niemand heeft daar ervaring in, ik ben bang dat als we zoiets zelf gaan organiseren dat het op een fiasco uitloopt. Mijn baas heeft namelijk nergens tijd voor. Ondertussen wil ze alles een kans geven en daar zit wat in. Maar ik heb het gevoel dat ik dat gewoon (nog) niet aan kan.

Ondertussen komen er iedere dag veel dingen voorbij die eerst of snel gedaan moeten worden. Zo zit ik achter een telefoon die de hele dag rinkelt, de mensen die bellen zijn niet zo snel van begrip, het is allemaal heel hectisch. Als ze dan een tijdje geen feedback van me krijgt over bovengenoemde twee projecten en vraagt hoe het gaat, en ik zeg dat ik er niet echt aan toekom omdat er steeds andere dingen tussenkomen, moet ik er maar tijd vrij voor maken. Dat kan op zich wel, wie doet alleen al die dagelijkse dingen die ik doe?

En ik twijfel er echt aan of het probleem nou bij haar of bij mij ligt. Het is niet gek dat ze mij vraagt dat soort dingen op te zetten. Misschien moet ik ze ook prioriteit geven. Zij begrijpt ook dat ik druk bezig ben met andere dingen. Maar ze benadrukt wel dat ik er (blijkbaar) meer voor moet doen, of regelmatig naar haar terug moet koppelen. Ik ben alleen als de dood haar te storen omdat ik weet dat het werk al boven haar hoofd uitstijgt. En als ik geen positieve antwoorden van bedrijven krijg over die handelsmissie, dan ligt die fout toch niet bij mij? Of moet ik me er toch actiever mee bezig houden? Als mijn hoofd duizelt van alle informatie vind ik het moeilijk mezelf specifiek met die website bezig te houden, omdat dat hardstikke ingewikkeld is. Is dat mijn fout of probleem, moet ik de dingen anders aanpakken?

Ik ben blij dat het weekend is. Ik heb een duur tijdschrift gekocht: Flow. Leuk tijdschrift. Voor mensen die even willen ontspannen in hun drukke bestaan ofzo. Val ik nu al in die categorie... Wat verwacht ik nou eigenlijk van het leven? Ik weet dat het niet altijd leuk is, dat wil ik ook helemaal niet, ik wil in de toekomst investren. Dat doe ik nu dan ook. Maar gaat het wel goed? En wat verwacht ik dan uiteindelijk van die toekomst?

Ik mis mijn werkloze drummer.

Depressief voelen voelt goed. Alsof ik dan echt leef.

Ik hoor enorme stress te hebben voor mijn tentamens en eigenlijk heb ik dat ook wel maar het komt er niet uit en dat is zo fijn!
Ik voel me elke dag beter en beter en mijn concentratievermogen gaat steeds verder omhoog.

En elke dag dat ik met school bezig ben ben ik dolblij dat ik deze keus heb gemaakt. Ik ben enigszins bang voor mijn stage, maar dat lijkt me wel normaal, maar bovenal heb ik er ongelooflijk veel zin in.

Ik vind het zo raar dat alles tot nu toe goed gaat. Hij is veel te lief :)

Morgen zie ik hem en ik zie er heel erg tegen op. Maar ik wil niet stoppen met trainen. Hij wil vrienden blijven en ik weet niet of ik dat wil. Aan de ene kant wel, maar aan aan de andere kant ben ik bang dat ik het dan alleen maar moeilijker maak voor mezelf. Dat ik blijf hopen op iets wat niet gaat gebeuren.
Het besef dat zijn leven gewoon doorgaat doet zeer. Alsof het voor hem allemaal niks betekende, terwijl het voor mij zoveel was.

