Kettingreactie III
 

Nummer 3 dus.

Kettingreactie: de spelregels

De bedoeling van 'kettingreactie' is dat je een gedicht schrijft dat begint met de laatste regel van het vorige gedicht. Als er 2 mensen zijn die op de zelfde regel verder gaan, mag de volgende weer kiezen waar hij verder mee wil gaan.

Het laatste gedichten was van Flyaway en Etmakas. Je mag kiezen welke eindzin je gebruikt, omdat ze met dezelfde zin verder gingen.

Etmakas:

Oh, wat gijt zij van de daken:
Ik ben dislecties, ja hoera!
Een lange ei, een korte ei;
'k Ben met alle even blij.

Flyaway:

Mijn afdwaalgedicht

Wat zijt gij van de daken,
Een vreemdeling, de ongenode gast?
Of juist de ene bekommerende
Die er als enige toch was?

Wat bent u voor de daken
De deken, het laken?
De leken, de kade,
De leden, de dalen?

Dekt u of bedekt u zich,
Verschuilt u of verdedigt u zich?
Zijt gij de alwetende
De prater, of de doener?
Gedraagt u zoals geketenden,
De vrijbuiter, de boeter?

Wat zijt gij van de daken!
Daken praten, gefluister op de wind
Gelooft u nog in sprookjes,
Bent u geloofsgezind?

De daken denken niet, de daken dralen!
De dromers dwalen in het donker met hun vele sp(r)ookverhalen.

Tot welke klasse deelt u zich
Haalt u advies van de top?
Bedenkt u zich, het antwoord komt wellicht
Van uw eigen denken, uwen kop.

Kom van die daken af,
denk niet alleen aan boven.
Alles ligt in eigen hand
En laat u zich dat niet beroven.

Verantwoordelijkheid, schijnheiligheid
De maan is wie het weet.
De daken elke nacht volop beschenen,
Verbleken in de loop der tijd.

Intuitie, eigen rechter,
wie weet wie het weet?
Want als de grond verzakt is
Dan staan de daken scheef.

Dan staan de daken scheef en al het andere,
met op licht verteerbare plekken de vuren.
Je bleef achter, maakte het jezelf gemakkelijk,
nestelde je op mijn netvlies, en stopte me in.

Nee, ik viel niet voor je. Eerder over je.
en was ik me verstoppen tussen gedragen kleren,
met het maanlicht om te kunnen kijken naar kapotgeslagen ramen
waardoor kippenvel naar binnenvliegt.

Waar de brokken steen weg komen, weet jij het?
en hoe de lucht zo grijs kan zijn in de zomer, het is mijn plicht
als een ketting aan mijn been. Ik ben geen vechter, echt niet.
Ik ben de dromer in deze oorlog.

Ik ben degene van wie je later boeken krijgt te lezen,
mocht je de verliezen overleven. Mijn verhalen zijn er
speciaal om over te twijfelen. Verdrink ze, verbrand ze,
verspil me.

Verspil me, gooi me weg, hergebruik me
nooit. Ik doe niet aan een tweede kans
krijgen. Ik heb je laten vallen, laten liggen
bloeden met een verbanddoos in mijn hand,
figuurlijk. Wat zie je nog in me?

:o, sorry dat het zo emo klinkt

Wat zie je nog in me?
Ik had je losgelaten, zonder
steek in mijn hart. Net zoals jij mij
bedroog zonder teken van verdriet

Wat zoek je hier nu nog?
Ik verzocht je vriendelijk, zelfs
even lief, te gaan maar je luistert
steeds niet. Het enige wat ik zeg:

Ga nu, weg.

ga nu, weg!
we hebben veel te lang gezoend,
en alsjeblieft, blijf wat langer weg.
geef me tijd om je te missen.

geef me tijd om je te missen.
ik wil steeds naar je verlangen,
opnieuw, steeds weer, dat onze bloem
niet uitbloeien zal.

ik wil naar je smachten, zo erg
opgelucht dat je me liefhebt,
steeds meer. ik kijk weer uit naar jou
afscheid en terugkomst.

afscheid en terugkomst,
op de dag dat ik terug kom,
dat ik aan je dacht,
dat er een zucht komt,

Dat mijn lucht bij je binnenkomt.
Je de kus nog in je gedachte binnen stormt,
Dat onze woorden nog in zinnen vormt.
Zonder dat onze gevoel minder wordt.

