mijn verhaal
 

ik ben een meisje, 17, en schrijf wat krabbels hier en daar. ik laat ze nooit echt aan iemand lezen, dus heb geen idee hoe lekker het nou eigelijk leest:



beep beep
ze draaide zich om, haar arm viel over de rand van het bed.
beep beep
haar hoofd keek versuft op, maar viel weer op het kussen. slaapdronken probeerde ze de motoriek van haar armen terug te vinden.
beep beep
ze bromde geirriteerd, pakte toen traag de telefoon op. met haar ogen nog gesloten tastte ze naar het groene knopje en tijdens de zevende beep nam ze op.
‘wha...?’
‘julia.’
haar hersenen, nog traag en dronken van de slaap, herkenden de stem niet meteen. ‘wie is dit?’
‘olivier.’
nog een geirriteerde grom van haar. ‘olivier. waarom bel je op dit tijdstip? waarom bel je uberhaupt?’
‘hoe is het met je?’
woede. ‘hoe het met me is? leuk dat je het vraagt, olivier. met mij is alles super. gister voelde ik me ook super, vorige week trouwens ook. drie maanden geleden voelde ik me iets minder super, maar nee, dat zou jou ook niet uitmaken, he?’ ze schoot overeind, bungelde haar benen over de bedrand.
‘julia -’
‘zeg nou maar wat je wilt, olivier.’ alle frutraties van afgelopen maanden kwam er eindelijk uit. ze had moeite zich te beheersen. ze wilde olivier geen pijn doen, echt niet. maar het was zo, zo moeilijk geweest. het bleef even stil aan de andere kant van de lijn.
‘het spijt me, juul...’
‘noem me geen juul.’ haar stem was koud als ijs. olivier zuchtte.
‘kunnen we morgen naar je toe komen, tom en ik?’
julia fronsde. ‘waarom -’
‘het gaat over papa en mama,’ onderbrak olivier haar. ze verstarde.
‘over het ongeluk,’ ging olivier verder.
ze zei niets, haar lippen trilden.
‘we zijn er in de middag,’ olivier praatte rustig en kalm, alsof hij haar wilde verzekeren dat het goed was, dat het goed kwam.
‘morgen heb ik school,’ piepte ze. compleet irrelevant in zo’n geval, maar het leek haar belangrijk dat te melden. ze wilde dat ze ophield met beven.
‘dat komt goed, juul. tot morgen.’ en olivier hing op. ze realiseerde zich niet dat haar knokkels wit waren. ze had de telefoon fijngeknepen met haar hand. ze kon maar aan een ding denken.
papa en mama



graag commentaar!
btw: ik weet dat er geen hoofdletters inzitten. dat vind ik mooier, en fijner schrijven.

Ik vind het nogal irritant dat er geen hoofdletters inzitten. :O Verder vind ik het wel goed, een beetje mysterieus ook.

Ik vind het goed geschreven.

Klein detail:
"haar ogen nog gesloten, tastte ze blind naar het groene knopje en tijdens de zevende beep nam ze op."
Deze zin loopt niet goed. Zo is het beter:
"Met haar ogen nog gesloten tastte ze naar het groene knopje en tijdens de zevende beep nam ze op."

Overigens raad ik je aan wel hoofdletters te gebruiken, anders heb je kans dat mensen al meteen afhaken omdat ze het er niet professioneel uit vinden zien.

Leuk verhaal. In het begin lijkt het er ontzettend op dat Olivier een ex-vriendje is van Julia en daarom vind ik het ook zo vreemd, en een klein beetje stom, dat later blijkt dat hij familie is. En ik zou ook willen weten waarom Julia het zo moeilijk heeft gehad.

Leuk verhaal :)

Ik ben heel benieuwd hoe 't verder zal gaan en wat er is gebeurd, dus dat is in ieder geval al goed gedaan :) Ik vind het overigens ook niet storend dat je niet meteen weet dat Olivier familie is, dat maakt 't juist wel spannend, vind ik.
Daarnaast stoor ik me ook niet aan het feit dat je geen hoofdletters gebruikt, want verder is je interpunctie en opmaak wel heel prettig, ik kan me alleen wel voorstellen dat sommige mensen - zoals Allure ook al zegt - er niet aan zullen beginnen omdat ze meteen zien dat er geen hoofdletters gebruikt worden...

goed,
ik ben benieuwd hoe het verder gaat(A)
De hoofdletters ofzo mis ik niet echt..!

