Leven zonder partner?
 

Ik vraag me af hoe het is voor de mensen die zonder partner leven.

In mijn familie heb ik een paar mensen die absoluut niet aan de partner willen.
Ik weet nog goed dat ik een jaar of 18 was en ik was zelf verliefd op een meisje, ik vroeg aan een oom van mij of hij geen vriendin wilde en toen zei hij "Ik hoef in mijn huis geen pottenkijkers".

Voor de ene is een partner dus een must, voor de ander blijkbaar een last.

Hoe vinden jullie het leven zonder een partner ?

Ik kan geen antwoord geven vanuit mijn ervaring, omdat ik niet zonder partner ben. (raar woord eigenlijk: partner)

Maar ik heb er wel ideeen over: Ik denk dat een partner op zichzelf niet veel toevoegt aan iemands leven. Pas met een partner waarvan je houdt, waarvan je blij wordt als je hem ziet, waarmee je lol hebt, met wie je knettergoede seks hebt, heeft een partner meerwaarde.

Ik geloof niet dat er mensen zijn die dat niet willen. Ik geloof wel dat er mensen zijn die zo iemand nooit ontmoeten of zelf gewoon niet in staat zijn om een goede relatie te hebben.Dan kan je misschien beter alleen blijven.

Dat dus, en zolang dat nog niet aan de orde is vind ik mijn leven zonder partner (klinkt dat even dramatisch) vooralsnog heel prima.

Maar ik zie het niet echt voor me dat ik over 20 jaar ergens als 43-jarige vrouw alleen, met een martini en een zielig gezicht aan de bar van de plaatselijke kroeg hang. Nee.

Ik ben alleen en dat vind ik prima. Ik kan me ook absoluut niet voorstellen dat ik ooit weer aan een 'relatie' begin, want ik heb het echt goed naar m'n zin in m'n eentje en heb absoluut niet het gevoel dat ik iets mis.
Vroegah dacht ik wel dat ik een relatie nodig had om gelukkig te zijn, maar dankzij de relatie die ik toen kreeg weet ik nu dat dat dikke onzin is. Ik werd er een heel vervelend persoon van, heel afhankelijk, en dat vind ik stom van mezelf. Verliefdheid vind ik sowieso een stom iets, ineens is al je objectiviteit verdwenen en vind je alles wat iemand doet geweldig en verander je in een verward en gekweld hoopje als de liefde niet beantwoord wordt.
Nee laat dan maar.

Zolang ik m'n vrienden maar heb ben ik heel gelukkig. Meer heb ik niet nodig.

@Trimm Trabb: dat was dan ook een eikel en een relatie van niets :o Niet te vergelijken met een leuke, goede relatie. Niet dat je die wel nodig hebt, zonder is het leven ook leuk, maar je hóeft er niet zo'n vervelend persoon van te worden, soms voegt het ook wel wat toe ;)

OT: Sommige mensen zijn gewoon niet zo van de relaties, de echte eenlingen. Maar dat is wel een kleine minderheid geloof ik. Voor mijzelf zou een leven zonder partner denk ik vrij saai zijn... of hm, ik vat dat meteen op als ook geen daten en vozen in kroegen enzo, en dat zou ik niet trekken :D Voor mij is liefde en seks echt wat uh... spices up your life. Maar ik ben het er wel mee eens dat je ook een compleet persoon moet zijn zónder relatie. Veel mensen zijn halve mensen zonder partner, dat vind ik idioot.

Wat mij betreft voegt een partner wel wat toe. Die relatie is toch heel anders dan vriendschap, of familie, het is een soort mix tussen beide en met een intimiteit die je nergens anders vindt. Ik vind dat wel prettig. Maar ik vermaak me ook prima zonder. Toch zou ik op de lange termijn liever wél een relatie hebben dan niet, denk ik. Een partner is geen must, ook beslist geen last, meer een heel fijne bijkomstigheid. :)

Het was idd een flutrelatie, maar mijn beeld over relaties in het algemeen komt niet alleen daardoor. Ik heb gewoon niet de behoefte om iemand zó dichtbij me te hebben. Vriendschappelijk vind ik 't allemaal prima, maar als iemand te dichtbij komt of emotioneel dingen van me gaat verwachten, haak ik af. Daarom heb ik de afgelopen 4 jaar ook bij niemand het gevoel gehad dat ik er een relatie mee zou willen.