Kort of lang, geen afbreuk of in elkaar stort.
geen gemaar, geen bord voor de kop,
geen gezeur.
Dat er niks gebeurd, en blijft waar het is

We elkaar missen en niks wordt gemist.
verlicht ons, geef ons een zuchtje lucht.
ik mis je lieve kusjes
Criminelen bestaan niet, jij was bij mij berucht

Jij was bij mij berucht
door sagen en verhalen.
Ik wil het niet weten ik wil het niet horen
maar ik weet het nu is het te laat

Geen vuiltje aan de lucht
dacht ik - blind voor de signalen.
Je hebt gelijk ik ben verloren
ik weet het maar nu is het te laat.

ik weet het maar nu is het te laat.[/QUOTE]

Ik weet het, maar nu is het te laat
Je hebt mij in de steek gelaten
je stak mij, ik kan het niet verdragen.
De pijn kan ik niet sussen door te praten.

Ik ben verloren.
Ik was liever dood geboren.
Was liever vermoord
en wilde nooit gehoord worden.

wilde nooit gehoord worden
met een invalide blosje op mijn wangen
hou alsjeblieft geen rekening met mij

Hou alsjeblieft geen rekening met mij,
ik kan het zelf ook wel betalen.
Geen valse munt gedrukt, geen
schuldige om naar te wijzen.
Het enige rood dat er nog rest;
de schaamte op jouw kaken.

de schaamte op jouw kaken.
braakneiging stijgen naar mijn hoofd,
Het lichtje is gedoofd, ik maak het uit....

het lichtje is gedoofd, ik maakt het uit met al mijn zorgen.
ik verspil het water in mijn eigen mond, en voor ik slapen kan
wachten tot morgen.

ik knijp in stressballetjes, want daar zijn ze voor gemaakt,
en ik bedacht me iets. Denken is het tegenovergestelde
van leven.

Van leven weet ik niets, ik ben daar vrij van.
Van kennis en van zingeving zo vrij.
Ik hoor dat dat niet goed is, ik moet leren.
Ik moet zinvol zijn, nieuwsgierig waant men mij.

Van het leven en de dood wil ik niets horen.
Laat de liefde een mysterie, een legende.
Ik kan tevreden zijn: ik hoef niets meer te leren.
Van de lust der leven en van de ellende.

Zolang ik niets weet, waan ik mij gelukkig.
Ik ben kennisarm, en men vindt mij een zot.
Laat me als een kind verbaasd zijn en verwonderd.

Kennis te vergaren is mijn levenslot.
Ik mag niet dromen zonder argumenten.
De wetenschap maakt mijn geloof kapot.

De wetenschap maakt mijn geloof kapot.
Als ik na ga denken, ik ga geloven,
voel ik me vrij. Nu op school aangekomen,
kraken mijn hersenen en sla ik op slot.

Geen vrijheid te wensen, geen wil te willen.
Alles vast en eindigend met punt en klaar,
maar wat ik wil is steeds vrij en vol gevaar.
Ik wil me nooit meer door iemand laten stillen.

Ik wil me nooit meer door iemand laten stillen,
in plaats daarvan wil ik schreeuwen tot je oren suizen.
Niet op de schelpenmanier, de zee is daar niet,
maar ik sta hier wel.