Edit: maar ik heb wel echt lieve mensen om me heen. Ik kom er nu wel achter dat de mensen die ik als goede vriendinnen beschouwde dat ook echt zijn.

ik ben nou de hele dag alleen thuis en om de zoveel tijd komt er een paniek gevoel op.
vooral toen ik boven aan het stofzuigen was had ik de neiging om de hele tijd om te kijken.
en me lijf is nog steeds aan het ontwennen van die lexapro denk ik.
want ik ben nog steeds vaak duizelig en dan zie ik alles van links naar rechts bewegen.
maarja ik heb in iedergeval me dingen al gedaan.
boven en beneden gestofzuigd en het afwasmachine leeggehaald en de hond uitgelaten.
en ik kom net van de winkel terug maar dat paniekerige gevoel is soms gewoon eng.
en ik heb een man van de leiding op het werk toch maar gesmst dat er roddels over hem rond gaan.
zonder dat ik de naam van degene die roddelden noemden.
en dat van gisteren krijg ik niet uit me hoofd.
en ik voel me gewoon raar.

Ze woont anderhalf uur bij me vandaan met de trein. Ze heeft ook een vriendje, maar daar wil ze het uit mee maken. Ik wil haar weer eens gezien. Ik heb haar ontmoet in de herfstvakantie en we hebben de hele week opgetrokken. Nu woon ik in Ermelo en zij in Alphen aan de Rijn. * zucht *

Vanochtend verslapen dus voor ik op mijn werk zou zijn, zou ik al veel te laat zijn. Niet komen opdagen, en ze hebben me niet eens gemist? Nu naar baan 2. Ik ben dat heen en weer reizen zo zat, en Blackboard werkt niet zoals het moet, en alles is te druk en ik ben chagerijnig. En vannacht was fijn, ook al laat ik het maar gewoon voortkabbelen. Ik heb geen recht van spreken meer.

Het begint steeds meer aan me te vreten heb ik het idee. Het voortdurende gevoel van een geheim te hebben en op mijn tenen te moeten lopen. Ik word er erg gespannen van en ik heb de hele tijd het idee dat ze aan me kunnen merken dat er wat speelt. Uit opmerkingen die ik maak, een stukje ervaring of zo.
Het zou me enorm opluchten om het thuis te kunnen zeggen, maar dan weet ik dat het over is. Dat is denk ik ook een bijreden dat ik hier weg wil, zodat ik niet die continue druk voel van het moeten verbergen.

Afgezien hiervan gaat het tussen ons supergoed en ik voel me heel gelukkig met hem, en hij ook met mij kan ik wel zeggen. Maar juist daarom vind ik het zo moeilijk om het te verbergen, want - het klinkt zo stom - ik zou willen dat iedereen kan zien hoe gelukkig we zijn. Ondertussen ben ik dan ook flink verliefd, maar ik doe mijn uiterste best om een neutraal gezicht op te houden. Vermoeiend allemaal..

Oh en verder word ik nogal gestoord van mezelf, want ik heb dit semester nog amper iets gedaan en wat ik heb gedaan vind ik erg matig. Inspiratieloosheid zou ik het niet meer willen noemen want qua ideeën gaat het nu wel, maar ik krijg gewoon niks op papier (of op doek dus) en dat vind ik zo enorm frustrerend. Zelfvertrouwen, kom eens hier. :|

Soms zou ik willen dat bepaalde mensen eens een dag in mijn hoofd konden kijken. Kunnen ze ook eens zien dat het voor mij echt allemaal zo makkelijk niet is...

ik ga maar eens me tanden poetsen en dan in bed tv kijken.

vind jij dit écht 'je hart luchten'? serieuze vraag

ot:
happy <3 ik heb een kílo vaseline omdat ze of dit of minitubes van 100gr hadden :D wel grappig, een huge pot
mijn meisje is zo ontzettend lief voor me, echt niet te geloven :cool::)
fijne samhein iedereen..

Ik moet voor dinsdag reageren of ik een woning in de binnenstad van Zwolle wil. Gisteren wezen kijken, en het voelde allemaal wel heel erg goed, precies groot genoeg voor mezelf en ik kan er volgens mij echt een leuk plekje van mezelf van maken. Toch komen er nu enorm veel beren op de weg, red ik het allemaal wel om zo snel te verhuizen, om daar te schilderen en de vloer te leggen, om hier dan op tijd alles ingepakt te hebben en over te huizen, om alle praktische dingen te regelen, zoals het g/w/l, ik weet niet goed welke leverancier ik moet kiezen enzo en dan zit er nog met internet en televisie wat geregeld moet worden.... Tis een 'beetje' druk in mijn hoofd en de lijst lijkt steeds langer te worden...

