Het grote zwangerschaps- en babytopic #9
 

:eek:

Success Testout!

Aangezien het ging over te vroeg geboren en worden en gehandicapt zijn vroeg ik me dit wel af:
Hoe staan jullie tegenover abortus; in het algemeen maar specifiek als je weet dat je kind gehandicapt is.

Ik heb dit jaar les gehad van een priester. Deze vertelde dat zijn zus zwanger was geweest van een kindje met anencephalie (ruw uitgelegd, een ziekte waardoor het kind 'breinloos' is en hoogstens een paar uur te leven heeft). Dus die vrouw heeft een zwangerschap van 9 maand gehad, wetende dat het kind zou sterven kort na de geboorte... maar wou niet weten van abortus
(dit dus duidelijk om geloofsovertuigingen: de katholieke kerk is tegen abortus).

Mij lijkt dit verschrikkelijk. Hoe kan je nu niet kiezen voor de korte pijn, maar een zwangerschap van 9 maand uitdragen wetende dat je kind zowiezo sterft?

In het geval wat jij noemt, is het mij duidelijk - abortus. Vooropgesteld dat je zeker weet dat ze dat heeft, natuurlijk. Maar het lijkt mij echt gruwelijk om een zwangerschap uit te dragen van een kindje dat in feite al dood is...

Verder vind ik het een heel erg lastig punt. Sowieso is het moeilijk om van tevoren te weten of je kindje gehandicapt gaat zijn - op het moment dat je een vruchtwaterpunctie doet, wordt het risico op handicaps ook alweer groter, dus daar moet je enorm mee uitkijken. Als ik zou weten dat ik een kindje zou krijgen met een zware lichamelijke of geestelijke handicap en we zouden nog in de abortusperiode zijn, dan zou ik misschien toch wel abortus plegen. Ook omdat ik in mijn omgeving zie hoe ongelooflijk zwaar het is voor de ouders om voor zo'n kindje te zorgen - en uiteindelijk de zorg te 'moeten' overdragen aan een instelling, omdat je er aan onderdoor gaat of uiteindelijk domweg te oud wordt. Dat lijkt me echt heel erg naar.

Bij een lichte handicap is het een heel ander verhaal. En een kindje met down... pfffff dat vind ik ook een moeilijke. Je weet inderdaad niet of het iemand wordt die (vrijwel) normaal kan leven, of iemand die helemaal niks kan. Ik weet niet of ik het als ouder zou trekken om óf altijd voor zo'n kindje te zorgen, óf met het schuldgevoel om te gaan als ik de zorg zou overdragen aan een instelling... ik zou het probleem misschien toch liever voorkomen. In principe ben ik niet tegen abortus dus tja.

Heel moeilijk probleem... ik ga er maar vanuit dat ik gewoon een gezond kindje ga krijgen :o

:D

Abortus vind ik heel moeilijk als het om handicaps gaat. Aan de ene kant denk ik dat ik wel voor ben - in mijn eigen geval dan dus, ik praat niet voor anderen - als op tijd wordt ontdekt dat het kindje een ernstige handicap heeft (en dan heb ik het dus bv. over anencefalie, en misschien ook over het syndroom van Down, maar dat zou ik eerst nog uit moeten zoeken)... ik denk in ieder geval dat ik geen 9 maanden vol zou kunnen houden als ik zeker zou weten dat het kindje al tijdens de zwangerschap of vlak na de geboorte zou overlijden (zoals bij anencefalie). Ik vind dan dat ik mezelf onnodig laat lijden... Moet je je voorstellen dat je toch echt zichtbaar zwanger bent, wéét dat dat kindje mogelijk niet eens levend ter wereld zou komen, maar mensen je toch blijven feliciteren en vragen wat het gaat worden. En dan ook nog bevallen... Dat lijkt me echt véél te heftig...

Een kind met Down syndroom zou ik niet weg laten halen. Ik heb iemand met Down syndroom gekend, en die had het echt prima naar haar zin in het leven. Daar heb ik als kind veel lol mee gehad. Natuurlijk is ze vroeg overleden, maar dat betekent niet dat haar leven het niet waard was.