Je rilt en smeekt me op te houden en ik denk
dat je bedoelt dat ik van je moet houden,
maar voorzetsels zijn nooit jouw sterkste kant geweest.
Mijn ogen voeden zich opnieuw met je wanhoop,
dus ik keer me af, ik keer me om.

dus ik keer me om
Ik loop weg voor mijn fouten
Die kan ik immers toch niet meer terugdraaien
Het heeft geen zin om na te denken

Om na te denken over alles wat beter kan
Ik ben niet perfect en dat zal ik ook nooit zijn
Het doet pijn dat jij dat wel van mij verwacht
En ik kan daar niet aan voldoen
Ik stop met denken

ik keer me om omdat de mensen dat verbieden,
omdat de sterren nooit hetzelfde staan;
astronomen zijn gewoon een beetje scheel.

Maar als de sterren niet meer hangen blijven,
en mijn horoscoop dus niet meer klopt.
Beloof me wél om terug te komen,
voordat je mijn liefde en mijn leven raakt
en dat voorgoed mijn blijheid stopt.

Offtopic: dubbel, dus volgende mag kiezen

Dat voorgoed mijn blijheid stopt is niet waar
ik aan denk, nu ik je ken, weet wie je bent
geworden, herinner wie je vroeger was.

Het is iets vanzelfsprekends geworden, blij
zijn lukt niet meer. Meester van de maskers
ben je al lang niet meer. Steeds vaker sijpelt
je ware wreedheid, als je weer eens in slaap
valt, door de barsten in je leugens heen.

Je omvang; garen van, je inhoud; leugens.

je inhoud bestaat slechst enkel en alleen uit leugens
Ik droomde laatst dat ik je kon veranderen
Veranderen in een lieve jongen, niet een die de waarheid verdraait

Waarom kan ik mensen niet veranderen
Naar mijn hand zetten en ze laten doen wat ik wil
Het is naar dat sommige mensen niet willen beteren
Ookal doen ze nog zo hard hun best

Waarom doe je mij verdomme elke keer weer pijn?

Waarom doe je mij verdomme elke keer weer pijn
Ik weet, jawel, alláng dat je dit doet
Ja, telkens als je weer naar bed ging met die hoer
En je thuiskwam met je trouwe-hondensnoet

(@rivka*: echt gaaf (Y))

en toen je thuis kwam
met je trouwe honden-snoet
je doet het goed
Mijn liefste

Sneeuw verwatert op mijn huid
naar vocht
in mijn wimpers
knipper, knipper

springen alle kanten op
maar niet die ene
jij andere

ik ken je niet (meer)
ken jij mij?

maak me blij,
verlos me
uit je rozige greep
omarm iemand anders

Omarm iemand anders, laat mij los
Ik moet je verlaten, hoe veel pijn dat nu misschien doet
We kunnnen niet verder gaan alsof er niets gebeurd is, ons leven is een chaos
De pijn die je voelt is bitter, maar lieve jongen ooit komt alles goed

Op een dag, zul jij vergeten wie ik ben
Misschien is dat beter voor ons beiden
Jij bent de liefste persoon die ik ken
Maar weet je, samen heb we ook onze mindere tijden

Laat mij los
En probeer te doen wat goed voor jou is

En probeer te doen wat goed voor jou is.
ik wil volkomen in de steek gelaten worden.
Denk maar niet aan mij, denk niet dat ik je mis.

Ik ben slechts een dwaas die zich realiseerd
dat de wereld nog zo groot mag zijn,
ik voor altijd bij mezelf blijf.

Ik blijf voor altijd bij mezelf,
van geen ander zal ik houden.
Al is hij nog zo knap en slim,
alleen op mezelf kan ik vertrouwen.

Geen huis is groot genoeg,
en zonder spiegels kan ik niet.
Want van alle mooie dingen heb ik
alleen mijn spiegelbeeld echt lief.