En eigenlijk heb ik ook gewoon geen zin om rekening te moeten houden met iemand anders en het gezeik te ondergaan dat bij een relatie hoort en/of uiteindelijk de pijn te moeten doorstaan van een (imo) onvermijdelijke break-up.
Voor mij wegen de positieve punten van een relatie niet op tegen alle negatieve en daarom begin ik er gewoon niet aan.

En dit is dus exactly wat ik ongeveer 4 jaar lang heb geroepen, nadat de relatie met mijn ex was verbroken. Ben jarenlang niemand tegengekomen met wie ik ook maar een klik had (behalve vriendschappelijk). Ik was volkomen tevreden in m'n eentje, deed waar ik zin in had en heb ongelovelijk veel lol gehad. Overigens heb ik die hele tijd ook geen kerel aangeraakt. Heb dus een behoorlijke tijd drooggestaan, al moet ik zeggen dat ik daar ook helemaal niet mee kon zitten. Heb het niet gemist.

Maar toen... kwam ik hem tegen. Volkomen onverwachts en ik heb het zelfs nog tegen willen houden, omdat ik er precies zo over dacht als jij, en ik zag de bui al weer hangen, zegmaar. Ik had er waarschijnlijk niet mee kunnen zitten om nog 10 jaar single te zijn, maar als het toeslaat, dan slaat het toe. En ik zou nu ook niet meer zonder hem willen.

Laat ik het zo opsommen: Ik heb er nooit problemen mee gehad om single te zijn. Quite the opposite. Maar nu zou ik toch niet meer terugwillen.

Zonder partner is het leven heerlijk. Met partner vind ik het net zo heerlijk. Voor mij heeft het hebben van een relatie geen nadelen. Alleen voordelen. Ik ben er niet anders door gaan leven, ik heb geen verplichtingen of dingen waar ik opeens rekening mee moet houden. Een partner is een extra. Een hele leuke extra. Maar zonder is het leven net zo geweldig. In principe heb ik alleen mezelf nodig om gelukkig te zijn. Maar met partner is het toch ook geweldig. Ik zou mijn vriend niet willen missen. Maar ik zou het nooit erg vinden om vrijgezel te zijn mocht dat ooit weer gebeuren. Ik geloof ook niet in op zoek gaan, verliefdheid en versieren. Als je van het leven geniet gebeuren er sowieso mooie dingen en een daarvan kan zijn dat je een partner ontdekt.


Ik heb wel meer seks als ik een relatie heb trouwens. Maar dat is waarschijnlijk omdat ik nu iedere dag samen met mijn vriend in bed lig. Dan is het moeilijk geen seks te hebben.

Ja, hier ben ik het dus wel mee eens. Wil daarbij wel zeggen dat ik nog nooit een relatie heb gehad. Wat moet je ermee? Ik zie de voordelen daar dus niet van in.

het is dus gewoon geweldig als je iemand hebt die altijd voor je klaar staat, waarvan je echt blij wordt als je hem/haar ziet, en als je dat mee hebt gemaakt is niks meer slecht aan die persoon, niet dat ik nu zo'n gelukkig mens ben en niet dat je van een relatie gelukkig wordt, want voor mijn vriendin nu was ik ook gewoon tevreden, maar nu net een stukje tevredener

Ik denk wat een partner toevoegt is een vorm van intimiteit die je met anderen niet deelt en ook een enorm leuke en interessante mogelijkheid tot ontwikkeling van jezelf. Tenminste, mijn ervaring is dat ik in een dergelijk contact geconfronteerd wordt met mijzelf in al mijn positieve en mindere kanten en daarin ook kan groeien. En het geeft een soort steun, iemand die gewoon altijd achter je staat en je opvangt als er wat is en waar je op kan vertrouwen.

maar het is geen absolute must en veel mensen, ik ook, kunnen ook heel gelukkig zijn zonder. Het kan ook best moeilijk zijn omdat je met twee mensen rekening te houden hebt, of als je nare ervaringen hebt gehad en die moet verwerken bv of als je gewoon een moeilijke man/vrouw treft.