Anencephalie is een ander verhaal. Dan heeft een kind geen overlevingskans en ben je zelf alleen onnodig aan het lijden. Dan is de medische wetenschap zo ver dat ik er gewoon gebruik van zou maken.
En natuurlijk zijn er meer situaties en aandoeningen die minder makkelijk te beoordelen zouden zijn. Maar daar ga ik nu niet over nadenken.

Mijn moeder heeft heel lang met mensen met Down syndroom gewerkt die echt helemaal niets konden, als kind ben ik een paar keer mee naar haar werk geweest en dat maakte toch wel enorme indruk... Als men mij zou kunnen garanderen dat ik zo'n lief Down-kindje zou krijgen dat altijd mensen knuffelt en altijd lacht, dan zou ik ook niet twijfelen... Als ze me binnen de abortustermijn zouden zeggen dat mijn kindje het Down syndroom heeft, dan zou ik echt niet weten wat ik zou doen... ik denk nu dat ik dan toch voor abortus zou gaan, maar ik weet 't niet zeker. Ik vind dat echt een heel moeilijk punt.

Bij Down heb je sowieso te maken met hele verschillende niveaus. Op mijn oude basisschool zat een meisje met het syndroom van Down die uiteindelijk haar VMBO heeft afgerond, terwijl de moeder van mijn ex werkte met mensen die echt niets konden.

Maar ik denk dat vooral heel belangrijk is dat veel mensen goed in staat zijn hun betekenis van 'geluk' bij te stellen naar de situatie waarin ze leven. Vroeger was voor veel mensen 'geluk' eten op de plank, tegenwoordig willen we dat we ons helemaal gelukkig voelen en stellen hele hoge eisen aan wat dat precies inhoudt. Kinderen met Down en hun families zullen ook zich aanpassen en gelukkig zijn. Ik denk toch dat als het om je eigen kind gaat, en je wil dat kind, dat de neiging om welk kind dan ook weg te laten halen veel kleiner is.

Je kunt van te voren niet weten hoe je onder invloed van zwangerschapshormonen zult reageren. Het is ook een erg moeilijke keuze die je moet maken. Ik weet van mezelf (door mijn studie) dat ik niet zo veel geduld heb met zwaar gehandicapte mensen/kinderen, dus in dat geval zeg ik nu dat ik de zwangerschap af zou breken. Maar mocht ik zonder voortekenen een gehandicapt kind krijgen, dan zou ik er wel voor de volle 100% voor gaan.
Viavia lees ik tegenwoordig ook een weblog van iemand die vorig jaar een kindje verloor vlak na de geboorte. Ze wist al in de 20e week dat het kind zeer waarschijnlijk de eerste dag zou overlijden; er was maar een kleine kans dat het zou overleven. Toch heeft ze de zwangerschap uitgedragen, en hoe ze daar over schreef, was het moeilijk, maar aan de andere kant ook goed voor de verwerking.

Ik heb jarenlang gewerkt met mensen met handicaps in veel verschillende gradaties en ik zou (zo denk ik er in ieder geval over) geen abortus willen. Ik ken daarnaast verhalen over mensen die een gehandicapt kindje zouden krijgen maar uiteindelijk was er niks aan de hand met het kindje. Dat risico wil ik niet lopen.
En bovendien vind ik dat je ook met een handicap gelukkig kunt zijn, en dat is het allerbelangrijkst. En aan de mensen die wel abortus laten doen, wat doe je dan als je kind een handicap heeft die je niet van tevoren kan zien? Denk aan ernstig autisme bijvoorbeeld.
Om bovenstaande redenen hebben wij ook geen nekplooimeting laten doen tijdens mijn zwangerschap. De 20-wekenecho wel, omdat je daarmee dingen kunt signaleren en je zo nodig na de geboorte meteen actie kan ondernemen. Zoals bij iemand die ik ken, de buikwand van haar baby was niet dicht en dus hingen de darmen etc buiten de buik. Hoeft niet erg te zijn, maar moet wel meteen geopereerd worden.

Oh, wat eng! :eek:

Ik vind het maar niets, al die horrorverhalen. Je gaat bijna denken dat de kans enorm is dat kinderen met iets van een aandoening op de wereld komen, terwijl het overgrote deel van de pasgeborenen het juist prima doet.