Heb ik alleen mijn eigen spiegelbeeld echt lief
want als ik naar rechts ga
dan gaat hij mee

hij volgt me
door gebroken glas
gevallen tranen
echt

maar tegelijkertijd
onaanraakbaar
koud en hard

Koud en hard
Diep in mijn hart, weet ik dat ik heb gefaald en dat ik teleurgesteld ben
Het doet pijn om door te moeten gaan, eigenlijk wil ik een nieuwe start
Op een plek waar niemand van het verleden weet, en ik mijzelf weer herken

Ik hoor trots op mijzelf te zijn en niet bang te zijn
Maar ik ben niet perfect, ik stel te hoge eisen
Het lukt mij niet omdat stukje los te laten en dat doet pijn
Ik ben bang dat mensen mij afwijzen

Pijn is iets wat alleen ik voel

pijn is iets wat alleen ik voel
het rijt mijn organen uit elkaar
als stukken vlees bedoeld voor een stoofschotel
verdeeld, gespleten, uiteen
samengebracht
smaaksensaties dringen diep van binnen door
tot in mijn bot
wat langzaam flubberig wordt
en slap
net als mijn benen
straks
is niets meer over
en ben ik niet meer wie ik ben

En ben ik niet meer wie ik was
Dan stop ik met denken
Want het heeft toch geen enkel nut
En ben ik niet meer wie ik was
Dan kloppen mijn gevoelens
Wanneer komt de dag dat alles klopt
Als alle puzzelstukjes langzaam in elkaar vallen
Dan stop ik met denken

Dan stop ik met denken
en trek ik mijn laarzen aan.
Sneeuw houd me niet tegen
ik zal vandaag nog gaan.

Ik zal vandaag nog gaan verdrinken,
het maakt niet uit, een vijver, maar
de zee is beter.

de zee is beter dan het
glaasje water dat mijn keel angstig.
De druppels zweet die ons vervoerden,
doordrenkt van een onmogelijk verliefd gevoel.

Doordrenkt van een onmogelijk verliefd gevoel
Ik neem maar een glaasje met bitter
Want nu voel ik me zo hopeloos en zwoel
Misschien word ik straks dan wat fitter.

Misschien word ik straks wat fitter,
kan ik lopen, voelen, staan.
Hoop dat ik dood ben zometeen,
ik mag slopen, woelen, slaan
en bovenal mijn eigen ik doorstaan

Bovenal mijn eigen ik doorstaan
Wat is dat, wat houdt dat in
Moet ik alle angst vergeten en
beginnen bij 't begin?

't Begin van mijn gedachten
Waar angsten heerser zijn
Onrustig en ontembaar
Zonder een goede lijn

Zonder een goede lijn
zal ik over mijn leven lopen
laat een spoor achter van
doorgehakte knopen

Als je kijkt vanaf het
begin naar nu, dan zal
je merken dat er minder
touw ligt, hangen ze
bij het einde en belemmeren
mijn zicht.

Warm hout hield me op
een moment stevig vast.
Brak mijn schip af, hield
alleen de mast

Nu reis ik, zonder doel
gezien de blinde man
wachten op de plek
Waar een blinde ik zien kan

Waar een blinde ik zien kan, de zongedroogde maliën van
bloed reflecteren wat de angst vertelt, en plasjes, gevuld
met wanhopige liederen

die de strijd gezongen heeft. De dag is lang,
maar oorlog is nog langer. Alles draait om jou, die
ene persoon die weet waar alles is gebeurd,
hoe alles is gekomen.

Met nog adrenaline in vaardige vingers, trilt
de hele waterzak leeg, de tranen en het misgegoten water
voegen zich in de zeeën bloed, verspild bloed op de grond.

En jij brengt licht, ik kan het zien. Als een engel met vleugels van dons,
maar toch gebruikmakend van het mooiste paard op aarde.

Je struikelt over de duizend lijken, weet niet waar te kijken, kotsen.
je paard vlucht, je vleugels worden vies. Je probeert weg te rennen
en ook jij valt verkeerd. En nu we bij je komen ben je dood, een nog
rode kling steekt uit je buik.

Ik heb weliswaar gewonnen, en je lichaam is er nog. Maar heel je
schoonheid, lieve woordjes, ik weet het Marco;
de meeste dromen zijn bedrog.