Weet je zeker dat jouw oom geen vriendin zou willen hebben? Ik kan me goed voorstellen dat sommige mensen alleen willen zijn, maar ik denk dat een groot deel van hen, toch iets missen. De meeste van hen willen wél een relatie, maar zijn bang om hun zelfstandigheid op te geven of om gekwetst te worden. Zulke mensen hebben gewoon een beetje aanmoediging nodig, jouw oom misschien ook wel!(y)

Hier kan ik me wel in vinden. Veel mensen hebben niet door dat je helemaal niks hoeft op te geven (zelfstandigheid, vrijheid e.d.) om een relatie te hebben. Misschien zijn ze daarom wel bang voor relaties. Bang is misschien niet het juiste woord maar ik ga er vanuit dat jullie wel snappen wat ik bedoel.

hoe is het mogelijk dat jij het een keer met me eens bent?:eek:"

hehe, ik dacht precies hetzelfde terwijl ik het typte. Had niet gedacht dat jij dat ook meteen zou denken:D

O jee, een soort van telepathie, nog enger!:eek:

;)

Ik ben pas 16 dus een vaste partner heb ik niet. Maar ik heb ook bijna nooit een lief gehad. Soms streef ik wel naar liefde en seksualiteit. Maar die krijg ik niet. Ik voel me wel eens alleen. Soms heb ik het gevoel dat er niemand is die ik mijn diepste gevoelens kan vertellen. Maar ook op het gebied van genot: ik mis soms lichamelijk contact, zoals lekker warm tegen elkaar kruipen, knuffelen, zoenen enz. Ik moet er maar mij leven. Maar het zal nog wel komen toch? En ik heb zo'n gevoel dat dat niet heel lang meer gaat duren.. Ik heb al iemand op het oog die mij waarschijnlijk ook leuk vindt.

hmmm, zonder partner? Ik zou het wel kunnen vermoed ik.....
Ik had het mezelf ook beloofd na mijn ex om voor een jaar lang niks te beginnen, maar sommige kansen laat je echt niet lopen.....

een relatie/partner heeft niet eens iets met sex te maken voor mij.... dat kan ik ook met goede vrienden doen (heb nog nooit one night stands gehad, wel af en toe 'plezier' met jongens waar ik al jaren bevriend mee ben) maar een relatie is voor mij iemand die mij begrijpt en waar ik blij van word :) De wereld is voor mij soms al eng genoeg en mijn partner is mijn lichtpuntje :)

zonder partner leven? pff, het overgrote deel van de mensen die hier komen zitten nog niet eens op een kwart van hun leven en we zullen dus geen idee hebben hoe het is om 'zonder partner te leven'. Veel mensen van onze leeftijd vinden nog wel iemand en om nu al te praten over hoe het is om zonder partner te leven vind ik een beetje overdreven. Is meer een vraag voor 30plussers.

Met een partner vind ik het toch allemaal wat leuker. Ik kan me ook moeilijk voorstellen dat iemand het tegenovergestelde zegt wanneer hij/zij in een goede relatie heeft gezeten/zit.
Dat gevoel zou ik wel weer willen hebben, het komt alleen zelden voor dat het zo extreem goed klikt. Tot die tijd is zonder partner zijn best leuk, erg leuk zelfs. Maar ik zou dit in a-New-York-minute inruilen voor wat ik ooit heb gehad (maar dan met iemand anders ;))

Inderdaad, dat ook.

