Hoelang geloofde jij in Sinterklaas?
 

heb er zelf nooit in geloofd, ik herinner me het nog zeer goed toen ik die man voor het eerst zag. De beste man had elastiekjes in zijn baard, z'n baard was niet normaal wit, wie draagt er nou zulke kleren? Zwarte Piet is al helemaal nep, niemand geeft zoveel cadeautjes weg, al helemaal iemand uit Spanje.. Het paard verhaal klopte niet, Sinterklaas was die middag ook al in het dorp, op school en bij m'n broer op school, en ook de Sinterklaas in het dorp had touwtjes en elastiek. Ik trok aan de jas van mijn moeder en zei dat Sinterklaas niet bestaat, mijn moeder zegt van wel.. Toen vroeg ik me heel lang af waarom ouders gezamelijk deze leugen hadden bedacht.

Ik tot m'n 6de geloof ik. Ik nam gewoon aan dat hij echt was, ook al zag hij er bij mijn opa en oma heel anders uit dan bv. op school of op tv, dat maakte me niets uit. Ook het feit dat hij bij mijn opa en oma met een bezem liep ipv met een staf vond ik niet vreemd. Ik vond het heel spannend dat mijn naam in zijn grote boek stond en dat hij wist dat ik dampo op de muur van mijn slaapkamer had gesmeerd en make-up op het dekbed van mijn zus, als hij dat wist dan móest hij wel echt bestaan. Ik wilde een tijdje dolgraag met hem mee in de zak naar Spanje en met een vriendinnetje ging ik proberen of je echt kolen in je schoen kreeg als je stout was geweest (dat was toch zo? ).
Op m'n zesde begon ik door te krijgen dat bepaalde dingen gewoon echt niet konden, maar ik wilde nog dolgraag geloven en probeerde het dus voor me te houden (want ik was bang geen cadeautjes meer te krijgen). Mijn ouders hadden dat door en besloten me de waarheid te vertellen (die ik eigenlijk al wist dus). Heb me nooit afgevraagd waarom ouders de leugen gezamelijk bedacht hebben, want dat leek me vrij duidelijk; het is ongelooflijk leuk!
(En nu is mijn nichtje 2 en zie ik weer hoe leuk het is!)

Mijn moeder heeft het me in groep 5 verteld, dus ik zal net acht zijn geweest ofzo. Ik had al wel langer door dat er iets niet helemaal klopte, dus het kwam niet echt als een verrassing en ik vond het ook niet zo erg.

Ik was 8 denk ik, ik kwam erachter omdat mijn ouders dat vertelden. Ik had weleens twijfels gehad bij bepaalde dingen, maar er ging geen belletje rinkelen tot m'n ouders het vertelden. Ik voelde me zwaar belazerd en heb heel hard gehuild daarom.

Tot mijn zesde. Omdat ik het zelf vroeg.

Ik was denk ik ook 7 of 8? Groep 5 ofzo, voordat de sinterklaas gekte dat jaar echt los barste dat jaar vroeg ik het aan m'n ouders.

Ik was ook zo'n 7 of 8 jaar. Had nog niets door en plotseling vermoordde mijn mama mijn idool :(

In de zomervakantie voor ik naar groep 3 ging, ik was toen 6, vertelden mijn ouders mij het verhaal over een Sint die cadeautjes aan arme kinderen gaf tijdens zijn leven en dat ouders dat later zo'n goed idee vinden dat ze het van hem overnamen en dat er dan een man die Sint speelt om de nagedachtenis te eren, maar dat dat dus niet echt is. Daarna ging ik schommelen. Het kon me niet zo veel schelen want het duurde nog maaaanden voordat het sinterklaas was. Tegen de tijd dat het december was, was ik aan het idee gewend.

Nou niet zo heel lang, mijn neef vond het erg leuk om te zeggen dat hij niet bestond.:P

In groep 4 vertelde een klasgenootje dat de sint niet bestond. Ik had toen al wat twijfels, maar praatte het altijd nog goed. Toen vroeg ik het aan mijn moeder, en die vertelde toen het hele verhaal.

Mijn moeder vertelde het me in groep 4 of 5. Dacht voorheen altijd dat ie echt bestond en vroeg me af hoe alle pakjes toch zo mooi door de niet-aanwezige schoorsteen konden komen :D

*O* IK KWAM ERACHTER TOEN ONS GEZIN EEN KRANTEN WIJK HAD :eek: HIHI. NU HEBBEN WE GEEN PAKJES AVOND MEER:'( maar ik was wel 6 jaar jounger of nog jonger.....