Wij hebben ook geen nekplooimeting laten doen tijdens de zwangerschap. Inderdaad omdat het resultaat lang niet altijd betrouwbaar is (natuurlijk doen ze als de nekplooimeting er aanleiding toe geeft wel aanvullend onderzoek) en omdat je dan toch ook vaak niet weet hoe ernstig het is ed. De 20-weken echo hebben we 'natuurlijk' wel laten doen, ook omdat ik gewoon graag 'het kindje' weer wilde zien. ;) Maar de 20-weken echo is natuurlijk voornamelijk een medisch iets, om te kijken of het allemaal goed gaat en er geen (ernstige) afwijkingen zijn ed. Ik heb geen idee wat ik zou hebben gedaan als uit die echo was gebleken dat er iets heel erg mis was geweest...gelukkig was alles goed en hoefden we er verder dus niet over na te denken. Maar bv. bij het Syndroom van Down zou ik niet kiezen voor een abortus, je weet van te voren niet hoe ernstig het is en wellicht laat je dan een kindje weghalen wat een prachtig leven zou kunnen hebben...wat een ander doet moet ie natuurlijk zelf weten, maar ik zou dat niet kunnen.

Hm, met een ernstige handicap zou ik het denk ik wel weg laten halen. Of Down daar nog onder valt zou ik niet weten. Ik had het er vanochtend nog met m'n ouders over, dat ik zeker na m'n 40e echt geen kinderen meer wil omdat je dan de kans op een gehandicapt kind ontzettend laat toenemen. Dat doe je jezelf en het kind toch niet aan? En toen vond m'n moeder dat ik daar wel gemakkelijk over praatte (ze was zelf 36 toen ze mij kreeg), maar misschien komt het omdat ik er sowieso door m'n studie anders tegenaan kijk en met anderen er heel anders over praat.

Het lastige is dat je er pas vrij 'laat' achter komt. Als iemand mij met 8 weken zwangerschap zou zeggen dat ik een gehandicapt kindje in mijn buik zou hebben zou ik het ook wel laten weghalen waarschijnlijk. Maar tegen de tijd dat je erachter komt heb ja dat kind al zo lang in je buik dat je er echt al van houdt (tenminste, ik kan alleen voor mezelf spreken, maar bij mij was dat zo).

Wij hebben er heel bewust niet al teveel over nagedacht. Ik weet dus ook niet wat ik zou doen.

Ik ben daar echt bang voor en zou het liefst zo veel mogelijk maatregelen willen nemen. Ik denk niet dat ik een gehandicapt kind aan kan, dan kun je dat beter ook 'voorkomen'. Maar ja, gelukkig weet ik toch nog steeds niet of ik kinderen wil. Ik heb nog zeven jaar.

Ik vroeg me net af hoe veel macht jullie je partner in zo'n beslissing zou geven? Ik heb een paar keer een semi-paniek situatie meegemaakt in relaties (nooit echt bang voor een zwangerschap geweest bij mijn vriendin, maar toch) en daarbij voelde ik me al die keren zeer machteloos. Niet alleen omdat ik niets kon doen, maar ook omdat het uiteindelijk niet om mijn lichaam ging. Als er een probleem zou zijn, en ze zou eigenwijs zijn, dan heb ik niets wat ik zou kunnen doen om mijn zin een waarde te geven.

Oh volgens mij hebben we hier op het forum al eens een heftige discussie over gehad... maar ik ben heel erg van de baas-in-eigen-buik. Ik geef meteen toe dat het enorm lullig is voor een jongen als ík de beslissing neem of zijn kind wel of niet geboren gaat worden, maar dat zit domweg vast aan het feit dat dat kind in mijn lichaam groeit. Ik moet alle pijn en kwalen verdragen, heb ook de fijne dingen die mannen nooit zullen meemaken, en ik heb hoe dan ook de beslissing te nemen. Pas als hij het kind kan overnemen in zijn buik, mag hij meebeslissen.

Daarbij telt zijn mening wel enórm, ik zou echt heel erg beïnvloed worden door wat hij vindt (en in het geval van bijv. een gehandicapt kindje: als mijn partner zou zeggen "Dat redden we wel, komt helemaal goed, we geven hem samen een mooi leven", is dat natuurlijk heel anders dan wanneer hij zegt "Ik weiger voor een gehandicapt kind te zorgen, laat maar weghalen, ik wil daar niks mee te maken hebben").