En wat betreft mijzelf: Ik kan het mij niet voor stellen om zonder een partner oud te worden. Maar goed, ik wil later dan ook graag een snoezig gezinnetje, met mijn 'man' (haha, dat vind ik zo afschuwelijk klinken, ik denk dat ik maar nooit ga trouwen).

Ik ben 23 en heb nog nooit een relatie gehad, of überhaupt iets dat ook maar in de verste verte iets met wederzijdse liefde & relatie te maken zou kunnen hebben. ik ben namelijk licht autistisch en voor mij is dat een aspect wat erg lastig is, zo niet bijna onmogelijk. Ik snap de pluspunten van een relatie wel en soms heb ik het idee dat ik zeker wat mis, maar ze wegen bij mij niet op tegen de minpunten en dat zijn twee hele grote: ik kan mensen niet goed lezen, en ik kan niet tegen de verandering in structuur. Simpel gezegd zou ik niet weten wat ik met een partner aan zou moeten, en ik zou het denk ik meer als een hinder in mijn dagelijkse patroon zien dan dan een verrijking ervan.

Het niet hebben van een partner is voor mij over het algemeen denk ik beter dan het wel hebben van een partner. Wat niet wil zeggen dat ik geen vriendin zou willen, het wil alleen zeggen dat ze van hele goede huize zou moeten komen om het voor beide partijen te kunnen laten werken. Want ik kan heel weinig concessies doen zonder dat het voor mij echt problematisch wordt. En als ik niet iemand kan vinden dan lukt het mij ook wel prima om partnerloos te leven, met zo heel nu en dan een melancholische bui dat ik het ook wel eens anders zou willen kunnen doen :p

nouja ik leef me hele leven lang zonder partner maar ik heb eigenlijk wel behoefte aan een vriendin maar het is geen must ik red me makkelijk op mezelf misschien als ik een vriendin heb valt het tegen ofzo en zal ik misschien ook zo zijn ofzo weet ik et ;P

Offtopic: Ach, toen ik 't hier een paar jaar geleden had over 'm'n vriend' kreeg ik gezeik van sommige mensen, omdat ze vonden dat de relatie niet serieus genoeg was ofzo. Wat maakt het uit hoe je het noemt, als men door dat woord maar weet dat het jouw kerel is.

Hmm, mijn moeder is steeds toch wel erg teleurgesteld als ik haar laat weten dat ze van mijn kant geen kleinkinderen hoeft te verwachten.
Buiten het feit dat ik niet van kinderen hou, ben ik gewoon realistisch.
Ik ben erg kieskeurig en neem geen genoegen met iemand die niet aan mijn eisenlijstje voldoet. En aangezien dat een flinke waslijst is, gaat 't gewoon niet gebeuren.

nou ,daarom heb ik dus ook geen vriend

@ KIET
ik heb ook een vorm van autisme, namelyk nld. Het is idd veel moeilijker om zowel in een relatie te stappen àls die relatie te behouden (nood aan structuur, moeite met emoties, ...). Daarom is het ook ideaal (voor mij althans) om een vriendin te hebben die babbelvaardig is (maar ook geen babbeltrut), zich ook daadwerkelyk interesseert in de persoon dat je bent, en er zich ook kan naar schikken.
Daarom val ik ook meestal niet, in tegenstelling tot veel andere jongens, op van die prototype mooie meisjes, die alleen maar kunnen babbelen over mode, make-up, romantische films ed, maar op meisjes die over alles kunnen meepraten.

