| Dying Bride |
02-10-2001 14:44 |
Omgeven door blindheid
Dit gedicht is geschreven door mij en Antartica...
Omgeven door blindheid
Onder de grote oude boom in het park zitten wij. De vallende bladeren zweven op het briesje van de nazomerse wind.
De geelgoude zonnestralen die ietwat triestig maar voldaan door de takken van de oude kastanjeboom vallen, strelen de gezichtjes van de kinderen in het park. Achter de menigte van lachende kinderen staat een moeder met haar baby. Het kind huilt met een zwakke stem, maar met veel betekenis. Diep van binnen voelen we ons deze baby, en het spijt ons dat we niet beseften dat het leven al na 1 minuut vervliegen kan. Je hoeft niet altijd te preken op ons. Je hoeft niet van ons te houden, altijd. Maar je stem die fluistert dat je ons haat blijft steken aan de wanden van onze eenzaamheid die nooit meer weg zal trekken. De lucht bevat magie wat ons doet beseffen dat we enkel elkaar bezitten om voor te sterven. We verloren zijn zonder elkaar. Dat we alleen bij elkaar ons hoofd kunnen rusten en onze ogen kunnen sluiten voor hetgeen we niet willen zien. En we huilen om onze liefde aan elkaar te verliezen. Voor eeuwig slapen willen we, slapen tot eindelijk de zon voor ons terugkomt en weer triest maar toch voldaan door de takken op ons leven schijnt....
xxx
lara en kelly
[Dit bericht is aangepast door Dying Bride (02-10-2001).]
|