Daarbij is dit denk ik echt een breekpunt binnen een relatie. Maar da's wel dubbel - als hij het kindje per se niet wil, en ik per se wel, dan kan ik gerust zeggen "Nou okee, dan gaan wij uit elkaar, bemoei jij je er niet tegenaan, neem je geen vaderrol op je, en ik zorg gewoon voor dat kind." Hij kan dan gewoon weglopen, misschien met schuldgevoel, maar hij hoeft er niets mee te maken te hebben. Maar als hij het kind per se wel wil, en ik niet, dan heeft hij domweg niks in te brengen, hij kan mij niet dwingen het kind te houden. Dat lijkt me echt naar als man, maar ja, ik vind dit niet eens te bediscussiëren eigenlijk.

Het is overigens in mijn huidige relatie denk ik geen punt - ik heb al lang duidelijk gemaakt dat, mocht ik zwanger raken, ik het kindje wil houden, en ik weet dat 't vriendje ook niet zou willen dat ik 't weg zou laten halen, hij houdt teveel van kinderen. Hetzelfde gold voor mijn exen, trouwens. Alleen in het geval van een (ernstige) handicap zou dit denk ik wel een discussiepunt zijn, omdat dan abortus misschien toch een optie zou zijn, maar daar heb ik geen stellig wel/niet beeld over, weet echt niet wat ik zou doen, en dan zal hij in een gesprek dus ook behoorlijk veel 'macht' hebben over die beslissing.

Als ik zwanger ben houd ik het kind. En dan kan mijn partner hoog en laag springen, ik houd het kind. Zijn mening is natuurlijk wel belangrijk, maar die heb ik al gepeild voordat ik een relatie met hem kreeg. Vanaf het moment dat ik weet dat ik zwanger ben is er een liefde voor het kind in mijn buik die groter is dan de liefde voor welke partner dan ook. Ik zal dan ook alles doen om mijn kind een zo goed mogelijk leven te geven, gehandicapt of niet. De partner mag kiezen om me te steunen of om weg te lopen.

Succes Testout!

Bij prenatale onderzoeken op Down kan toch alleen maar een 'kansberekening' gegeven worden van of je meer of minder kans hebt op n kind met Down? Want als dat inderdaad zo is, dan zou ik niet snel voor abortus kiezen..de kans bestaat dat t kind dan misschien helemaal geen Down krijgt. En inderdaad; sommige vormen zijn erger dan andere. Het tijdstip waarop je echt te weten komt of de kans groot is dat je kind het syndroom van down krijgt ben je er denk ik ook vaak gewoon te gehecht aan om het nog weg te halen, zelfs al is er n grote kans op. Een zwaar lichamelijk handicap lijkt me wel n goede reden voor abortus, iets waar een mens zo ongeveer onmogelijk mee kan leven, dus niet als t een aantal tenen mist ofzo :p...En sowieso als blijkt dat er dingen missen en kind honderd procent zeker bij geboorte zou sterven.
Normale abortus, los van redenen, vind ik inderdaad ook een keus van de vrouw. Als je een relatie hebt zou het natuurlijk wel bespreekbaar moeten zijn. Maar dan nog weegt de wens van de vrouw zwaarder denk ik.

Dat weet je toch nog helemaal niet :confused: Goed de kans is groot hoor maar er zijn ook vrouwen die dat helemaal niet hebben, die na de geboorte hun kindje echt eerst moeten leren kennen voor ze dat soort dingen voelen. En je kent jezelf natuurlijk wel aardig maar je weet nooit helemaal hoe je op dit soort dingen gaat reageren...

@Kaa: Je kunt als de kansberekening vrij hoog uitvalt, er natuurlijk voor kiezen om een vruchtwaterpunctie te doen, dan weet je het zeker. Hoe gaat het trouwens met je?

Oef wat vind ik dat een foute insteek zeg!
Een kind maak je verdomme wel even met z'n 2'en, dat het zich toevallig in jouw buik ontwikkelt maakt het niets meer van jou dan van hem. In bovenstaande post doe je net of je het alleenrecht op het kind hebt.

Vind overigens sowieso dat vrouwen in Nederland veel te veel te zeggen hebben t.o.v. mannen m.b.t. het krijgen van kinderen, abortus etc.