Ja wij niet-autistsiche mannen vinden het juist geweldig om met meisjes over make-up, mode en blah te praten!!;)
Denk dat jij maar 1 probleem hebt, en dat is dat je teveel nadenkt. Vriend van me = ook ligt autistisch, add. Heeft ook nooit vriendin gehad.. die jongen denkt ook veeeeels te veel na. Zet je je verstand nou is op nul, werk aan jezelf, regel chicks. Als je met meisjes date is heus geen grote verandering, je bent dan savonds alleen weg, ipv thuis achter je pc nutteloze computerspelletjes zitte spele. Is gewoon gezellig met meisjes afspreke, en wie weet wordt het wat! Nooit teveel verwachten, en alles relaxt doen. geen woorden maar daden

Hier ben ik het helemaal mee eens. Mijn ervaring is dat autistische jongens er gewoon vanuit gaan dat ze geen meisje kunnen vinden. En als ze dan toch een keer gewoon naar buiten gaan en dingen met meisjes afspreken dan blijkt iedere keer weer dat op ieder potje een dekseltje past. En als dat dekseltje niet meteen is gevonden blijkt anders wel dat omgaan met meisjes helemaal niet zo moeilijk is als eerst gedacht. Er wordt inderdaad te veel gedacht en te weinig gedaan.

dat is voor sommige autisten wel degelijk een grote verandering hoor :)

Ik denk niet dat dit autist-eigen is :D

@ zowel Volk als kweenie23:
Ik heb niet echt het idee dat jullie een goed beeld hebben van wat een aandoening in het autistisch spectrum inhoud, aangezien het lijkt alsof jullie denken dat het een mentaliteitskwestie is. Ik zal daarom even simpel het probleem voorleggen, vanuit het oogpunt van iemand die in het PDD-gebied zit (licht autistisch) :)
Mijn hele basis berust puur op structuur, een bepaalde wijze en ritme waarop ik dingen doe zodat ik het beste functioneer. Gooi die structuur overhoop en weg is mijn ritme: alles wordt dan onduidelijk en onvertrouwd, ik weet simpelweg niet meer wat ik kan verwachten, heb niet langer meer voldoende controle en dat levert allemaal veel frustraties en stress op. Het is niet dat ik even simpel kan omschakelen naar een nieuwe situatie. Daarom is iets als uitgaan niet iets wat mij ligt. Er is teveel onbekend en er is daarom te weinig structuur. Al die nieuwe en onbekende mensen zijn allemaal kleine storinkjes waarvan ik niet weet wat ik ermee aanmoet: ik heb er geen controle over en ik kan ze totaal niet peilen. Daar heb ik dus niets aan.
Laten we dat nou even vertalen naar het hebben van een vriendin; dit vraagt simpelweg om heel veel aanpassingen die niet binnen mijn vertrouwde ritme horen. Zoals Ave al zei, een simpele date is voor mij al een grote aanpassing. Overigens wel eentje die ik zou willen maken, maar dat terzijde. Een vriendin gaat heel erg storen in mijn structuur. Tot op een bepaalde hoogte kan ik daarin meegaan, meer er is een grens aan wat ik kan veranderen zonder dat ik mij er onprettig bij ga voelen. Bovendien brengt het ook veel onduidelijkheid met zich mee, en dat is dus erg lastig voor mij. Je moet dan als meisje heel goed in je schoenen staan wil je het geduld en het begrip op kunnen brengen om je in mijn structuur te verweven, en soms accepteren dat ik iets niet kan aan kan wat een ander wel aan kan.

Al met al vraagt het veel, van beide partijen. Het is niet een kwestie van 'even relaxed' doen :) Voor mij is het overwegend makkelijker en rustiger (niet per se leuker) om alleen te leven, hoewel ik het niet als een doel zie om altijd alleen te blijven :p Op zich zou ik best wel een vriendin willen, maar als vriendin moet je je er dan wel bedacht op zijn dat je over dingen kan vallen waar je anders nooit aan zou denken.
Daar staat tegenover dat, als je je goed in mijn structuur weet te verweven, ik waarschijnlijk vrij makkelijk programmeerbaar ben :D Als ik iets eenmaal in mijn ritme heb, ook als het vervelend of onhandig is, blijft het er vaak onveranderd in zitten.

Persoonlijke keus; autist of niet.

Al kan bijvoorbeeld een stoornis als asperger wel de kans verminderen op een partner, maar niet per se wegwuiven.
Maar dat is allemaal leren omgaan met je stoornis.