@ Rasmusje: waarom kun je het thuis niet vertellen?

OT: druk bezig dit weekend met dingen die ik nog moest doen. Gisteren naar het tuincentrum geweest en leuke bloemetjes gekocht voor op het balkon. Ze zouden winterhard zijn, maar ik moet nog zien wat ervan overblijft. Nog een plant voor binnen, die ik gelukkig heelhuids thuis heb gekregen, want ik was op de fiets met veel spullen, o.a. 3 zakken potgrond.

Net de kamer gestofzuigd. Zo nog de hal en keuken en de wc. En dan is het qua huishoudelijk werk voorlopig wel weer even genoeg. Ik wil vandaag ook nog wat aan m'n studie doen.

Ik wil 'm wel :bloos:

Mijn alles of niets tentamen in december komt wel heel erg dichtbij, van de week even aan docent vragen welke datum ze gepland hebben.
En ik word gillend gek van begeleid wonen/ CIZ. De stichting voor begeleid wonen wil niet wat het CIZ voor indicatie afgeeft, maar dat wil ik wel!
En mijn rug doet nog steeds wel pijn: vorig weekend was mijn rib in mijn rug uit de kom, ik wist ook niet dat dat kon. En die heeft de fysio woe teruggeduwd. Maar het doet nog wel pijn.

ja vaak wel ja.
en wat is samhein?.

ot.
vanavond met me moeder maar this is it van michael jackson.

Ik ben definitief van therapie af. Niks meer. Was een jaar geleden gestopt met de deeltijd, een half jaar geleden met de gesprekken, en nu ook met PMT. Het gaat prima, het enige waar ik mezelf tegen kom is met vertrouwen nog steeds. Dat veroorzaakt wel eens ruzie/discussies met mijn vriend. Ik zal het altijd houden, en leer er wel mee leven. En diagnoses? ach nee ben mezelf. Als er ooit nog een naam voor komt. Ik blijf ik.

Medicijnen heb ik nog steeds. Van de seroquel ga ik vanaf. Prozac is mijn redmiddel.
Psychiater laat me koud (H). En nu ga ik leren leren leren. Tentamens, gestresst en daardoor onder de pukkels bah!

een soort zomereinde, een oud keltisch feest

Haha, you wish ;)

Maar jij woont toch heel ergens anders? :o

Ik heb een leuke dag gehad. Het was wel heel moeilijk om hem daar te zien. Ik wist ook niet zo goed hoe ik me moest gedragen en dus heb ik hem maar zoveel mogelijk ontlopen.
Ik ben nu net een uurtje thuis en ik ben echt volledig ingestort. Het doet nog zoveel pijn. Ik wil hem niet negeren en proberen te ontlopen. Het doet pijn om te zien dat hij er blijkbaar helemaal geen moeite mee heeft.
Hij komt morgen om nog even te praten. Ik weet niet of het goed is. Ik wil het zelf wel, ik ben ook degene die het heeft voorgesteld. Ik wil gewoon nog een aantal dingen kwijt aan hem. Dat zal wel moeten, ik zie hem straks elke week met trainen en ik wil niet elke week na trainen zitten huilen.
Ik mis hem, ik mis ons.

Simon is echt de beste Nederlandse film ooit.
Ik moet er keihard van janken.
Dat had ik sowieso nodig.
Waarom ben ik ineens zo bang voor de toekomst?

