Opvoeden zonder grenzen
 

Pasgeleden zat ik in de klas, we hadden franse les en de leraar had een discussie met een klasgenoot van mij. Het kwam erop neer dat de leraar vond dat opvoeden zonder grenzen een vorm is van mentale mishandeling. Mijn klasgenoot was het hiermee niet eens, hij kwam met het argument dat kinderen hun eigen grenzen moeten leren leggen onder 'begeleiding' van hun ouders. Deze discussie zette me ook aan het denken. Mijn opvoeding was ook niet heel erg streng. Maar mijn ouders hebben wel een aantal regels opgesteld. Ik ben zelf van mening dat er regels moeten blijven bestaan, overal. Zodat, als je ergens anders komt ook aan kunt passen.
Wat is jullie mening?

Christ... :(

OT: wat versta jij onder zonder grenzen? Welke situatie stel je je daarbij voor?

Opvoeden zonder grenzen klinkt nogal vaag, ik kan me niet voorstellen dat veel ouders het bijvoorbeeld goed vinden als hun kinderen hun gezichten volsmeren met gemalen geitenballen.

Waarom zou het volsmeren van iemands gezicht met gemalen geitenballen niet mogen? Lijkt me geen kwaad kunnen. :confused: ;)

Overigens denk ik dat opvoeden zonder grenzen in feite een contradictio in terminis is, want als je opvoedt stel je per definitie grenzen.
Als je geen grenzen stelt, bemoei je je in strikte zin niet of weinig met het leven van je kind, ergo, je voedt niet op.