Ik vind 't nog steeds een persoonlijke keus.

Dat mag je gerust vinden, maar zo werkt het helaas niet.

Autisme legt beperkingen op heel veel sociale gebieden, niet alleen op het gebied van partners. En dan heb je het niet altijd voor het kiezen. Je leert er inderdaad mee leven, maar in de praktijk komt dat neer dat je leert wat je wel kan en wat je niet kan. Er zullen dus mensen met PDD zijn die wel een partner kunnen hebben, en er zullen mensen met PDD zijn die die capaciteit eenvoudigweg missen hoe hard ze ook hun best doen. Wat ik overigens van mijzelf niet met zekerheid weet. Maar je kan gewoon niet kiezen in welk kamp je zit, net zo min als mensen met een fysieke aandoening hun beperkingen kunnen kiezen.

Het enige wat je zelf kan kiezen is of je wil uitvinden in welk kamp je zit, of dat je liever in een vertrouwde omgeving blijft die ook goed genoeg voor je werkt. Ik heb ervoor gekozen om dat niet actief uit te gaan lopen zoeken. Het risico is dus wel dat ik daarom mogelijk geen partner zal vinden, en dát heb ik geaccepteerd.

ik vermaak me prima zonder partner

@ KIET, school? werk? kijk of je daar aan de praat komt met meiden. Ik ben zelf ADD met autisme er bij en heb veel moeite contacten te leggen. Toch heb ik geen problemen een vriend te vinden, tuurlijk niet altijd de juiste maar de kans dat je die vind voor dat je 30 bent is zowiezo erg klein.... Van mijn exen (5 totaal) zijn er 3 autistich heb er 1 op school leren kennen 1 op een festival en 1 via internet.... Je hoeft niet direct aanpassingen te maken in je leven eerst alleen wat praten gaat altijd erg goed (vind ik dan, ik vind het prettig om te weten wat ik kan verwachten). Anyways, iedereen kan een vriend/vriendin krijgen en het beste is als je juist niet te veel van je eigen leven hoeft te veranderen om het er in te passen (tenzei je het wil natuurlijk :P ) Succes!

@ Arachnia, Iemand die zo doof is dat ze alleen met gehoorapparaten kunnen horen zullen ook nooit goed kunnen horen zonder. Autisme is vaak op sociaal vlak de onkunde om mensen te 'horen' en te begrijpen. Het is niet het omzetten van een knopje. Als bijna dove kun je leren liplezen om het leven gemakkelijker te maken, autisten kunnen sociale skills leren, maar dit betekend niet dat ze sociaal worden, ze kunnen zich standhouden in een sociale omgeving.

@ kweenie23, ADD is geen autisme. En de vloek van het ADD zijn is de drukte in iemands hoofd. Wat ADHDers aan de buitenkant hebben hebben ADDers in hun hoofd, drukte en chaos.



offtopic: ik heb het meestal over mijn 'love' of mijn 'guy', vriendje vind ik te klein klinken :P

Het is voor mij ook niet mogelijk om een opleiding te volgen - dat heb ik wel geprobeerd maar ik kon dat eenvoudigweg niet aan. Ik ben daarna ook 80-100% afgekeurd, om dezelfde redenen. Ik volg momenteel een bijster onsuccesvol herintegratie-traject, maar ik ben gewoon te beperkt in mijn sociale vaardigheden (en het aanbod van werk, laat staan passend, is in dit gebied vrij gering).

Ik weet dat ADD niet autisme is, dat heeft ie ook (denkt dus altijd na) en hij heeft ook nog asperge... dit komt me dus allemaal heel bekend voor, en het zal niet voor iedereen hetzelfde zijn, ik ga niet generaliseren, maar wat ik deze vriend altijd zeg, en dus ook mijn advies blijft voor de mensen waar we het nu over hebben.... jullie denken teveel na. @Kiet, hele verhaal wat jij schrijft, in je hoofd klopt dit vast heel logisch, maar als je nou is meer zou doen en minder zou denken?? Ga op avontuur. En niet nadenken over hoe kut het misschien kan worden! Ik weet dat dit aan dovenmansoren is gericht, maargoed... die vriend van mij heeft dit, en het begint een btje onze vriendschap te kosten (hij zegt me altijd af) XD. Deels frustatie van mijn kant is dit dus...