@ blurred: jaa simon. Misschien omdat je op het moment geen zekerheden hebt en wel allerlei grote beslissingen hebt gemaakt. Dan lijkt het me niet meer dan normaal dat je af en toe even heel erg onzeker bent over alles en bang bent voor alles.

oh ok bedankt :).

ot.
ik wil het niet toegeven maar sinds dat ik met me lexapro gestopt ben.
begin ik weer steeds panischer te worden en ook steeds sneller weer angstig.
en me duizeligheid is ook nog steeds niet over.
en ik ben niet met me moeder mee naar michael jackson gegaan.
en ik heb er spijt van dat ik zo chagerijnig tegen haar doe.
maar dat komt doordat ik onrustig heb enzo.
en nou is ze met me vader naar michael jackson toe.
en me neefje is nog even hier geweest.
en van elk geluidje dat ik hoor schrik in me rot.
en spring ik soms omhoog.
en net is het alweer een aantal keer mis gegaan.
maar om een afspraak met me psychiater te maken zie ik niet zitten.
ik heb net maar een oxazepam gepakt die nog moet gaan werken.
en morgen ga ik toch maar weer even naar me coordinator toe.

@ darkfairy. Ik heb ook een tijdje aan de lexapro gezeten en die ontwenningsverschijnselen gaan vanzelf weer weg. Geef het nog een tijdje en probeer jezelf mentaal rustig te houden. Ik begrijp dat het heel erg moeilijk is, maar neem een contactmomentje met iemand wanneer je jezelf pijn wilt doen.

Ontopic: Rustig, blij en wel goed. Ook al heb ik de zenuwen er flink in zitten.

Nu ik weer bij mijn vader woon:

50/50 het kan zo weer slecht gaan, dan komen de gekste dingen tot bod zoals
de dwang om me haar te milimeteren of angst om de dag te beginnen.
Soms ben ik trots op hoe ver ik ben gekomen en soms haat ik het dat ik nu pas
ben waar ik sta, maar op het moment ben ik blij dat ik nu zo ver ben i.p.v. op mijn
30e bijvoorbeeld.

Ik hou van school, ik ben er goed in en heb vrienden gemaakt.

Ik voel me soms erg eenzaam omdat er zo intens weinig mensen zijn waarmee ik
goed kan praten. Gelukkig zijn er wel mensen waar ik goed mee kan praten.

Met mijn rug gaat het super! (L)

Ik had gisteren een masker gemaakt van klei, toen die eindelijk droog was liet ik 'm per ongeluk vallen.
Nog nooit heb ik een werkje van me laten kapot gaan, intens INTENS boos/woede.

Gisteren heb ik voor het eerst een teek gezien, en dan dus op de arm van Vriendje... :| Gelukkig kon ik 'm er uit halen na wat gepriegel, maar brrrr, wat een ellendige beestjes!
Net heb ik hardgelopen, dat geeft toch wel een voldaan gevoel. Ik had 't dit weekend ook een beetje laten sloffen :bloos:. En ik kan pas over 2 weken weer, dus ik moest wel.
Straks nog 'even' naar de stad naar de bank fietsen om de cheque (!) te innen die ik gewonnen heb met online onderzoeken. Geeft een leuk extraatje zo :)

Jeez.
Ik moet eigenlijk mijn tentamen lineaire algebra leren, maar ik kan me er niet toe zetten. Ik heb daarnet niet eens mijn 1667 woorden geschreven, terwijl ik toch een halfuur bezig ben geweest. En passant stop ik met eten en mis ik mijn niet-meer-vriendje afschuwelijk. Maar "ik draag het gelaten" en luister de muziek die me wel weer uit dit dal trekt.

Ik zou toch een tien halen voor dat tentamen?
- alle dingen die ik zou doen, doen me denken aan hem, omdat ik ze met of voor hem verzonnen heb.

Edit: nou, het valt weer mee. Ik ging oefententamen maken en ik had drie van de vier opgaven helemaal goed, en de vierde was ik niet aan begonnen want bewijzen dimensies deelruimten blablabla maar dat was een bonusopgave dus het maakt niet uit. Pluspuntje.
Edit2: nu heb ik er nog eentje gemaakt en ik kwam zelfs uit de bewijsopgaven. :confused: Conclusie: ik kan mezelf net zo goed de rest van de middag vrijaf geven en iets leuks gaan doen, maar a) wat b) met wie c) waarom, in godsnaam, waarom.