XX MY

ik tot m'n 9e toen zij m'n moeder dat ie niet bestond

Mijn moeder vertelde me dat hij niet bestond toen ik elf was. Wat een vals leugen! Want vorig jaar was ik in Venetië en wie stond in mozaïek afgebeeld op de Dom? Sint Nicolaas! Zie je wel dat hij bestaat!

Ik weet niet meer precies tot welke leeftijd, maar ik ben er samen met een vriendin achter gekomen. We wilden weten waar sinterklaas heen ging als hij wegging uit de zaal waar wij sint en zijn piet altijd ontvangen. Dus besloten ik en mijn vriendin hem eens een keer achter na te gaan. Hij liep de zaal uit naar een hokje waar ze zich dus omkleedde. wisten wij veel. Wij stonden voor de deur te wachten toen wij een van de pieten hoorden zeggen: Zo nu mag eindelijk die schmink er af. Wij deden de deur een klein stukje open en we zagen de pieten met half schmink op hun gezicht en sinterklaas zonder baard dus vanaf toen wisten wij het:D. Nu zijn wij samen al 3 jaar zwarte piet en het is altijd zo'n leuk om te doen. Ik vind het soms ook wel zielig voor de kinderen die echt heel enthousiast zijn voor sinterklaas terwijl hij niet eens bestaat.
Maar ach ze komen er van zelf wel achter.:P

X

:D

Toen ik nog geloofde vond ik het altijd zo gaaf dat er een beeld van Sinterklaas in de Efteling stond. Dat versterkte mijn geloof wel. :p

Ik was ergens tussen de 8 en 10 jaar geloof ik. Ik zag toen in dat bepaalde dingen niet konden en na mijn vragenvuur hebben m'n ouders het maar verteld.

Ik was 7. Ik heb schijnbaar tegen mijn moeder gezegd: 'De paashaas bestaat niet, bestaat Sinterklaas dan wel?'. Toen heeft ze het ook gewoon maar verteld.

tot mijn 5de. Mijn moeder had altijd gezegd dat hij niet bestond maar ik zag hem wel elk jaar op school dus ze moest er wel naast zitten. Toen gingen we een jaartje in Spanje wonen. Mensen kenden hem daar niet en konden zijn naam niet eens uitspreken. Kwamen we weer terug in Nederland, bleek de sint geen spaans te kunnen... Tja, dan geloof je het niet meer.

hahahahhaha :P XD
lag echt helemaal in een deuk toen ik t las haha xd

Ik heb nooit in Sinterklaas geloofd. :)

Ik denk dat ik zes was. In groep twee geloofde ik nog heilig, in groep drie was het allemaal weg. Mijn vader was regelmatig zwarte piet geweest en ik was ervan overtuigd geweest dat Piet dezelfde schoenen had als mijn vader. Op dezelfde manier afgetrapt ook. Ik heb nog bij hem op schoot gezeten, helemaal niets door.
In groep drie geloofde ik niet meer, maar liet ik klasgenootjes nog rustig geloven. Eén jongetje deed dat niet, hij zat op vol volume door de klas te gillen dat Sinterklaas niet bestond. Dat vond ik heel gemeen.

Maar vanaf die tijd vond ik het wel een beetje raar dat volwassenen zo respectvol met de Sint omgingen. Dat hele brave "Ja Sinterklaas, nee Sinterklaas". Daar wilde ik dan wat van zeggen, maar als er jongere kinderen bij waren kon ik me net op tijd inhouden. :p
Maar het was gewoon meester Lex.

Tot mn 17e. Toen hebben mijn ouders mij de waarheid verteld:facepalm:

T/m kerst in groep 1. dus tot ik zo'n 4,5 jaar was ofzo.

ik geloofde - net zoals de meeste kinderen - tot groep 5
wel heb ik daarvoor volgens mijn moeder heel vaak gevraagd hoe het kan dat

- hij altijd overal tegelijk is
- hij op school enzo elk jaar dezelfde cadeautjes gaf *O*
- waarom hij overal een andere stem had enzo

maarja.
haha, de cadeautjes vond ik altijd wel heel leuk
en aangezien ik enig kind ben en de jongste qua neefjes en nichtjes vieren we geen echt "geloofsinterklaas"meer.
maarja, wel gezellig met familie enzo.
alleen dit jaar niet, omdat mijn opa is overleden op 30 november.

oh man,
wat lullig van je ouders :facepalm:

ahahahahhahahahhahahaha,
- ligt totaal dubbel -