Moet een vrouw haar kind dan maar uit haar buik laten halen omdat de man er niet voor wil zorgen? Of een kind 9 maanden in haar buik dragen en vervolgens een geestelijk en lichamelijk zware bevalling doormaken omdat de man het kind wil? Het is niet dat de vrouw meer te zeggen heeft over het kind, maar wel over haar lichaam en daar zit dat kind nou eenmaal in.

Mbt het krijgen van kinderen hebben mannen net zoveel te zeggen als vrouwen, lijkt me? Mbt abortus vind ik het niet meer dan logisch dat een vrouw naar toch het laatste woord over heeft...een vrouw kan een man toch ook niet verplichten zich te laten steriliseren of weet ik het wat voor andere operatie te ondergaan...?

Ik snap wel wat jullie hier zeggen, maar ik heb wel het idee dat jullie helemaal voorbij gaan aan het emotionele aspect dat de relatie en de mogelijke opvoedingen met zich meebrengt. Zouden jullie echt zo gemakkelijk een partner aan de kant zetten omwille van een zwangerschap als deze partner zich daar niet in kan vinden? Het lijkt nu bijna alsof dat totaal niet van belang is.

Ik zie het juist omgekeerd: als je iemand anders 'verplicht' om abortus te plegen, dan zet je een partner wel enorm makkelijk aan de kant. Natuurlijk zet een kind je wereld op z'n kop, maar wat denk je dat een abortus doet?

Als ik zwanger zou worden en mijn partner zou zich daar niet in kunnen vinden, dan had hij dat eerder moeten bedenken en zelf (extra) voorzorgsmaatregelen moeten nemen.

Maar als je een goede relatie hebt, neem je natuurlijk samen de beslissing om voor een kind te gaan (voordat je zwanger bent al, want in een onbevlekte ontvangenis geloof ik niet).

in een niet-ideale relatie zou ik héél zeker mijn kind boven een partner verkiezen, ja.
in een ideale relatie héb je geen onenigheden over al-dan-niet-abortus.

Dat is eigenlijk ergens toch ook ontzettend logisch? Ik moet de eerste man die negen maanden zwanger is, dikke enkels heeft, en kans loopt op borstontsteking bij de borstvoeding nog tegenkomen. Het kindje maken doe je natuurlijk samen, maar die negen maanden zijn lichamelijk gezien toch echt wel voor de rekening van de vrouw. Geestelijk is het natuurlijk een ander verhaal, maar uiteindelijk is het de vrouw die het kindje negen maanden draagt, borstvoeding geeft etc.
Er zijn allerlei lichamelijke gevolgen aan verbonden, en het is toch echt het lichaam van de vrouw.

Hebben wij als man de keuze om zwanger te raken dan? Dat bedoel ik. Buiten dat vind ik het onzin dat de vrouw het alleenrecht over het besluit tot abortus heeft, is simpelweg discriminatie van geslacht. Een kind maak je met z'n 2'en en als 1 van de 2 het niet wil moet er naar mijn mening gewoon abortus plaatsvinden. Stel: Een stel maakt samen de beslissing geen kinderen te nemen. De vrouw vergeet haar pil en raakt hierdoor zwanger. Zij wil vervolgens het kind houden en de man heeft daar dan niks over te zeggen. Dus ondanks haar fout heeft hij tegen zijn wil een kind.

Blijkbaar denken vrouwen nog steeds dat het kind meer van hen is omdat het zich in hun buik ontwikkeld en van hen borstvoeding krijgt, bah wat een ouderwetse benadering.

Zoals al eerder gezegd is, als een man geen kind wil moet hij of een condoom dragen, of de boel laten dichtknopen. Lekker makkelijk om de verantwoordelijkheid voor anti conceptie bij de vrouw te laten, maar haar dan vervolgens wel een abortus te laten ondergaan omdat jij te lui was om een condoom om te doen. Om het maar even lomp uit te drukken.

Wat een onzin is dat, ik draag bijvoorbeeld geen condoom omdat mijn vriendin dat niet wil (zeg zeer zeker niet dat ik het prettig zou vinden maar de keuze lag dus bij háár) en liever de pil heeft, tevens is de pil (mits bij goed gebruik) veiliger dan een condoom.