Nee, dat is onbegrip van jouw kant; jij denkt dat het een kwestie is van 'even een ander plaatje' opzetten in je hoofd. Dat is het niet. Nogmaals, het is een beperking, geen mentaliteitskwestie :) Het is wat WAT eigenlijk zei: iemand die alleen kan horen met een gehoorapparaat kan niet zeggen 'vandaag ga ik eens alles gewoon horen zonder dat ding'. Van wat ik uit jouw posts opmaak weiger je het gewoon als een probleem te zien, waardoor of misschien juist doordat jij je lastig in de andere denkwereld van je vriend kan verplaatsen. Moet je je nu eens voorstellen dat je dat bij iedereen zo hebt ;)

Het onderhoud van zo'n vriendschap ligt ook ten dele bij jezelf - waarschijnlijk meer bij jou dan bij hem gezien zijn stoornis. Jij hebt meer vermogen om je aan te passen aan hem dan andersom. Mijn vrienden weten al vanaf het begin mijn problematiek en houden hier over het algemeen redelijk goed rekening mee. Dit lukt niet altijd, want soms vinden zij iets totaal vanzelfsprekend of niet zo relevant terwijl het voor mij wel heel belangrijk is dat iets op een bepaalde manier gebeurd. Dat zorgt soms voor frictie en bij mij voor frustratie - en dat zijn al mijn vrienden. Bij een vriendin komt dit nog veel nauwer te liggen.

Het is dan ook logisch dat ik daar zo nu en dan over nadenk, dat is een kwestie van rekening houden met mijn beperking. Als ik er niet over nadenk loop ik vrij snel het risico in iets terecht te komen waarin ik mij niet kan redden, met alle gevolgen van dien. Over het hebben van een partner moet ik tot op een bepaalde hoogte er heel nuchter over denken, net als het kiezen van een opleiding of het kopen van een auto. Zo werkt dat bij mij nu eenmaal, dat heb ik nodig anders verlies ik het overzicht en dus mijn stabiliteit.

Denk je nou echt dat Kiet dat meer doen en minder denken niet al ooit geprobeerd heeft? Het punt is gewoon dat je dat niet kan. Het klinkt heel gek en onlogisch in de oren van mensen die er nog nooit mee in aanraking zijn gekomen. Maar net als dat jij niet níet aan roze olifantjes met skateschoenen aan kan denken nu, is dat niet over de gevolgen nadenken onmogelijk. Er bestaat daar geen stopknop voor, je kan wel zeggen "en nu doe ik het gewoon" maar dan gebeurt het nog niet omdat je die blokkade eerst nog over moet. En in plaats van wat jullie lijken te denken is die blokkade niet een drempeltje waar je overheen stapt, maar een grote dikke stenenkasteelmuur. En dan moet je je nog beseffen dat die muur niet het grootste dilemma is, het zijn de gevolgen die dat allemaal met zich meebrengen. Je moet je voorstellen dat jij als hert ineens in een grote groep met allemaal verschillende roofdieren wordt gezet. Zo voelt dat. Je weet niet wat je moet, want voor het ene roofdier zou je moeten rennen, voor het andere juist stokstijf stilstaan. Je overzicht is weg, want je kan je niet meer op iets specifiek richten. Met andere woorden, je zit klem en bent in de war en kan niet met de onbekende situatie omgaan.

Daarbij moet je wel inzien dat het niet zo is dat autisten niet wíllen. Het is een kwestie van niet kunnen. En het is heus niet zo makkelijk als jij het doet voorkomen om je daar bij neer te leggen.