De meeste dromen zijn bedrog
Dat wist u vast allang
Maar nu het zo dichtbij komt
Word ik wel even bang

Want dromen van een badkuip
Met vleugeltjes eraan
Mogen die alleen maar
In verbeelding bestaan?

Ik zou graag zeer vermogend zijn
Het liefste triljonair
Helaas, dat zit er vast niet in
Die wens gaat iets te ver

Graag zou ik in een spotlight staan
En mijn stem laten stromen
Ik hoop dat dat er, misschien, ooit
Nog een keer van gaat komen

Misschien word ik wel de auteur
Van een goedlopend boek
't Zijn eigenlijk geen dromen
Maar een goed leven dat ik zoek.

Maar één goed leven dat ik zoek
vrij van paniek en vrij van bang.
Nog ongeleefd, een blanco boek.

Ik vind het niet, een leven lang.
Is het teveel gevraagd, een leven,
is het niet vals, is het niet wrang?

Was mij zelfs maar een jaar gegeven,
van alle jaren die ik had.
Niet negen had ik er, maar zeven,
ik wil zo graag een extra leven,
ik ben een arme zielekat.

Ik ben een arme zielekat
mijn vacht is als de puzzle
van de amsterdamse grachten
van de oma waar ik woon
het meeste ontbreekt
ik ben niet vroeg wijs
ik verspilde al zes levens
aan hartstochten en liefdes
met dames in verkeerde huizen
ze vergeet me te voeren
en de muizen zijn te snel
ik ben zo nat oh ik weet
niet meer waar het luikje is
mijn buik is dik als die van
de kindjes in Afrika die op
tv langskomen want dat ding
dat blijft maar aan.

Dat blijft maar aan
hangen aan mijn lippen
komen op je heupen
branden in onze harten.

UP! :o

Omdat ik niet weet hoe je woorden schrijft. :o

o :D

Branden in onze harten dan geen vuren?
Is onze moed en hartstocht niet oprecht?
Ben ik niet sterk, niet moedig, niet gedreven -
en gerechtigd door het Goed waarvoor ik vecht?

'Ach nee,' sprak ma, 'je droomt, je bent zo kind nog.
Het grote Goed waarvoor je vecht bestaat niet echt.'
Een sterke strijder ben ik, passievol en waardig,
maar een kind, dus zonder stem en zonder recht.

Zonder stem en zonder recht door zee te zijn,
verlaat ik je, zoals je mij verliet.
Weggaan is alles wat ik nu kan
om niet enkel maar verlaten te zijn.

Om niet enkel maar verlaten te zijn
zocht ik een lief in Wijk aan Zee.
De zee was groot, haar hartje klein,
dus voer ik op een scheepje mee
naar Londen, naar Verweggistan,
van Hedeby tot aan Maastricht.
Zo ver als niemand lopen kan
heb ik een vuilstortplaats gesticht
voor alle harten die gebroken
of hinderlijk en pijnlijk zijn;
geliefd, gehaat, van hoop verstoken,
dump hier al uw liefdespijn!

Maar uiteind'lijk ging het steken
dat ik slechts ellende zag;
want in al die lange weken
zat niet één vrolijke dag.
Zodoende ben ik weer gaan zeilen
van Schotland tot aan Zuid-Tirol.
Amor schoot zijn rake pijlen
van verdriet. Een hartje vol.

Maar! Ik heb mijn lief gevonden
heel ver weg en overzee
ze kuste al mijn ruwe wonden
ik gaf haar aan de stroming mee.

Ik gaf haar aan de stroming mee,
of deed sowieso een goede poging.
annuleer mij, lief kind want
ik kan niet zwemmen met mijn vleugels.

Ik ben niet wat je
hoopt dat ik moet zijn of
denkt te weten wie ik ben. en
wie denken moet wat wezen kan,
is niets anders dan geweest.

Is niets anders dan geweest,
en dom nog wel het meest.
Maar dat krijg je als je voor
je eigen leven vreest.