Ik denk dat je hier, net als met veel andere dingen, het zal moeten hebben over anticonceptie. Als je samen besluit tot het wel of niet gebruiken van een bepaald type anticonceptie, dan besluit je samen welke risico's je wel en niet neemt op een zwangerschap. Ik denk desondanks dat zelfs een goede relatie een conflict kan hebben over een zwangerschap, zeker als deze ongepland is. Zou je in zo'n geval nog steeds zomaar je eigen mening doorzetten als vrouw? En wat als je omgeving (ouders, broers en zussen etc) tegen is?

Ik heb toch het idee dat dit een beetje ontweken wordt qua vraag. Blauw engeltje is er heel stellig in dat dit soort conflicten niet voorkomen in een goede relatie. Maar wat als dat wel het geval is? Wat als op het moment supreme, jij en je ideale man er niet zo snel uitkomen? Ben je dan bereid offers te maken ten opzichte van je eigen mening, of druk je die snoeihard door?

Jaja, net zoals het discriminatie van geslacht is dat wij vrouwen altijd degenen zijn die moeten opdraaien voor het dragen van zo'n kind in onze buik en de pijn van een bevalling. Ik ben tegen! :mad:

*wijst naar post* :) Het zou echt helemaal niet gemakkelijk zijn. Maar hij wist waar hij aan begon, ik heb het hem duidelijk gemaakt op het moment dat er seks was en dus een miniem risico op zwangerschap. Als hij dan toch het kind niet wil, is dat zo'n breekpunt... ik denk dat een relatie haast wel mis moet lopen om zoiets. Of ik laat het kind weghalen voor hem, maar heb vervolgens een hele lading negatieve gevoelens ten opzichte van die abortus en ook ten opzichte van hem, of ik houd het kind en hij voelt zich verplicht vader te spelen, maar dat zal hoe dan ook ook leiden tot een hoop negatieve gevoelens ten opzichte van het kind en mij, zelfs al gaat hij wel van het kind houden. Als je niet het allebei eens bent over de beslissing, lijkt de relatie me toch al vrijwel gedoemd.

Dat is niet iets wat door mensen bepaald is, de regels m.b.t. wie beslist over een abortus wel! Denk je soms dat mannen het niet als vervelend kunnen ervaren niet zwanger te worden? Wat dacht je dan van 2 homoseksuele mannen? Veel van hen zouden ook het liefste een biologisch kind van hen beiden hebben hoor. Dit is nu eenmaal iets dat door de natuur bepaald is en ik vind niet dat je vrouwen daarom maar even het voorrecht kunt geven daarover te beslissen. Ik ben een zéér grote voorstander van gelijkheid en dat in ieder opzicht, dit houdt in dat ik dus ook wel degelijk regelmatig voor vrouwen opkom maar in dit geval vind ik dat mijn eigen geslacht toch echt onacceptabel benadeeld wordt.

Er is gewoon geen enkele manier, en dat is maar goed ook, waarop mannen vrouwen kunnen dwingen een abortus te plegen, of om het kind tegen haar zin toch te hebben. Hoe stel jij je dit voor? Vastbinden op bed voor 9 maanden tot ze het kind eruit poept? Of haar bewusteloos rammen en naar een kliniek brengen.

Het is heel oneerlijk, maar als je er eventjes over nadenkt snap je zelf ook wel dat dit eigenlijk vrij logisch is.

Overigens zit er ook een keerzijde aan, want mannen kunnen er ook veel makkelijker vanaf komen. Maak je 'per ongeluk' een vrouw zwanger? Tja, zij zoekt het maar uit. Haar lichaam, haar probleem.

Ik snap echt de weerzin die dit bij mannen opwekt, want ik kan me eigenlijk niet voorstellen hoe verschrikkelijk het moet zijn als jij doodgraag een kindje wil en een vrouw besluit zomaar even om jouw kind te laten aborteren. Dat is natuurlijk vreselijk. Maar zoals Freyja al aangeeft, het is toch echt baas in eigen buik. Niemand kan een vrouw dwingen om een zwangerschap te doorlopen. Zoiets heeft namelijk heel veel gevolgen en niet alleen lichamelijk.

Wel om het niet te raken. Dat bedoel ik.