Ha, ik ben het wel een beetje eens met wat de meeste mensen boven me zeggen.
Ik zag eerst dat je geen hoofdletters had en dacht -_-' niet weer zo eentje, maar het valt me nogal mee. Ik kan me zowaar voorstellen dat je ze liever vermijdt.

En verder vind ik het een goede wending dat olivier niet een vriendje is maar een broer (o.i.d., dat is wat ik er althans van maak), ik zag het cliché verhaal alweer gebeuren. Eigenlijk ben ik in alle opzichten positief verrast, lekker bezig. Ik vind dat je goed beschrijft hoe julia zich voelt: slaperig/boos/verdrietig, het komt echt op me over. Ben benieuwd naar een verder deel, als je dat al hebt.

Show, don't tell. Niet letterlijk zeggen hoe iemand zich voelt of gedraagt, maar laten zien. Geïrriteerd gebrom en stemmen zo koud als ijs zijn voor Kippenvelboeken.

ik sluit me hier helemaal bij aan
precies wat ik dacht, wat is er nou erg aan geen hoofdletters gebruiken:O
het gaat toch om de inhoud?

Let op zulke zinnen, dit kan namelijk gewoon niet. Ik vind zelf het woord 'beep' ook een beetje gek, ik snap dat je het overgaan van de telefoon bedoelt, maar het lijkt me niet nodig om dit geluid in het Engels te beschrijven. Ook is het handig om alles goed over te lezen voordat je het post, zodat je zelf de duidelijkste fouten er al uit haalt, zoals hier:

Aan de ene kant ben ik het ook met Uice eens (show don't tell), maar aan de andere kant vind ik juist die details van je verhaal erg leuk, met die motoriek van de armen terug proberen te vinden en zo. En je hebt wel een duidelijke spanningopbouw in je verhaal, je maakt de lezer wel nieuwsgierig, dat is goed.

ik ben ontzettend blij met jullie commentaar :)

je hebt gelijk, ik zal deze zin aanpassen.


dit vind ik nog moeilijk. ik vind het leuk om de details te beschrijven, maar ik zie je punt. overigens vind ik het lastig te weten wanneer de details overbodig zijn, of wanneer ze juist te kort komen. heb je nog meer voorbeelden in deze tekst?


dat is waar. soms ben ik inderdaad een beetje haastig, en lees ik het niet goed over. wat betreft de engelse beep, het was als een tril bedoeld. en dit was het eerste geluid dat in me op kwam. je zet er niet neer: tril, tril


voor de rest, bedankt voor de (positieve) reacties, en blijf reageren! ik heb het liefst veel commentaar met uitleg. ik zal misschien deze week nog wat posten, maar eerst ga ik me nog even storten op dit stuk. :)
*O*

Allemaal letterlijke beschrijvingen van hoe ze zich voelt, terwijl je dat veel beter middels haar gedrag kunt laten zien. Je moet ook niet bang zijn dat je lezer je niet begrijpt: als je hoofdpersoon in zo'n gesprek gromt en bromt, gaan wij er wel vanuit dat ze dat geïrriteerd doet; dat hoef je er niet bij te zetten.

Dit is gewoon een cliché. Vermijd ze.

Ook hier: de lezer snapt heus wel waarom hij rustig en kalm praat. Ik zou trouwens ook niet rustig én kalm zeggen; het komt op hetzelfde neer.

En zo'n "dat het goed was, dat het goed kwam" is ook een cliché.

Schrijf niet meer op dan wat de lezer moet weten. Als je denkt dat iemand begrijpt hoe een personage zich voelt, hoef je daar geen woorden meer aan te besteden.
Aan de andere kant is het ook aan jou om te bepalen wat de lezer moet weten. Het kan voor haar persoonlijkheid van groot belang zijn dat Julia een bepaald soort schoenen draagt. Maar laat het dan wel een functie hebben.

bedankt voor je reactie. ik zal er iets mee doen :)