Wat betreft die vriendschap.. Ik denk dat dit meer aan jouw onbegrip ligt dan aan zijn onkunde. Zelf heb ik vaak niet de behoefte om mensen veel te zien. Het is dan niet dat ik mijn vrienden niet meer aardig of leuk vind of niet met ze wil omgaan. Maar ik heb dan gewoon behoefte aan tijd voor mezelf, structuur. Mijn vrienden respecteren dat ook, en weten dat als ik ze al afzeg (meestal voorkom ik het gewoon door niet af te spreken in tijden waarvan ik weet dat ik dat niet zou trekken), dat niet aan hun ligt maar aan mij. En dat ik dan vanzelf wel weer naar hun toe kom.

Ik snap die vriend niet zo goed nee, ik probeer het heus wel. Maar toch blijf ik vinden (ben nuchter opgevoed): we hebben het over daten met meisjes.... Er is geen levensgevaar, geen kasteelmuur en geen roofdieren die je gaan grijpen. Er is echt geen drol aan. Hoe jullie denken... damn, ik snap jullie wel een beetje!! Maar.. toch denk ik, toon is een beetje ballen, komop zeg!!, doe het maar is en dan zal je zien dat het allemaal zo eng nog niet is. Dingen als structuur/stabiliteit... tja sorry maar je gaat er niet dood aan/ je wordt niet ziek als je een paar dingen verandert. Het zit in jullie hoofden, en ik blijf toch zeggen, NIET nadenken, gewoon doen. Er is geen muur.

Volgens mij is ie dan niet licht autistisch meer. Want ik ken flink wat autisten en die hebben allemaal met wat moeite en steun meisjes kunnen vinden die bij ze passen, en anders wel leren omgaan met meisjes en dan zo dat hun structuur niet meteen in duigen valt en ze gek worden. En dat zijn dan licht tot gemiddelde autisten. Ik weet ook wel dat elke autist anders is. Dat zie ik bij mijn vrienden genoeg, de een kan er niet tegen als je een minuut te laat komt en de ander flipt hem uit als je iets in huis verplaatst. Maar volgens mij moet je er toch wel kunnen komen. Gewoon door te doen. Maar dit is allemaal vanuit mijn ervaring en hoeft inderdaad niet voor iedereen te gelden. Maar die steun en moeite is wel belangrijk.

@kweenie23: Het heeft niets te maken met 'denk maar even anders'. Als ik tegen jou zeg 'adem eens met je oren', lukt je dat dan? Kán jij dat?

Ik snap de verandering die het teweeg brengt in het denken, dus het is niet zomaar ''denk maar even anders'' wat ik zeg, het is echt gewoon; denk anders, maar doe vooral anders. Nee als je dat vraagt kan ik dat niet, maar als ik jou of ieder ander persoon vraag, denk is anders, probeer het is anders... moet dat toch lukken? We hebben het hier niet over fysiek onmogelijke dingen. Dit is mentaal. Je kan alles, als je je hoofd ermaar naartoe zet (en dat is het moeilijke)

Ja, en autisme is een mentale afwijking, waardoor het voor die mensen dus wel onmogelijk is. Zo'n moeilijk concept is dit niet hoor.
Je zegt toch ook niet tegen iemand met alzheimer 'als je nou gewoon wat beter je best doet kan je heus wel alles onthouden'. Zo werkt het gewoon niet.
Autisme is een 'ziekte', geen standaard gevalletje van puberale onzekerheid.

Kunnen we het nu weer over iets anders hebben dan autisten?

Ik wil wel een vriendin, maar ik kan er geen krijgen.

Ik ben pas 14, maar ik heb toch wel behoefte aan een partner (om het maar ff zo te noemen :P)! Ik weet ook wel waarom: Het is namelijk zo dat mijn vriendinnen me onbedoeld jaloers maken met hun praatjes over hun vriendjes... Ik ben wel een soort van verlieft op een jongen (mijn ex :S) maar het lukt niet hem terug te krijgen :@.... Maar ik ben niet van plan nog lang zonder jongen te zitten hoor!