Een kind maak je inderdaad met z'n tweeën en als je geen kind wilt, dan moet je er dus voor zorgen dat er geen kind komt/kan komen. De man kan dat net zo goed als de vrouw. Ooit gehoord van condooms?

Hierbij kan je ook zeggen: bah, wat een ouderwetse benadering, dat je er vanuit gaat dat een vrouw verantwoordelijk is voor de voorbehoedsmiddelen. En ja, dan kun je zeggen 'seks zonder condoom is prettiger', maar dat is ook een keuze die je zelf maakt. Je kunt het afschrijven op je vriendin, maar dat vind ik ook wel errug makkelijk. Als jij geen kind wilt, zijn er verschillende manieren om dat tegen te gaan en als je geen kind wilt en je vertrouwt op je vriendin, dan is dat een keuze die je zelf maakt. Dan moet je het dus vooral je zelf verwijten als er iets 'mis' gaat.

En nogmaals: ik kan een man (gelukkig) ook niet verplichten om zich bv. te laten steriliseren. Ik vind het niet meer dan logisch dat een vrouw zelf kan en mag kiezen of ze een medische handeling/operatie wil ondergaan. Gelukkig is het in Nederland op die manier geregeld en ik mag ook hopen dat dat altijd zo zal blijven.

Weet je wat het ook is? Als ik abortus pleeg omwille van mijn partner (of het nou zijn vraag, eis, bevel of whatever is), dan denk ik dat dat voor altijd tussen ons in komt te staan. (als ik het kind wil houden natuurlijk, anders is er geen 'probleem') Dus dan kan ik idd maar beter voor het kind kiezen dat ik zo graag wil, dan voor de partner met wie het nooit meer wat wordt ;)

Ik zou het trouwens als man echt gruwelijk frustrerend vinden om er niets over te zeggen te hebben. Maar goed, het is wel zo.

Die keuze heb je WEL, dan had je als man maar gewoon een regenjasje om je piemel moeten binden! Dan hoef je er ook niet wakker van te liggen dat ze haar pil misschien vergeet. Zelfs bij goed pilgebruik raken er per jaar nog 3 op de 1000 vrouwen zwanger (omdat de pil maar voor 99,7% veilig is. Wat als jouw vriendin dat overkomt?

Abortus schijnt ook zowel lichamelijk als psychisch heel ingrijpend te zijn voor een vrouw (heb het zelf gelukkig niet meegemaakt), maar dat vind jij dus 'gewoon'?

Oh ja, en een kind NEEM je niet, een kind KRIJG je.

dat weet ik wel

foute insteek? Een kind maak je inderdaad met z'n tweeën. Ik zeg dat ik voordat ik een relatie heb gekregen al heb gepeild wat mijn partner ervan vind. Wat is de foute insteek dan? Dat als een man opeens bedenkt dat hij toch niet voor zijn kind wil zorgen ik niet speciaal voor hem abortus wil plegen? Jij vind dat als een man op het laatst toch maar niet voor zijn kind wil zorgen de vrouw verplicht is abortus te plegen? Dat vind ik pas een foute insteek.

Knap dat je in de toekomst kan kijken :)

Als ik zou moeten kiezen tussen mijn partner en mijn baby-in-de-buik, kies ik voor mijn baby. Want het is al eerder gezegd: als ik abortus zou (moeten) laten doen, vergeef ik mezelf dat nooit. Dat weet ik echt zeker. En dat gaat tussen mijn partner en mij instaan. Dus dan gaat die relatie uit, en blijf ik helemaal met lege handen staan (geen baby en geen partner).
Daarom heb ik in mijn huidige relatie het al dan niet krijgen van kinderen al heel vroeg besproken, en hebben daarover afspraken gemaakt.
En het is voor een man inderdaad heel erg oneerlijk, maar dat is nu eenmaal zo. De vrouw heeft uiteindelijk het laatste woord en dat is terecht, vind ik.

Ik zou altijd eerst proberen er samen uit te komen, maar in mijn huidige situatie vind ik abortus omdat hij dat zou willen ondenkbaar. Misschien is het 'ouderwets' of wat dan ook om te zeggen dat je als vrouw zélf beslist over wat er met je lichaam gebeurt en wat niet, maar zo ís het nu eenmaal wel. Als je als man echt geen kinderen wil, dan moet je je maar later steriliseren, aankomen met 'maar zij wilde geen condooms gebruiken' vind ik helemaal kinderachtig.

En natuurlijk geldt ook dat wanneer je oud genoeg bent om seks te hebben, je ook oud genoeg bent om van te voren samen te bespreken hoe je staat tegenover een ongeplande zwangerschap.

Ik denk dat het ook aan de partner ligt.
Ik heb ooit een vriendje gehad die zei dat als ik zwanger van hem zou worden, dat of ik nou abortus pleegde of niet, hij toch bij me weg zou gaan. Je snapt dat die meteen aan de kant stond..pff alleen de lusten en niet de lasten :nono:
In deze situatie zou hij ook helemaaaaal geen inspraak hebben op het moment dat ik zwanger was geworden.

Mijn laatste partner wil juist ontzettend graag kinderen, liever gisteren als vandaag. Hij zou juist bij me weggaan als ik een kind laat aborteren terwijl er geen medische aanleiding toe is.
Hier kan ik me dan meer in vinden.
Persoonlijk vind ik dat de vrouw toch het eind woord heeft qua een kind houden. Maar wanneer een vrouw graag wil aborteren en de man niet, denk ik dat het heel moeilijk wordt.

Fysiek gezien vind ik het echt niet oneerlijk dat de keus van abortus bij vrouwen ligt. Zoals al meerdere keren gezegd is heeft de man van tevoren ook een 'keus', nl. om niet zwanger te raken. (Buiten het feit dat je dit denk ik vaak al bespreekt voordat het mogelijk gebeurd in een relatie, maargoed). Als je die voorzorgsmaatregelen niet wil nemen of ze met n korrel zout neemt, dan weet je dat bij voorbaat dus. Het kan misgaan. Dan is het ook jouw fout. De consequentie weet je van tevoren ook al, ze kan het willen houden. Jij 'geeft' haar iets in feite, en dan wil je naderhand nog kunnen zeggen; shit nee geef toch maar terug. Buiten dat het onmogelijk is, is het hartstikke krom. Daarnaast vind ik het ook nog meer de keus vd vrouw omdat een kind aan haar lichaam gehecht is. Het is dus eigenlijk letterlijk deel van dr lichaam. Je kan een man ook niet verplichten zn voet te amputeren. En dan heb ik het nog niet eens over de band die je met n kind kan krijgen terwijl het nog in de baarmoeder zit. Als je een vrouw verplicht om n abortus te doen wanneer zij dat niet wil, is dat net zo erg als dat je haar verplicht haar nieuwe puppy af te schieten...-O- Lekkere vent ben je dan hoor, maarja, als jouw mening maar telt he (y) Als je foute keuzes gemaakt hebt en je wilt er op terugkomen, ga dan gewoon weg...de relatie is sowieso niet meer te redden, dus waar ben je dan mee bezig?

Ik hoor inmiddels 20 keer dezelfde argumenten, en steeds gaat het over het lichamelijke aspect. Volgens mij begrijpen vrouwen (hier in ieder geval) simpelweg niet helemaal dat er voor mannen ook een gigantische psychische kant aan verbonden zit. Daarbuiten vind ik het ontzettend kinderachtig dat meerderen van jullie hier de man de schuld geven m.b.t. voorbehoedsmiddelen als jullie zwanger raken. Je bent beiden verantwoordelijk voor bescherming, dit is iets waar je samen over praat en het is nogal kansloos om te zeggen dat als de vrouw aan de pil is dat de man totaal geen inspraak meer zou mogen hebben m.b.t. het kind.

Iedere keer dat ik het topic doorlees wordt ik er weer ontzettend triest van om te lezen hoe jullie over dit onderwerp denken. Ik kan gewoon niet begrijpen dat jullie je niet realiseren dat een kind voor een man net zo'n big deal is als voor jullie. 1 punt wat genoemd werd kan ik prima inkomen, wanneer een vrouw zwanger wordt kun je naar niet dwingen die complete zwangerschap tegen haar zin te doorlopen. Maar aan de andere kant vind ik dat wanneer ze zwanger wordt de man wel vrije keuze moet hebben of de vrouw abortus uit moet laten voeren of niet.